HELCOME
ΠΟΛΛΕΣ ΜΙΚΡΕΣ ΜΟΡΙΕΣ,
ΠΟΛΛΕΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΝΤΡΟΠΕΣ
Η Μορια ειναι μία σε αθλιοτητα.
Ιστορικο οροσημο βαρβαροτητας για ολοκληρη την Ευρωπη.
Οι μελλοντικες γενιες, αν εξακολουθησουν να εχουν ανθρωπινα χαρακτηριστικα, θα αναφερονται στη Μορια, με τον αποτροπιασμο που αναφερομαστε σημερα στα αποικιοκρατικα εγκληματα και στη ναζιστικη φρικη.
Δεν περασε απο κει δημοσιογραφος, Ελληνας ή ξενος, που να μην επιταξει τις πιο μελανες λεξεις για να περιγραψει τη ντροπη.
“Ο τοπος του απολυτου κακου” ή “το στρατοπεδο του αργου θανατου”.
Η Μορια μπορει να ειναι μία, αλλα οι μιμητες της πολλοι.
Δεν ειναι πια βασιμη υποψια αλλα βεβαιοτητα οτι το ακροδεξιο συναφι, που εχει ενσωματωσει το νεοναζιστικο υποκοσμο, ακολουθει μια πολιτικη ακραιας εξαθλιωσης σε ολους τους προσφυγικους καταυλισμους.
Δεν κανουν καν τον κοπο να καλυφθουν πισω απο προσχηματα ή επικληση αδυναμιας.
Οταν αποκαλεις ανθρωπους, σκονη και σκουπιδια, τους κυνηγημενους τους βαφτιζεις εισβολεις και μεταστρεφεις τα θυματα σε θυτες, οταν πετας αξημερωτα παιδια εξω απο συλλογικα καταφυγια και στοιχειωνεις κι αλλο τα στοιχειωμενα ματια τους, οταν ενα τηλετσοκαρο διανοειται να πει πως οι μαναδες που εγιναν φυκια στο βυθο ή αλλαζαν πανα στο πνιγμενο τους μωρο στο νεκροτομειο, “χρησιμοποιησαν” τα παιδια τους για να ψτασουν στον ευρωπαϊκο “μπολιτισμο” οταν στοιβαζεις κακοπαθημενες ανθρωπινες ζωες μεσα στη λασπη και αφηνεις μικρα παιδια ανεμβολιαστα, εγκυμονουσες να ξεγεννουν σε αντισκηνα και μετα να καιγονται, και αλλοφρονες απο την αθλιοτητα μηνων, τους συγκρατουμενους στο στρατοπεδο του αργου θανατου να περιφερουν ουρλιαζοντας ενα καμμενο βρεφος, οταν δεχεσαι με απαθεια φυτου το συνδρομο παραιτησης για ενα παιδι εννια χρονων, την ηθελημενη δηλαδη αποποιηση της ανασας του, το αργο περασμα ενος υγιους παιδιου στo θανατο, συνειδητα και φονικα επιλεγεις τον πολλαπλασιασμο των τοπων “του απολυτου κακου”.
Για την Ε.Ε. ο εγκλωβισμος των ανθρωπων πισω απ το θαλασσιο συνορο ειναι τακτικη αποποιησης των φονικων επιλογων τους.
Πολλες Μόριες για να σωθει “ο ευρωπαϊκος τροπος ζωης”.
Να συνεχισει δηλαδη να γδερνει τον τριτο κοσμο και να χρεωκοπει το δευτερο και στη συνεχεια να πνiγει ή να πακτωνει στη λασπη οσους γλιτωσαν.
Το ελληνικο αρχιπελαγος εγινε ενας μεγαλος υγρος ταφος και και η ελληνικη πολυνησια ενα απεραντο Αλκατραζ.
Καλωσορισατε ατην κολαση
Η εισοδος της Μορια πρεπει να παρει το design απο την πυλη του Αουσβιτς κι αντι για Arbeit Macht Frei, να γραφει Hellcome. ο ερχομος στην κολαση ή Helcome.
Η νεα προσεγγιση του Welcome.
Καλωσορισατε στην κολαση.
Στο προσφυγικο κανουμε τραμπαλα απο τη φρικη, στη ντροπη.
Εχουμε και στην Καλυμνο τη δικη μας μικρη Μορια.
Nτρεπομαστε για τον αθλιο χωρο που στοιβαζουμε ανθρωπους που ηρθαν απ τα πεδια των βομβαρδισμων ή της ανειπωτης φτωχειας και τους βαζουμε να ξαπλωνουν στο τσιμεντο κατω απ τον ουρανο, με τους αρουραιους να χοροπηδουν αναμεσα τους.
Ντρεπομαστε γιατι τους ταϊζουμε φαϊ της πεινας, για να μη λιμοκτονησουν.
Γιατι η μια τουαλετα για εκατο ανθρωπους, μπουκωνει, ξεχειλιζει και ζεχνει.
Γιατι τα λιγα παλια κρεβατια που κοιμιζουν γυναικες και μωρα, τυλιγονται σαν καραγκιοζ μπερντεδες για να γινει ο θηλασμος, την ιδια ωρα που στεκονται ουρα εξω απο τη μια μπουκωμενη τουαλετα.
Γιατι υφωνονται σε βουνα τα πολυκαιρισμενα σκουπιδια και κανουν ενα ρυακι καφε ξινιλας
Γιατι γινομαστε μαιναδες για να ικανοποιηθει το μαξιμαλιστικο αιτημα της αποκομιδης των σκουπιδιων..
Και ρωτανε οι ανθρωποι, με αγωνια, οταν φτασουν, “is this Europe?
Ντροπη.
Ειναι το αισθημα που θα πρεπε να κυριαρχει, μεσα σε μια πραγματικοτητα βαθιας παρακμης και αναξιοπρεπειας.
Ομως εχει παρει κι η ντροπη την πρεζα της και καθεται ναρκωμενη μεσα στους πιο πολλους, οπως η αγανακτηση και η οργη και ο στοιχειωδης αυτοσεβασμος.
Ολα τα αισθηματα, απονευρωμενα δοντια. Δαγκωνουν, μασανε και δεν μεταφερουν κανενα μηνυμα στον εγκεφαλο.
Και ο εγκεφαλος μενει καμποσο καιρο αδειος απο μηνυματα κι επεξεργασιες, σαν ξενοικιαστο ρετιρε που γεμιζει αραχνες και κουτσουλιες δεκαοκτουρας. Καταναλωνει κσι την τοξικη τηλεοπτικη γλιτσα και πεθαινει.
Ουτε σκεψεις, ουτε αισθηματα.
Κουρεμα μονο, βαφη και κανενα extension, τα συμπτωματα πως ακομη υπαρχει.
Οταν με κοιταξε ο Μοχαμεντ, δευτερης γενιας Παλαιστινιος προσφυγας απ το Χαλεπι της Συριας, μ εκεινα τα ματια της διαψευσμενης προσδοκιας, ενοιωσα να με αφορα προσωπικα, η περιγραφη της Λιλης Ζωγραφου.
” Η ζωή περνά από μέσα μου, με διαποτίζει με την ασκήμια της, με γεμίζει λύσσα με την αδικία της την οργανωμένη, με ταπεινώνει με την ανημποριά μου ν’ αντιδράσω, να επαναστατήσω αποτελεσματικά, να υπερασπιστώ το μαζικό μας εξευτελισμό”.
Πρεπει να ξαναβρουμε τη χαμενη ντροπη μας.
Βιωνουμε μια κατασταση αυτοεξευτελισμου.
Ενα ειδος ηθελημενης αυτοδιαπομπευσης.
Παθητικοι και μοιραιοι απεναντι στα τιποτα, στα καπριτσια και την παλιανθρωπια τους.
Μας θελουν με απονεκρωμενες τις αισθησεις κι εξουδετερωμενα τα αισθηματα.
Ομως αφου μπορουμε και ανοιγοκλεινουμε τα ματια, μπορουμε να κοιταξουμε καταματα τη χαμενη μας ντροπη.
Αυτο θα ναι και το πρωτο βημα για να ξανακερδισουμε τη χαμενη μας τιμη.
Νίνα Γεωργιάδου
e-prologos.gr
