«Δεν θα κάνουμε τη χάρη σε κανένα να πνίξουμε
την αλήθεια στην σιωπή και στην αστική υποκρισία»

Το βιβλίο του αγωνιστή Κώστα Παπαδάκη εκδόθηκε σε μια περίοδο που η δίκη της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης όδευε προς το τέλος της.
Το βιβλίο παρουσιάστηκε από τον συγγραφέα στο ΣΗΜΑ λίγο πριν την επιβολή της καραντίνας. Έτσι η παραπέρα παρουσία και διακίνησή του ανακόπηκαν και περιορίστηκαν αναγκαστικά και χρειάζεται το πράγματι αποκαλυπτικό και επίκαιρο περιεχόμενό του να έρθει ξανά τώρα στην δημοσιότητα.
Όπως σημειώνεται στον πρόλογο του βιβλίου «η ελλιπής δημοσιότητα όλα αυτά τα χρόνια της διεξαγωγής της δίκης κατέστησε αναγκαία, κατά τη γνώμη μας, τη δημοσιοποίηση των αγορεύσεων των συνηγόρων πολιτικής αγωγής, προκειμένου η επιχειρηματολογία, η τεκμηρίωση και τα στοιχεία τους να γίνουν ευρύτερα γνωστά. Εξάλλου δεν είμαστε δικηγόροι μόνο για τα έδρανα των δικαστηρίων, είμαστε μέρος του αντιφασιστικού κινήματος, που μας ανέθεσε τιμητικά την έκφραση της φωνής του…».
Δημοσιεύουμε παρακάτω ένα σύντομο χαρακτηριστικό απόσπασμα από την αγόρευση του Κώστα Παπαδάκη στις 20 – 21 Ιανουαρίου 2020 στη δίκη της Χρυσής Αυγής.
Τώρα που η ακροαματική διαδικασία βρίσκεται πίσω μας η ποινική ευθύνη με τα χαρακτηριστικά αυτά που προδιαγράφτηκαν είναι αναμφισβήτητα αποδεδειγμένη για καθέναν των κατηγορουμένων και αισθάνομαι την ανάγκη να διατρανώσω ότι η πολιτική αγωγή δεν βρίσκεται σε αυτήν τη δίκη για να επιδιώξει την εκδίκηση πολιτικών της αντιπάλων, αλλά για να επιδιώξει τη δικαστική προστασία των θυμάτων της εγκληματικής δράσης και τον σεβασμό των δικαιωμάτων τους που επλήγησαν.
Και, ναι, απευθύνεται με εύλογα αυξημένες αξιώσεις σε έναν θεσμό, αυτόν της ελληνικής ποινικής δικαιοσύνης, που άφησε διαχρονικά και ιστορικά ατιμώρητη στη χώρα τη ναζιστική και φασιστική εγκληματική βία της ΕΕΕ τη δεκαετία 1930, τους δωσίλογους της Κατοχής την επόμενη δεκαετία, τους δολοφόνους και τραμπούκους του μετεμφυλιακού παρακράτους στη συνέχεια και τέλος τους συνεργάτες της δικτατορίας με το «στιγμιαίο». Αλλά δεν απευ­θύ­νεται για να εκδικηθείτε, να περιορίσετε ή να απονείμετε πολιτικές ελευθερίες. Δεν είναι άλλωστε στις δημοκρατίες έργο, καθήκον ή έστω δικαίωμα κανενός δικαστηρίου να απαγορεύει ή να επιτρέπει ιδεολογίες, να απαγορεύει ή να επιτρέπει πολιτικές δράσεις.
Καθήκον τον λαού είναι να αντιμετωπίσει τον φασισμό, όπου εκδηλώνεται. Και είναι βέβαιο ότι ο ελληνικός λαός θα αφαιρέσει την ελληνική σημαία από τα βέβηλα χέρια εκείνων που δηλώνουν ιδεολογικοί και πολιτικοί απόγονοι των ηττημένων του 1945 και ορκίζονται στη σημαία της Βέρμαχτ, διότι η ελληνική σημαία, πού τη μάτωσαν στα βουνά της Ηπείρου με την καρδιά τους και με το αίμα τους οι Έλληνες στρατιώτες, δεν έχει καμία δουλειά να βρίσκεται στα χέρια των απογόνων των κατακτητών.
Είναι βέβαιο ότι ο ελληνικός λαός είναι εκείνος που θα τους αφαιρέσει το δικαίωμα να παριστάνουν τους υπερασπιστές της Μακεδονίας, διότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι ιδεολογικοπολιτικοί τους πρόγονοι το 1943, δύο χρόνια πριν από τον ήττα τους το 45, όταν εκείνοι που ετοιμάζονταν, μετά τον αποχώρηση των Ιταλών, να παραδώσουν τη Μακεδονία στους Βούλγαρους και ήταν ο ελληνικός λαός, με χιλιάδες διαδηλωτές, τραυματίες και νεκρούς στην Εθνική Αντίσταση, που απέτρεψε αυτήν την παράδοση.
Και είναι βέβαιο ότι μετανάστες, εργαζόμενοι, γυναίκες και νεολαίοι θα τους αφαιρέσουν το δικαίωμα να παριστάνουν τους εχθρούς του κατεστημένου, διότι αποδείχτηκε ότι είναι πέμπτη φάλαγγά του, που με τον πιο αδυσώπητο και βάρβαρο τρόπο επιτίθεται όχι στους θύτες αλλά στα θύματά του.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος