Ο Πορτοσάλτε και ο Τζήμερος είναι γνωστοί σε όλους για την αγάπη που έχουν στους εκπαιδευτικούς και γενικά στους μισθωτούς. Χρόνια τώρα βγάζουν ξυνίλες, δηλητήριο και χολέρα, ιδιαίτερα για τους κλάδους που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις.

Σε συζήτηση μεταξύ Πορτοσάλτε και Τζήμερου στο twitter λίγο πριν από μια κινητοποίηση των εκπαιδευτικών, ειπώθηκε:

Α. Πορτοσάλτε: Αξιολόγηση! Εδώ και 10ετίες οι συνδικαλιστές του κρατικού τομέα δαιμονοποίησαν τη διαδικασία που αναδεικνύει την αξία κάθε επαγγελματία. Σήμερα καλούνται οι εκπαιδευτικοί να απεργήσουν,να δούμε πόσοι. Η κυβέρνηση πρέπει να εφαρμόσει την αξιολόγηση στους δασκάλους κ τους καθηγητές.

Θ. Τζήμερος: Για να την εφαρμόσει, πρέπει να αλλάξει τον συνδικαλιστικό νόμο, δηλαδή να στραφεί εναντίον των τεράτων που η ίδια εξέθρεψε (για να ελέγχει δήθεν τις συντεχνίες), ώστε να μπορεί να απολύει τους ακατάλληλους. Δεν θα το κάνει. Π.χ. ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ είναι νεοδημοκράτης.

Τα ηχεία της συκοφάντησης των εκπαιδευτικών δεν θα σιγήσουν!

Το τελευταίο διάστημα πυκνώνουν οι επιθέσεις εναντίον των εκπαιδευτικών από γνωστούς εργολάβους της παραπλάνησης και συκοφάντησης οι οποίοι μέσα από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ προωθούν τον κοινωνικό πόλεμο, τον κανιβαλισμό και την ανθρωποφαγία.

Τι συμβαίνει;

                Η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας εκτιμά ότι η μέχρι τώρα διαχείριση της κρίσης της πανδημίας προσφέρει μια μεγάλη ευκαιρία που δεν πρέπει να την αφήσει ανεκμετάλλευτη. Ουσιαστικά πιστεύει ότι της ανοίγει λεωφόρους για επιτάχυνση αλλαγών που είχε στις άμεσες επιδιώξεις της αλλά και άλλες που μόνο «οραματικά» είχε στο «πίσω» μέρος του μυαλού της.  

Είναι φανερό ότι η Κυβέρνηση και το ΥΠΑΙΘ γνωρίζουν πολύ καλά ότι η μεγαλύτερη τέχνη στον πόλεμο είναι να υποτάξεις τον εχθρό χωρίς μάχη και αυτό το καταφέρνεις όταν τον συκοφαντείς έτσι ώστε αφενός να του παραλύσεις κάθε διάθεση για αντίσταση και αφετέρου να τον απομονώσεις από τους φυσικούς του συμμάχους σε τέτοιο βαθμό που το θύμα να αποδεχθεί τη θυσία σα να είναι θέλημα Θεού.

Όποιος είχε στοιχειώδη εμπειρία από τους μάγιστρους της επικοινωνιακής πολιτικής,  των κυβερνήσεων, δεν είναι πια δύσκολο να διακρίνει με γυμνό οφθαλμό τις αθέατες σκοπιμότητες.

Στα πλαίσια αυτά, «εξαπέλυσαν», γνωστά για τη στάση τους απέναντι στους εργαζόμενους «αρπακτικά» της δημοσιογραφίας τα οποία μαζί με τους παλατιανούς δημοσιογράφους και τη διευρυμένη ομάδα των «προθύμων» (τόσα εκατομμύρια στα ΜΜΕ δεν δόθηκαν άδικα) άρχισαν να «ξεσκονίζουν» σε απευθείας μετάδοση τα γνωστά ρεφρέν τους για τους «τεμπέληδες εκπαιδευτικούς που τόσους μήνες κάθονταν και πληρώνονταν και τώρα αρνούνται να κάνουν το αυτονόητο ενώ όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι είτε βρίσκονται σε διαθεσιμότητα, είτε έχει μειωθεί ο μισθός, είτε κινδυνεύουν με απόλυση, είτε δουλεύουν σκληρά με όλους τους κινδύνους από την πανδημία».

Αγράμματοι, κολλημένοι, αστοιχείωτοι, σταλίνες, τεμπελχανάδες, ιδιαιτερατζήδες, κοπανατζήδες, που όλο κάνουν απεργίες για να αυξήσουν τις διακοπές τους και παράλληλα αρνούνται να αξιολογηθούν! Λέξεις φωτιά για να περάσουν χωρίς εμπόδια  οι κιμαδομηχανές της κυρίαρχης πολιτικής.

 Από το πρωί μέχρι το βράδυ, τα κρατικά κανάλια, ο ΣΚΑΙ, ΤΑ ΝΕΑ, η Καθημερινή, ο Πορτοσάλτε, ο Μανδραβέλης, ο Πρετεντέρης, ο Οικονόμου, ο Τέλογλου, ο Καμπουράκης, ο Βερύκιος, ο Χασαπόπουλος, ο Κανέλλης, ο Παπαχλιμίτζος, ο Βουλαρίνος, o  Θεοδωρόπουλος και άλλοι πολλοί προύχοντες της δημοσιογραφίας «τζημεροβελοπουλοσυναγωνίζονται» ποιος, με το μανδύα της δημοσιογραφικής τάχα κριτικής, θα ρίξει πιο πολύ δηλητήριο για τους εκπαιδευτικούς, ποιος θα κινήσει πιο αποτελεσματικά τον κοινωνικό αυτοματισμό κατά των δασκάλων και των καθηγητών.

Είναι γνωστό ότι κάθε πόλεμος προετοιμάζεται και αρχίζει με τα λόγια ενώ την ίδια ώρα το υπουργείο Παιδείας στρώνει μεθοδικά το έδαφος με νομοθεσία – ναρκοπέδιο για το δημόσιο σχολείο, τους εκπαιδευτικούς και τους εκπαιδευόμενους. Το ποιος θα γελάσει τελευταίος, ωστόσο παραμένει ζητούμενο. Ας μην αυτοπαραμυθιάζονται οι έως τώρα «πανταχού νικήσαντες» που οι εκπαιδευτικοί αδρανούν ή στέκουν αμήχανοι σαν να ’χουν «παραδεχθεί την ήττα». Ουδέποτε φέρονται οι εργαζόμενοι «σαν να ’ναι έτοιμοι από καιρό να πουν το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι». Το λένε απότομα! Κι αν πουν «όχι», γίνεται της Βαστίλης…

Χρήστος Κάτσικας