Εν μέσω της πανδημίας του κορονοϊού η παγκόσμια ημέρα υγείας βρήκε τις αντοχές των δημόσιων συστημάτων υγείας όλων των κρατών να δοκιμάζονται λόγω της αποσάθρωσης που έχουν υποστεί, με τραγικές συνέπειες  στην υγεία των λαών. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) με ανακοίνωσή του προειδοποιεί ότι ο πλανήτης χρειάζεται σχεδόν 6 εκατομμύρια επιπλέον επαγγελματίες νοσηλευτές, χωρίς όμως να διευκρινίζει αν αυτές οι ελλείψεις αφορούν αποκλειστικά τα δημόσια συστήματα υγείας.

Παρόλ’ αυτά ο αριθμός αυτός δείχνει ότι το ύψιστο αγαθό για τον άνθρωπο, η υγεία, δεν βρίσκεται στις προτεραιότητες όσον αφορά τις επενδύσεις για όλα τα κράτη. Από την άλλη όμως ο αριθμός αυτός έχει μόνο μια γενική αναφορά και στερείται ταξικού πρόσημου, αφού αποκόβεται από μια συνολική κριτική για την πολιτική που εφαρμόζεται στην υγεία, σε βάρος των λαϊκών μαζών.

Είναι γεγονός ότι τα καπιταλιστικά κράτη έχουν σαν πάγια πολιτική το δόγμα “λιγότερο κράτος και όλα στον ιδιώτη”. Η υγεία αντιμετωπίζεται σαν εμπόρευμα και αφού αποφέρει κέρδος παραδίδεται στους ιδιώτες.

Αυτό επιτυγχάνεται με την υποχρηματοδότηση του δημόσιου συστήματος υγείας και την κατασυκοφάντησή του. Η  υποστελέχωση, το κλείσιμο ΜΕΘ,  το λουκέτο νοσοκομείων, οι ελλείψεις υλικών νοσηλείας, η μη άμεση εξυπηρέτηση σπρώχνουν προς στα ιδιωτικά νοσηλευτικά ιδρύματα.

Τη δυνατότητα όμως αυτή την έχει περιορισμένος αριθμός πολιτών. Οι περισσότεροι, λόγω οικονομικών δυσκολιών  οι οποίες τα τελευταία χρόνια λόγω και της καπιταλιστικής κρίσης έχουν πολλαπλασιαστεί, καταφεύγουν στο δημόσιο σύστημα υγείας.

Ενδεικτικό των διαθέσεων των κυβερνήσεων των κρατών είναι ότι και στην παρούσα φάση της  πανδημίας οι ενέργειές τους αντί να οδηγούν στην πρόσληψη ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού στα δημόσια νοσοκομεία αρκούνται σε ημίμετρα. Μάλιστα χρησιμοποιούν και κατασταλτικά μέτρα σε βάρος των πληθυσμών καλλιεργώντας την αντιδραστική επινόηση της «ατομικής ευθύνης». 

Από την άλλη ο ιδιωτικός τομέας της υγείας, που είναι απών από όλη αυτή την προσπάθεια και όλο το βάρος το σηκώνει το δημόσιο σύστημα υγείας, επιδοτείται με εκατομμύρια ευρώ.

Βέβαια το δόγμα «λιγότερο κράτος» πάει περίπατο όταν, ενόψει της νέας οικονομικής κρίσης, οι κυβερνήσεις παγκόσμια προστρέχουν να επιδοτήσουν με τρισεκατομμύρια ευρώ, να στηρίξουν τραπεζικά ιδρύματα και μεγάλους επιχειρηματικούς κολοσσούς που έχουν προβλήματα επιβράδυνσης και ανακοπής της κερδοφορίας τους.

Ο ΠΟΥ που χρηματοδοτείται κυρίως από τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κράτη, με πρώτες τις ΗΠΑ, ως υπηρεσία του ΟΗΕ, δείχνει με αυτή την γενική έκθεσή του ότι και αυτός δεν μπορεί να ξεφύγει από τις αντιδραστικές νεοφιλελεύθερες κατευθύνσεις που ακολουθούνται παγκόσμια και στην υγεία.

                                                                                                    Ν.Ζ..