Πραγματοποιήθηκε σήμερα Κυριακή 29 Μάη, με πολύ μεγάλη επιτυχία, μαζικότητα και συγκίνηση, η επίσκεψη μνήμης και τιμής στη Μακρόνησο με αφορμή τη συμπλήρωση 75 χρόνων από το άνοιγμα του στρατοπέδου, το Μάη του 1947.

Πολλές εκατοντάδες σύντροφοι , συναγωνιστές και φίλοι πλημμύρισαν το μαρτυρικό νησί για να αποδώσουν φόρο τιμής στους ήρωες Μακρονησιώτες.

Νωρίς το πρωί της Κυριακής ξεκίνησαν 6 πούλμαν από το κέντρο της Αθήνας για να φτάσουν στο λιμάνι του Λαυρίου. Εκεί έφθασε άλλος περίπου τόσος αριθμός συντρόφων και συναγωνιστών  που ήρθαν με δικά τους αυτοκίνητα. Όλοι μαζί επιβιβάστηκαν στο πλοίο «Δημήτρης» που είχε ναυλωθεί για αυτό το σκοπό και στις 9.30 π.μ. ξεκίνησαν για τη Μακρόνησο όπου και κατέφθασαν στις 10.00 μέσα σε κλίμα μεγάλης  συγκίνησης.

Στη διάρκεια του ταξιδιού διανεμήθηκαν εκατοντάδες μπροσούρες του Μ-Λ ΚΚΕ με την ιστορία της Μακρονήσου που προκάλεσαν το ενδιαφέρον των ταξιδιωτών.

Συγκροτήθηκαν όλοι οι σύντροφοι σε πορεία και με το προπορευόμενο πανό που έγραφε «η θυσία των αγωνιστών της Μακρονήσου φωτίζει τους σημερινούς μας αγώνες», με το στεφάνι, τις κόκκινες σημαίες, τους τηλεβόες και αγωνιστικά συνθήματα που δονούσαν την ατμόσφαιρα κατευθύνθηκαν στο Μνημείο του Μακρονησιώτη.

Στη μνημείο

Εκεί έγινε κατάθεση στεφανιού, απηύθυνε σύντομο χαιρετισμό εκ μέρους της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ ο σύντροφος Παύλος Αλεξίου, έγινε ενός λεπτού σιγή και ακούστηκε το ¨”επέσατε θύματα αδέρφια εσείς”.

Στο θέατρο

Στη συνέχεια ο κόσμος όλος σε πορεία και με συνθήματα κατευθύνθηκε στο θέατρο του ΑΕΤΟ. Εκεί η συντρόφισσα Τάνια Ζωγράφου μίλησε για την ιστορία του στρατοπέδου και τον αγώνα αντίστασης των ηρώων της Μακρονήσου.

Σύντομη  ομιλία εκφώνησε στη συνέχεια ο σύντροφος Αντώνης Παπαδόπουλος εκ μέρους του Μ-Λ ΚΚΕ και στο τέλος το μουσικό σχήμα της Πορείας καταχειροκροτούμενο έπαιξε τραγούδια του αγώνα.

Η επίσκεψη στο «ελληνικό Νταχάου», όπως ονομάστηκε το Μακρονήσι,  ήταν μια εκδήλωση αγωνιστικής ανάτασης, γεμίζοντας με πίστη και αγωνιστική αισιοδοξία τους συντρόφους να συνεχίσουμε τους αγώνες μας στις δύσκολες σημερινές συνθήκες.

Ο χαιρετισμός του σύντροφου Παύλου Αλεξίου στη Μακρόνησο εκ μέρους της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ

Σύντροφοι και συντρόφισσες, συναγωνιστές και φίλοι

Συμπληρώνονται φέτος 75 χρόνια από το άνοιγμα του κολαστηρίου της Μακρονήσου, την άνοιξη του 1947.

Η σημερινή μας επίσκεψη σε αυτό το μαρτυρικό νησί, στο ελληνικό «Νταχάου», όπως αποκλήθηκε, μετά από εκείνη που κάναμε πριν από 5 χρόνια, έρχεται πρώτα-πρώτα να αποτίσει φόρο τιμής στη γενιά του ΕΑΜικού και Κομμουνιστικού Κινήματος, που σήκωσε το ανάστημά της στην ανείπωτη φασιστική θηριωδία, τόσο του αγγλικού και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, όσο και στη ντόπια αντίδραση, μιας σειράς μετεμφυλιακών κυβερνήσεων.

Αδύνατη φάνταζε τότε η αντίσταση στο Μακρονήσι των απάνθρωπων βασανιστηρίων και δολοφονιών, του αμερικανόδουλου μετεμφυλιακού κράτους, της παρακρατικής και μοναρχοφασιστικής τρομοκρατίας, των ναπάλμ και του σχεδίου Μάρσαλ. Στη Μακρόνησο οι αγωνιστές των πανανθρώπινων ιδανικών δεν υποτάχτηκαν. Το σάλπισμά τους «όχι υποταγή, αλλά αντίσταση» ήχησε και οδήγησε το λαό μας στους κατοπινούς αγώνες του. H Mακρόνησος μπορεί να βασανίστηκε, μπορεί να μάτωσε, μπορεί να έλιωσε, μα δεν παραδόθηκε ποτέ.

Η αντίσταση της αθάνατης αυτής γενιάς, στο Μακρονήσι, συνδέεται άμεσα, με το ίδιο κόκκινο νήμα, με την Εθνική Αντίσταση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ, στη διάρκεια της Κατοχής ενάντια στο χιτλεροφασισμό.

Κατά δεύτερο λόγο η σημερινή επίσκεψή μας, αποτελεί μια προσπάθεια να διατηρηθεί η ιστορική μνήμη της ασίγαστης πάλης των καλύτερων παιδιών του λαού για τα ιδανικά του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Ιδιαίτερα τώρα που γίνεται μια προσπάθεια να αναθεωρηθεί και να ξαναγραφεί η ιστορία με ανιστόρητες παραχαράξεις και με ένα ατελείωτο αντικομμουνιστικό παραλήρημα.

Αποτελεί τέλος μια προσπάθεια να αντληθούν συμπεράσματα για το σήμερα, όπου ο πόλεμος και η εκμετάλλευση, σαν αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και της βαθιάς και παρατεταμένης κρίσης του καπιταλισμού, ισοπεδώνει χώρες, λιώνει λαούς, τσακίζει δικαιώματα που καταχτήθηκαν με αίμα, αλέθει συνειδήσεις και γεννά το μεγαλύτερο μεταπολεμικά προσφυγικό κύμα. Συμπεράσματα χρήσιμα, για τις νέες γενιές που βρίσκονται ή θα βρεθούν αντιμέτωπες, στο μέλλον, με το τέρας του φασισμού και του πολέμου, με την καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα.

Η  Μακρονήσος για το λαό και τους προοδευτικούς ανθρώπους παραμένει σύμβολο πίστης και προσήλωσης στις αξίες και τα ιδανικά της Αριστεράς. Οι επόμενες γενιές, εμπνευσμένες από το παράδειγμα των Μακρονησιωτών αγωνιστών συνέχισαν μαζί τους, στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 τον αγώνα ενάντια στη λυσσασμένη μετεμφυλιακή Δεξιά, κι ύστερα ενάντια στην αμερικανοκίνητη φασιστική δικτατορία, στην εξέγερση στο Πολυτεχνείο, στους αγώνες της μεταπολίτευσης, ενάντια στην ντόπια πλουτοκρατία και την ξένη εξάρτηση.

Σήμερα, το εργατολαϊκό κίνημα καλείται να σηκώσει το ανάστημά του απέναντι στα φιλοπόλεμα σχέδια των Ευρωπαίων και Αμερικάνων ιμπεριαλιστών, που αφού αιματοκύλισαν μία σειρά από χώρες και λαούς, επιχειρούν να καταστήσουν τη χώρα μας προγεφύρωμα και το λαό μας υποχείριο στα πολεμοκάπηλα σχέδια τους, στον ανταγωνισμό τους με τους άλλους ιμπεριαλιστές, την Ρωσία – τώρα στην Ουκρανία – και την Κίνα, σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Καλείται να αποκρούσει την πολιτική της φτώχιας, της ακρίβειας, της ανεργίας της εξάρτησης που επέβαλλαν τα ξένα κέντρα και η ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία και εφαρμόζει σήμερα η κυβέρνηση Μητσοτάκη, σε συνέχεια της ίδιας πολιτικής προηγούμενων κυβερνήσεων, με όλους τους συνδυασμούς των πολιτικών υπηρετών τους.

Καλείται, επίσης, να σύρει  από τη λάσπη  τους πόθους, τα ιδανικά, τα οράματα και τις αξίες της Αριστεράς, απ΄ όπου τις έριξαν οι ηγεσίες κομμάτων που καπηλεύονται και συκοφαντούν το όνομα της Αριστεράς. Αξίες που συνοψίζονται στις λέξεις: Ψωμί, Δουλειά, Ειρήνη, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία και Σοσιαλισμός. Ιδιαίτερα καλούνται οι δυνάμεις που κράτησαν και κρατούν ακόμη ψηλά τη σημαία του μαρξισμού-λενινισμού να συμβάλλουν στην ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, που χωρίς αυτό δεν θα υπήρχε και η Μακρονησιώτικη αντίσταση.

Σύντροφοι και συντρόφισσες, συναγωνιστές και φίλοι

Καλούμαστε όλοι και ιδιαίτερα η νέα γενιά να πιάσουμε το νήμα του αγώνα, ξανά. Να αποδείξουμε πως ο δρόμος δεν είναι ανέφικτος, αλλά είναι ο μοναδικός. Γι’ αυτά τα ψηλά ιδανικά θα συνεχίσουμε να παλεύουμε, αντλώντας δύναμη από τούτον το μαρτυρικό τόπο. Γι’ αυτά τα ιδανικά που θυσιάστηκαν χιλιάδες και χιλιάδες αγωνιστών και αγωνιστριών, που έδωσαν τη ζωή τους όχι στο όνομα ενός φτηνιάρικου «εγώ», αλλά στο όνομα του «εμείς», στο όνομα της τάξης, στο όνομα της κοινωνίας ολόκληρης, γι’ αυτά τα πανανθρώπινα ιδανικά.

Στο όνομα της Κ.Ε. του Μ-Λ ΚΚΕ σας καλούμε να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των τιμημένων νεκρών μας

Τιμή και δόξα στους Μακρονησιώτες αγωνιστές.

Η ομιλία του σύντροφου Αντώνη Παπαδόπουλου στη Μακρόνησο εκ μέρους του Μ-Λ ΚΚΕ

Συντρόφισσες και σύντροφοι, συναγωνιστές και συναγωνίστριες

Σε αυτόν το τόπο που πατάμε σήμερα τα βράχια είναι ζυμωμένα με το αίμα και τα κόκκαλα του ανθού του λαού μας.

Αίμα τίμιο σταγμένο από την πηγή των αγώνων και των μεγάλων ιδανικών. Από εκείνο το κομμουνιστικό κίνημα που «δε λογάριασε» θυσίες για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες στην Ελλάδα και τον κόσμο.

Από την άνοιξη του 1947 και για δέκα ολόκληρα χρόνια πέρασαν από την Μακρόνησο -και κάποιοι έμειναν για πάντα εδώ-   χιλιάδες κομμουνιστές, αγωνιστές, δημοκρατικοί άνθρωποι. Όλοι εκείνοι, που από τις τάξεις του ΕΑΜ και του ΔΣΕ με τους ανυπέρβλητους αγώνες του λαού μας έγραψαν μερικές από τις πιο λαμπρές σελίδες της ιστορίας του τόπου μας.

Απέναντι τους ένα άθυρμα από δειλούς, προσκυνημένους και άβουλους. Ήταν οι πρώην συνεργάτες των γερμανών, αυτοί που ντύθηκαν με τις στολές των άγγλων και των αμερικάνων και «ξεγλίστρησαν» από την καταφρόνια και την καταισχύνη της ιστορίας, για να γίνουν το σύμβολο της εξουσίας των βασανιστηρίων.

Έδωσαν και εκείνοι οι δήμιοι στους εαυτούς τους τον τίτλο της «σωστής πλευράς της ιστορίας» όπως επιχειρούν να κάνουν σήμερα οι πολιτικοί τους απόγονοι. Την ξανάγραφαν κάθε μέρα πιο πολύ από κάθε άλλο τόπο, σε τούτο δω το βράχο. Όχι με τα κοστούμια και τους νόμους, όπως κάνουν οι σημερινοί, μα με άρβυλα και σφαίρες. Όχι με μολύβια και λέξεις. Μα με βούρδουλα, ουρλιαχτά και βρισιές.

Ανείπωτα όσα έγιναν στη Μακρόνησο. Δεν τα χωράει ο νους. Δυσβάσταχτες οι ιστορικές μαρτυρίες για αγωνιστές που βασανίζονταν με κάθε τρόπο, 24 ώρες το 24ωρο επι μήνες. Λυγάει ο σημερινός άνθρωπος ακόμα και στο άκουσμα τους. ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΕΚΕΙΝΟΙ.

Όσο και αν ο μοναρχοφασισμός της μεταπολεμικής Ελλάδας με τη στήριξη, τις οδηγίες και τις ευλογίες των αγγλοαμερικάνων, πάλεψαν να φτιάξουν σε αυτό το βράχο «αναμορφωτήρια», όσο και αν λύσσαξαν να ξεριζώσουν από την ψυχή και το μυαλό των αγωνιστών, τους πόθους για τα μεγάλα ιδανικά της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της Εθνικής Ανεξαρτησίας, του σοσιαλισμού  απέτυχαν οικτρά.

Με φάρο το –επαναστατικό τότε- ΚΚΕ και τη γραμμή της ανυποχώρητης πάλης με την οποία μπήκε στις φλόγες του εμφυλίου, οι μακρονησιώτες έμειναν όρθιοι. Το είχαν ξανακάνει στα χρόνια της κατοχής, το έκαναν τον Δεκέμβρη του 44, το έκαναν στο Γράμμο και το Βίτσι. Το ίδιο έκαναν και σε αυτό το βράχο. Το μήνυμα εκπέμφθηκε καθαρό. ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ. Παρά τη μανιασμένη βία και την άγρια τρομοκρατία, η ιστορία επιφύλασσε άλλη μνήμη, άλλο τίτλο, άλλη τιμή στο Μακρονήσι. Ένας τόπος που ποτίστηκε με τέτοιο αίμα δεν μπορούσε να γίνει τίποτε άλλο παρά ένα αβύθιστο, αιώνιο και παγκόσμιο σύμβολο αντίστασης. Ένα φωτεινό κάλεσμα ανυπόταχτου αγώνα. Και αυτό έγινε.

“…Είμαστε δημοκράτες και πιστεύουμε ακράδαντα στη Δημοκρατία. Έχουμε κλεισμένη μέσα μας την Ελλάδα και το Λαό της. Είμαστε διατεθειμένοι να γεμίσουμε τους τάφους και τα μνήματα, που τώρα σκάβουμε, με τα δικά μας κορμιά, βέβαιοι πως κάποτε, πολύ σύντομα ο ελληνικός λαός θα στήσει εκεί ανδριάντες ηρωισμού και παλικαριάς.

Εμείς οι 1500 δεσμώτες του Β τάγματος σκαπανέων από το ξερόνησο μακρονήσι με μια φωνή βροντοφωνάζουμε. Δεν υπογράφουμε την εξευτελιστική δήλωση που μας ζητάνε. Αυτή είναι η τελευταία μας λέξη. Δεν έχουμε να πούμε τίποτε άλλο”

Αυτά έγραψαν σε μια απ τις ελάχιστες επιστολές που πέρασαν τη θάλασσα. οι μακρονησιώτες στις 25/6/1947

Έτσι ήθελαν να γραφτεί η ιστορία. Και έτσι γράφτηκε. Στην Μακρόνησο την ιστορία την έγραψαν οι δεσμώτες και όχι οι δήμιοι.

75 χρόνια μετά το άνοιγμα της Μακρονήσου, οι ξένοι δυνάστες και οι σύγχρονοι λακέδες τους, συνεχίζουν να κρατούν σφιχτοδεμένη την Ελλάδα κάτω από τα δεσμά της εξάρτησης, της υποτέλειας και της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Επιβάλλουν στον ελληνικό λαό την πιο στυγνή εκμετάλλευση, για την εξυπηρέτηση, πάντα, των συμφερόντων της ξένης και ντόπιας ολιγαρχίας. Την ίδια στιγμή, στο έδαφος της κρίσης που δονεί το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί εντείνονται, ο εφιάλτης του πολέμου πέφτει βαριά ξανά πάνω από την Ευρώπη και τον κόσμο. Σε αυτή τη πολύ κρίσιμη φάση οι κυβερνητικοί λακέδες της δεξιάς και του αστικού πολιτικού συστήματος, με επέκταση των βάσεων και στρατιωτικο-πολιτικές συμφωνίες, μετατρέπουν τη χώρα σε εξάρτημα των αμερικάνικων και νατοϊκών συμφερόντων και σχεδιασμών. Την εμπλέκουν σε επικίνδυνες επεμβάσεις και πολέμους. Ναρκοθετούν το μέλλον του λαού και του τόπου. Επιβάλλουν την πολιτική της ακρίβειας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης, της φίμωσης, του αυταρχισμού και της καταστολής.

Η κυρίαρχη προπαγάνδα προσπαθεί να πείσει ένα λαό που βλέπει τη χώρα του να γεμίζει κοινωνικά ερείπια, ότι το μέλλον του βρίσκεται στην υποταγή του στις επιταγές των ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ. Τον τρομοκρατούν δεν υπάρχει κανένα άλλο μέλλον για τον τόπο έξω από την υποδούλωση του. Τον καλούν να σκύψει, να προσαρμοστεί, να συμμορφωθεί στην επιβολή της βαρβαρότητας και του ζόφου.

Το Μ-Λ ΚΚΕ με όλες του τις δυνάμεις κάλεσε και καλεί το λαό να αντισταθεί στην νέα αντιδραστική επιβολή και στους μονόδρομους της βαρβαρότητας, στους εκβιασμούς αυτής «της πλευράς της ιστορίας» που θέλει να «ανήκει στη δύση».

Καλεί του αγωνιστές να υπερασπιστούν τη μνήμη και την ιστορική αλήθεια. Ως μεγάλη ανάγκη των καιρών, στους οποίους χυδαία αυτή ξαναγράφεται. Να αντλήσουν πείρα και διδάγματα από τους μεγάλους, ηρωικούς αγώνες του κομμουνιστικού κινήματος. Να αφουγκραστούν το διαπεραστικό μήνυμα της ιστορίας αυτού του «πέτρινου σκιάχτρου» όπως το ‘γραφε ο Λουντέμης, που οι μακρονησιώτες το μετέτρεψαν σε πέτρινο φάρο!

Είμαστε σήμερα εδώ που εκείνοι οι αγωνιστές έστησαν ανδριάντες. Όσο και αν λυσσομανά η προπαγάνδα τους, εμείς μπορούμε να τους δούμε.  Όπως ακριβώς ήθελαν. Και να τους ακούσουμε. Γιατί πραγματικά, συντρόφισσες και σύντροφοι αυτή η γη έχει φωνή. Τη φωνή των εκατοντάδων άνανδρα δολοφονημένων, των χιλιάδων απάνθρωπα βασανισμένων, τη μυριόστομη φωνή της αντίστασης μπροστά στη δολοφονική βία  του μοναρχοφασισμού.   Σε κάθε γωνιά αυτού του νησιού, η ακλόνητη πίστη στον αγώνα, η αυταπάρνηση και ο ηρωισμός,  δεν άφησαν χώρο να φωλιάσει η ηττοπάθεια και η απελπισία. Να μετρήσουμε με το μυαλό και την καρδιά μας αυτή την «υπέροχη» θυσία.

Δεν είναι ανδριάντες που τους πρέπουν κενά και άνευρα μνημόσυνα.. Είναι ανδριάντες μνήμης και τιμής, είναι ανδριάντες αντίστασης και αγώνα. Αυτού του αδικαίωτου ακόμη και σήμερα αγώνα, που έδωσαν οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ. Του αγώνα για Ειρήνη, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία, και Σοσιαλισμό.

Αντλούμε έμπνευση, γνώση και πίστη. Κρατάμε γερά το ιστορικό νήμα της ελπίδας και του μέλλοντος.