Δέκα χρόνια έκλεισαν από τη δολοφονία του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου η οποία έγινε η αφορμή να ξεσπάσουν οι μεγάλες κινητοποιήσεις των μαθητών τον Δεκέμβριο 2008 που κονιορτοποίησαν τα «προγνωστικά» και τις «ετυμηγορίες» για τη νεολαία των πάσης φύσεως σφυγμομετρητών, των μοντέρνων «αστρολόγων»- διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Η δολοφονία του 15χρονου λειτούργησε σαν αναμμένο σπίρτο σε μια μεγάλης έκτασης και «έτοιμη από καιρό» πυριτιδαποθήκη.

Οι πραγματικές αιτίες είναι ο αποκλεισμός και η ματαίωση των προσδοκιών μιας ολόκληρης γενιάς που βουλιαγμένη στην προοπτική της ανεργίας αισθάνεται ότι την κορόιδεψαν. Είναι η Generation Χ των ΗΠΑ, η «εξαπατημένη γενιά» με τα λόγια του Ρierre Βourdieu που γαλουχήθηκε με την ψευδαίσθηση ότι κυνηγώντας την ατομική λύση, τον βαθμό, το πτυχίο, το μεταπτυχιακό, θα έχει ανοιχτούς τους δρόμους της επαγγελματικής αποκατάστασης και της καριέρας.

«Πριν μας σκοτώσουν με σφαίρα μάς έχουν πυροβολήσει με αδιέξοδα». Αυτή η κραυγή, δεκάδων χιλιάδων νέων, φανερώνει ποια είναι, ανάμεσα σε άλλα, τα ασίγαστα «καύσιμα» των αντιδράσεων των νέων ανθρώπων.

Ανεξάρτητα από τις προβολές της η νεολαιίστικη αντίδραση είναι φανερό ότι οριοθετήθηκε και αναζωπυρώθηκε από την άρνηση της προοπτικής «ενός παρόντος και ενός μέλλοντος» που συντρίβεται ανάμεσα στην πλήξη της συνεχούς θυσίας στον οργανωμένο ακρωτηριασμό που ονομάζεται εκπαίδευση και στην υπόσχεση μιας αυξανόμενης εργασιακής αβεβαιότητας έπειτα από αυτό. Σ΄ αυτό το παρόν, που κυριαρχείται από την εικόνα ενός ναρκοθετημένου μέλλοντος, με κάθε ευκαιρία θα συνεχίζουν να «βγάζουν τη γλώσσα τους» οι νέοι, καθώς «άτακτα» αναζητούν ένα διαφορετικό μοντέλο ζωής, πέρα από την αδηφάγα ανταγωνιστική «ζούγκλα της αγοράς» που απειλεί να ρουφήξει τη δημιουργική και απαιτητική πνοή τους.

Aυτά είναι τα «καύσιμα» της «επιμονής» που κρατάνε γεμάτο το ρεζερβουάρ των αντιδράσεων των νέων. Από αυτά αντλεί τα «πυρομαχικά» της η εκτίμηση ότι θα υπάρχει αργά ή γρήγορα και β΄ και γ΄ γύρος αντιδράσεων, καθώς αποτελούν, ανεξάρτητα από τα μηνύματα, τις «εγγραφές» και τις «καταγραφές τους», μια φυσική κατάσταση τόσο φυσική όσο φυσικό είναι να βρέχει όταν στον ουρανό συσσωρεύονται τα σύννεφα!

Οσμίζονται, οι νέοι μας, αυτό που τους περιμένει όσον αφορά το επαγγελματικό τους μέλλον. Το ακούνε στα δελτία των οκτώ, το διαβάζουν στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Το βλέπουν γύρω τους, στους χιλιάδες άνεργους πτυχιούχους, στο συγγενικό τους περιβάλλον, στη γειτονιά τους, στους πρώην συμφοιτητές τους που πήραν πτυχίο, πήραν μεταπτυχιακό και άλλοι ψάχνουν ακόμη για δουλειά, άλλοι δουλεύουν με 700 ευρώ τον μήνα και άλλοι τυχερότεροι (;) «χτυπάνε» 12ωρα με αμοιβές της τάξεως των 1.200 ευρώ. Nα το ξεκαθαρίσουμε: πρόκειται για την αυθόρμητη και ενστικτώδη απόρριψη μιας ζωής που βουλιάζει μέσα στο τέλμα των «συνηθισμένων σχέσεων» της υποταγής, της εκμετάλλευσης, των εφήμερων μικροαστικών αυταπατών, του διαρκούς εξοντωτικού κυνηγιού για μια θέση στον ήλιο που λάμπει όλο και για λιγότερους.

Γελασμένοι όσοι πιστεύουν και πολύ περισσότερο όσοι καραδοκούν πως θα έχουν «αιώνια» μια νεολαία όπως το χιόνι στο βουνό να λειώνει για να αυξάνουν τις εμπορικές ιδέες τους.

Χρήστος Κάτσικας