Αργήσαμε, σύντροφε. Αργήσαμε πολύ.
Πρέπει να πούμε το δικό μας τραγούδι.

Η προεκλογική περίοδος πάει και πέρασε. Τώρα κυβέρνηση Δεξιάς. Και η επιλογή κυβερνητικών προσώπων αποδεικνύει αυτό που επιμελημένα έκρυψε, προεκλογικά, η ΝΔ, διαγράφοντας Σκαλούμπακες, Στεφανίδηδες και άλλα παιδιά. Το αντικομμουνιστικό μένος πάμπολλων στελεχών της.

Υφυπουργός εργασίας στη νέα κυβέρνηση, διορίστηκε η κυρία Μιχαηλίδου, σύμβουλος οικονομικών του Κούλη, εξωκοινοβουλευτική. Για την πολιτική «προίκα» της, το μόνο που γνωρίζουμε, προς το παρόν, είναι ότι ήταν «εργαλείο» του ΟΟΣΑ. Τον διαβόητο ΟΟΣΑ και τις «εργαλειοθήκες» του τις γνωρίσαμε καλά στη διάρκεια των μνημονίων. Κατάλογος μεγάλος υπάρχει από ντόπιους πολιτικούς, που, αφού θήτευσαν στο ευαγές ίδρυμα, μας τους φόρεσαν στην Ελλάδα, στον οικονομικό τομέα κυρίως,για να τα κάνουν γης μαδιάμ και να φεσώσουν τη χώρα με χρέη. Θυμόμαστε γρήγορα – γρήγορα τον «κάτσε καλά Γεράσιμε», Γεράσιμο Αρσένη, τη Λούκα Κατσέλη, μα πιο πολύ απ’ όλα τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, υπουργό Οικονομικών, τον υπουργό του 1ου Μνημονίου, αυτόν που γενναιόδωρα φούσκωσε τα ελλείμματα για να χρωστάμε ακόμα πιο πολλά στους δυνάστες μας.

Πίσω στην κυρία Μιχαηλίδου. Πριν ένα χρόνο, σε παρουσίαση βιβλίου με τίτλο «Από πού κι ως πού όλοι οι αγώνες είναι δίκαιοι;», από τον τίτλο καταλαβαίνετε, μίλησε για την Αριστερά, τον εμφύλιο και τον αντιδικτατορικό αγώνα. Και τι είπε ο στόμας της;

«Η έκβαση αυτή της συλλογικής μνήμης φοβάμαι ότι φανερώνει μία συλλογική ψυχική νόσο, παρά μια μεμονωμένη», είπε αναφερόμενη στο πείσμα του λαού να θυμάται και να κρατάει ψηλά μέσα στην καρδιά του τους αγώνες της Αριστεράς και των κομμουνιστών, παρά τις τεράστιες προσπάθειες που έκαναν τα φυράματα του είδους της. Και αφού ο λαός, επιμένει και δεν «Ξεχνά», δεν μπορεί παρά να είναι συλλογικά, ένα σύνολο ψυχικά άρρωστων, δηλαδή τρελών… Στη συνέχεια της τοποθέτησης της διαπίστωσε την «αδυναμία δημιουργίας ιδεολογήματος από την πλευρά των νικητών του εμφυλίου» και δήλωσε απογοητευμένη από τις εκδόσεις που κυκλοφορούν. Διαπίστωσε, δε, ότι «σε ιδεολογικό επίπεδο δεν κατάφερε η Δεξιά να χειριστεί τη νίκη της στον εμφύλιο».

Τι τους εμπόδισε, τους «νικητές», να δημιουργήσουν ιδεολόγημα; Είχαν στα χέρια τους τα χαρτιά, τις πένες, τους διπλωμένους κονδυλοφόρους. Είχαν και τα ηλεκτροσόκ. Και τις φάλαγγες. Και τη Μπουμπουλίνας. Και τη Γενική Ασφάλεια και τα Μακρονήσια. Ένα πράγμα δεν είχαν στα χέρια τους. Το λαό. Γιατί νομίζουν οι εξαιρετικά υποδεέστεροι, από τους προκατόχους τους, σημερινοί «διανοούμενοι» της Δεξιάς ότι θα τα καταφέρουν καλύτερα;

Γι’ αυτές τις τοποθετήσεις της, η υφυπουργός δεν διαγράφηκε τότε. Δεν ήταν προεκλογική περίοδος, βλέπετε, ώστε να μεταμφιέζεται ο λύκος σε αρνί. Όπως δεν διαγράφηκε και αυτός, ο απίθανος, που δήλωσε πως υπάρχει και η σύμβαση της Γενεύης, για τους αιχμάλωτους της πολιτικής. Ε! Αυτόν, λοιπόν σε ψήφους, τον πέρασε η Βούλτεψη! Ναι η Βούλτεψη. Και ο Μπογδάνος! Και ο Μπογδάνος. Και ο Ψαριανός! Ω! Και ο Ψαριανός.

Απόκοντα και στις αντικομμουνιστικές οιμωγές και ο Τζήμερος: «Αν δεν απολυθούν οι μισοί τουλάχιστον «εκπαιδευτικοί», ινστρούχτορες του σταλινισμού, προκοπή στην Παιδεία δεν γίνεται».
Θα τον ξεδιπλώσουν με λύσσα. Τον αντικομμουνιστικό αγώνα. Ας είμαστε έτοιμοι. Το έχουν κάνει και αλλού. 
Γι’ αυτό και είναι φυσιολογική η απορία του Αμερικάνου τουρίστα, αριστερού, που πλησίασε το προεκλογικό περίπτερο του Μ-Λ ΚΚΕ, κοιτώντας έκπληκτος τα σφυροδρέπανα και τις κοκκινο-κίτρινες αφίσες, ρωτώντας μας «Ουάου! Είστε νόμιμοι;»

★★★

Άντε βρε! Τι φωνάζετε για την Παιδεία και το πανεπιστημιακό άσυλο, γράφετε κείμενα καταγγελίας και κατακεραυνώνετε; Η Εκπαίδευση στον ελληνικό 21ο αιώνα, καλπάζει. Ο Άνθιμος Θεσσαλονίκης, αυτός που είναι σίγουρος πως η γη είναι επίπεδη, κάτι σαν πίτσα να πούμε, έγινε επίτιμος καθηγητής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης!!! Ομοίως επίτιμη διδάκτορας του Τμήματος Ιατρικής της Σχολής Επιστημών Υγείας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών ανακηρύχθηκε η Μαριάννα Βαρδινογιάννη σε μια σεμνή τελετή, το Μάρτη του 2019.
Δε μας μένει, εκπαιδευτικά, παρά να περπατήσουμε μέχρι το τέρμα αυτού του μάταιου, επίπεδου, κόσμου που ζούμε και να πέσουμε στο κενό.

Τάνια

πηγή: Λαϊκός Δρόμος