Εις μνήμην Ιωσήφ Σταυρίδη

Πέρασαν κιόλας σαράντα ημέρες από την έφοδο του Σήφη στους ουρανούς.

Την προετοίμαζε καιρό, με το όραμα του αυθεντικού επαναστάτη και κομμουνιστή. Συνεπής στα λόγια και τα έργα, στη θεωρία και την πράξη, άφησε τη ματαιότητα για άλλους και παρέμεινε λαϊκός μαχητής μέχρι το τέλος.

Ο αποχαιρετισμός έγινε στην «ευρύχορη Μυκαλησσό», όπως αναφέρεται η Ριτσώνα στον Όμηρο (Ιλιάδα, Ραψωδία Β 498). Σε πευκόφυτο ξέφωτο. Στην εύφορη πεδιάδα με τ’ αμπελοχώραφα και με σημαντικό νεκροταφείο από τους αρχαϊκούς και κλασικούς χρόνους.

Η τελετή λιτή και σεμνή, όπως ταίριαζε στον Σήφη έληξε αφήνοντας έντονο το αποτύπωμα της αντίστασης και της λαϊκής πάλης. Ωστόσο, η τελετή λήξης δεν ήταν το τέλος αλλά η αρχή για το έναυσμα των ακολουθιών.

Αίφνης, ένιωσαν ότι η εκπλήρωση της επιθυμίας του δεν τελείωνε εκεί. Ένας σπινθήρας ήταν η αιτία, «το κήρυγμα της φωτιάς». Μπροστά τους, ο κόσμος «πυρ αείζωον», «χρησμοσύνη και κόρος» φανέρωνε την ανάγκη για τη συνέχεια στο χρέος.

Με έντονη τη θλίψη της απώλειας βγήκαν στο φως αναζητώντας ιστορικό τοπόσημο, Μνημείο Αντίστασης της νεότερης ιστορίας.

Σε έρημο δρόμο ανηφόρισαν, ανάμεσα από παλιά σπίτια και εργοστάσια και ένιωσαν τη δικαίωση από το αντιλάμπισμα του ήλιου στο Μνημείο.

Στην άκρια του δρόμου, χαμηλά, ανάμεσα σε δενδρολίβανα και πουρνάρια, ανθισμένες ανεμώνες στόλιζαν τον τόπο που εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς 110 ανάπηροι στρατιώτες του ελληνοϊταλικού πολέμου, στις 16 Μαΐου 1944, για την αντιστασιακή τους δράση.

Στάθηκαν και άναψαν τη φλόγα. Ο τόπος ευωδίαζε από το θυμίαμα για τους ανάπηρους ήρωες του πολέμου, που μεταφέρθηκαν στη Ριτσώνα από στρατιωτικά νοσοκομεία της Αθήνας με τις ευλογίες της δωσίλογης κυβέρνησης Ράλλη. Αυτή ήταν η ανταπόδοση για τους πατριώτες που άφησαν χέρια και πόδια στα βουνά της Αλβανίας πολεμώντας τον φασισμό. Εκεί, στο λάκκο που τους ανάγκασαν να σκάψουν με τα ίδια τους τα χέρια θυσιάστηκαν για την Ελευθερία.

Η ιστορία έδειχνε το δρόμο της θυσίας και του ανυποχώρητου αγώνα για τα πανανθρώπινα ιδανικά ενάντια στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού.

Αυτόν το δρόμο της Αντίστασης ακολούθησε σταθερά ο Σήφης στη Μεγάλη Πορεία για Δικαιοσύνη, Ισότητα, Σοσιαλισμό και Εθνική Ανεξαρτησία.

Στον επίλογο της ημέρας και στην ανάβαση της Ριτσώνας, από το Μνημείο των 110 εκτελεσθέντων προς το ύψωμα του αρχαίου Διατειχίσματος – που οδηγούσε στο Ιερό της Αυλιδείας Αρτέμιδος- ένιωσαν να φυσάει ούριος άνεμος για τους αγώνες του μέλλοντος.

Ανδριανή Στράνη