Μέχρι πριν λίγα χρόνια, η δουλεία έμοιαζε μ’ ένα κομμάτι του κολασμένου παρελθόντος που ο αμερικάνικος Βορράς εξόρκιζε, ο αμερικάνικος Νότος μπορεί και να νοσταλγούσε, τα απολειφάδια της Κου Κλουξ Κλαν και οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες ονειρευόντουσαν, και ο υπόλοιπος κόσμος διάβαζε στην ιστορία ή τη λογοτεχνία και ανατρίχιαζε.

 Σήμερα, που το μέλλον έρχεται απ’ τα παλιά και το παρόν αναβιώνει τα περασμένα, η δουλεία ξαναφρεσκάρεται, βγαίνει από την καλύβα του μπάρμπα-Θωμά και απλώνεται σε φυτείες της Αλαμπάμα και του Τέξας και σε φυλακές της Αριζόνας. Η αμερικάνικη δουλεία μπορεί να καταργήθηκε επίσημα το 1865, επέστρεψε όμως με δριμύτατα και «πρωτοτυπία»στον 21ο αιώνα.

 Οι ιδιωτικές φυλακές που εγκαινιάστηκαν στην πλανηταρχία κάπου στη δεκαετία του ’90, είχαν όλα τα φόντα για να εξελιχθούν σε σύγχρονα ανθρωποπάζαρα. Στην αρχή περιορίστηκαν σε άδικους εγκλεισμούς με βαριές ποινές ανθρώπων –κυρίως μαύρων– για υπέρβαση του ορίου ταχύτητας, μη καταβολή φόρων, κατοχή χασίς, εξύβριση αστυνομικών οργάνων κλπ. Αδικήματα για τα οποία οι λευκοί πληρώνουν πρόστιμο και οι πλούσιοι απαλλάσσονται ή μάλλον δεν απασχολούν καν τις διωκτικές αρχές. Οι κατά κεφαλή επιδοτήσεις από τον αμερικάνικο κρατικό προϋπολογισμό, τις μετέτρεψαν γρήγορα σε ανθούσες επιχειρήσεις, δίνοντας έτσι στην ιδιωτική πρωτοβουλία με κρατικά φράγκα άλλο ένα επιχείρημα περί της «υγιούς επιχειρηματικότητας».

 Η «υγιής ιδιωτική πρωτοβουλία», όμως ως γνωστόν, συνάδει πάντα με τη βουλιμία, την ακόρεστη όρεξη για όλο και περισσότερα κέρδη, με επινόηση και ευρηματικότητα κάθε είδους παλιανθρωπιάς.

 

Σήμερα. οι ιδιωτικές φυλακές των ΗΠΑ, κυρίως ελεγχόμενες από μια εταιρία που ακούει στο όνομα CCA, έχουν μετατραπεί επίσημα σε ανθρωποπάζαρα. Τεράστιες φυτείες, εργοστασιακές μηχανές και βιοτεχνίες νέμονται την απλήρωτη δουλειά – δουλεία των έγκλειστων μαύρων. Οι αριθμοί των νέων σκλάβων έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τους μαύρους σκλάβους του 1830.

 Η CCA, πόνταρε σωστά στον Τραμπ, που άνοιξε τον επιχειρηματικό ορίζοντα των ιδιωτικών φυλακών πολλαπλά (ως προς τα κριτήρια της υποδομής, τη φορολογία και τις επιδοτήσεις) και τώρα επιχειρεί τη διεύρυνση «της έννοιας της εγκληματικής πράξης», προκειμένου για περισσότερους έγκλειστους, δηλαδή για περισσότερους σκλάβους, για κέρδη πιο πολλά και πιο σίγουρα λεφτά. Εισπράττουν σπαρταριστά δολάρια, όχι μόνο από τον ομοσπονδιακό κορβανά της Ουάσιγκτον, αλλά και τις μίζες από εταιρίες που νέμονται την απλήρωτη δουλειά των νεοσκλάβων.

 Οι ΗΠΑ, η χώρα των κάγκελων, μπορεί να έχει το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού, διαθέτει όμως το 25% των παγκόσμια φυλακισμένων, το 80% από τους οποίους είναι μαύροι!

 Έτσι, γνωστή φαρμακευτική εταιρία που φτούρησε τα κέρδη της από τα χέρια των Γερμανικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, συνεχίζει σήμερα να είναι στα ψηλά σκαλοπάτια των χρηματιστηρίων, με τα απλήρωτα χέρια των έγκλειστων της CCA, μαζί με μια σειρά πολυεθνικές που μας ταΐζουν, μας ντύνουν και μας πουλάνε ψηφιακό υλικό και ανταλλακτικά αυτοκινήτων.

 Καθυστερημένε φτωχοδιάβολε Νεοφιλελέ, με τη θεοποιημένη ιδιωτική πρωτοβουλία σε κενό εγκεφάλου, όλα, με λίγη καθυστέρηση, μας έρχονται! Σκλαβοπάζαρα δεν έχει μόνο η λεηλατημένη υποσαχάρια Αφρική και η κατασπαραγμένη Λιβύη. Σκλαβοπάζαρα παιδιών δεν είναι μόνο τα κεραμοποιία του Καζακστάν και τα ταπητουργεία του Πακιστάν. Το μέγα σύγχρονο και νομοθετημένο, με τη 13η Τροπολογία, σκλαβοπάζαρο είναι στη χώρα, που όπως μπαίνεις αριστερά, καίει «η δάδα της ελευθερίας».

 Τα blues και τη jazz τα κρατώ στην καρδιά και στ’ ακούσματα της νύχτας μου, ελπίζοντας ότι δεν θα χρειαστεί να δώσουν τον παλμό στη δουλειά σιδεροδέσμιων από την Νέα Ορλεάνη ως τη Νέα Ιωνία.

Νίνα Γεωργιάδου

Αντιτετράδια, τ. 121, φθινόπωρο 2018