Πάντα νιώθω για τους άστεγους μια αστείρευτη τρυφερότητα. Δεν εξετάζω το γιατί. Ένα υπόστεγο γεννιέμαι. Μια κουβέρτα γίνομαι. Ένα απάγκιο. Το να ακούω την σπαρακτική φωνή του να εκλιπαρεί για βοήθεια, ένα ράγισμα δίχως οίκτο. Το να ακούω την απελπισία του, την τραυματισμένη στριγκλιά του, να τον ακούω να περιγράφει τον φόβο του, κείνο το βοήθεια του, κείνο το δεν έχω κάνει τίποτα του, κείνο το έχω χεστεί πάνω μου από το φόβο, κείνη την ερημιά του, κείνα τα βλέμματα τα μοναχικά, κείνη η ζωή του που δύσκολα τα ΄φερε, κείνο που ΄γραψε ο ποιητής είναι, κείνο του Καρούζου είμαι, κείνο το «Σήμερα το να είσαι άνθρωπος ζυγίζεται με τα δάκρυα».
Γιάννα Κουκά (fb)
————————Διαβάστε και αυτό:
e-prologos.gr
