Σαν σήμερα (3 Μαΐου 2011) τούτος ο τόπος έχασε τον καλό του. Τον πιο καλό του άνθρωπο. Τον άνθρωπο που μας έκανε να γελάμε. Να κλαίμε. Να σκεφτόμαστε. Να αγαπάμε.
Εκείνον του Μακρονησιού. Που έτρεξε να στήσει το αντίσκηνο στον Νίκο Κούνδουρο μέσα στην αυτοεξορία του δίχως πολλά λόγια και εξηγήσεις, που σαν τον ρώτησε τι κάνει εκεί του απάντησε “Θα πεθάνεις εδώ πάνω.” Τον καλό μας, που του πήγαινε κάθε μέρα κρυφά φαγητό διανύοντας τεράστια απόσταση για να μην πεθάνει.
Σαν σήμερα η χώρα έχασε τον πιο καλό της άνθρωπο. Εκείνον που κανείς δεν ήξερε πως σαν μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, που σκότωναν, τραυμάτιζαν τον εξεγερμένο λαό, τη μαύρη μέρα που ακούστηκαν στην πόλη οι ερπύστριες, που ρίξαν την πόρτα του Πολυτεχνείου, εκείνος εμφανίστηκε μπροστά στους τραυματισμένους με ένα κιτρινόμαυρο παλιό ντάτσουν. Εκείνος που σύμφωνα με μαρτυρίες, έριξε τις πίσω θέσεις του αυτοκινήτου του και τους έβαζε μέσα μπρούμυτα, τους έκρυβε, τους σκέπαζε με κουβέρτες και από πάνω τοποθετούσε μακριές πλάκες φελιζόλ για να μην τους δουν, που τους πέρναγε μέσα από τα μαύρα κοράκια και τους πήγαινε στο σπίτι τους.
Σαν σήμερα τούτος δω ο τόπος έχασε τον Θανάση της. Τον Θανάση Βέγγο. Κομμάτι του πολιτισμού, μέρος της ανθρωπιάς μας. Τον καλό μας άνθρωπο, τον Θανάση Βέγγο, τον ηθοποιό. Τον άνθρωπο. Τα πιο υγρά μάτια. Την τρυφερότητα.
Καλέ μας άνθρωπε, λίγο να σου μοιάζαμε.
Ψυχή βαθιά.
Γιάννα Κουκά
e-prologos.gr
