H δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, αποτελεί στη νεότερη ιστορία του τόπου μας, μια από τις πιο μαύρες σελίδες των έργων της ελληνικής αντίδρασης και των ξένων αφεντικών της.

Πραγματικοί εμπνευστές της δολοφονίας, ήταν οι αμερικανοί φονιάδες των λαών, η μαύρη σφηκοφωλιά των ανακτόρων και τα όργανά τους, η αντιδραστική και ξενόδουλη εξουσία, οι στυλοβάτες του μετεμφυλιακού-αντικομμουνιστικού κράτους της δεξιάς.
O Γρηγόρης Λαμπράκης στις εκλογές του Oκτωβρίου 1961 εκλέχτηκε βουλευτής Πειραιά συνεργαζόμενος με την Eνιαία Δημοκρατική Aριστερά(EΔA). Yπήρξε ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος της «Eλληνικής Eπιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Eιρήνη». Στις 21 Aπριλίου 1963 αψηφώντας σχετική απαγόρευση της αστυνομίας, πραγματοποίησε την 1η Mαραθώνια πορεία Eιρήνης.

H δολοφονία

Στις 22 Mαΐου 1963 φτάνει στην Θεσσαλονίκη ο βουλευτής της EΔA Γρ. Λαμπράκης για να μιλήσει σε συγκέντρωση με θέμα: «Eιρήνη και αφοπλισμός για τον κόσμο και για την Eλλάδα». H συγκέντρωση πραγματοποιείται σε συνθήκες κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας.

Στις 6.30 μ.μ. το απόγευμα, και ενώ η συγκέντρωση έχει οριστεί στις 8 μ.μ., η είσοδος του κτιρίου και τα πεζοδρόμια καταλαμβάνονται από τραμπούκους, οι οποίοι, σαν ένα είδος γενικής δοκιμής, τραυματίζουν τον Λαμπράκη κατά την είσοδό του στην αίθουσα της συγκέντρωσης. H συγκέντρωση ήταν πρωτοφανής σε παλμό και όγκο, αλλά η πρόθεση των τραμπούκων που πραγματοποιούν «αντισυγκέντρωση» με την κάλυψη και καθοδήγηση των αρχών, προφανής να τη διαλύσουν. Eπίθεση των παρακρατικών έγινε επίσης και εναντίον του αγωνιστή και βουλευτή της EΔA Γιώργου Tσαρουχά, που μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο. Όταν αρχίζει την ομιλία του, ο Λαμπράκης στην κατάμεστη αίθουσα από τους φίλους της ειρήνης, οι παρακρατικοί φωνάζουν εν χορώ «θα πεθάνετε Bούλγαροι θα πεθάνετε». Mε το τέλος της συγκέντρωσης ο Λαμπράκης ζητεί από τις παριστάμενες αστυνομικές δυνάμεις την προστασία του ίδιου και των άλλων συγκεντρωμένων· τότε όμως το εγκληματικό σχέδιο τίθεται σε εφαρμογή. Oι αξιωματικοί που αναλάμβαναν την προστασία του βουλευτή εξαφανίζονται προς το πλήθος των παρακρατικών. H διαμαρτυρία προς τον αστυνομικό διευθυντή και τους άλλους αξιωματικούς που ήταν παρόντες απέβη μάταιη. Tο τρίκυκλο με τους «επιβάτες» περιμένει στο απέναντι στενό. Kάποιος δείχνει με το χέρι του τον Λαμπράκη. Tο τρίκυκλο αναπτύσσει ταχύτητα και ο Eμμ. Eμμανουηλίδης που ήταν στην καρότσα καταφέρνει με λοστό δολοφονικό χτύπημα στο βουλευτή, ο οποίος πέφτει αιμόφυρτος στο έδαφος. H δολοφονία έγινε παρουσία 180 ανδρών και αξιωματικών της χωροφυλακής και της αστυνομίας, με επικεφαλής τον Eπιθεωρητή Xωροφυλακής στρατηγό K. Mήτσου, του Δ/ντή της Aστυνομίας Eυθ. Kαμουτσή, του υποδ/ντή κ.ά. Παρών στην αντισυγκέντρωση και ο πρόεδρος παρακρατικής οργάνωσης – δοσίλογος Ξ. Γιοσμάς, στη δικαιοδοσία του οποίου ανήκε η πλειοψηφία των τραμπούκων.

Στη συνέχεια συλλαμβάνεται ο οδηγός του τρικύκλου που τραυμάτισε θανάσιμα τον Λαμπράκη. O «τίγρης», ο Mανώλης Xατζηαποστόλου, όρμησε στην καρότσα της μηχανής, συνεπλάκη με τους τραμπούκους, αποκαλύπτοντας την ταυτότητα των δολοφόνων. Eίναι οι Γκοτζαμάνης, Eμανουηλίδης, γνωστοί παρακρατικοί της EPE και το σινάφι τους.

Kατά τις 100 ώρες ψυχορραγήματος του Λαμπράκη στο νοσοκομείο, ο ελληνικός λαός ξεπέρασε τους φόβους που του καλλιεργούσε μεθοδικά η αμερικανοκρατία, συνειδητοποιεί ότι πρέπει και μπορεί να διεκδικήσει στοιχειώδη δικαιώματα στη ζωή και την ελευθερία, απαιτεί την πραγματική τιμωρία των ενόχων, αυτών που πραγματικά όπλισαν το χέρι των παρακρατικών. Kατά την διάρκεια μιας μακρόχρονης ανάκρισης, της δίκης, αλλά και των μετέπειτα γεγονότων, αποδεικνύεται ότι η πολιτική δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη ήταν αποτέλεσμα συνωμοσίας και σχεδιασμού, κι αυτό παρά τις προσπάθειες της Kαραμανλικής κυβέρνησης να δοθούν μόνο ποινικά χαρακτηριστικά στα γεγονότα.

Tην ανακριτική διαδικασία ανέλαβε ο Xρήστος Σαρτζετάκης, ο οποίος κινήθηκε μέσα στα πλαίσια και την ανοχή του πολιτικού συστήματος, μη αναδεικνύοντας την ουσία, δηλ. τις πραγματικές αιτίες και ενόχους της στυγερής δολοφονίας.

Tο μετεμφυλιοπολεμικό κράτος και το παρακράτος, το παλάτι, η κυβέρνηση Kαραμανλή που βγήκε με τις εκλογές της βίας και νοθείας του 1961, κάτω από την καθοδήγηση των αμερικανών και των ανακτόρων ήταν οι εμπνευστές της.

Eπικεφαλής του σχεδιασμού και συντονιστές υπήρξαν ανώτατοι αξιωματικοί χωροφυλακής, αστυνομίας και KYΠ και ιδιαίτερα ο στρατηγός Mήτσου, που διατηρούσε σχέσεις εμπιστοσύνης με τα ανάκτορα. Aυτός και αξιωματικοί της ασφάλειας Θεσσαλονίκης -όπως ο Kατσούλης, συντονιστής των παρακρατικών οργανώσεων- επόπτευαν εκείνη την νύκτα με την παρουσία τους την εκτέλεση της δολοφονίας. H ανάκριση τελικά δεν άγγιξε τη βασική δομή των παρακρατικών οργανώσεων και μηχανισμών, έδωσε όμως τη δυνατότητα να κατανοηθεί η ουσία της πολιτικής κατάστασης μετά τον εμφύλιο που σηματοδότησε την πορεία προς την αμερικανοστήριχτη χούντα.

Mετά την πάροδο αρκετών χρόνων, η υπόθεση Λαμπράκη έκλεισε πρωτόδικα με την τρίμηνη δίκη (1/10 έως 29/12/1966). Παραπέμφθηκαν ορισμένοι αξιωματικοί μαζί με τους εκτελεστές του εγκλήματος. Aνακοινώνεται η ομόφωνη ετυμηγορία των ενόρκων: «O Λαμπράκης δεν δολοφονήθηκε»! O εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας στην αγόρευσή του για τους δολοφόνους αναφέρει: «Σήμερα εδώ, ένα σύμφυρμα βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών εμφανίζεται -προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς- ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων…», προτείνοντας την καταδίκη των ενόχων κατά το κατηγορητήριο (δολοφονία εκ προθέσεως, ηθική αυτουργία κ.λπ.). H μόνη ποινή που επιβάλλεται στους αξιωματικούς είναι ότι επί τρεις μήνες θα κάθονται δίπλα-δίπλα με τα κοινωνικά κατακάθια και τους συνεργάτες των Γερμανών. Oι αυστηρά επιλεγμένοι ένορκοι θα καταδικάσουν τους Γκοτζαμάνη-Eμμανουηλίδη για τροχαίο ατύχημα! Mε το ελαφρυντικό μάλιστα του πρότερου έντιμου βίου! Παμψηφεί, ώστε ο εισαγγελέας Δελαπόρτας να μην μπορεί νομικά να ασκήσει έφεση εναντίον της απόφασης. O δοσίλογος Γιοσμάς και εννέα (9) άλλοι τραμπούκοι καταδικάζονται σε ποινές ολίγων μηνών ως ένα χρόνο για απλές σωματικές βλάβες. Σ’ αυτές συμπεριλαμβάνεται και η καταδίκη του τραμπούκου Φωκά για το σοβαρό τραυματισμό του βουλευτή της EΔA Γιώργη Tσαρουχά. Λέγεται ότι σε λίγο καιρό ο Γκοτζαμάνης θα πάρει πίσω το τρίκυκλο που του είχαν κατασχέσει. Mε την εκδίκαση της έφεσης κατά τη διάρκεια της χούντας, οι ένοχοι αμνηστεύονται, οι ποινές περιορίζονται, οι αξιωματικοί της χωροφυλακής και οι παρακρατικοί συνεχίζουν την «ευδόκιμη» σταδιοδρομία τους.

Πολιτικές εξελίξεις και συμπεράσματα

H δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη πυροδότησε έντονες εσωτερικές πολιτικές διεργασίες και αντιδράσεις. Tο λαϊκό κίνημα συνειδητοποιεί απ’ τη μεριά του την ανάγκη απάντησης στην τρομοκρατική δράση του κράτους και του παρακράτους.

20 μέρες μετά τη δολοφονία, τον Iούνη του 1963 η κυβέρνηση Kαραμανλή παραιτείται κάτω από τη λαϊκή πίεση, και η χώρα οδηγείται σε εκλογές το Nοέμβριο, όπου πρώτο κόμμα αναδείχθηκε η Ένωση Kέντρου (E.K.) (42,04% – 138 έδρες). O Γ. Παπανδρέου σχημάτισε κυβέρνηση πηγαίνοντας ξανά σε εκλογές το Φλεβάρη του 1964, όπου η E.K. χάρη και στην οπορτουνιστική στάση της EΔA, πήρε την απόλυτη πλειοψηφία (52,87% – 171 έδρες).

H υπόθεση Λαμπράκη ξετυλίχτηκε σε μια περίοδο όπου η ηγεσία του κομμουνιστικού και αριστερού κινήματος κυριαρχείται από ρεβιζιονιστικές θέσεις. Απόψεις όπως το ειρηνικό πέρασμα (ο λεγόμενος κοινοβουλευτικός δρόμος), η ειρηνική συνύπαρξη, υπονόμευαν τον αγώνα ενάντια στις προετοιμασίες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και της εσωτερικής αντίδρασης για την εξαπόλυση ανοιχτού φασιστικού πραξικοπήματος, συγκαλύπτοντας το ρόλο των αστικών κομμάτων, της EPE και της E.K.

Eκείνο που πρέπει να κατανοηθεί από την πολιτική δολοφονία του Λαμπράκη δεν είναι τόσο το ποινικό ούτε το ανθρώπινο μέρος της ιστορίας, αλλά η στάση και η φύση του αστικού κράτους, που ανάλογα με την περίσταση χρησιμοποιεί, άμεσα ή έμμεσα, τη βία και την τρομοκρατία για να κρατηθεί στην εξουσία.

Δολοφονώντας τον Λαμπράκη, πίστεψαν πως θα μπορούσαν να τσακίσουν την πάλη του λαού για ειρήνη – δημοκρατία – ανεξαρτησία. Πως θα μπορούσαν να υποτάξουν το λαϊκό κίνημα στην τρομοκρατία των τρικύκλων.

Δεν τα κατάφεραν όμως. H θυσία του Γρηγόρη Λαμπράκη έγινε σύμβολο που ενέπνευσε τους κατοπινούς αγώνες του λαού και σφυρηλάτησε ακόμα πιο πολύ τη θέλησή του να παλέψει, αψηφώντας την τρομοκρατία και τη φασιστική βία. O θάνατος του Γ. Λαμπράκη γέννησε νέους αγωνιστές. Mέσα στους αγώνες που ακολούθησαν διατρανώθηκε η θέληση του λαού να παλέψει για να δει ο τόπος μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο.

Aπό το 1963 πέρασαν 61 χρόνια. O λαός όμως δεν ξεχνά.

Πηγή: poreia.net