Ο ημερολογιακός και ο ιστορικός χρόνος, που μεσολάβησε ανάμεσα στα πορτοκαλί και τα κίτρινα γιλέκα, είναι ελάχιστος.

Οι εξελίξεις στον κόσμο της γενικευμένης εξαθλίωσης είναι συμπυκνωμένες.

Τα πορτοκαλί γιλέκα, σωσίβια για κάποιους και σάβανα για άλλους, σηματοδότησαν τους κυνηγημένους απ’ τον πόλεμο και τη φτώχεια.

Τα κίτρινα γιλέκα φωσφορίζουν σήμερα την απόγνωση και το μεγάλο θυμό, μέσα στην καρδιά της καγκελόφραχτης Ευρώπης.

Η νεοφιλελεύθερη Γαλλία, τέταρτη στον κόσμο σε αμύθητα κέρδη απ’ το εμπόριο όπλων, βαθαίνει τις κοινωνικές της ανισότητες σε τέτοιο επίπεδο, που 2 εκατομμύρια παιδιά λιμοκτονούν και το 1/3 του πληθυσμού της ζει σε βαθιά φτώχεια. Τα βαριά όπλα της Γαλλίας πουλιούνται κυρίως στη Μέση Ανατολή των χιλιάδων νεκρών και των εκατομμυρίων προσφύγων, στη Σαουδική Αραβία που εξοντώνει το λαό της Υεμένης και στην Ινδία των εκατομμυρίων εξαθλιωμένων. Ο αμύθητος πλούτος που συγκεντρώνεται στη Γαλλία, απ’ τις εξαγωγές θανάτου, φουσκώνει τις τσέπες της Airbus και της Τhales και αφήνει τη βαριά φορολόγηση στους κοινούς θνητούς.

Η Συνήγορος του Παιδιού, Ντομινίκ Βερσινί, υποστηρίζει ότι οι συνθήκες ζωής για εκατομμύρια παιδιά στη Γαλλία αντιστοιχούν σε συνθήκες πολέμου, καθώς έχουν ελλιπή σίτιση, καθόλου περίθαλψη και μετακινούνται κάθε 15 μέρες σε διαφορετικό χώρο διαμονής. Το 40% των συνταξιούχων ζει στη φτώχεια καθώς μπορεί να ανταπεξέλθει ένα μόνο ελλιπές γεύμα και ανεπαρκή περίθαλψη. Οι αποτυπώσεις αυτές της Secours populaire αναφέρουν πως το 1/5 των Γάλλων βιώνει επισιτιστική κρίση. Με απλά λόγια δεκατρία περίπου εκατομμύρια Γάλλοι πεινάνε.

Στην πόλη Ανγκουλέμ, τα περσινά Χριστούγεννα, τοποθετήθηκαν περιφράξεις στα παγκάκια, μπροστά από μια εμπορική έκθεση, για να μην έχουν πρόσβαση οι άστεγοι, των οποίων η εικόνα μείωνε την πελατεία. Πριν λίγο καιρό, στην πόλη Περπινιάν ξήλωσαν όλα τα παγκάκια, για να μη βρίσκουν καταφύγιο οι άστεγοι, πιστοί στο τηλεοπτικό δόγμα, «υπάρχει μόνο ό,τι φαίνεται».

Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν συγκλόνισε τον τραπεζίτη, Μακρόν.

Τον συγκλόνισε η «έλλειψη σεβασμού» των κίτρινων γιλέκων στην Αψίδα του (δικού τους) Θριάμβου που, από μνημείο της Ναπολεόντειας επέλασης, μεταποιήθηκε σε Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Του πάντα και παντελώς γι αυτούς άγνωστου και αναλώσιμου, που έπρεπε να είναι λευκός και όχι ο μαύρος νεκρός άγνωστος στρατιώτης που κατ’ αρχήν επιλέχτηκε απ’ την πολύνεκρη μάχη του Βερντέν (1ος Παγκόσμιος – ανάρτηση Manolis Sakellaris)

Οι 150 μαθητές που υποχρεώθηκαν να γονατίσουν σε στάση

αιχμάλωτου πολέμου είναι οι εκπρόσωποι μιας γενιάς που την εξευτελίζουν πριν την θυσιάσουν.

Τα κίτρινα γιλέκα δεν βγήκαν απ’ τα καπό των αυτοκινήτων για να υποδείξουν ατύχημα.

Η φτώχεια δεν είναι ατύχημα. Είναι μια παρατεταμένη τρομοκρατική ενέργεια απ’ αυτές όμως που δεν συγκινούν τους επιλεκτικά ευαίσθητους ζεσουήδες.

Είναι η κοινωνική αποτύπωση της άγριας εκμετάλλευσης, μιας εντεινόμενης παγκόσμιας τρομοκρατίας με εκατομμύρια θύματα σε πορτοκαλί ή κίτρινα γιλέκα.

Νίνα Γεωργιάδου