Το τελευταίο διάστημα στο ελληνικό κοινοβούλιο παρατηρούνται σκηνές απείρου κάλλους. Κόμματα διαλύονται και βουλευτές πηγαινοέρχονται από κόμμα σε κόμμα και από διάδρομο σε διάδρομο. Αξίζει λοιπόν ιδιαίτερης προσοχής να εξετάσουμε ποιοι είναι οι λόγοι για τα διαλυτικά αυτά φαινόμενα που εμφανίζονται και τι επιπτώσεις μπορούν να έχουν στην κοινωνία.

Με την επιβολή της βάρβαρης μνημονιακής πολιτικής το 2010, η ελληνική κοινωνία υπέστη ένα πραγματικό σοκ. Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι πετάχτηκαν στο δρόμο μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Εκατομμύρια εργαζόμενοι και συνταξιούχοι είδαν τις αποδοχές τους να μειώνονται έως και 40% σε μια νύχτα. Η μόνιμη επωδός των μνημονιακών κυβερνήσεων ήταν ότι τα μέτρα αυτά πάρθηκαν για να σωθεί δήθεν η χώρα!

Η βάρβαρη αυτή πολιτική έφερε σοβαρές ανακατατάξεις μέσα στα αστικά κόμματα. Παραδοσιακές ισχυρές δυνάμεις έχασαν σχεδόν το 90% της δύναμής τους (ΠΑΣΟΚ) και νέες δυνάμεις αναδείχθηκαν (ΣΥΡΙΖΑ). Η αποδέσμευση αυτή των εκατομμυρίων ψηφοφόρων απ’ τα δύο κόμματα, ΝΔ- ΠΑΣΟΚ, του παραδοσιακού μέχρι τότε δικομματισμού, προκάλεσε τριγμούς στο πολιτικό σύστημα. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης ήταν η δημιουργία κομμάτων και αποκομμάτων που χωρίς ένα ουσιαστικό ιδεολογικό και πολιτικό πρόσωπο έκαναν αισθητή την παρουσία τους στην κοινωνία. Τέτοια κόμματα ήταν το Ποτάμι, που ήταν ταυτόχρονα και το χαϊδεμένο παιδί των ΜΜΕ, οι ΑΝΕΛ του Καμμένου και η Ένωση Κεντρώων του περιθωριακού Β. Λεβέντη.

Για πολλούς και διαφόρους λόγους όλα αυτά τα μορφώματα συσπείρωσαν ένα σημαντικό τμήμα της εκλογικής βάσης με τη βοήθεια βέβαια και την καθοδήγηση των γνωστών ΜΜΕ. Σ’ αυτά τα μορφώματα δεν μπορεί να συμπεριλάβει κανείς το νεοναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής, αφού αυτή είχε συγκεκριμένο ιδεολογικό προφίλ, που όμως δυνάμωσε σημαντικά εκμεταλλευόμενη τη βαθειά πολιτική, οικονομική και κοινωνική κρίση.

Σήμερα τα κόμματα αυτά, πλην της Χ.Α., διέρχονται μια τεράστια κρίση και ουσιαστικά βρίσκονται υπό διάλυση. Διάφορα στελέχη τους καθώς και εκλεγμένοι βουλευτές, βλέποντας το πλοίο να βουλιάζει, φεύγουν απ’ τους πρόσκαιρους αυτούς σχηματισμούς και ψάχνουν να βρουν σωτηρία στα κυρίαρχα κόμματα του σημερινού διπολισμού, προκαλώντας ακόμα και την περιφρόνηση των πολιτών εξαιτίας των απίστευτων μεταμορφώσεων και της φαιδρής συμπεριφοράς τους.

Απ’ την άλλη, το ίδιο το σύστημα αισθάνεται την ανάγκη να συγκρατήσει αυτό τον κατήφορο, αφού είναι φανερό ότι χρειάζονται και οι ανάλογοι «πρόθυμοι» για τη στήριξη των κυβερνήσεων, όπως συμβαίνει με την «ομάδα των 6» που στηρίζουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ άνευ όρων και γι’ αυτό ο πρόεδρος της Βουλής, Ν. Βούτσης, επιχείρησε να διατηρήσει τα προνόμια των πρώην αρχηγών των κοινοβουλευτικών ομάδων που έχασαν όμως αυτή την αρχηγία επειδή ξέμειναν με λιγότερους από 5 βουλευτές! Να παρατηρήσουμε βέβαια ότι ανάλογη είναι και η αγωνία της ντόπιας ολιγαρχίας που προσπαθεί να δημιουργήσει νέα ανδρείκελα στη θέση των προηγούμενων υπολειμμάτων με τη συσπείρωση των ακροδεξιών στοιχείων γύρω από γνωστούς ακροδεξιούς (Κρανιδιώτης, Βελόπουλος, Καρατζαφέρης, κλπ), ενώ και οι κινήσεις στο λεγόμενο χώρο της κεντροαριστεράς πιθανόν να οδηγήσουν σε μια συσπείρωση διαφόρων υπολειμμάτων, με στόχο να ενισχύσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, στην προσπάθειά του να διατηρήσει την κυβερνητική πλειοψηφία μετά τις επόμενες βουλευτικές εκλογές, όποτε αυτές και αν γίνουν.

Ένα επίσης ιδιαίτερο στοιχείο που πρέπει να πάρουμε σοβαρά υπόψη έχει να κάνει με το χαρακτήρα της αποδέσμευσης μεγάλου τμήματος της κοινωνίας απ’ τις επιλογές των κυρίαρχων δυνάμεων. Κατ’ αρχάς αυτό καθεαυτό το γεγονός είναι ένα θετικό μήνυμα. Όμως προς τα πού θα κινηθεί αυτό το δυναμικό είναι το κρίσιμο ερώτημα. Η εμπειρία απ’ την προηγούμενη περίοδο δεν είναι ικανοποιητική. Κυριάρχησαν τόσο μέσα στην κοινωνία όσο και στο οργανωμένο κίνημα απόψεις αντικομματικές, αντισυνδικαλιστικές και κυρίως απόψεις που προσέγγιζαν την ακροδεξιά και όχι το προοδευτικό και αριστερό κίνημα.

Είναι φανερό ότι το ζήτημα αυτό δεν έχει λυθεί οριστικά. Και την επόμενη περίοδο, επειδή η κρίση είναι εδώ και δυνατή, θα ξαναμπούν τα ίδια διλήμματα, θα ξαναδημιουργηθούν και πάλι φυγόκεντρες τάσεις και θα κριθεί κατά πόσο το αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα θα μπορέσει να βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις ή θα κυριαρχήσουν και πάλι τα αντικομματικά και αντιδραστικά μορφώματα με όποιο προσωπείο και αν παρουσιαστούν.

Γιώργος Σόφης, Δημοτικός Σύμβουλος στο Δήμο Ηλιούπολης,

Επικεφαλής του δημοτικού σχήματος “Αριστερή Πρωτοβουλία”