Στην καρδιά της Ευρώπης, στο τόξο των Άλπεων υπάρχει ένα κράτος που, εκτός από εκπληκτικής ομορφιάς βουκολικά τοπία, διαθέτει και υπέροχη νομολογία που επιτρέπει στα τραπεζικά ιδρύματα να απορρυπαίνουν χρήμα. Για την Ελβετική Συνομοσπονδία μιλώ, που ακόμη εξακολουθεί να είναι ένας από τους κύριους συγκοινωνιακούς κόμβους από όπου διέρχονται τα δισεκατομμύρια διαφυγόντων κεφαλαίων των ηγετικών τάξεων του κόσμου, όπως επίσης και το βρόμικο, το ματωμένο χρήμα διεθνών εγκληματικών οργανώσεων. Όλα αυτά τα κύματα χρήματος τα καλύπτουν αξιοπρεπείς τραπεζίτες με παροιμιώδη εχεμύθεια, ειδικοί στην διακίνηση κεφαλαίων, δηλαδή, στο ξέπλυμα και στην επανεπένδυση, καθώς και εξαιρετικοί δικηγόροι και δικαστές, που με αξιοθαύμαστη έλλειψη ηθικής, μα με σπάνια θέληση, διατυπώνουν με ακρίβεια σε συνταγματικούς κανόνες το σκότος που πρέπει να διέπει την κίνηση κεφαλαίων. Μην αμελούμε αναγνώστες μου, πως «ο πλούσιος κουβαλάει το νόμο στο πορτοφόλι του», σύμφωνα με τον Ελβετό φιλόσοφο Ζαν Ζακ Ρουσσώ .Έτσι κι αλλιώς, στον καπιταλισμό Business is Business. Φυσικός κανόνας…

Ιστορικά, «η Ελβετία, είναι η χώρα που απέπνεε ήρεμη ασφάλεια στους καπιταλιστές και που στήριζε την ευημερία ή την ύβρη της, αν προτιμάτε, στις λεπτές τραπεζικές τεχνικές της, έστω και αν αυτές απαιτούν τη λίβρα της σάρκας και τα λί(ύ)τρα του αίματος που η παράκρουση του κέρδους επιβάλλει. Η Ελβετική Συνομοσπονδία  αναδείχτηκε σε θησαυροφυλάκιο των φασιστών πριν ξεσπάσει το μακελειό στην Ευρώπη. Την ευθεία αυτή αγαστή συνεργασία με τους φασίστες είχε εγκαινιάσει η οικογένεια Wille-Rieter της τράπεζας Credit Suisse, όταν προσκάλεσε τον Adolf Hitler το 1923, στη βίλα που διέθετε με την ονομασία Schönberg, όπου παρέθεσε δείπνο προς τιμήν του με προσκεκλημένους την αφρόκρεμα των Ελβετών μεγαλοβιομηχάνων.[…] Δικαίως, λοιπόν, ο Χίτλερ είχε παραχωρήσει, από το 1926 κιόλας, στην Ελβετική τράπεζα «Bangues Suisses» τη διαχείριση των συγγραφικών δικαιωμάτων του παραληρηματικού πονήματός του «Mein Kampf». (Κώστας Λουλουδάκης: «Από το Τρίτο Ράιχ στην Ευρωπαϊκή Ένωση» Εκδόσεις ΚΨΜ)

Η Ελβετία είχε τον ρόλο του προμηθευτή συναλλάγματος της φασιστικής Γερμανίας, απαραίτητο για να αγοράσει καύσιμα και όπλα. Γι’ αυτό οι ναζί διοχέτευαν και διασφάλιζαν σε ελβετικές τράπεζες τα κλεμμένα τιμαλφή των κρατουμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, καθώς και το μεγαλύτερο μέρος του χρυσού που είχαν καταληστεύσει από τις Κεντρικές Τράπεζες των κατεχόμενων ευρωπαϊκών χωρών. Οδηγούμαστε, λοιπόν, στο συμπέρασμα πως η ουδετερότητα αυτής της χώρας κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ήταν…χρυσός, και η διακριτικότητα των ελβετικών τραπεζικών ιδρυμάτων αδιαμφισβήτητη! Άλλωστε, τα συγκεκριμένα ιδρύματα επανειλημμένως έχουν δηλώσει ότι δεν φέρουν ευθύνη για ό,τι συνέβη εκείνη την εποχή.

Όμως, σύμφωνα με τον καθηγητή της Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης Ζαν Ζιγκλέρ, «Η τεράστια περιουσία που βρίσκεται στα χέρια της ελβετικής τραπεζικής ολιγαρχίας έχει τις ρίζες της σε αυτό το πάρε δώσε με τον Χίτλερ· ξεπλένοντας τον κλεμμένο χρυσό από τους Εβραίους που στοιβάζονταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Από τότε, και κάνοντας κατάχρηση του τραπεζικού απορρήτου και των ειδικών λογαριασμών, η βάση αυτή πολλαπλασιάστηκε με χρήματα ατόμων όπως ο Μομπούτου, ο Σομόζα, ο Σαντάμ Χουσεΐν κ.α»*. Σε όλα αυτά πρέπει να προσθέσουμε την ανακύκλωση ναρκοδολαρίων, την νομοθετημένη φοροαποφυγή,  το ξέπλυμα μαύρου πολιτικού χρήματος και τόσα άλλα…

Θα αναρωτιέστε, όμως, γιατί τα γράφω όλα αυτά.

Δεν θα σας κρατήσω άλλο σε αγωνία, ας αποδοθούν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι…

Γιάννος Παπαντωνίου!

Υπουργάρα της κυβέρνησης  Σημίτη…

Γιάννος Παπαντωνίου!

Ο άνθρωπος που μας μηρύκαζε το παραμύθι του μονόδρομου της ιδιωτικής πρωτοβουλίας…

Γιάννος Παπαντωνίου!

Ο «άριστος»,  που μαζί με τους όμοιούς του, Τσοχατζόπουλο, Τσουκάτο, Μαντέλη, Σημίτη, Νεονάκη, Βερελή, Ανθόπουλο, Βενιζέλο κ.α., έπαιξε την χώρα στο χρηματιστήριο, τις δημόσιες υποδομές στα ζάρια και μεταμόρφωσε τους εργαζόμενους  στην αρένα των «ελεύθερων αγορών» σε απασχολήσιμους και ωρομίσθιους.

Γιάννος Παπαντωνίου!

Το πρόσωπο της καπιταλιστικής εξουσίας που, υπό την σκέπη της κυβέρνησης Σημίτη, μπούκωσε το στόμα και την κοιλιά του με μαύρο χρήμα μιας και κατηγορείται για   δωροδοκία «κατά μόνας και από κοινού, άπαξ και κατ’ εξακολούθηση»!

Γιάννος Παπαντωνίου!

Η «άπαξ και κατ’ εξακολούθηση» λαφυραγώγηση του δημοσίου! Αυτό ήταν το θαύμα του Πασοκικού «εκσυγχρονισμού». Μιλάμε για την αποθηρίωση της αρπαχτής, της διαφθοράς, της ξετσιπωσιάς και την εκπόρνευση της πολιτικής ζωής!

Ωστόσο, η υπόθεση της δωροδοκίας του Παπαντωνίου μας επιτρέπει να μην εστιάσουμε την προσοχή μας σε ένα μόνο δομικό στοιχείο του συστήματος, όπως είναι η διαφθορά, που μπορεί να περιορίσει την κατανόησή μας, γιατί θα οδηγηθούμε στην δημιουργία ενός ελαττωματικού πρίσματος σχετικά με τον τρόπο που λειτουργεί ο σύγχρονος καπιταλισμός. Γιατί, ναι μεν σε κάθε επαφή των επιχειρηματικών ομίλων με το κράτος εμφανίζεται η διαφθορά και αναπτύσσεται ο χρηματισμός, όμως αν εξαλείψουμε με έναν τρόπο τη διαφθορά, αυτό δεν θα σημαίνει ότι έχουμε τελειώσει με τον καπιταλισμό.

Ο καπιταλισμός, ως οικονομικό σύστημα, δεν είναι ούτε εξισωτικός, ούτε δίκαιος, ούτε δημοκρατικός. Δεν σχεδιάστηκε για  να εξυπηρετεί τις ανάγκες των ανθρώπων της εργασίας. Ο καπιταλισμός είναι ένα κοινωνικοοικονομικό σύστημα που σχεδιάστηκε για να προστατεύει τα κέρδη μιας χούφτας αισχρά πλούσιων ατόμων. Των ατόμων αυτών που  κουβαλάνε «το νόμο στο πορτοφόλι τους».

Έτσι, ο Ηλίας Μπίσιας, δικηγόρος του Γιάννου Παπαντωνίου, μάλλον καθισμένος πίσω από το μεγάλο και αυστηρό γραφείο του, ανακοίνωσε σε εμάς τους πληβείους πως αποκλείστηκε από τις ελβετικές αρχές το άνοιγμα των τραπεζικών λογαριασμών του κουμπάρου του πρώην υπουργού των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ  από όπου μεταφέρθηκαν στη σύζυγο του Γιάννου Σταυρούλα Κουράκου συνολικά 1,3 εκατομμύρια ευρώ, καθώς «υπάρχουν υπόνοιες ότι τα στοιχεία που επικαλούνται οι ελληνικές αρχές είναι προϊόντα υποκλοπής»!

Λυπάμαι που θα σας κουράσω, αλλά νιώθω υποχρεωμένος να καταθέσω ολόκληρη την δήλωση του λαμπρού δικηγόρου, εξειδικευμένου στον χειρισμό διασυνοριακών υποθέσεων μεταξύ Ελλάδος και Ελβετίας, Ηλία Μπίσια: «Η απόφαση του Ομοσπονδιακού Ποινικού Δικαστηρίου, η οποία επικυρώθηκε από το Ανώτατο Ελβετικό Δικαστήριο και αποτελεί πλέον δεδικασμένο, είναι η πρώτη που εκδίδεται σε υπόθεση αιτημάτων δικαστικής συνδρομής που βασίζονται σε τραπεζικά δεδομένα που έχουν υποκλαπεί από ελβετικές τράπεζες. Ως εκ τούτου, είναι νομολογιακά ιδιαίτερα σημαντική για τη μελλοντική αντιμετώπιση παρόμοιων αιτημάτων δικαστικής συνδρομής, με αντικείμενο το άνοιγμα λογαριασμών, τα στοιχεία των οποίων αποκτήθηκαν μέσω αξιοποίνων πράξεων.

Το δικαστήριο δεν υπεισήλθε στην ουσία της υπόθεσης, αλλά ασχολήθηκε αποκλειστικά με το ζήτημα της υποκλοπής των δεδομένων, υπό το πρίσμα της παραβίασης της λεγόμενης Αρχής της Εμπιστοσύνης που διέπει τις διακρατικές σχέσεις. Με την απόφαση αυτή, ακυρώθηκε αμετάκλητα η απόφαση της Ομοσπονδιακής Εισαγγελίας, με την οποία είχε διαταχθεί τον Νοέμβριο του 2017 η άρση του τραπεζικού απορρήτου του λογαριασμού του εντολέα μου και η διαβίβαση των σχετικών πληροφοριών στις ελληνικές Αρχές». (Εφημερίδα των Συντακτών: Δεν ανοίγουν τους λογαριασμούς του Γ. Παπαντωνίου 6-12-2018)

Δηλαδή, η άρση του απορρήτου των λογαριασμών της μίζας δεν θα αρθεί γιατί συνιστά «παραβίασης της λεγόμενης Αρχής της Εμπιστοσύνης που διέπει τις διακρατικές σχέσεις».  Όχι! όλοι αυτοί οι πραιτοριανοί γκαουλάιντερ, αυτά τα λιγούρια για φράγκα που παίρνουν  αυτές τις αποφάσεις, δεν πνίγηκαν μέσα στην ίδια την υποκρισία τους. Στο σημείο αυτό, είναι σημαντικό να υπενθυμίσω πως το μαύρο χρήμα των 1,3 εκατ. ευρώ του Γιάννου Παπαντωνίου είχε αποκαλυφθεί  με τη λίστα Λαγκάρντ  στην τράπεζα HSBC.

Στην ίδια τράπεζα έκρυβε τα ξύγκια του  και ένας άνθρωπος της βιομηχανίας διαμόρφωσης της κοινής γνώμης και γενικά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, ο Δημήτρης Κοντομηνάς.  Οι ελληνικές δικαστικές  αρχές τον κατηγορούν για απιστία και απάτη, με τις επιβαρυντικές διατάξεις του ν. 1608/50 περί καταχραστών και ξεπλύματος βρώμικου χρήματος για την υπόθεση των επισφαλών δανείων του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου ύψους 110 εκατ. ευρώ, ενώ σημειώθηκε και ζημία 125 εκατ. ευρώ στο ΤΤ από παράτυπη εξαγορά εταιρίας συμφερόντων του κ. Κοντομηνά που εκδίδει πιστωτικές κάρτες.  Εκδόθηκε επίσης και ένταλμα σύλληψης, όμως ο «επενδυτής» ήταν άρρωστος και γι’ αυτό είχε εισαχθεί σε ιδιωτικό θεραπευτήριο που του ανήκει και έτσι δεν συνελήφθη. «Αφέθηκε» ελεύθερος, αφού του επιβλήθηκε εγγύηση 5 εκατομμυρίων ευρώ, που αργότερα μειώθηκε στα 4 και απαγόρευση εξόδου από την χώρα.

Στον Δημήτρη Κοντομηνά καταλογίστηκαν από το ελληνικό δημόσιο περίπου 90 εκατομμύρια ευρώ εξαιτίας διαφοράς φόρου για τα έτη 2006-2008 , καθώς και πρόσθετος φόρος λόγω υποβολής ανακριβούς δήλωσης, καθώς αν και βρέθηκαν καταθέσεις του σύμφωνα με την περιβόητη λίστα Λαγκάρντ στην Τράπεζα HSBC, ο ίδιος δεν μπόρεσε να δικαιολογήσει την προέλευσή τους. Έτσι, κινητοποιήθηκε  η υπηρεσία του Οικονομικού Εγκλήματος, δόθηκε εντολή έρευνας και ακολούθησε  παραγγελία του εισαγγελέα οικονομικού εγκλήματος προς το Κέντρο Ελέγχου Φορολογούμενων Μεγάλου Πλούτου για διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης προκειμένου να ερευνηθεί εάν υπάρχει φοροδιαφυγή, ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, κ.λπ.

Αποτέλεσμα;

Από το ελληνικό δημόσιο καταλογίστηκαν στον Κοντομηνά περίπου 90 εκατομμύρια ευρώ…

Όμως, ο εξαιρετικός αυτός επενδυτής, που τρώει θυέστεια γεύματα από το σώμα του δημόσιου πλούτου, κατέφυγε στο ΣτΕ ζητώντας, όχι την ακύρωση του κατηγορητηρίου για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, αλλά την παραγραφή της υπόθεσής του! Το  Β΄ Τμήμα του ΣτΕ με την υπ΄ αριθμ. 2347/2018 απόφασή του και με πρόεδρο την αντιπρόεδρο Μαίρη Σάρπ, δικαίωσε τον Κοντομηνά υποστηρίζοντας ότι οι αξιώσεις του Ελληνικού δημοσίου έχουν υποπέσει σε 5ετή παραγραφή!

Και κάπου εδώ, μπορούμε με ασφάλεια να καταλήξουμε στο συμπέρασμα, πως ο νόμος,  εκτός του ότι είναι ένα εργαλείο ανελέητης καταπίεσης των ανθρώπων της εργασίας, αλλά και σε όσους τολμούν να σηκώσουν το ανάστημά τους απέναντι στην εξουσία, έχει παραδοθεί στην υπηρεσία μιας εγκληματικής  και μαφιόζικης «ελίτ-αρίστων», και δεν υπάρχει καμία διαχωριστική γραμμή μεταξύ μεγαλοστελεχών κρατικών αρχών, της αστικής κοινοβουλευτικής εξουσίας, της επενδυτικής Καμόρα, και μερίδας δημοσιογραφικών αποφύσεων που θέλουν να επιβάλουν με την πένα τους την πλασματική πραγματικότητα και την μοναδική “θατσερική” σκέψη: There Is No Alternative.

Ειρήσθω εν παρόδω, έχει ενδιαφέρον να αναφέρω πως η τράπεζα HSBC, που ιδρύθηκε  το 1865 από εμπόρους κυρίως οπίου, σήμερα είναι η μεγαλύτερη τράπεζα της Ευρώπης και η τέταρτη μεγαλύτερη τράπεζα του κόσμου. Πραγματοποίησε τα πρώτα της κέρδη από τις πωλήσεις ναρκωτικών, πρακτική που ουδέποτε σταμάτησε. Μάλιστα, το 2012 της επιβάλλεται από το αμερικανικό υπουργείο δικαιοσύνης πρόστιμο 1,9 δις δολαρίων για ξέπλυμα χρημάτων  μεξικανικών και κολομβιανών καρτέλ κόκας. (Reuters: HSBC draws line under Mexican cartel case after five-years on probation https://www.reuters.com/article/us-hsbc-usa/hsbc-draws-line-under-mexican-cartel-case-after-five-years-on-probation-idUSKBN1E50YA)

Έτσι κι αλλιώς, οι οικονομικοί παράδεισοι υφίστανται, γιατί αυτό επιθυμούν οι αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Και είναι πολιτική απόφαση των κυβερνώντων να ενεργούν και να νομοθετούν κατά τέτοιον τρόπο, ώστε οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι, κλέβοντας στην ουσία τους πολίτες. Ο κόσμος, με την «ελεύθερη» κυκλοφορία κεφαλαίων και την φιλελευθεροποίηση των «αγορών»,  γέμισε πλυντήρια ξεπλύματος κερδών. Από το Μονακό και το Λιχτεστάιν, στον Παναμά και την Ανδόρα, από την Ελβετία, το Γιβραλτάρ, ως το Σίτυ του Λονδίνου (η επιτομή του δικτύου πολιτικής διαπλοκής και ξεπλύματος μαύρου χρήματος), οι κυβερνήσεις προσφέρουν τα μέσα στην «αγορά», ώστε να διαφεύγουν κεφάλαια άγνωστης προέλευσης και επίσης, κυρίως μάλιστα, να τα απορρυπαίνουν, αφενός στις τράπεζες έναντι παχυλών προμηθειών, αφετέρου από τα δίκτυα των «θεσμικών επενδυτών», ώστε καθαρά να επανα-επενδυθούν στο επίσημο οικονομικό σύστημα. Ο κρυμμένος πλούτος  στους διάφορους φορολογικούς  παραδείσους φθάνει τα 12,4 τρισ. δολάρια με μέσο ετήσιο ρυθμό αύξησης 6,8%.

Με θάρρος και σε πείσμα όλων πρέπει να αποβάλουμε την μοιρολατρία. Δεν έχει  νόημα μόνο να στηλιτεύουμε. Απαιτείται βούληση για ανυπακοή. Βούληση για ρήξη με το υπάρχον οικονομικό σύστημα του καπιταλισμού. Επιβάλλεται να συσχετίσουμε την βία με την κατάσταση που την επιβάλει και την μορφοποιεί.

Αλλιώς;

Αλλιώς, ζήσε μαλάκα με τα ψίχουλα του κοινωνικού μερίσματος και με την γκλάμουρ τηλεοπτική φιλανθρωπία… χτύπα παλαμάκια μπροστά στην τηλεόραση, πειθάρχησε και χειραγωγήσου. Έμπα μέσα στην οθόνη σου, βούτα στο βόθρο της βλακώδους μάζας που αναπαύεται στην κρανιακή κοιλότητα της ξανθιάς παρουσιάστριας, σώπαινε μπροστά στο κύρος του προβεβλημένου, αυτοθαυμαζόμενου και έγκυρου δημοσιογράφου ειδήσεων και άκου…Άκου τον φόβο, κι άλλο φόβο, περισσότερο φόβο, με στοιχεία τρόμου…για να σκοτωθεί κάθε σκέψη για αντίσταση, αλλαγή, αλληλεγγύη, ανατροπή, εξέγερση.

Η μαλακία παράγεται σε υπεραφθονία από την οθόνη και διατίθεται σε τεράστιες ποσότητες στον άβουλο και πρόθυμο καταναλωτή. Σε αυτόν τον καταπιεσμένο και μίζερο νομοταγή πολίτη, το αναντικατάστατο αφανές γρανάζι που δεν εγκαταλείπει ποτέ την μηχανή.

Όμως, θα είσαι ελεύθερος, λόγω των διογκωτικών δυνατοτήτων των εγκεφαλικών συνάψεων που προσφέρει η ηλιθιότητα, να εκφράζεις την βούληση σου μόνο από το σπίτι σου, όπου μαζί με την οικογένειά σου θα συζητάς μπροστά σε μια τηλεόραση ποιο  γενικό «ταλέντο», ποια Voice, ποιον μάγειρα, ποια υποψήφια μοντέλα, ποια κοπέλα καλοντυμένη και ποιον παίκτη του  Survivor ή του Nomads να ψηφίσεις με χρέωση του τηλεφώνου σου, μα με ελεύθερη βούληση;! Και όσον αφορά στον κοινωνικό αλτρουισμό και την αλληλεπίδραση με τον συνάνθρωπό σου, θα είσαι ελεύθερος να τα εκφράζεις με άναρθρες κραυγές μέσα σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου απέναντι στους αγαπημένους  παίκτες του Παναθηναϊκού ή του Ολυμπιακού… Όπως του Γιαννακόπουλου, του Αλαφούζου, του Μαρινάκη, του Σαββίδη, του Μελισσανίδη.  Ή μήπως του ALPHA,  του Skai TV, του Antena TV ή του Star TV;

Μπερδεύτηκα.

Αυτό θες;

*Το Βήμα  Ο «χρυσοθήρας» https://www.tovima.gr/2008/11/24/books-ideas/o-xrysothiras/ Διαβάστε και New York Times Jewish Groups Fight for Spoils Of Swiss Case https://www.nytimes.com/1998/11/29/world/jewish-groups-fight-for-spoils-of-swiss-case.html

 

Πηγή: Κώστας Λουλουδάκης (Ιουλιανός) – Ημεροδρόμος