Από το 2010 μέχρι σήμερα ο ελληνικός λαός, οι εργαζόμενοι, έχουν δεχτεί μία άνευ προηγουμένου επίθεση σε όλο το φάσμα των εργασιακών και κοινωνικών κατακτήσεων.
Για να επιβάλλουν τις ληστρικές δανειακές συμβάσεις, στήνουν μία άθλια προπαγάνδα, παρουσιάζοντας έναν ολόκληρο λαό ως υπαίτιο για την κατάσταση στην οποία τον οδήγησαν. […]

Στα πρώτα χρόνια της κρίσης ξέσπασαν δεκάδες γενικές πανελλαδικές απεργίες πρωτοφανούς μαζικότητας καθώς και πολλοί μεγάλοι κλαδικοί αγώνες. Ακριβώς αυτοί οι απεργιακοί αγώνες και οι μαζικές συλλογικές κινητοποιήσεις αποτέλεσαν, αποτελούν και θα αποτελούν το μοναδικό ανάχωμα στα σχέδια της εκάστοτε Κυβέρνησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ. Γι’ αυτόν το λόγο η άγρια καταστολή και η ποινικοποίηση των απεργιακών κινητοποιήσεων αποτέλεσε πάγια τακτική όλων των κυβερνήσεων, ακόμα και του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ξένοι και ντόπιοι δυνάστες του λαού και του τόπου γνωρίζουν πολύ καλά τις αστείρευτες δυνάμεις και τις δυνατότητες του οργανωμένου λαϊκού κινήματος, γι’ αυτόν το λόγο επιχειρούν να το απαξιώσουν, γι’ αυτόν το λόγο βάζουν στο στόχαστρο το απεργιακό δικαίωμα.

Σ’ αυτές τις επιδιώξεις τεράστια ήταν η συμβολή των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο για την υπονόμευση του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά και για τη σπίλωση και κατασυκοφάντηση της αριστεράς. Καλλιέργησαν τεράστιες αυταπάτες για το πως θα καταργηθούν τα μνημόνια και για τον ρόλο της ΕΕ, δεν θα μπορούσαν παρά να οδηγήσουν σε μεγάλη απογοήτευση και αποστράτευση του κόσμου από τους συλλογικούς αγώνες! Ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά κατάφερε να φυτέψει στη συνείδηση μίας μεγάλης μερίδας της κοινωνίας απαισιοδοξία και ηττοπάθεια, αθωώνοντας ουσιαστικά την πολιτική όλων των προηγούμενων μνημονιακών αστικών κομμάτων. Ανασταίνοντας, επί της ουσίας, την ίδια τη ΝΔ, που σήμερα διεκδικεί τη σκυτάλη για τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής.

Εργαζόμενοι, αγαπητοί φίλοι,

Η δυνατότητα απάντησης του μαζικού εργατολαϊκού κινήματος, του συνδικαλιστικού κινήματος στη βάρβαρη μνημονιακή πολιτική κρίνεται πριν και πάνω από όλα από την πολιτική κατεύθυνσή του.

Το μαζικό κίνημα που αναπτύχθηκε τα πρώτα χρόνια της κρίσης ποτίστηκε από τις εκλογικές και διαχειριστικές αυταπάτες των αστικών και ρεφορμιστικών δυνάμεων που ηγεμονεύουν σ’ αυτό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εξαργύρωσε την αγανάκτηση και την οργή του λαού στην κάλπη, καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση ότι με μία διαπραγμάτευση και χωρίς να αμφισβητείται το οικοδόμημα της Ε.Ε. και η ένταξη της χώρας μας σ’ αυτή θα μπορούσε να καταργήσει τα μνημόνια και να πάρει φιλολαϊκά μέτρα.

Στα χρόνια της διακυβέρνησής του επιβεβαιώθηκε πόσο ανέφικτη και στην πραγματικότητα ουτοπική είναι μία τέτοια πολιτική γραμμή.

Και αν από τη μία η πολιτική κατεύθυνση κρίνει πρώτα και πάνω από όλα την έκβαση και την προοπτική των αγώνων, η μαζικότητα και η ενότητά τους, αποτελεί επίσης απαραίτητη προϋπόθεση.

Αυτό που προβάλλει σήμερα ως αναγκαίο είναι η πραγματική ανασυγκρότηση ενός ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος και η μαζικοποίησή του. Είναι η πάλη μέσα στα σωματεία ενάντια στη διαλυτική και συμβιβαστική πολιτική του παλιού και νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού, που εκπροσωπούν κυρίως οι συνδικαλιστικές δυνάμεις των ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και ΝΔ. Ενάντια όμως και στις αδιέξοδες και πολλές φορές εξίσου επιζήμιες πολιτικές και τακτικές που προβάλλουν δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά όπως αυτές του ΠΑΜΕ, αλλά και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ , που ανακαλύπτουν το πρόβλημα του συνδικαλιστικού κινήματος στα θεσμοθετημένα του όργανα, φαντάζονται απαντήσεις έξω από αυτά, σε άλλα «καθαρά» παραταξιακά κέντρα.

Εμείς λέμε καθαρά ότι τα όσα αρνητικά συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στις ομοσπονδίες και τις συνομοσπονδίες είναι το αποτέλεσμα των πολιτικοσυνδικαλιστικών συσχετισμών που έχουν διαμορφωθεί. Η απάντηση δεν βρίσκεται στη διαφορετική πλατεία ή στη δημιουργία άλλων παράλληλων συνδικαλιστικών οργάνων, αλλά στην πάλη για αλλαγή αυτών των αρνητικών συσχετισμών.

Στην πάλη για ταξική αγωνιστική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος που σημαίνει ριζική στροφή στον προσανατολισμό του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, ώστε να μπορέσει με συνέπεια, σταθερότητα και αποτελεσματικότητα να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των εργαζομένων. Σημαίνει αλλαγή στην πολιτική, στην τακτική και στην εσωτερική λειτουργία του, ώστε να μπορέσει να αποκτήσει αγωνιστική κατεύθυνση, αποτελεσματικούς τρόπους δράσης, ζωντανή και δημοκρατική λειτουργία στο εσωτερικό του. Σημαίνει οικονομική ανεξαρτησία και απαλλαγή από κάθε δικαστικό έλεγχο. Σημαίνει συνδικαλιστική γραμμή και πρακτική που να μπορεί να συσπειρώνει πλατιές μάζες και να αναδεικνύει τη δύναμή τους.

Η ταξική ανασυγκρότηση του κινήματος δεν είναι μία υπόθεση ανεξάρτητη από τις πολιτικές εξελίξεις και τους γενικότερους πολιτικούς συσχετισμούς. Κάθε άλλο. Εμείς λέμε ότι συνδέεται στενά με την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος.

Γι’ αυτό λέμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρόσφερε τεράστιες υπηρεσίες στην κυρίαρχη τάξη και το πολιτικό της σύστημα αφού κατάφερε, ως λαθρεπιβάτης της αριστεράς, να αμαυρώσει αυτήν και τις ιδέες της, αφού συνέβαλε τα μέγιστα για την κατασυκοφάντησή της.

Αυτή την -αναγκαία για το σύστημα- συκοφάντηση της αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος, που είναι βασικό ιδεολογικό στοιχείο της δήθεν δημοκρατικής ΕΕ.

Γι’ αυτό και η ΕΕ επιδίδεται δεκαετίες τώρα στην έκδοση αντικομμουνιστικών μνημονίων. Γι’ αυτό και δεν σταματά να κηρύττει το ανιστόρητο και αντιδραστικό ιδεολόγημα της «θεωρίας των δύο άκρων». Γι’ αυτό και προχωρά σε αλλεπάλληλες διακηρύξεις όπως το κατάπτυστο κείμενο (που έχει και την υπογραφή του Έλληνα πρωθυπουργού) της φετινής 9ης Μαη. Γι’ αυτό επέλεξε προσπαθώντας να σβήσει από τη μνήμη των λαών την ημερομηνία της αντιφασιστικής νίκης, την 9η Μάη, ως μέρα της «ενωμένης Ευρώπης».

Γι’ αυτό και είναι υποκριτικά τα δάκρυα που χύνουν για την άνοδο της ακροδεξιάς και του φασισμού στην Ευρώπη όλοι αυτοί που με τις πολιτικές τους την προετοιμάζουν.[…]

Γ’ αυτό, το αίτημα «έξω η Ελλάδα από την ΕΕ», που σταθερά και αταλάντευτα παλεύει το ΜΛ-ΚΚΕ, είναι ζωτικής σημασίας για την εργατική τάξη και το λαό μας και αποτελεί κρίσιμο μοχλό της πάλης για Ειρήνη, Δουλειά, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία, και Σοσιαλισμό.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος

Δείτε και αυτό: