Πώς αλλιώς θα μπορούσε να αποδοθεί το διάγγελμα Μπάιντεν, που «υποστηρίζει σθεναρά» την απόφασή του για την άρον-άρον αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν,  παρά σαν μία ομολογία ήττας της εικοσάχρονης πολιτικής που απέρρεε από το δόγμα της «τρομοκρατίας»; Άλλωστε, ο απολογητικός τόνος, με τον οποίο αφενός αναφέρεται στην συμφωνία Τραμπ με τους Ταλιμπάν στο Κατάρ για «ήπια αποχώρηση» των Αμερικανών και αφετέρου στο υπέρογκο κόστος σε δολάρια και νεκρούς, το επιβεβαιώνει.

Επιπλέον οι αιτιάσεις πως τάχα οι ΗΠΑ πήγαν στο Αφγανιστάν για να συλλάβουν αυτούς που επιτέθηκαν την 11η Σεπτέμβρη του 2001 στους δίδυμους πύργους, είναι έωλες. Το 2003 μετά το δόγμα Μπους για τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δημοσιοποίησε ένα κατάλογο των «χωρών που ενισχύουν την τρομοκρατία», στον οποίο περιλαμβάνονταν το Αφγανιστάν, το Ιράκ, το Ιράν, η Συρία, η Λιβύη, η Β. Κορέα, η Κούβα κ.ά., δηλαδή κράτη στα οποία στη συνέχεια επιτέθηκε είτε στρατιωτικά, είτε πολιτικά και οικονομικά ! Ολόκληρο το δόγμα της «τρομοκρατίας», αλλά και ο ορισμός που υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ (Resolution 51/210) και ορίζει ως τρομοκρατία: «…τις εγκληματικές ενέργειες που αποσκοπούν στην πρόκληση φόβου, είτε στο σύνολο της κοινωνίας είτε σε μια ομάδα ατόμων είτε σε μεμονωμένα άτομα, έχοντας ως κίνητρο πολιτικές στοχεύσεις. Οι πράξεις αυτές είναι σε κάθε περίπτωση μη δικαιολογημένες, άσχετα από τη φύση των -εθνικών, θρησκευτικών, φιλοσοφικών, ιδεολογικών, πολιτικών, φυλετικών- κινήτρων που επικαλούνται οι δράστες», όχι μόνον οριοθετούν χώρες με μεγάλες πλουτοπαραγωγικές πηγές, αλλά και στρέφονται ουσιαστικά κατά της κομμουνιστικής ιδεολογίας.

Το προβοκατόρικο χτύπημα της 11^ης Σεπτέμβρη, αν δεν δινόταν, έπρεπε να εφευρεθεί…

Ας δούμε το γιατί.

***

Μετά την κατάρρευση των ρεβιζιονιστικών καθεστώτων με επικεφαλής την πρώην ΕΣΣΔ το 1991, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός αναδεικνυόταν σε αδιαφιλονίκητο παγκόσμιο ηγέτη. Έξι χρόνια μετά, το 1997, ο σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Αμερικανού προέδρου Κάρτερ, Ζπίγκνιου Μπρεζίνσκι, δημοσίευσε το  εμπεριστατωμένο έργο του «Η μεγάλη σκακιέρα», με υπότιτλο «Η αμερικανική υπεροχή και οι γεωστρατηγικές της επιταγές».  Ποια ήταν όμως η «σκακιέρα» το 1997; Χωρίς αμφιβολία, η εκτεταμένη με τεράστιες πλουτοπαραγωγικές πηγές, περιοχή της Ευρασίας, δηλαδή η πρώην Σοβιετική Ένωση με τα γειτονικά της κράτη, η Κίνα, η Ινδική χερσόνησος, η Ινδοκίνα και η Ευρώπη. Όποιος έλεγχε το κέντρο της Ευρασίας, έλεγχε τρεις ηπείρους (Ευρώπη, Ασία, Αφρική), δηλ. έλεγχε τον κόσμο. Η επιδίωξη Μπρεζίνσκι ήταν προφανής. Να πιεσθούν τα κέντρα λήψης αποφάσεων των ΗΠΑ για να εξασφαλισουν με σειρά παρεμβάσεων την εδραίωση της κυριαρχίας τους στην Ευρασία. Για τον Μπρεζίνσκι –και όχι μόνο- οι ΗΠΑ δεν ήταν μόνον η πρώτη ηγεμονική δύναμη στον κόσμο, αλλά ήταν και η τελευταία, σύμφωνα με τις φιλοσοφικές θεωρήσεις του Φουκουγιάμα!

Όμως, χρειαζόταν ένα πανίσχυρο διεθνές γεγονός που να συνταράξει την παγκόσμια κοινή γνώμη, σαν ακλόνητο άλλοθι για το νέο δόγμα. Τέτοια ήταν η «11^η Σεπτέμβρη» και η «τρομοκρατία».

Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός μαζί με τους ΝΑΤΟϊκούς συμμάχους του, επιτέθηκε διαδοχικά στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία, δολοφονώντας αρχηγούς κρατών, προχωρώντας σε μαζικές σφαγές, καταστρέφοντας πολιτιστικά μνημεία, λεηλατώντας Μουσεία, υποδουλώνοντας έθνη και λαούς, ανατρέποντας καθεστώτα και επιβάλλοντας «δημοκρατίες». Όλοι αυτοί οι επιθετικοί πόλεμοι, μαζί με τις «πορτοκαλιές επαναστάσεις» και τις «αραβικές Ανοίξεις» συνάντησαν τη γενναία, ένοπλη αντίσταση των λαών που προκάλεσε μεγάλα πολιτικά, στρατιωτικά, οικονομικά πλήγματα στις ΗΠΑ, που ναι μεν δεν είχαν την εθνικοαπελευθερωτική σφραγίδα της δεκαετίας του ’80, όμως συνέβαλαν στο να διατηρείται  το πνεύμα της εθνικής ανεξαρτησίας και η αντιϊμπεριαλιστική πάλη.

Η τελική επιδίωξή των ΗΠΑ να παρέμβει στη Ρωσία, την Κίνα και την ΕΕ δεν έγινε κατορθωτή, είτε γιατί η αστική τάξη της Ρωσίας βγήκε στο προσκήνιο εκτοπίζοντας τους ολιγάρχες, είτε γιατί η ραγδαία οικονομική ανάπτυξη της Κίνας ψαλίδισε τις αμερικάνικες προσδοκίες, είτε γιατί ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός αντέδρασε στη διάλυση της ΕΕ και της μετατροπής των επιμέρους κρατών σε άβουλα πιόνια των ΗΠΑ. Όλες αυτές οι παγκόσμιες ανακατατάξεις στο μέτωπο των ιμπεριαλιστών που συνετέλεσαν στην αλλαγή των ιμπεριαλιστικών συσχετισμών, οδήγησαν και στην τροποποίηση της αμερικανικής πολιτικής η οποία πλέον προσανατολίζει τη δράση της προς τα ανατολικά, αναγορεύοντας -εκτός της Ρωσίας- σαν βασικό ανταγωνιστή της την ανερχόμενη Κίνα την οποία δεν μπορεί να κατηγορήσει ούτε σαν “τρομοκράτη” ώστε να παρεμποδίσει την κινέζικη επέκταση κάτω από το σύνθημα «Μία ζώνη, ένας δρόμος», αλλά ούτε και να προχωρήσει σε ανοιχτές στρατιωτικές επεμβάσεις, παρά τη συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων στο μέτωπο του Ειρηνικού.

Άλλωστε, οι θέσεις του Μ-Λ ΚΚΕ για τη θέση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, είναι ξεκάθαρες: «Το βασικό συμπέρασμα που προκύπτει για την πορεία εξέλιξης των ΗΠΑ είναι πως οι πολυδάπανοι και μακρόχρονοι κατακτητικοί πόλεμοι που εξαπέλυσαν και τα μεγάλα αδιέξοδα στα οποία βρέθηκαν ύστερα από είκοσι χρόνια πολέμων και ασίγαστης αντίστασης των λαών, η βαθιά και παρατεταμένη οικονομική κρίση που ξέσπασε στο εσωτερικό τους το 2008 και η οποία συνεχίζει να σιγοκαίει απειλώντας να ξαναφουντώσει σε συνθήκες πανδημίας, η ταχεία ισχυροποίηση των ανταγωνιστών τους στο διάστημα αυτό, υπέσκαψαν και αδυνάτισαν την παγκόσμια ηγεμονική τους θέση και, παρότι εξακολουθούν να παραμένουν ακόμη η πιο ισχυρή ιμπεριαλιστική δύναμη σε όλα τα επίπεδα, άρχισε να φθίνει και να ξεθωριάζει το αλαζονικό τους όνειρο για έναν «αμερικάνικο 21ο αιώνα».

***

Κι ας εστιάσουμε το φακό μας στο πολιτικο-θρησκευτικό κίνημα των Ταλιμπάν, ένα ρεύμα, που μπορεί να μην είναι εύκολο να κριθεί με το δυτικό τρόπο σκέψης και τις δυτικές προκαταλήψεις, ωστόσο αντικειμενικά περιέχει αναχρονιστικά, αντικοινωνικά, θεοκρατικά χαρακτηριστικά. Οι Ταλιμπάν εφαρμόζουν με τον πιο αυστηρό τρόπο τον ισλαμικό νόμο της «σαρία», προσπαθώντας να δημιουργήσουν το γνήσιο ισλαμικό κράτος, επιβάλλοντας σε άνδρες και πολύ αυστηρότερα σε γυναίκες περιορισμούς στην καθημερινότητα και την ατομική εξέλιξη, σύμφωνα με τις αυστηρότερες ισλαμικές παραδόσεις. Σε πολιτισμικό επίπεδο απαγορεύτηκε η μουσική, η τηλεόραση και το βίντεο, όπως και κάθε τι αντίθετο με τους νόμους του Ισλάμ.

Και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με την κοσμοθεωρία της εργατικής τάξης.

Σημειώνουμε, πως στη δεκαετία του ’80 ενισχύθηκαν με αμερικανικά όπλα και εκπαιδεύτηκαν από τις στρατιωτικές υπηρεσίες του Πενταγώνου και της  CIA, για να πολεμήσουν την κατοχή του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού στη δεκαετια του 1980. Είναι καθαρό πως οι θρησκευτικές ή φυλετικές διαμάχες που διεξάγονται από τις αρχές του 20ού αιώνα ήταν υποκινούμενες από τα ξένα συμφέροντα.

Προφανώς τα δυτικά ΜΜΕ, διογκώνουν τις πληροφορίες για την «αγριότητα» των Ταλιμπάν, με σκοπό να συγκαλυψουν την ήττα και τη χρεοκοπία της πολιτικής των ΗΠΑ, παρακάμπτοντας το γεγονός ότι αυτό το πολιτικό-θρησκευτικό κίνημα κυβέρνησε το Αφγανιστάν από το 1996 έως το 2001, κατέχοντας το 90% του συνόλου των εδαφών, μετά από μακρόχρονιες φυλετικές διαμάχες, στις οποίες επικράτησε η εθνοτική ομάδα των Παστούν. Η αμερικανοΝΑΤΟϊκή εισβολή και η εικοσαετής κατοχή, με την εγκατάσταση κυβέρνησης ανδρεικέλων και την εκπαίδευση του κυβερνητικού αφγανικού στρατού, διατηρήθηκε για είκοσι χρόνια. Στο μεταξύ οι παγκόσμιοι συσχετισμοί ανατράπηκαν, με τους Αμερικάνους να αναπροσανατολίζουν την πολιτική τους στον ανταγωνισμό κυρίως με τις Κίνα και Ρωσία. Είναι χαρακτηριστικές οι δηλώσεις του Ρώσου εκπροσώπου Καμπούλοφ, ότι: «Εάν συγκρίνω την ικανότητα για επίτευξη συμφωνίας των συναδέλφων και εταίρων, μπορώ να πω ότι εδώ και καιρό οι Ταλιμπάν έχουν δείξει ότι είναι πιο συνεννοήσιμοι από την κυβέρνηση μαριονετών της Καμπούλ»! Οι Ρωσία και Κίνα θα διατηρήσουν τις πρεσβείες τους, καθώς και η Τουρκία.

Ο κυβερνητικός στρατός που παραδόθηκε αμαχιτί, σε συνδυασμό με τη φυγή του αχυρανθρώπου, προέδρου Α. Γάνι και των πανικόβλητων Αφγανών συνεργατών των αμερικανοΝΑΤΟϊκών, που συρρέουν στο αεροδρόμιο της Καμπούλ, εκλιπαρώντας για μία θέση στα «συμμαχικά» αεροπλάνα, δίνει το στίγμα αυτής της εικοσάχρονης κατοχής. Το ίδιο εμπαθείς και οι δηλώσεις των Δυτικών που αποδίδονται καθαρά με το διάγγελμα Μακρόν, ότι: «Το Αφγανιστάν δεν πρέπει να γίνει το καταφύγιο των τρομοκρατών που ήταν κάποτε. Είναι πρόκληση για την ειρήνη και τη διεθνή σταθερότητα, έναντι ενός κοινού εχθρού. Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε η Ρωσία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη να μπορέσουν να συνεργαστούν αποτελεσματικά, επειδή τα συμφέροντά μας είναι ίδια…»..

***

Το θέμα των μεταναστών, βασικό ζήτημα των επιπτώσεων της καθεστωτικής αλλαγής τέθηκε στο προχθεσινό έκτακτο συμβούλιο των υπουργών εξωτερικών της ΕΕ και κυρίως των πέντε μεσογειακών χωρών που θα δεχθούν το νέο μεταναστευτικό ρεύμα και οι οποίες εστιάζουν στην οικονομική υποστήριξη των κοινοτικών κονδυλίων. Όμως, αυτή τη φορά το πρόβλημα των μεταναστευτικών ροών, έχει διαφορετικές αναγνώσεις. Ένα μέρος των μεταναστών αφορά στους φιλοδυτικούς, συνεργάτες, οι οποίοι προφανώς θα αξιοποιηθούν από τους αμερικανοΝΑΤΟϊκούς σαν αντίβαρο στην εξουσία των Ταλιμπάν, ένα μέρος προσφύγων αφορά στους μουσουλμάνους Αφγανούς που δεν αποδέχονται το νόμο της σαρία, επιζητώντας κάποιες κοσμικές διεξόδους, και τέλος κάποια μερίδα προσφύγων που αποβλέπει σε μία δυτικού τύπου  “ανεξάρτητη δημοκρατία”. Οι Μέρκελ και Στόλτενμπεργκ, με τις δηλώσεις τους, ήταν καθησυχαστικοί ως προς το οικονομικό θέμα, στοχεύοντας κυρίως στην προστασία και ενίσχυση των φιλοδυτικών συνεργατών τους ή στην μεταχείριση των άλλων προσφύγων.

Ιδιαίτερος ρόλος -ανάλογα με τα ανταλλάγματα που θα ζητηθούν-  επιφυλάσσεται για την Τουρκία λόγω της θρησκευτικής γειτνίασης, της οποίας το ενδιαφέρον στη φύλαξη του αεροδρομίου της Καμπούλ αναβαθμίζει όχι μόνον τον περιφερειακό της χαρακτήρα στην ευρύτερη περιοχή, αλλά και τη χώρα ως της πρώτης υποδοχής των μεταναστών-προσφύγων, αποσυμπιέζοντας την ευρωπαϊκή πίεση.

Ιωσήφ Σταυρίδης, μέλος της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ