Στις 24/07/1934 δημοσιεύεται ο πεντάχρονος απολογισμός του Ιδιωνύμου: Επί κυβέρνησης Ε. Βενιζέλου δολοφονήθηκαν 27 εργάτες και αγρότες, συνελήφθησαν 13.050, από τους οποίους οι 2.400 καταδικάστηκαν συνολικά σε 2.054 χρόνια φυλακής και 884 χρόνια εξορίας.

Στον πειθαρχικό ουλαμό Καλπακίου στάλθηκαν 120 κομμουνιστές φαντάροι. Επί κυβέρνησης Κ. Τσαλδάρη δολοφονήθηκαν 10 εργάτες και αγρότες, συνελήφθησαν 3.725, από τους οποίους οι 785 καταδικάστηκαν συνολικά σε 570 χρόνια φυλακής και 436 χρόνια εξορίας.

Στο Καλπάκι στάλθηκαν 54 φαντάροι.

Βασανίστηκαν επίσης 300 πολίτες, τραυματίστηκαν 305, απαγορεύτηκαν 160 συγκεντρώσεις, διαλύθηκαν βίαια άλλες 128, ενώ έγιναν και 138 επιδρομές σε γραφεία σωματείων, τυπογραφεία, κλπ.

Ποιος θυμάται το “Ιδιώνυμο” του Βενιζέλου τον Ιούλιο του 1929;

Στις 25 Ιουλίου 1929 δημοσιευόταν στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως ένας από τους πλέον πολυσυζητημένους Nόμους της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Επρόκειτο για το Νόμο «Περί των μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών», το γνωστό ως «ιδιώνυμο». Ο Νόμος αυτός ψηφίστηκε από την Κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου, υπογράφτηκε από τους Υπουργούς Εσωτερικών Π. Αργυρόπουλο και Δικαιοσύνης Δ. Δίγκα και επικυρώθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Παύλο Κουντουριώτη. Όποιος επιδίωκε την εφαρμογή «ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν την δια βιαίων μέσων ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού συστήματος ή την απόσπασιν μέρους ή όλου της Επικρατείας» τιμωρούνταν με φυλάκιση ή εκτοπισμό από ένα μήνα μέχρι δύο χρόνια!

Πριν ακόμα δημοσιευτεί ο νόμος στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, η Επιτροπή Δημόσιας Ασφάλειας Αττικοβοιωτίας διατάσσει την εκτόπιση 23 στελεχών του ΚΚΕ, ενώ κύμα συλλήψεων διενεργείται σε ολόκληρη τη χώρα με σκοπό τη ματαίωση των εκδηλώσεων της 1ης Αυγούστου, μέρας διεθνούς πάλης κατά του πολέμου.

Μετά την ψήφιση του «ιδιώνυμου» εντάθηκαν οι συλλήψεις, οι φυλακίσεις, οι εκτοπίσεις, οι ξυλοδαρμοί και οι τραυματισμοί, ακόμα και οι δολοφονίες αγωνιστών.

Η αναγόρευση σε δόγμα της κρατικής πολιτικής ενάντια στον κομμουνισμό ήταν μια πράξη που υπονόμευε και την ίδια την αστική δημοκρατία, άνοιγε το δρόμο στη δικτατορία και το φασισμό και ταυτόχρονα αποτελούσε επίσημη ομολογία για την επιρροή και τη δράση του ΚΚΕ στις λαϊκές μάζες, για το ρόλο του στην πολιτική και κοινωνική ζωή.

Ο νόμος αυτός που χαρακτήριζε την κομμουνιστική δράση και ιδεολογία «ιδιώνυμο αδίκημα» στρεφόταν κατά κύριο λόγο ενάντια στο ΚΚΕ και τη δράση του, αλλά απαγόρευε, επίσης, τη δράση σειράς συνδικαλιστικών οργανώσεων, που καθοδηγούνταν από την αρχή της ταξικής πάλης και είχε γενικότερα στόχο τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματα του λαού.

Έτσι, αν και η αιχμή του «ιδιώνυμου» στρεφόταν κατά του ΚΚΕ, στην πράξη ο αντιδημοκρατικός αυτός νόμος ήταν το μέσο τρομοκράτησης όλου του λαού.

Αμέσως μετά την ψήφιση του «ιδιώνυμου» άρχισαν οι μαζικές διώξεις των κομμουνιστών, τέθηκε εκτός νόμου με δικαστική απόφαση η Ενωτική ΓΣΕΕ και η Εργατική Βοήθεια Ελλάδας (ΕΒΕ) και κάθε αγωνιστική κινητοποίηση των εργαζομένων χαρακτηριζόταν από τις αρχές «ιδιώνυμο» αδίκημα και αντιμετωπιζόταν βάναυσα.