Η ραγδαία αύξηση στην τιμή των καυσίμων, ένας ακόμα κρίκος στην αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης Μακρόν, είναι αυτήν τη φορά η σπίθα που κινητοποιεί εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στη Γαλλία, σε ένα νέο αντικυβερνητικό ξέσπασμα. Το λεγόμενο κίνημα των «κίτρινων γιλέκων», μετρά ήδη δύο νεκρούς και πάνω από 650 τραυματίες, ξεκίνησε από την περιφέρεια και επεκτάθηκε με γοργούς ρυθμούς, προχωρώντας σε μπλόκα στους δρόμους και μαζικές μαχητικές διαδηλώσεις σε όλη τη Γαλλία. Ένα κίνημα που εμφανίζεται αυθόρμητο και ακομμάτιστο, ιδιαίτερα ετερογενές, συσπειρώνει ευρύτερα λαϊκά στρώματα που φτωχοποιούνται, βλέπουν την αγοραστική τους δύναμη να εξανεμίζεται,  πλήττονται  από την κυβερνη­τική φοροληστεία και τις απανωτές περικοπές στο εισόδημά τους.

Με αφορμή τις δήθεν οικολογικές ευαισθησίες, διανθισμένες με μπόλικες ψευδεπίγραφες ανησυχίες για την προστασία του περιβάλλοντος, ο Μακρόν σχεδιάζει τη νέα ενεργειακή πολιτική, εξαγγέλλοντας αυξήσεις φόρων από το 2019 στο όνομα της οικολογικής μετάβασης, καλώντας τα φτωχά και μεσαία στρώματα να πληρώσουν το μάρμαρο για τις γενναίες επιδοτήσεις, που θα χορηγηθούν στους μεγάλους ομίλους που λυμαίνονται τους τομείς της ενέργειας. Εκτός από το ζήτημα των νέων φόρων, χιλιάδες εργαζόμενοι ανησυχούν για επικείμενες απολύσεις, καθώς σύμφωνα με τα, μέχρι στιγμής, γενικόλογα κυβερνητικά σχέδια, σταδιακά πολλοί ενεργειακοί σταθμοί θα κλείνουν. Ταυτόχρονα οι καταργήσεις φόρων και οι απροκάλυπτες παροχές, πάντα στο όνομα της εξυγίανσης της οικονομίας και των επενδύσεων, προς το μεγάλο κεφάλαιο, εξαγριώνουν την πλειοψηφία του γαλλικού λαού, πόσο μάλλον που το επόμενο σαρωτικό πακέτο μέτρων βάζει πιο επιτακτικά στο στόχαστρο την κοινωνική ασφάλεια και το κράτος πρόνοιας. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 70% των Γάλλων υποστηρίζει το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» και ταυτίζεται με τις διεκδικήσεις του, ενώ ταυτόχρονα προσελκύει το ενδιαφέρον όλων των πολιτικών κομμάτων, που επιχειρούν προφανώς να το διεμβολίσουν. Αντιμέτωπος με αυτήν τη διογκούμενη αγανάκτηση ο Μακρόν επέλεξε για ακόμα μια φορά τη σκληρή στάση, βάζοντας μπροστά τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, κυρίως στη μεγάλη κινητοποίηση στο Παρίσι. Αντλίες νερού, δακρυγόνα, ακόμα και πλαστικές σφαίρες επιστρατεύτηκαν για να τρομοκρατήσουν τους διαδηλωτές, ενώ ακολούθησαν μαζικές συλλήψεις. Ανυποχώρητος απέναντι στα «κίτρινα γιλέκα», αξιοποιώντας συγχρόνως την έλλειψη εκπροσώπησης, ακόμα και κάποια στοιχειώδη κοινή πλατφόρμα, στο διάγγελμά του ο Μακρόν αναφέρθηκε μεν στις ανισότητες που μπορεί να προκύπτουν από τη νέα στρατηγική στο ενεργειακό, ξεκαθάρισε όμως, ότι δεν τον πτοούν οι κινητοποιήσεις. Οι διακηρύξεις Μακρόν αρχικά απορρίφθηκαν, επέσπευσαν όμως τις διαδικασίες για την ανάδειξη εκπροσώπων, για την επικείμενη συνάντηση με τον πρωθυπουργό Φιλίπ, πριν την προγραμματισμένη νέα κινητοποίηση την 1η Δεκέμβρη. Ξεκινώντας από τα καύσιμα και τις κυβερνητικές εξαγγελίες για αυξήσεις φόρων από το 2019 ξετυλίγεται η απόγνωση και η οργή χιλιάδων ανθρώπων που δεν μπορούν να βγάλουν τον μήνα. Ωστόσο, πρόκειται για ένα κίνημα με θολό προσανατολισμό και ασαφή πολιτικά χαρακτηριστικά, με μεγάλη ετερογένεια στους κόλπους του, ασύνδετο και ασυντόνιστο με σωματεία και οργανωμένες συνδικαλιστικές δομές, με όρια που δεν ξεπερνούν ένα ξέσπασμα, το οποίο η κυβέρνηση μπορεί πιο εύκολα να διαχειριστεί. Δεν παύει όμως να προκαλεί τριγμούς και ρωγμές στην κυβερνητική συνοχή.

Από την αρχή της θητείας του ο Μακρόν, εμφανίστηκε με έπαρση ως ο μεγάλος υπερκομματικός μεταρρυθμιστής, ο ανανεωτής του πολιτικού σκηνικού, αποσπώντας τελικά την ψήφο μεγάλου τμήματος δημοκρατικών και προοδευτικών λαϊκών μαζών με το ωμό εκβιαστικό δίλημμα της επικράτησης Λεπέν, που λειτούργησε ως φόβητρο. Αποπροσανατολίζοντας από τη δική του ατζέντα, που εκφράστηκε την επομένη των εκλογών, με προμετωπίδα την προώθηση των μεταρρυθμίσεων και βασικό στόχο την ισοπέδωση των εργατολαϊκών κατακτήσεων, το πετσόκομμα μισθών και συντάξεων, το προχώρημα των ιδιωτικοποιήσεων νευραλγικών τομέων, παράλληλα με το ξεπάτωμα της κοινωνικής ασφάλισης και τη δραστική περικοπή δαπανών και κοινωνικών παροχών. Εγκαινιάζοντας μια αυταρχική διακυβέρνηση μέσω διαταγμάτων, ευνοώντας με κάθε νέο πακέτο μέτρων το μεγάλο κεφάλαιο, κρατώντας άτεγκτη στάση απέναντι στις εργατολαϊκές διεκδικήσεις, με τις δυνάμεις καταστολής και τον κοινωνικό αυτοματισμό να έχουν τον πρώτο λόγο σε κάθε κινητοποίηση. Οι επιδιώξεις του τμήματος του γαλλικού κεφαλαίου, που εκπροσωπεί ο Μακρόν, τα μεγαλεπήβολα σχέδια για την αναθέρμανση του γαλλογερμανικού άξονα, η αναμόρφωση του αντιδραστικού ευρωπαϊκού οικοδομήματος, η προσήλωση στην ΕΕ με επίκεντρο την ισχυροποίηση της θέσης της Γαλλίας, αλλά και η αναβάθμιση του ρόλου της σε διεθνές επίπεδο, προϋποθέτουν «κοινωνική ειρήνη» και τσάκισμα των λαϊκών αντιστάσεων που αναπτύσσονται. Και μέχρι στιγμής η φθορά της κυβέρνησης και η γενικότερη αποδοκιμασία της πολιτικής της δεν καταγράφεται μόνο δημοσκοπικά, αλλά κυρίως στους μεγάλους απεργιακούς πανεργατικούς αγώνες που έχουν ξεσπάσει, στη διάρκεια της Προεδρίας Μακρόν, που ανεξάρτητα από την κατάπνιξή τους, δεν αφήνουν καθόλου αλώβητη την κυβέρνηση.

Πηγή: Εφημερίδα Λαϊκός Δρόμος