Στις 28 Φλεβάρη εκατοντάδες χιλιάδες λαού και νεολαίας πλημμύρισαν τους δρόμους της Αθήνας και πολυάριθμων πόλεων της χώρας σαν ένα ορμητικό ανθρώπινο ποτάμι. Ήταν τέτοια η λαοθάλασσα, που έπνιξε στο κύμα της κάθε θεωρία περί «κόσμου που δεν τραβάει», περί «ακινησίας». Κάθε συντηρητική, στο βάθος της, θεωρία που υποστηρίζει τη «συντηρητικοποίηση» της κοινωνίας.

Πρόκειται για θεωρίες που τα τελευταία χρόνια ευδοκιμούν σε διάφορους χώρους, κοινοβουλευτικούς και εξωκοινοβουλευτικούς, που αναφέρονται στην Αριστερά, στους συνδικαλιστικούς χώρους με τις ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος να αποτελούν συχνά-πυκνά κήρυκες των εν λόγω θεωριών, όπως επίσης και στους χώρους της ποικιλώνυμης αναρχίας. Κατ’ αυτούς,λοιπόν, ο λαός «δεν τραβάει», ο λαός «δεν καταλαβαίνει» ή ακόμα χειρότερα «είναι άξιος της μοίρας του».

Καθώς πολλοί από αυτούς τους χώρους φαίνεται να σπεύδουν να καπηλευτούν τις μεγαλειώδεις αυτές λαϊκές συγκεντρώσεις, καλό είναι να σημειωθούν τα παρακάτω.

Ξεκινώντας από το ΣΥΡΙΖΑ, ύστερα και από τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, η θεωρία της «συντηρητικής στροφής» στην οποία αγκιστρώθηκε, υπήρξε μια βολική δικαιολογία για την εκλογική του συντριβή και κατάντια και ένα άλλοθι για την απόκρυψη των δικών του ευθυνών για την κατάσταση του κινήματος. Δεν ευθύνεται η ουσιαστικά δεξιά πολιτική που εφάρμοσε ως κυβέρνηση και μάλιστα στο όνομα της Αριστεράς, καλλιεργώντας αυταπάτες και τελικά προδίδοντας τις λαϊκές προσδοκίες. Δεν ευθύνεται ούτε η συμπολίτευση στην πραγματικότητα με την κυβέρνηση της ΝΔ από το 2019 και μετά. Ευθύνεται η ελληνική κοινωνία που συντηρητικοποιείται…

Αλλά και όσον αφορά στο ΚΚΕ, δεν είναι τόσο μακρινή η περίοδος του 2012 για να μην τη θυμάται κανείς, όπου η Παπαρήγα νουθετούσε το λαό «να διορθώσει την ψήφο του» και «να αναλάβει τις ευθύνες του»… Από εκεί και έπειτα, η γραμμή της ηττοπάθειας και της έλλειψης εμπιστοσύνης στη δύναμη του λαϊκού παράγοντα είναι συνυφασμένη με την πολιτική πρακτική του ΚΚΕ, πρακτική που μεταφράζεται στο θάψιμο της συνέχισης και το σβήσιμο των κινητοποιήσεων, τη στιγμή που αυτές πρέπει και μπορούν να κλιμακωθούν. Έτσι έγινε με τα Τέμπη το 2023 μπροστά στις εκλογές, έτσι με τα φοιτητικά συλλαλητήρια ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία, το ίδιο με τον αυταρχισμό κατά τη διάρκεια της πανδημίας όπου το ΚΚΕ θα… λογαριαζόταν μετά! Κατά τα άλλα, η κοινωνία οφείλει να αναμετρηθεί με τις ευθύνες της…

Για τις κεφαλές του συνδικαλιστικού κινήματος, η απραξία και αφωνία τους μπροστά στα καυτά προβλήματα των εργαζομένων, της φτώχειας, της ακρίβειας, της εργασιακής εξαθλίωσης, η επί χρόνια συμβιβαστική πρακτική τους οφείλονται λίγο-πολύ στους… ίδιους τους εργαζόμενους που «δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος ενός αγώνα και μιας απεργίας». Αρκετά βολικό και αυτό…

Αναφορικά με την αναρχία, που σαν ρεύμα ουκ ολίγες φορές έχει υποτιμήσει και περιφρονήσει, ακόμη και με χυδαίο τρόπο, το λαό που «δεν πρόκειται να αλλάξει» και που «του αξίζουν αυτά που παθαίνει», ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για ένα χώρο που η ιδεολογική του βάση είναι ο ατομικισμός. Που εχθρεύεται κάθε είδος οργάνωσης ενώ εξυψώνει το «εγώ» πάνω από τη συλλογικότητα. Που ήταν εξαφανισμένος την περίοδο της πανδημίας και που κατά τα άλλα κουνά το δάχτυλο στον κόσμο που είναι «ανίκανος να καταλάβει», σε έναν κόσμο που, υπό τις κατάλληλες προϋποθέσεις, οργανώνεται και συμμετέχει συλλογικά και μαζικά στους απεργιακούς και άλλους αγώνες και πάει κόντρα στο «εγώ» της φιλελεύθερης ιδεολογίας, η οποία στο τέλος του δρόμου συναντιέται με το «εγώ» της αναρχίας.

Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για αντιδραστικές θεωρίες που καταλήγουν να αποτελούν βούτυρο στο ψωμί της αστικής τάξης και κανονικό συμπλήρωμα της νεοφιλελεύθερης σκέψης που κηρύττει την ήττα της αριστερής ιδεολογίας και το τέλος της ιστορίας, το τέλος της «κίνησης». Όμως, σε πείσμα των καιρών, όπως έγραφε ο Ρίτσος: «Μπορείς να κάνεις πίσω τους τροχούς του ήλιου;»

Υπ’ αυτήν την έννοια, οι παλλαϊκές κινητοποιήσεις της 28ης Φλεβάρη αφήνουν πολύτιμα διδάγματα και αποτελούν σπουδαία παρακαταθήκη. «Βγάζουν τη γλώσσα τους» στις παραπάνω θεωρίες και αποδεικνύουν στην πράξη ότι, όταν ο λαός συσπειρωθεί και διεκδικήσει τα δικαιώματά του μαζικά στους δρόμους με βασικό όπλο την απεργία, έχει τη δύναμη να πυροδοτήσει εξελίξεις. Όσο κι αν ο Μητσοτάκης προκλητικά δηλώνει πως «πιστεύει ότι η μεγάλη πλειοψηφία αυτών που διαδήλωσαν είχαν …αίτημα να ανέβει ψηλότερα η Ελλάδα», όσο κι αν οι παπαγάλοι των ΜΜΕ μιλούν για συναισθηματικά ξεσπάσματα της κοινωνίας, ο λαός στις 28 Φλεβάρη εξέφρασε την οργή του για το έγκλημα των Τεμπών αλλά και για την πολιτική του ξεπουλήματος των δημόσιων αγαθών, της αβάσταχτης φτώχειας και της εξαθλίωσης.

Το διακύβευμα είναι η συνέχιση και η προοπτική αυτού του αγώνα, ο σωστός προσανατολισμός του από τις οργανωμένες αγωνιστικές δυνάμεις και η προστασία του από αυταπάτες. Κόντρα σε κοινοβουλευτικές επιχειρήσεις εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας, όπως η πρόταση δυσπιστίας ή σε αντίστοιχες εξωκοινοβουλευτικές με την προβολή λαθεμένων αιτημάτων που σε αυτές τις συνθήκες ουσιαστικά σηκώνουν την κουρτίνα του εκλογικού παραβάν («κάτω η κυβέρνηση»). Διακύβευμα είναι η εξύψωσή του σε έναν οργανωμένο ανυποχώρητο αγώνα με πολιτικές θέσεις και αιτήματα, που πραγματικά θα οδηγούν στην κατεύθυνση της ουσιαστικής αντιπαράθεσης και αναμέτρησης με τη βάρβαρη δολοφονική πολιτική. Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία. Τα «φύλλα» είναι εκεί και «κουνιούνται». Ο κόσμος «παρών» και «τραβάει». Ζητούμενο πάντα οι πυξίδες να δείξουν προς τη σωστή κατεύθυνση.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος