Χρήστος Κάτσικας*

Συνάδελφοί μου Καθηγητές εμένα με νοιάζει!

            Mε τον αντιεκπαιδευτικό νόμο Κεραμέως γκρεμίζουν ό,τι απέμεινε όρθιο στο Δημόσιο Σχολείο! Και με τα νέα ωρολόγια προγράμματα καταργούν μαθήματα, διώχνουν μαθητές, απολύουν χιλιάδες αναπληρωτές, απειλούν με διαθεσιμότητα χιλιάδες μόνιμους εκπαιδευτικούς!

            Μόνιμοι καθηγητές χάνουν την οργανική τους, τα μαθήματά τους, το σχολείο τους και αναγκάζονται να τριγυρνάνε σε 4 και 5 σχολεία!

            Σε αναπληρωτές καθηγητές κόβεται το νήμα της δουλειάς, της επιβίωσης. ΑΠΟΛΥΟΝΤΑΙ ΔΙΑ ΠΑΝΤΟΣ από την εκπαίδευση!

            Να τι σημαίνει για τους συναδέλφους μου το νέο ωρολόγιο πρόγραμμα – σφάχτης!

            Εμένα ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ. Εμένα και χιλιάδες άλλους δασκάλους. Και θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να τα πάρει όλα πίσω το Υπουργείο Παιδείας. Γιατί χρόνια τώρα προσπαθούμε στο δημόσιο σχολείο, με λογισμό και μ’ όνειρο, να δώσουμε στα παιδιά τη γνώση, την αυτοπεποίθηση της τάξης μας, τα υλικά που φτιάχνονται τα όνειρα, την απαίτηση που έχει ο άνθρωπος που σέβεται τη ζωή και τον εαυτό του για έναν καλύτερο κόσμο.

            Και δηλώνω σε όσους με τη στάση τους λένε “και τι με νοιάζει εμένα” ότι «μισώ τους αδιάφορους», ακριβώς για τους ίδιους λόγους που τους μισούσε ο Αντόνιο Γκράμσι εκατό χρόνια πίσω!

            Γιατί η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.

            Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της Ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία.

            Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της.

            Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν.

            Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;

            Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.

• Ο Χρήστος Κάτσικας είναι καθηγητής φιλόλογος, Αιρετός εκπρόσωπος στο Περιφερειακό Υπηρεσιακό Συμβούλιο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (ΠΥΣΔΕ) της Δ΄ ΔΙΔΕ Αθήνας