Η εισήγηση του σ. Αντώνη Παπαδόπουλου στη Συνδιάσκεψη

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Ύστερα από τη στρατιωτική επίθεση του ρωσικού ιμπεριαλισμού στην Ουκρανία μια νέα κατάσταση διαμορφώθηκε στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Τρεις μήνες μετά το ξέσπασμα του πολέμου υπάρχει διαρκής στρατιωτική κλιμάκωση, οι όποιες συνομιλίες -όπως αυτές που έγιναν τις πρώτες εβδομάδες- έχουν διακοπεί, ενώ ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και Ρωσία διακηρύσσουν, ο καθένας από την πλευρά του, πως έχουν στόχο να κερδίσουν τον πόλεμο και να οδηγήσουν σε ήττα τον αντίπαλο. Όλα αυτά σημαίνουν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια παρατεταμένη καταστροφική σύγκρουση που απειλεί να πυροδοτήσει ένα γενικευμένο πόλεμο, ενώ όλο και επανέρχονται οι απειλές για πυρηνικά πλήγματα.

Οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, ΕΕ ακροβολίζονται σε μια άγρια διαμάχη ενίσχυσης της παγκόσμιας επιρροής τους. Ένας επιθετικός παροξυσμός επικρατεί σε πλανητικό επίπεδο. Η τρομερή κλιμάκωση των εξοπλισμών, οι νέες στρατιωτικές συνεργασίες που αποφασίζονται, οι γιγαντιαίες ασκήσεις πολέμου, δημιουργούν ένα σκηνικό αδυσώπητων ανταγωνισμών και κάνουν τα τύμπανα του πολέμου να ηχούν όλο και πιο δυνατά. Στην ημερήσια διάταξη βρίσκεται το ξαναμοίρασμα των αγορών και των ζωνών επιρροής, η καταλήστευση του πλούτου της μεγάλης πλειοψηφίας των χωρών και των λαών, η εξαπόλυση κατακτητικών πολέμων και η κατάπνιξη του αγώνα των λαών για την εθνική και κοινωνική τους απελευθέρωση.

Η ρωσική ηγεσία, μετά την απόφαση των ΗΠΑ να αγνοήσουν τις προτάσεις της τον περασμένο Δεκέμβρη, εξαπέλυσε γενικευμένη πολεμική επίθεση με στόχο να αποσπάσει και να προσαρτήσει εδάφη της Ουκρανίας, να καταστρέψει τις στρατιωτικές της δυνάμεις, να ανατρέψει το αντιδραστικό καθεστώς του Κιέβου που εγκαθίδρυσαν οι αμερικανοευρωπαίοι ιμπεριαλιστές με το φασιστικό πραξικόπημα του Μεϊντάν το 2014 και να αποκλείσει την ένταξή της στο ΝΑΤΟ.

Στην πραγματικότητα, ο στόχος της Μόσχας ήταν να αναχαιτίσει την επεκτατική πορεία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και να αντιστραφεί η επιθετική περικύκλωσή της, μια ξεκάθαρη αμφισβήτηση του ρόλου των ΗΠΑ ως παγκόσμιου χωροφύλακα. Και ταυτόχρονα να ανακτήσει την επιρροή και τα συμφέροντα του ρωσικού ιμπεριαλισμού πάνω στα εδάφη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης που απέσπασαν οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές ύστερα από τη διάλυσή της πριν 30 χρόνια. Ο Πούτιν ήταν ξεκάθαρος στη θεωρητική στήριξη του πολέμου, όταν επιτέθηκε στη λενινιστική πολιτική της αυτοδιάθεσης των εθνών, στέλνοντας μήνυμα υποταγής όλων των εθνοτήτων της πρώην Σ.Ε. στο μεγαλορώσικο σωβινισμό.

Η ρωσική ηγεσία ξεκίνησε τον πόλεμο τώρα, σε μια περίοδο κατά την οποία διαπιστώνουμε ότι έχουν αλλάξει οι παγκόσμιοι συσχετισμοί δυνάμεων σε βάρος της διχασμένης Δύσης, ότι συναντά μεγάλα εμπόδια και φθίνει η παγκόσμια αμερικανική κυριαρχία και οι ΗΠΑ έχουν στρέψει την προσοχή τους στην Ασία, για να αντιμετωπίσουν τη ραγδαία αναπτυσσόμενη Κίνα. Σε αυτές τις συνθήκες, η Μόσχα έκρινε πως έφτασε ο χρόνος να ανατρέψει την κατάσταση που της επιβλήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες και τώρα από διαφορετική θέση, με καλύτερους όρους και προϋποθέσεις, να διεκδικήσει με πόλεμο μια νέα μοιρασιά στην Ευρώπη.

Η ρωσική εισβολή και ο πόλεμος στην Ουκρανία έδωσαν το έναυσμα για να αναπτυχθεί στο έπακρο ο αμερικανικός επιθετισμός. Η προοπτική απώλειας της ηγεμονικής του θέσης στην παγκόσμια σκηνή κάνει τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό πιο επικίνδυνο και τυχοδιωκτικό, πηγή πολέμου και επίθεσης. Η διαφύλαξη της αμφισβητούμενης πρωτοκαθεδρίας των ΗΠΑ, η διατήρηση της παγκόσμιας κυριαρχίας και ηγεμονίας τους επιβάλλουν την επίδειξη μιας ακραίας επιθετικότητας. Ο χρόνος είναι αδυσώπητος και τα επιτελεία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού γνωρίζουν ότι δουλεύει αναπότρεπτα σε βάρος τους και υπέρ των ανταγωνιστών τους. Αυτό τους υπαγορεύει να δράσουν άμεσα, ακραία επιθετικά και σε παγκόσμια κλίμακα.

Έτσι η Ρωσία, που επανέκαμψε στην ιμπεριαλιστική αρένα αξιώνοντας ρόλο ισχυρής παγκόσμιας δύναμης, πρέπει να εξουδετερωθεί. Η αλματωδώς αναπτυσσόμενη Κίνα στοχοποιείται, σαν η μεγάλη στρατηγική πρόκληση και απειλή, αναγορεύεται σε κύριο αντίπαλο. Η καθήλωση και εξουδετέρωσή της μπαίνει σε πρώτο πλάνο. Ο πόλεμος στην Ουκρανία και το αντιρωσικό μέτωπο χρησιμοποιούνται για να δημιουργηθούν όροι και συνθήκες που θα αποτρέψουν τις μεγάλες γεωπολιτικές ανακατατάξεις και ανατροπές που κυοφορούνται σε παγκόσμια κλίμακα. Ο αρχηγός του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού δεν μπορούσε να γίνει πιο σαφής. Διακήρυξε: «Συμβαίνει κάθε τρεις ή τέσσερις γενιές… Τώρα είναι μια στιγμή που τα πράγματα αλλάζουν. Θα υπάρξει μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων εκεί έξω και πρέπει να είμαστε οι ηγέτες της. Πρέπει να ενώσουμε τον υπόλοιπο ελεύθερο κόσμο…»… Ξεκάθαρη δήλωση γενικευμένων επιθετικών σχεδιασμών από τον Τζο Μπάιντεν. Και ηγούμενοι της μάχης του «ελεύθερου κόσμου» κατά της «απολυταρχίας», αποφάσισαν να εγκαταστήσουν νέες νατοϊκές δυνάμεις μάχης με δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες σε Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Σλοβακία και ετοιμάζονται να χώσουν με συνοπτικές διαδικασίες στο νατοϊκό μαντρί τη Φινλανδία και τη Σουηδία, σε μια κίνηση ασφυκτικότερης περικύκλωσης της Ρωσίας. Και προετοιμάζουν «μια από τις μεγαλύτερες κοινές αναπτύξεις στρατευμάτων μετά τον Ψυχρό Πόλεμο», το καλοκαίρι, σε νατοϊκή άσκηση, στην ευρωπαϊκή συνοριογραμμή με τη Ρωσία.

Οι ΗΠΑ δημιουργούν, με κάθε τρόπο, συνθήκες ώστε ο πόλεμος στην Ουκρανία να παρατείνεται, για να προκαλεί τη μεγαλύτερη δυνατή φθορά και αποδυνάμωση -οικονομική, πολιτική, στρατιωτική- στη Ρωσία και να κρατά γονατισμένη την ΕΕ, παραδομένη στους αμερικανικούς σχεδιασμούς και σε ρήξη με τη Ρωσία.

Εξοπλίζουν όχι με αμυντικά όπλα αλλά με τεράστιες ποσότητες επιθετικών όπλων και βαρύ οπλισμό τη μαριονέτα τους, τον Ζελένσκι, και τη φασιστική του κυβέρνηση. Απορρίπτουν ακαριαία κάθε σκέψη και πρόταση για κατάπαυση του πυρός ή σχέδιο ειρήνευσης που διατυπώνεται από τους ευρωπαίους, όπως αυτό που έγινε από την Ιταλία, και υποδαυλίζουν τα ανδρείκελά τους στο Κίεβο να χλευάζουν και να εξευτελίζουν ευρωπαίους ηγέτες, όπως το Γερμανό πρόεδρο Σταϊνμάγερ, γιατί δεν είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένοι με τους αμερικανούς αφέντες τους και τα βρετανικά σκυλιά.

Οι ΗΠΑ αναβιώνουν ένα ψυχροπολεμικό κλίμα -μακαρθικού τύπου- λογοκρισίας και πολιτιστικού αποκλεισμού και απομόνωσης της Ρωσίας. Πρωταγωνιστούν σε μια τρομακτική επιχείρηση άσκησης πιέσεων και εκβιασμών σε χώρες και λαούς, ενώ ταυτόχρονα εξαπολύουν μια άθλια προπαγάνδα απίστευτης διαστρέβλωσης της πραγματικότητας και αχαλίνωτων ψευδολογιών. Οι εκπρόσωποί τους ξεσηκώνουν παγκόσμιο θόρυβο, εμφανίζονται τώρα εχθροί του πολέμου και υπερασπιστές της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας, οι κατ’ επανάληψη σφαγείς των λαών και προστάτες αιμοσταγών καθεστώτων. Αυτοί που τις τρεις τελευταίες δεκαετίες εξαπέλυσαν κατακτητικούς πολέμους, διαμέλισαν, υποδούλωσαν και κομμάτιασαν χώρες και λαούς. Και που είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να αιματοκυλίσουν κάθε λαό, σε κάθε γωνιά του πλανήτη που θα τολμούσε να σταθεί εμπόδιο στα άνομα συμφέροντά τους. Οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Λιβύης, της Συρίας, της Υεμένης και τόσων άλλων χωρών έχουν υποστεί τα εγκλήματα και τις θηριωδίες των κατά συρροή δολοφόνων.

Ταυτόχρονα, ο οικονομικός πόλεμος που έχει εξαπολύσει η Δύση στη Ρωσία επεκτείνεται με αλλεπάλληλα πακέτα κυρώσεων. Κρίσιμο ζήτημα σε αυτό τον οικονομικό πόλεμο αποτελεί η ενεργειακή αντιπαράθεση. Οι ενεργειακές εξαγωγές της Ρωσίας αποτελούν την κορυφαία δραστηριότητα που αιμοδοτεί σε μεγάλο βαθμό την οικονομία της και γι’ αυτό θέλουν να την πλήξουν οι ΗΠΑ και η ΕΕ σε μια κατεύθυνση απεξάρτησης από το ρωσικό φυσικό αέριο, πετρέλαιο και άνθρακα. Ωστόσο, ο μεγάλος βαθμός εξάρτησης των ευρωπαϊκών κρατών από τη ρώσικη ενέργεια οδήγησε σε εσωτερικές αντιπαραθέσεις τις χώρες της ΕΕ, ματαιώνοντας τελικά την επιβολή εμπάργκο στο ρωσικό αέριο και πετρέλαιο που το εμφάνισαν αρχικά σαν το φοβερό τους όπλο, με αποτέλεσμα οι οικονομικές κυρώσεις να μετατραπούν τελικά σε μπούμερανγκ για τη Δύση. Και εκεί που υποτίθεται ότι το ρούβλι θα έπεφτε στα τάρταρα με τις οικονομικές κυρώσεις, τώρα η ισοτιμία του με το δολάριο βρίσκεται στα πιο ψηλά επίπεδα από το 2014.

Γενικότερα, η ΕΕ βρέθηκε σε δεινή θέση μπροστά στη ρωσική εισβολή και την ακραία επιθετική στάση των ΗΠΑ. Ενώ αρχικά φάνηκε να ενισχύονται οι δεσμοί ΗΠΑ-ΕΕ και να περιορίζονται οι αντιθέσεις στις σχέσεις τους, τώρα όλο και πιο ευδιάκριτα διαγράφεται μια διαφοροποίηση στη στάση των βασικών χωρών της ΕΕ, Γερμανίας, Γαλλίας, Ιταλίας, που αναζητούν την επίτευξη ενός ρωσο-ουκρανικού συμβιβασμού και τον τερματισμό του πολέμου, σε αντίθεση με την πολεμοχαρή στάση των ΗΠΑ που κραυγάζουν για συνέχιση του πολέμου μέχρι «την τελική νίκη». Ταυτόχρονα προχωρούν, ιδιαίτερα η Γερμανία, σε ένα τεράστιο πρόγραμμα στρατιωτικών εξοπλισμών και ανοίγει ξανά η συζήτηση για το κατά πόσο ο «ανεξάρτητος ευρωστρατός» μπορεί να αποκτήσει υπόσταση στο μέλλον και να πετύχει η ΕΕ κάτω από την ηγεσία του γερμανογαλλικού άξονα να πλασαριστεί ως ξεχωριστός πόλος στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Οι συνέπειες από αυτή τη νέα πορεία μιλιταρισμού δεν θα σημάνουν μόνο μια στυγνότερη οικονομική αφαίμαξη των ευρωπαϊκών λαών για να χρηματοδοτηθούν οι γιγαντιαίοι εξοπλισμοί. Θα σημάνουν και παραπέρα ένταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και αναμφίβολα ενίσχυση των πολεμοκάπηλων χαρακτηριστικών της ΕΕ.

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Βρισκόμαστε μπροστά στο ξέσπασμα μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, σε ένα οικονομικό τσουνάμι που έρχεται να σαρώσει με μεγαλύτερη καταστροφική ορμή από το 2008 και να πλήξει την εργατική τάξη και τους λαούς όλου του κόσμου.

Το ξέσπασμα της πανδημίας την τελευταία διετία, με τα λοκντάουν και τις ολέθριες οικονομικές συνέπειες που είχε και, τώρα, η εξαπόλυση του πολέμου της Ρωσίας στην Ουκρανία, με τις πρωτοφανείς οικονομικές κυρώσεις που επέβαλε η Δύση, την εκτόξευση των τιμών στα καύσιμα, γενικότερα στην ενέργεια και τα βασικά προϊόντα διατροφής, δημιουργούν ένα εκρηκτικό υπόβαθρο που θα ταρακουνήσει την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία το αμέσως επόμενο διάστημα.

Καθώς μετατοπίζεται το κέντρο βάρους του κόσμου από τη Δύση στην Ανατολή, οι ΗΠΑ επιδιώκουν να προκαλέσουν ένα τεράστιο οικονομικό ρήγμα στον πλανήτη. Θέλουν να χωρίσουν σταδιακά τον κόσμο σε δυο αντιμαχόμενα οικονομικά στρατόπεδα με επίκεντρο τις ΗΠΑ από τη μια πλευρά και την Κίνα από την άλλη, πιέζοντας και εκβιάζοντας μια σειρά χώρες να διαλέξουν στρατόπεδο.

Από τη Σεούλ και το Τόκιο που βρέθηκε, αρχές της εβδομάδας, ο Μπάιντεν, για να ενορχηστρώσει το αντικινέζικο μέτωπο με τους συμμάχους του στην Ασία, εξαπέλυσε νέες πολεμικές απειλές ενάντια στο Πεκίνο, δηλώνοντας για πρώτη φορά πως οι ΗΠΑ θα εμπλακούν σε πόλεμο με την Κίνα, αν απειληθεί η Ταϊβάν.

Μόλις χθες ο υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ υπογράμμισε ότι «το Πεκίνο αντιπροσωπεύει τον πιο σοβαρό κίνδυνο αμφισβήτησης της διεθνούς τάξης» και ότι «η Κίνα είναι η μόνη χώρα που έχει τόσο την πρόθεση να αναδιαμορφώσει τη διεθνή τάξη όσο και ολοένα και περισσότερο τα μέσα για να το πράξει σε οικονομικό, διπλωματικό, στρατιωτικό και τεχνολογικό επίπεδο».

Όλο και περισσότερο διαφαίνεται ότι η σύγκρουση στην Ουκρανία αποτελεί το πρελούδιο για την αποφασιστική αναμέτρηση στην Ασία, ανάμεσα στον αμερικάνικο και τον κινέζικο ιμπεριαλισμό, που θα καθορίσει τη νέα παγκόσμια κατάσταση τον 21ο αιώνα.

Σε ένα πλαίσιο όπου οι σχέσεις της Κίνας με τη Ρωσία γίνονται όλο και πιο στενές, σιγά-σιγά διαμορφώνεται ένας άλλος, μεγαλύτερος κόσμος, που αμφισβητεί έμπρακτα την κυριαρχία των ΗΠΑ και της Δύσης. Ένα χάσμα υπάρχει, στην πραγματικότητα, ανάμεσα στις δυνάμεις της Δύσης και τον υπόλοιπο κόσμο. Ενδεικτικά, από τις 193 χώρες, αναγνωρισμένες από τον ΟΗΕ, λιγότερες από 40 συμμετέχουν στις δυτικές κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας. Επιβεβαιώνεται πως μια νέα παγκόσμια πραγματικότητα αναδύεται. Τόσο στα πλαίσια του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης όσο και στην ομάδα των BRICS, η Κίνα και η Ρωσία έχουν θέσει το ζήτημα της στενής συνεργασίας των χωρών αυτών στον τομέα της Ασφάλειας, ενώ οι δυο αυτές χώρες οργάνωσαν, τις μέρες που ο Μπάιντεν βρισκόταν στο Τόκιο, μεγάλες αεροναυτικές ασκήσεις στις θάλασσες της Ανατολικής Ασίας και τη Σινική θάλασσα.

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Οι οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες των τελευταίων εξελίξεων είναι ήδη δραματικές για όλη την ανθρωπότητα. Δεν καταστρέφονται μόνο οι εμπόλεμες χώρες. Δεν αιματοκυλιούνται μόνο οι λαοί τους. Δεν είναι μόνο τα τεράστια κύματα της προσφυγιάς που δεν λένε να κοπάσουν, αλλά αντίθετα δυναμώνουν. Είναι και οι δραματικές συνθήκες φτωχοποίησης και υποσιτισμού που απλώνονται πλέον σε όλο τον πλανήτη, σε όλες τις χώρες, ανεπτυγμένες και μη. Με το μεγαλύτερο κομμάτι της ανθρωπότητας να αντιμετωπίζει το φάσμα της γενικευμένης λιμοκτονίας και των θανατηφόρων ασθενειών και ολόκληρες περιοχές να βυθίζονται στον πόλεμο, το θάνατο και την καταστροφή. Είναι ο ακραίος αυταρχισμός και η ανοιχτή αντιλαϊκή βία, η τρομοκρατία, τα στρατοκρατικά καθεστώτα «έκτακτης ανάγκης», οι «πολεμικές οικονομίες» τώρα.

 Όταν κλιμακώνεται η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, οι στρατιωτικές επιθέσεις και οι πολεμικές απειλές, πρέπει να θέσουμε στην πρώτη γραμμή το ζήτημα της αντιπολεμικής – αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Να σταθούμε στο πλευρό των λαών και των χωρών που γίνονται θύματα της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον αγώνα του ουκρανικού λαού ενάντια στους ρώσους και αμερικάνους ιμπεριαλιστές και τους ντόπιους λακέδες τους, για την απαλλαγή από την ξενική υποδούλωση, για την υπεράσπιση της εδαφικής κυριαρχίας και ακεραιότητας της χώρας του, ενάντια σε νέους διαμελισμούς και προσαρτήσεις, για το διώξιμο των ρωσικών στρατευμάτων κατοχής, για να μην μπει η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, για την ειρήνη, τη δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία και το σοσιαλισμό.

Οι λαοί, παρά τα αναρίθμητα εμπόδια που υψώνονται μπροστά τους, αντιστέκονται στις στρατιωτικές επεμβάσεις και πολέμους, στα αντεργατικά μέτρα των εκμεταλλευτριών  τάξεων. Σημαντικοί αγώνες αναπτύχθηκαν τα τελευταία χρόνια σε πολλές χώρες.

Έχουμε εκτιμήσει ότι από γενική άποψη οι αγώνες της εργατικής τάξης και των καταπιεζόμενων εθνών συναντούν μεγάλες δυσκολίες, εξελίσσονται κάτω από δυσμενείς προϋποθέσεις και βρίσκονται σε αναντιστοιχία με το μέγεθος της επίθεσης που δέχονται.

Όμως, σύντροφοι, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ύστερα από είκοσι χρόνια κατακτητικών πολέμων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή, αυτός όχι μόνο δεν βγήκε νικητής αλλά βούλιαξε μέσα στο τέλμα των πολέμων του και ηττήθηκε, με τελευταία την ατιμωτική ήττα του τον προηγούμενο χρόνο στο Αφγανιστάν. Αυτό οφείλεται πρωταρχικά στη γενναία αντίσταση, στους ποταμούς αίματος που έδωσαν οι λαοί του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Συρίας, της Παλαιστίνης, της Λιβύης, στα ένδοξα πεδία των μαχών της Φαλούτζα, της Μοσούλης και της Βαγδάτης, της Γάζας, της Ραμάλα, της Ναμπλούς και της Δαμασκού, της Κανταχάρ, της Τρίπολης, και σε τόσα άλλα.

Και ακόμη δεν πρέπει να ξεχνάμε, σύντροφοι, τους ασίγαστους αγώνες των επαναστατών στις πόλεις και τα βουνά της Τουρκίας, στις ζούγκλες της Ινδίας, στα μονοπάτια της Λατινικής Αμερικής, σε όλα τα πεδία των μαχών που κυματίζει η επαναστατική σημαία των καταπιεζόμενων και υπόδουλων λαών.  

Αυτός είναι, σύντροφοι, ο δικός μας κόσμος. Όλοι οι υπόδουλοι λαοί, οι εκμεταλλευόμενες και καταπιεζόμενες τάξεις, οι εργάτες των καπιταλιστικών χωρών της Ευρώπης και της Αμερικής, που νιώθουν όλο και πιο βαριά τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Αυτός ο κόσμος αντιπροσωπεύει το μέλλον και την ελπίδα της ανθρωπότητας και θα έρθει, ξανά, η στιγμή που θα βγει στο ιστορικό προσκήνιο για να διεκδικήσει και να πάρει αυτό που του αξίζει.

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Με τον πόλεμο στην Ουκρανία να μαίνεται, η κυβέρνηση της ΝΔ ευθυγραμμίστηκε πλήρως με όσα προστάζουν οι ΗΠΑ. Όπως απερίφραστα είπε στην ομιλία του στο Κογκρέσο ο Μητσοτάκης «στεκόμαστε μαζί με τις ΗΠΑ όποτε και όπου χρειαστεί». Και έτσι έκανε και κάνει. Πρωτοστάτησε σε όλες τις κυρώσεις που αποφασίστηκαν κατά της Ρωσίας. Έστειλε και συνεχίζει να στέλνει όπλα στην Ουκρανία. Μετέτρεψε το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης σε επιθετικό κόμβο προώθησης νατοϊκού οπλισμού προς την ουκρανική κυβέρνηση. Συμμετείχε ενεργά στη δυτική προπαγάνδα ξέφρενης ψευδολογίας και παραπληροφόρησης.

Πριν λίγες ημέρες, επικυρώθηκε στην ελληνική Βουλή με 181 «ΝΑΙ» (τις ψήφους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ) η ελληνοαμερικανική συμφωνία για τις βάσεις, με τον ΣΥΡΙΖΑ να συμφωνεί μεν αλλά να καταψηφίζει για καθαρά δημαγωγικούς λόγους. Πρόκειται για μια συμφωνία που αποτυπώνει το δυνάμωμα των δεσμών εξάρτησης και υποταγής της ελληνικής ολιγαρχίας και των πολιτικών της εκπροσώπων στις ΗΠΑ. Έτσι, προβλέπεται επ’ αόριστον, στην πραγματικότητα, παραμονή και δυνατότητα επέκτασης των στρατιωτικών υποδομών από τις ΗΠΑ, όπως επιβάλλουν -κάθε φορά- τα συμφέροντά τους. Δεν τηρείται πια κανένα πρόσχημα, γυρίζουμε δεκαετίες πίσω, στην εποχή της απροσχημάτιστης αμερικανοκρατίας. Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο πολεμικό ορμητήριο που εξυπηρετεί τους αμερικανικούς επιθετικούς σχεδιασμούς από τα Βαλκάνια, την Ευρώπη και τη Μαύρη Θάλασσα έως την Ανατολική και Νότια Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Με τη Σούδα και την Αλεξανδρούπολη να παίζουν κρίσιμο και καθοριστικό ρόλο.

Δεν πρόλαβε να σβήσει ο απόηχος της πρωθυπουργικής διαβεβαίωσης στο Κογκρέσο πως «δεν θα δεχθούμε καμία συμπεριφορά που παραβιάζει την εθνική μας κυριαρχία» και τα τουρκικά μαχητικά έφτασαν 2,5 μίλια από την Αλεξανδρούπολη! Οι υπερπτήσεις πάνω από κατοικημένα νησιά και οι παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, ενώ το τέταρτο τουρκικό γεωτρύπανο ετοιμάζεται να βγει στην Ανατολική Μεσόγειο, προμηνύοντας ένα πολύ θερμό καλοκαίρι.

Η κατάσταση είναι πάλι εκρηκτική. Η τουρκική αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας σε νησιά όπως η Λήμνος, η Σαμοθράκη, η Χίος, η Μυτιλήνη, η Σάμος, η Ικαρία και τα Δωδεκάνησα, απαιτώντας την «αποστρατιωτικοποίησή» τους, είναι πιεστική. Το σχέδιο για τη δημιουργία της «Μεγάλης Τουρκίας», της λεγόμενης «Γαλάζιας Πατρίδας», υλοποιείται βαθμιαία και μεθοδικά. Ο κίνδυνος μιας πολεμικής ανάφλεξης μεγαλώνει.

Στην Κύπρο, η Τουρκία αφού έχει επιβάλει, στην πράξη, την υποβάθμιση της Κυπριακής Δημοκρατίας σε «ελληνοκυπριακή κοινότητα» και το ψευδοκράτος σε ισότιμο συνομιλητή, προχώρησε στην παραβίαση και κατάλυση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας από τα τουρκικά γεωτρύπανα, άνοιξε το δρόμο στον εποικισμό της Αμμοχώστου και προωθεί πλέον την οριστική διχοτόμηση του νησιού.

Παρ’ όλη τη διαχρονική ανοχή του τουρκικού επιθετισμού από τους αμερικανονατοϊκούς και ευρωπαίους συμμάχους τους, όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις εναποθέτουν τη «διευθέτηση» της ελληνοτουρκικής κρίσης σε αυτούς. Πάγια στάση τους είναι η πολιτική του κατευνασμού και των υποχωρήσεων απέναντι στον επεκτατισμό της Άγκυρας.

Παράλληλα, η κυβέρνηση της ΝΔ προχωράει σε υπέρογκους εξοπλισμούς, επικαλούμενη την «αμυντική θωράκιση» της χώρας, κομπάζοντας με μια εθνικιστική ρητορεία, πως αποκτά τάχα υπεροπλία στο Αιγαίο, απέναντι στην Τουρκία. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για εξοπλισμούς που υπηρετούν τους επιθετικούς αμερικανονατοϊκούς σχεδιασμούς στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη. Δεν έχουν σχέση με τις πραγματικές αμυντικές ανάγκες της χώρας. Και το βαρύ αυτό λογαριασμό θα κληθεί, για άλλη μια φορά, να πληρώσει ο λαός μας.

Τεράστιοι στρατιωτικοί εξοπλισμοί συσσωρεύονται και στις δυο πλευρές του Αιγαίου τροφοδοτώντας εθνικιστικές κραυγές. Οι ασκήσεις πολέμου έχουν αποκτήσει επικίνδυνη συχνότητα. Οι λαοί της Ελλάδας και της Τουρκίας δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν. Δεν έχουν τίποτε να κερδίσουν από τον ανταγωνισμό των κυρίαρχων τάξεων, από τον αντιδραστικό εθνικισμό και σοβινισμό που δηλητηριάζει τις σχέσεις των δυο λαών.

Καταδικάζουμε κάθε παραβίαση ή πολεμική απειλή σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων και κάθε αλλαγή των συνόρων των δύο χωρών, υπερασπίζοντας την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας σε περίπτωση επίθεσης από την πλευρά της Τουρκίας και καταγγέλλοντας κάθε τυχοδιωκτική επίθεση που μπορεί να εκδηλωθεί από την πλευρά της Ελλάδας σε βάρος της κυριαρχίας της Τουρκίας.

Μόνο ο κοινός αγώνας των λαών Ελλάδας και Τουρκίας ενάντια στους κοινούς εχθρούς, τον ιμπεριαλισμό και τις ντόπιες ολιγαρχίες, ενάντια στην πολιτική της εξάρτησης και της υποτέλειας, ενάντια στη σοβινιστική και εθνικιστική υστερία των κυρίαρχων τάξεων, είναι σε θέση να οδηγήσει σε μία φιλειρηνική επίλυση των προβλημάτων, να συμβάλει στον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία, για την απαλλαγή από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά.

Μετά από δώδεκα χρόνια μνημονιακής αντιλαϊκής επίθεσης και δύο χρόνια εγκληματικής διαχείρισης της πανδημίας, η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας είναι εξουθενωμένη. Το λαϊκό εισόδημα συρρικνώνεται και άλλο, η ανεργία εξακολουθεί να είναι στα ύψη, η φτωχομεσαία αγροτιά δίνει αγώνα επιβίωσης, τα χρέη πνίγουν τα λαϊκά στρώματα, οι μαζικοί πλειστηριασμοί απειλούν χιλιάδες λαϊκές κατοικίες και μικρές επιχειρήσεις.

Η «κανονικότητα» που επιφυλάσσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη στο λαό είναι η μεγαλύτερη φτωχοποίηση και εξαθλίωσή του, σαρωτικές ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, σκληρά χτυπήματα στη συνδικαλιστική δράση και στο δικαίωμα της απεργίας (με το νόμο Χατζηδάκη). Και, την ίδια στιγμή, μεγαλύτερη ασυδοσία και κέρδη για το μεγάλο κεφάλαιο και τις πολυεθνικές. Οι λίγοι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και η ακραία φτώχεια και εξαθλίωση θεριεύουν.

Ο πληθωρισμός έχει σημειώσει ρεκόρ 28ετίας! Με πυρήνα τις εξωφρενικές αυξήσεις στην ενέργεια, ένα σαρωτικό κύμα αυξήσεων εξαπλώνεται στα βασικά είδη διατροφής και πρώτης ανάγκης, που πλήττει τα πλατιά εργατολαϊκά στρώματα δίνοντας τη χαριστική βολή στις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.

Τα μέτρα δήθεν «ανακούφισης» των λαϊκών νοικοκυριών, των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των ελεύθερων επαγγελματιών, τα ψευτοεπιδόματα και οι παροχές είναι σταγόνα στον ωκεανό της ακρίβειας, των κατεστραμμένων περιουσιών και ζωών από την οικονομική κρίση, την πανδημία, τις πυρκαγιές, τους σεισμούς, τις πλημμύρες.

Και επειδή τα γνωρίζουν οι φύλακες, η κυβέρνηση της ΝΔ οικοδομεί ένα σκληρό αστυνομικό κράτος. Οι συνεχείς συκοφαντικές επιθέσεις ενάντια στη νεολαία, στις απεργίες των εργαζομένων, η αντιδραστική προπαγάνδα και ο χυδαίος αντικομμουνισμός συντονίζονται με την ενίσχυση της αντιδραστικής νομοθετικής θωράκισης του κράτους και τους βάρβαρους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Η δραστική καρατόμηση θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων, ο πολιτικός αυταρχισμός και εκφασισμός της δημόσιας ζωής, είναι πια στην ημερήσια διάταξη. Η κατάργηση του πανεπιστημιακού άσυλου, οι περιορισμοί και οι απαγορεύσεις για τις διαδηλώσεις, η πανεπιστημιακή αστυνομία αποτελούν μεγάλες αντιδραστικές τομές.

Ακόμη και στο όνομα της καταπολέμησης της πανδημίας και της υγειονομικής επιτήρησης, οικοδομήθηκε ένα αυταρχικότερο κράτος «έκτακτης» δήθεν ανάγκης, εκτεταμένης καταστολής και φασιστικών απαγορεύσεων. Ακόμη και ο αναγκαίος μαζικός εμβολιασμός πραγματοποιήθηκε με απειλές και εκβιασμούς, με την αυταρχική επιβολή της υποχρεωτικότητας, τις αναστολές εργασίας χιλιάδων υγειονομικών και τις απολύσεις.

Η ΝΔ εισπράττει ήδη τη λαϊκή αγανάκτηση. Η προκλητική στήριξη που έχει από όλους τους μοχλούς της εξουσίας και τα ασφυκτικά ελεγχόμενα ΜΜΕ δεν μπορούν να αμβλύνουν και να σταματήσουν την οργή που απλώνεται σε πλατιά εργατολαϊκά στρώματα.

Τα επιτελεία της ΝΔ και της ολιγαρχίας το γνωρίζουν και ανησυχούν. Η συζήτηση για τις βουλευτικές εκλογές, το χρόνο διεξαγωγής τους και τα πιθανά σενάρια κυβερνητικών συνεργασιών έχει ανοίξει. Τα διάφορα κέντρα εξουσίας πασχίζουν να δημιουργήσουν συνθήκες πολιτικής και κοινωνικής συναίνεσης και κυβερνητικής σταθερότητας, αλλά έχουμε μπει για τα καλά σε προεκλογική περίοδο. Η εντεινόμενη πολιτική φθορά της κυβέρνησης της ΝΔ, σε συνδυασμό με την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργήσει εκλογικό ρεύμα, τα σπρώχνουν σε αναζήτηση συμπληρωματικών δυνάμεων, μιας και γίνεται όλο και λιγότερο πιθανό το ενδεχόμενο μιας κυβερνητικής αυτοδυναμίας. Γι’ αυτό καταφεύγουν στη μεγάλη προβολή και την ανοιχτή ενίσχυση του ΠΑΣΟΚ / ΚΙΝΑΛ και του νέου αρχηγού του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, σαν αξιωματική αντιπολίτευση, ουσιαστικά συναινεί και στηρίζει την πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ, σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα που απασχολούν το λαό και τον τόπο. Στην εσωτερική πολιτική, την υγειονομική και οικονομική κρίση, τα εργασιακά και εκπαιδευτικά ζητήματα, την εξωτερική πολιτική, τον πόλεμο στην Ουκρανία, την αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας, τα εξοπλιστικά προγράμματα οι διαφοροποιήσεις που προβάλλει είναι υποκριτικές, χωρίς σημασία.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ αποτελούν κόμματα που με την πολιτική τους εξυπηρετούν τα συμφέροντα της ντόπιας ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού. Μαζί με τη ΝΔ αποτελούν τους στυλοβάτες του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος εξουσίας.

Η πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ αποτέλεσε ξεχωριστό στήριγμα στην κυβερνητική πολιτική για την πανδημία, αποδεχόμενη, ουσιαστικά, την πολιτική των κυβερνητικών απαγορεύσεων και της καραντίνας. Η συμβιβαστική και υπονομευτική γραμμή του εκδηλώθηκε σταθερά και παντού, από το φοιτητικό και εκπαιδευτικό κίνημα μέχρι τους απεργιακούς αγώνες εργαζομένων, τις αναστολές στους υγειονομικούς και τα πρόσφατα αγροτικά μπλόκα.

Η εγκατάλειψη της πάλης για την εθνική ανεξαρτησία, που έχει υιοθετήσει -τα τελευταία χρόνια- η ηγεσία του ΚΚΕ, βρήκε την έκφρασή της και στον πόλεμο στην Ουκρανία. Η θέση της συνοψίζεται στο σύνθημα «όχι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο», φτάνοντας στο εξωφρενικό σημείο να θεωρεί πως είναι το ίδιο αν μια χώρα έχει ξένη κατοχή ή «εθνικό εκμεταλλευτή» και πως το βασικό ζήτημα για το λαό της Ουκρανίας μπροστά στην εισβολή και τον πόλεμο είναι να καταργήσει το «καθεστώς της εκμετάλλευσης»!

Και αρνείται να διατυπώσει σαν πρωταρχικό αίτημα, που εγείρει αυτός ο πόλεμος, την πάλη για την εθνική ανεξαρτησία και την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας από τη ρωσική στρατιωτική εισβολή και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ.

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Το κοινωνικό και πολιτικό κλίμα αλλάζει. Η υγειονομική και οικονομική κρίση έχουν καταλυτική επίδραση στο λαό, ιδιαίτερα από το καλοκαίρι του 2021 και τις πυρκαγιές. Η οργή και η αγανάκτηση διαπερνούν τα πλατιά εργατολαϊκά στρώματα. Συνειδήσεις αφυπνίζονται, έντονες διεργασίες συντελούνται. Οι διεργασίες αυτές, αν και δεν έχουν βρει ακόμη το δρόμο της μαζικής και οργανωμένης έκφρασης, μπορεί να οδηγήσουν σε αγωνιστικά ξεσπάσματα μπροστά στη συσσώρευση των προβλημάτων και την εξωφρενική εκτίναξη των τιμών.

Για το Μ-Λ ΚΚΕ ένας δρόμος υπάρχει, αυτός της παλλαϊκής-πανεργατικής αντίστασης και πάλης για την ανατροπή των αντιλαϊκών μέτρων, για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και πολιτικών ελευθεριών, σε αναπόσπαστη σύνδεση με τους γενικότερους στόχους πάλης για την έξοδο της χώρας από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, το διώξιμο των αμερικάνικων βάσεων και το γκρέμισμα της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας.

Παρά τον άθλιο ρόλο της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και την υπονομευτική πολιτική της ΑΔΕΔΥ και των ανώτερων συνδικαλιστικών οργανώσεων, την περασμένη χρονιά αναπτύχθηκαν μέσα από τα συνδικάτα και τους συλλόγους δεκάδες συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις της φοιτητικής νεολαίας, των υγειονομικών, των εκπαιδευτικών, άλλων εργαζομένων, για την υπεράσπιση δημοκρατικών, εκπαιδευτικών και εργασιακών δικαιωμάτων, σε όλη την Ελλάδα, ενάντια στις κυβερνητικές απαγορεύσεις και την εκτεταμένη καταστολή, στέλνοντας αισιόδοξα μηνύματα. Ενώ σημειώθηκαν και σημαντικές νίκες των εργαζομένων (e-food, COSCO, εκπαιδευτικοί).

Το Μ-Λ ΚΚΕ αντιμετώπισε τη νέα πολιτική πραγματικότητα και την απότομη αλλαγή των συνθηκών που επέφερε η πανδημία με άμεσο, σταθερό και αποφασιστικό τρόπο. Τα μέλη του Μ-Λ ΚΚΕ και της Πορείας ανταποκρίθηκαν με αγωνιστικό πνεύμα στη δύσκολη κατάσταση, δείχνοντας εμπιστοσύνη στη δύναμη του λαϊκού αγώνα, στη δύναμη των μαζών. Γιατί μόνο το λαϊκό κίνημα, και κανείς άλλος στο όνομά του, είναι αυτό που μπορεί να σταματήσει και να ανατρέψει την κυβερνητική πολιτική.

Σε αυτή την κατεύθυνση θα συνεχίσει το Μ-Λ ΚΚΕ την πάλη του στα πλαίσια του μαζικού κινήματος και ταυτόχρονα θα αναπτύξει την ανεξάρτητη, αυτοτελή πολιτική του δράση, φέρνοντας παράλληλα στο επίκεντρο της δουλειάς του τα οργανωτικά καθήκοντα, αυτά της κομματικής οικοδόμησης και οργανωτικής ανάπτυξης.

Παραμείναμε στέρεοι και μάχιμοι, με αντοχή και σταθερότητα, μια μάχιμη κομμουνιστική δύναμη με ιδεολογικοπολιτικά εφόδια και εξοπλισμό που μας επιτρέπουν να προχωράμε μπροστά, ξεπερνώντας εμπόδια και δυσκολίες.