Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Δικαίωμα κάθε παράταξης και κάθε συναδέλφου να υποστηρίζει τις απόψεις του και να αντιπαρατίθεται με άλλες απόψεις. Η ελεύθερη αντιπαράθεση ιδεών συμβάλλει στη σύνθεση των απόψεων παίζοντας προωθητικό ρόλο για το συνδικαλιστικό κίνημα. Ακόμα και η υποστήριξη της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής από την κάθε κυβερνητική παράταξη με θεμιτά μέσα είναι αποδεκτή. Δεν είναι όμως αποδεκτές γκαιμπελίστικες και τραμπούκικες μέθοδοι. Μια ακόμα επίδειξη τραμπούκικου ήθους και πρακτικής από πρωτοκλασάτα μέλη των ΣΥΝΕΚ στη Γενική Συνέλευση της ΕΛΜΕ Πειραιά την Πέμπτη 13 Δεκέμβρη.

Οι Μιτχάουζεν του κυβερνητικού συνδικαλισμού βασιζόμενοι στο δόγμα του Γκαίμπελς λέγεε, λέγε στο τέλος κάτι θα μείνει διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, αλλοιώνουν τις θέσεις των άλλων και ειδικότερα της Ενότητας Αντίστασης Ανατροπής συναγωνιζόμενοι σε αντικομμουνιστικά παραληρήματα έχοντας σαν σκονάκι τις ανακοινώσεις των ΣΥΝΕΚ και ΣΥΡΙΖΑ εκπαιδευτικών Πειραιά. Ταυτίζονται με την κυβέρνησή τους και γίνονται άθλιοι απολογητές μιας πολιτικής που έχει οδηγήσει τους εκπαιδευτικούς και τους εργαζόμενους στη φτώχεια, την ανεργία, την κοινωνική εξαθλίωση και δυστυχία. Έχουν ως βασική τους επιδίωξη να μετατρέψουν την ΕΛΜΕ σε σωματείο τύπου ΟΛΜΕ, όπου η σύμπλευσή τους με τη ΔΑΚΕ έχει οδηγήσει σε αδράνεια και παραλυσία. Δεν υλοποιούν τις αποφάσεις της ΕΛΜΕ, ούτε συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις της

Έχουν ξεπέσει σε ρόλο φτηνών τραμπούκων που βρίζουν, και κινούνται απειλητικά σε όσους δε συναινούν με την πολιτική τους. Δε μας ξενίζουν τέτοιες πρακτικές. Το έργο το έχουμε ξαναδεί, αλλά αυτή τη φορά ξεπέρασαν τον εαυτό τους. Χαρακτηριστική εικόνα της ΓΣ όταν δυο από τα μέλη των ΣΥΝΕΚ κινήθηκαν απειλητικά προς μέλος του ΔΣ που είχε πάρει τον λόγο από το προεδρείο με βάση το καταστατικό και δεν του επέτρεπαν να μιλήσει. Αλλά και οι υβριστικοί χαρακτηρισμοί ακόμα και προς νέους συναδέλφους που για πρώτη φορά ήθελαν να εκφράσουν την άποψή τους.

Η διαπλοκή με τη ΔΑΚΕ

Τσουβαλιάζουν τις Αγωνιστικές Παρεμβάσεις – Συσπειρώσεις και την Ενότητα Αντίστασης Ανατροπής με τις δυνάμεις της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ στο συνδικαλιστικό κίνημα. Ποιοι; αυτοί που ψήφισαν τα μνημόνια εξαθλίωσης του ελληνικού λαού και ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας με αυτά τα κόμματα και μεταμφιέζονται σε «σωτήρες της πατρίδας» – έργο ξαναπαιγμένο. Αυτοί που αναμασούν την καραμέλα του Κουτσόγιωργα για δυνάμεις του φωτός ή της προόδου και δυνάμεις του σκότους ή της συντήρησης και την ίδια ώρα έχουν διαμορφώσει μπλοκ με ΔΑΚΕ και ΠΕΚ στην ΟΛΜΕ οδηγώντας σε αδράνεια ή και υποταγή στην κυβερνητική πολιτική την ώρα που πλήττεται η δημόσια εκπαίδευση.

Άλλωστε πολλοί από αυτούς είναι γνωστοί γυρολόγοι σε διάφορες παρατάξεις, πολλοί από αυτούς ανακάλυψαν τον συνδικαλισμό μετά το 2012 βλέποντας ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ έχει ψωμί και θέσεις αμειβόμενες! Είναι αυτοί που δίδαξαν κωλοτούμπες, όταν ο κλάδος έδινε τη μάχη ενάντια στην αυτοαξιολόγηση και ηρωοποιούσαν την τακτική της παραίτησης από θέση Διευθυντή τη μια μέρα και την επόμενη τρίβονταν στα γραφεία για να ανακαλέσουν συνοδεία βουλευτών τους!

Στηρίζουν την «ανάπτυξη» που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση! Αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος με την άνευ προηγουμένου φορομπηξία, αιματηρή λιτότητα, δραστική περικοπή των κοινωνικών δαπανών, συνέχιση της μνημονιακής βαρβαρότητας εν ολίγοις και ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας..

Η ελπίδα πάντα υπάρχει και δεν είναι άλλη από τους κοινωνικούς αγώνες που αποτελούν την ατμομηχανή της ιστορικής εξέλιξης. Αρκεί όλοι μας να βρούμε το σθένος και να ορθώσουμε το ανάστημά μας παραμερίζοντας τις σειρήνες της ηττοπάθειας και της μοιρολατρείας.

Μα, μπορούν να νικήσουν σήμερα οι αγώνες στο έδαφος του υποταγμένου συνδικαλισμού και με συνδικαλιστές που νοιάζονται για τα κομματικά και προσωπικά τους συμφέροντα θα αντιτείνουν πολλοί καλοπροαίρετοι, αλλά και κακοπροαίρετοι.

Η ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος αποτελεί προϋπόθεση για την σωτηρία του λαού. Σήμερα, για να είναι χρήσιμο το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να συγκρουστεί αποφασιστικά με τις κυρίαρχες πολιτικές, να ενώνει τους εργαζόμενους ξεπερνώντας τόσο μικροπαραταξιακές λογικές και κομματικές περιχαρακώσεις, όσο και τις κυβερνητικές προσπάθειες διαίρεσης του κόσμου της δουλειάς. Παράλληλα οι χωριστές συγκεντρώσεις, η διάσπαση των σωματείων μπορεί να εξυπηρετούν κομματικές γραμμές και εν τέλει την κυβερνητική πολιτική, παρά την φραστική καταδίκη της, αλλά όχι τους εργαζόμενους.

Γνωρίζοντας τις δυσκολίες και κόντρα στις σειρήνες του συμβιβασμού και του απομονωτισμού να βαδίσουμε στο δρόμο των ενιαίων και μαζικών αγώνων για την ανατροπή των μνημονιακών μέτρων. Η ανατροπή της σημερινής βαρβαρότητας δεν μπορεί παρά να είναι αποτέλεσμα της ατομικής και συλλογικής δράσης και αντίστασης.

«Το ζήτημα πια έχει τεθεί:

Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε…

ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο

απέναντί τους».

Μ. Κατσαρός,

* Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος της ΣΕ του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης» του Εκπαιδευτικού Ομίλου και εκπρόσωπος στο ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά της Ενότητας Αντίστασης Ανατροπής