Στην προεκλογική της ομιλία στη ΔΕΘ η Φ. Γεννηματά επικαλέστηκε “την πλειοψηφία που επιθυμεί τη στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ δεν επιθυμεί την επιστροφή της Δεξιάς” , η οποία “μπορεί και πρέπει να συναντηθεί στο Κίνημα Αλλαγής. Να μας δώσει ο λαός ισχυρή εντολή… πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις”.

Η αρχηγός του νέου φορέα ψαρεύει στην ουσία στα θολά νερά και κομπορρημονεί πως το ΚΙΝΑΛ είναι κόμμα δημιουργίας και όχι διαμαρτυρίας.

Με πρόσχημα την ετυμηγορία του λαού “πριν την οποία δεν υπάρχει δεδομένη κυβερνητική λύση”, η Γεννηματά επιδιώκει σε κάθε περίπτωση να πλασάρει το κεντροαριστερό της δεκανίκι ως την πολύφερνη νύφη του συστήματος και να παζαρέψει με τους καλύτερους δυνατούς όρους τη συμμετοχή του σε μετεκλογικές κυβερνητικές συμπράξεις.

Η επιχείρηση εξαγνισμού και νεκρανάστασης του χρεοκοπημένου πασοκισμού με όχημα το Κίνημα Αλλαγής συνίσταται στην καλλιέργεια εκ μέρους της ηγεσίας του κλίματος “κοινωνικής αμνησίας” για τα έργα και ημέρες των αλήστου μνήμης πράσινων διεφθαρμένων αντιλαϊκών διακυβερνήσεων.

Στα πλαίσια αυτά, με πρόδηλο στόχο το ξέπλυμα των δικών τους μνημονίων και τηρώντας υποτίθεται τη γραμμή των ίσων αποστάσεων, η επικεφαλής του “νέου φορέα” ξιφουλκεί τόσο κατά του ΣΥΡΙΖΑ , όσο και κατά “της ευθύνης της ΝΔ το 2004-2009, που οδήγησε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού… για την περίοδο αυτή ο Τσίπρας παθαίνει αφωνία, ο Μητσοτάκης αμνησία”.

Κατά τα λοιπά η Φ. Γεννηματά προετοιμαζόμενη και για τις αυτοδιοικητικές, όπως και για τις ευρωεκλογές , προπαγανδίζει τη συγκρότηση αυτόνομων ψηφοδελτίων. Προκάλεσε έτσι την αντίδραση του Ν. Ανδρουλάκη, που εξαιτίας των αρνητικών συσχετισμών δύναμης, κάνει την ανάγκη φιλοτιμία, παριστάνοντας το θιασώτη των “ακηδεμόνευτων τοπικών κοινωνιών”.

Ωστόσο, αν και η αρχηγός του Κινήματος Αλλαγής έσπευσε να (ξανά)δώσει το χρίσμα στον Μπουτάρη, κατά την πρόσφατη επίσκεψή της στη ΔΕΘ, ο τελευταίος, που αποτελεί μήλον της έριδος για ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, άφησε τη Φ. Γεννηματά στα κρύα του λουτρού, δημαγωγώντας πως η παράταξή του δήθεν “δεν έχει χρίσματα, συζητά με όλους”.

Αξίζει να σημειωθεί πως εν μέσω της παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου, με φόντο την αναμόρφωση του ρευστού πολιτικού σκηνικού πληθαίνουν οι επιθέσεις φιλίας κεντρικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, με προπαγανδιστικό περιτύλιγμα “τη σχετική κινητικότητα σε επίπεδο Ευρώπης”, προς το ΚΙΝΑΛ, αναθερμαίνοντας τα κεντροαριστερά σενάρια συνεργασίας.

Η αρχηγός του, πασχίζοντας να αντιμετωπίσει τις εν λόγω πιέσεις, κάνει λόγο για “όμορφα λόγια του Τσίπρα, που συγκυβερνά στην Ελλάδα με την ακροδεξιά του Καμμένου”. Αντίθετη σε μια τέτοια προοπτική τάσσεται και η “ομάδα των 53” στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, που ξορκίζει το ενδεχόμενο “να γίνουμε ΠΑΣΟΚ”, προτάσσοντας την ανάγκη επιστροφής στην “αριστερή κανονικότητα”.

Στην επιχείρηση “άλωσης της κεντροαριστεράς” την παράσταση έκλεψε ο Κ. Μητσοτάκης, πλειοδοτώντας σε ανοίγματα προς “τον απογοητευμένο κόσμο της”.

Αφού επανέλαβε το αφήγημα περί “κατάργησης των διαχωριστικών γραμμών” και “παλιών ιδεολογικών γραμμών που έχουν ξεθωριάσει”, δεσμεύτηκε για “διεύρυνση στα ψηφοδέλτιά μας με ανθρώπους από την κεντροαριστερά”.

Η Φώφη Γεννηματά μπροστά στη … γενναιοδωρία του αρχηγού της ΝΔ, αρκέστηκε απλώς να ψελλίσει συγκαταβατικά πως “είναι άλλο τα πολιτικά ανοίγματα και άλλο η μικροκομματική προσέγγιση με παλαιοκομματικές τακτικές”.

Στην πρέσα του ανταγωνισμού ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ με έπαθλο τη νομή της κυβερνητικής εξουσίας βρίσκεται και το Ποτάμι. Ο Σ. Θεοδωράκης ονειρεύεται κι αυτός με τη σειρά του ρόλο “καταλύτη των εξελίξεων”, δημαγωγώντας για το Ποτάμι που “αντέχει γιατί δεν έχει βαρίδια”. Απέναντι στον ασφυκτικό εναγκαλισμό του ΣΥΡΙΖΑ (Παππάς “δεν μπορώ να διανοηθώ ότι το Ποτάμι μπορεί να μπει σε προεκλογικού τύπου παζάρι με τη ΝΔ για να αλλάξει τη θέση του για το Μακεδονικό”) ο Θεοδωράκης έσπευσε να ξεκαθαρίσει πως “αν οι ΑΝΕΛ δε στηρίξουν τη συμφωνία των Πρεσπών, δε θα υπάρξει κυβέρνηση”.

Στη συγκυρία, υψώνει κι αυτός τους τόνους απέναντι στον Τσίπρα επαναλαμβάνοντας τα περί “στρατηγικής ήττας του”. Πασχίζει πάση θυσία με ορίζοντα το συνέδριο-επανεκκίνησης στις αρχές Νοέμβρη, να αποτρέψει τα διαλυτικά φαινόμενα που αναζωπυρώνονται (ήδη ο Σ. Λυκούδης εκτίμησε πως “το Ποτάμι ολοκλήρωσε τον κύκλο του”). Είναι ταυτόχρονα υποχρεωμένος να λαμβάνει σοβαρά υπόψη την υπερχειλισμένη δεξιά όχθη του κόμματός του, καταφεύγοντας σε επικοινωνιακούς τακτικισμούς μιας χρήσης. Από τη μια λοιπόν άφησε ανοιχτό παράθυρο συνεργασίας με τον Μητσοτάκη (“θα παρουσιαστούμε στο νικητή των εκλογών με κάποιες θέσεις είτε για ψήφο εμπιστοσύνης, είτε για ανοχή, είτε για συμμετοχή…δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος πως η συντηρητική παράταξη μπορεί να τα καταφέρει μόνη της”).

Από την άλλη, για τα μάτια του κόσμου, καταδίκασε υποκριτικά τις “υποδείξεις” Γεωργιάδη αλλά και “την ανοιχτή πρόσκληση βουλευτών του Ποταμιού σε αποστασία”, του συντονιστή στρατηγικού σχεδιασμού και επικοινωνίας της ΝΔ, Θεοδωρικάκου.