Οχι πως η αυλη μου ειναι ουρανος. Ειναι τοσο γηινη, ωστε μοσχοβολα γιασεμια, τους λιλιπουτειους ανθους του σπαραγγιου που εχουν το αρωμα του ωριμου βερυκοκου, φρεσκους βλαστους του αμπελιου και ποτισμενο χωμα.
Ομως πανω της εχει τοσα αστερια και αστερισμους κι ενα φεγγαρακι-νυχι που δυει στον απεναντι Αιγαιο οριζοντα, που απο αυλη γινεται λιγο γαλαξιας.
Ηρθε ο πρωτος μου γιος για να ψηφισει και χαζευαμε την ουρανια ομορφια μεχρι τις τεσσερις το ξημερωμα.
– Αυτο εκει;
– Η Ανδρομεδα
– Κι εκεινο η Πουλια, ε;
– Νομιζω ναι. Αλλα αυτη εδω ειναι η Μπομπο.
Αυριο ερχεται κι ο αλλος μου γιος.
Μαζι με τα ιδια αστερια θα ειμαστε εδω να τον περιμενουμε.
Καλο βολι, με σαϊτιά στ αστερια.
Καποτε πρεπει να γινουν οι αυλες μας ουρανος
Νίνα Γεωργιάδου
——————-Διαβάστε και αυτό:
e-prologos.gr
