BDS Greece

ΤΑΤΑΜΙ: ΑΤΥΧΗΣ ΣΥΓΚΥΡΙΑ Η ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΜΕΝΟ ΕΓΚΛΗΜΑ;

ΕΝΑ ΑΡΙΣΤΟΤΕΧΝΙΚΟ ΞΕΠΛΥΜΑ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ!

Σε μία εποχή όξυνσης της αντιπαράθεσης Ισραήλ-Ιράν, μια ταινία που αφορά αυτήν ακριβώς την αντίθεση, οφείλει να προβληματίσει βαθύτατα. Αν αναλογιστούμε πως παρουσιάζεται σταθερά η Αμερική απέναντι στους εχθρούς της, είτε πρόκειται για την τότε ΕΣΣΔ, είτε για “τρομοκράτες ισλαμιστές” (βλ. “Ράμπο”, “Δύναμη Δέλτα” κλπ. αλλά και “Λευκές Νύχτες”), η συνταγή μοιάζει να επαναλαμβάνεται.

Επιβάλλεται μια προσεκτικότερη ματιά στο αφήγημα και στην πρόσληψή του.

Η ταινία ΤΑΤΑΜΙ (2023), του ισραηλινού Γκάι Νατίβ (επίσης συμπαραγωγός και συν-σεναριογράφος της ταινίας) και της γνωστής αντικαθεστωτικής Ιρανής Ζαρ Αμίρ-Εμπραΐμι, εισέπραξε εγκωμιαστική αποδοχή από τους σινε-κριτικούς στις ΗΠΑ και όχι μόνο. Κατασκευασμένη με υλικά υψηλών αισθητικών προδιαγραφών, παρουσιάστηκε στην 80η ΜΟΣΤΡΑ της Βενετίας ως “ταινία Τέχνης”. Η ταινία είναι αψεγάδιαστη τεχνικά και αισθητικά, πρότυπα ωστόσο καινοτομίας και αισθητικής ήταν και οι ταινίες της Λένι Ρίφενσταλ για το Γ’ Ράιχ. Μπορούμε να αγνοήσουμε τα μηνύματα μιας ταινίας για χάρη της αισθητικής αρτιότητας;

Σύνοψη της ταινίας: Η Λεϊλά Χοσεϊνί, Ιρανή αθλήτρια του τζούντο, αγωνίζεται στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στη Γεωργία. Νικά τη μια αθλήτρια μετά την άλλη, ώσπου βρίσκεται αντιμέτωπη με την ισραηλινή αθλήτρια. Οι ιρανικές αρχές και ο ίδιος ο ανώτατος ηγέτης του Ιράν παρεμβαίνουν κατασταλτικά για ν’ αποτρέψουν το ενδεχόμενο· ο σύζυγος διώκεται και οι γονείς συλλαμβάνονται. Η Λεϊλά όμως αντιστέκεται, και με τη βοήθεια των Αμερικανίδων της Ομοσπονδίας αυτομολεί. Εύκολα ταυτίζεται κανείς με τη νέα, ωραία, θεληματική και ταλαντούχα ηρωίδα, την ερωτευμένη σύζυγο, την τρυφερή μητέρα, την αφοσιωμένη κόρη. Και εξίσου εύκολα εξεγείρεται απέναντι στο Ιράν (και κατά επέκταση στο Ισλάμ) που στην ταινία αντιπροσωπεύει το “απόλυτο κακό”:

Το δεσποτικό καθεστώς που διώκει και βασανίζει όσους δεν υποτάσσονται. Στον αντίποδα, η Αμερική παρουσιάζεται ως η “μεγάλη χώρα της ελευθερίας” και των “απεριόριστων ευκαιριών ανάδειξης και προόδου”.

Η Τέχνη δεν υπηρετεί δόλιους σκοπούς. Όταν το κάνει, παύει να είναι τέχνη. Καμιά αισθητική, όσο φροντισμένη κι εκλεπτυσμένη, δεν δικαιώνει την Ισραηλινή φιλοπολεμική προπαγάνδα. Και όσον αφορά την ταινία ΤΑΤΑΜΙ, πρόκειται για μια επιτηδειότατη κατασκευή που εξυπηρετεί ποικίλους προπαγανδιστικούς στόχους:

● Να προβάλλει εμμέσως πλην σαφώς το Ισραήλ ως μοναδικό υπέρμαχο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην περιοχή απέναντι στο Ισλάμ, και να ξεπλύνει τα εγκλήματα πολέμου και την γενοκτονία. Αυτό επιτυγχάνεται με την προβολή του Ιράν ως ενός δικτατορικού καθεστώτος που καταστέλλει και τρομοκρατεί τους υπηκόους του. H αντι-ιρανική προπαγάνδα στοχεύει και στην δικαιολόγηση και το ξέπλυμα ενδεχόμενου πλήγματος στο Ιράν, πυρηνικού ή άλλου (εξ ου και οι δηλώσεις Νετανιάχου και Τραμπ “ρίξτε πυρηνικά στο Ιράν και μην νοιάζεστε για τις συνέπειες”).

● Να δαιμονοποιήσει τον Ισλαμικό κόσμο στο σύνολό του ως “φανατισμένο”, “σκοταδιστικό” και “απολίτιστο”.

● Να ξεπλύνεΙ το Ισραήλ και τον Ισραηλινό αθλητισμό, σε μια περίοδο όπου οργανώσεις και διεθνή κινήματα, όπως χαρακτηριστικά το PACBI καΙ το παγκόσμιο BDS κίνημα, ζητούν δικαίως τον αποκλεισμό του γενοκτονικού Ισραήλ από διεθνείς διοργανώσεις, παίρνοντας πρόσθετα υπόψη τους ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι ισραηλινοί αθλητές υπηρέτησαν ή υπηρετούν στον ισραηλινό στρατό κατοχής.

● Να εργαλειοποιήσει τον φεμινισμό, εμφανίζοντας μια “δυναμική”, “θεληματική” γυναίκα σε ρόλο αμφισβητία και πολέμιου ενός αυταρχικού καθεστώτος.

● Να καλλιεργήσει εύσχημα την νεοφιλελεύθερη άποψη, ότι η ελευθερία καΙ η ευτυχία του ανθρώπου είναι αυστηρά ατομική υπόθεση, όχι συλλογική. Ο καθένας μόνος στρώνει το δρόμο του, κι αν τον στρώνει με τη “βοήθεια” των ΗΠΑ, τόσο το καλύτερο.

Εξίσου σημαντικό: Μεταξύ των εταιρειών παραγωγής της ταινίας είναι η Keshet Studios, που με την μητρική KESHET MEDIA GROUP, τη μεγαλύτερη εταιρεία media του Ισραήλ, έχουν καταγγελθεί από το κίνημα BDS (Boycott, Divest, Sanction) για συνενοχή σε σοβαρές παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου, σε εγκλήματα πολέμου και στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το Ισραήλ στα κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη. Δεν μπορούμε επίσης να αγνοήσουμε τη συγκυρία της κυκλοφορίας της ταινίας: Έχει προηγηθεί η ισραηλινή εισβολή στο Λίβανο και τη Συρία, η αντιπαράθεση του Ισραήλ με το Ιράν – εν όψει της ανάληψης της αμερικανικής προεδρίας από τον Τραμπ – έχει χτυπήσει κόκκινο, και με τις σφαγές στη Γάζα να εντείνονται, η κατακραυγή των λαών του πλανήτη εναντίον του Ισραήλ είναι σε ιστορικά ύψη.

Το γενοκτονικό, αποικιακό κι εποικιστικό σχέδιο του Ισραήλ χρειάζεται απεγνωσμένα στηρίγματα. Η προπαγάνδα μέσω της τέχνης είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος να θολώσει τα νερά, όχι μόνο για το τώρα αλλά και για το πριν.

Το PACBI (Παλαιστινιακή Εκστρατεία για το Ακαδημαϊκό & Πολιτιστικό Μποϊκοτάζ του Ισραήλ) και το κίνημα BDS μάχονται με ειρηνικά μέσα εδώ και μια 20ετία για ΕΙΡΗΝΗ και ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ στην Παλαιστίνη. Aν το Ισραήλ και οι πάτρονες του δαιμονοποιούν το μποϊκοτάζ και την άρνηση σύμπραξης στον αθλητισμό με εγκληματίες πολέμου, είναι επειδή το κίνημα αυτό μπαίνει εμπόδιο στα αποικιοκρατικά, επεκτατικά και ιμπεριαλιστικά τους σχέδια.

– ΜΠΟΪΚΟΤΑΖ ΤΩΡΑ ΣΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ “ΤΑΤΑΜΙ”!

– ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΕΝΟΧΗ ΣΤΟ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΚΟ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΤΟ ΣΥΝΔΡΑΜΟΥΝ

– ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ!