Χρήστος Κάτσικας

Με σημερινή ανάρτησή της στο facebook, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα των Εκπαιδευτικών, η υπουργός Παιδείας σημειώνει:  «Για τους εκπαιδευτικούς μας, οι οποίοι δίνουν κάθε μέρα στην τάξη τον καλύτερό τους εαυτό. Για τους εκπαιδευτικούς μας, οι οποίοι αντιμετωπίζουν τις ανησυχίες των μαθητών σαν δικές τους. Για τους εκπαιδευτικούς μας, οι οποίοι δημιουργούν, εμπνέουν, καλλιεργούν την αγάπη για τη γνώση και τη μάθηση. Για τους εκπαιδευτικούς μας, οι οποίοι προσαρμόστηκαν πολύ γρήγορα στην τηλεκπαίδευση, στους οποίους έλειψε η τάξη κατά τη διάρκεια της πανδημίας, οι οποίοι νιώθουν το σχολείο ως το φυσικό τους χώρο. Για όλους εκείνους που μας μαθαίνουν γράμματα και αξίες, για εκείνους που μας καθορίζουν, για εκείνους που είναι η δεύτερη οικογένειά μας, που θα θυμόμαστε για πάντα. Σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών και κάθε ημέρα, τιμούμε τους εκπαιδευτικούς μας».

Δεν θα σχολιάσουμε τον βομβαρδισμό «ζαχαρωμένων» λόγων της Υπουργού για τους εκπαιδευτικούς την ίδια ώρα που τους απειλεί με κυρώσεις, περικοπές μισθού, διασπείρει το φόβο επιχειρώντας να τους μετατρέψει σε κακοπληρωμένους και υποταγμένους τεχνικούς και συμβολαιογράφους επιδόσεων.

Θα θυμίσουμε στην Υπουργό μας μόνο το παρακάτω.

Σ’ ένα σπουδαίο διήγημα του Μ. Γκόργκι ο ήρωας Ντάνγκο οδηγεί το λαό του στα σκοτάδια ξεριζώνοντας στο τέλος την καρδιά του για να την κάνει πυρσό. Στις κοινωνίες των μυρμηγκιών όταν το σμήνος θέλει να μετακομίσει σ’ ασφαλέστερο σημείο η φύση οδηγεί χιλιάδες μυρμήγκια να αυτοθανατώνονται φτιάχνοντας γέφυρες για να περάσουν τα υπόλοιπα.

Αυτή η έννοια της υποταγής του εγώ στο σύνολο και της θυσίας ως απόδειξη της κοινωνικής αλληλεγγύης είναι που δεν καταλαβαίνουν οι επιτελείς του ΥΠΑΙΘ. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε ότι τελικά η ιδεολογία των προοδευτικών δασκάλων είναι ανίκητη. Γιατί περιφρονεί τις δυσκολίες. Γι΄  αυτό υποστηρίζουμε απέναντι στους οπαδούς του «σημείο – μηδέν» ότι ερχόμαστε από μακριά και πάμε μακρύτερα. Γι’ αυτό υπογραμμίζουμε στην Υπουργό της Παιδείας ότι το δέντρο που έχει βαθιές ρίζες δεν φοβάται τον άνεμο και απέναντι στις σειρήνες της νέας εποχής κοιτάμε πίσω και μπρος ταυτόχρονα με τη σιγουριά των σκοπών μας και τη στερεότητα των πεποιθήσεών μας.

Οι δάσκαλοι έχουν πίσω τους την παράδοση του Δημήτρη Γληνού, του Μιχάλη Παπαμαύρου, της Έλλης Αλεξίου, της Ρόζας Ιμβριώτη, των μεγάλων δασκάλων του λαού μας. Αντίθετα οι επιτελείς του Υπουργείου Παιδείας έχουν πίσω τους την καρικατούρα των παιδονόμων με το χάρακα που περιγράφει ο Ντίκενς στη βιομηχανική Αγγλία του 19ου αιώνα.

Νοιώθει τη ζωή καλύτερα όποιος αγωνίζεται για έναν καλύτερο κόσμο, να μια μεγάλη αλήθεια, εγχειρίδιο πράξης για κάθε δάσκαλο που δεν δειλιάζει απέναντι στον τρόμο που σκαρώνει το ΥΠΑΙΘ. Αν υπάρχουν δυσκολίες; Αναμφίβολα ναι.  Όμως είναι λιγότερες από αυτές που αντιμετώπισαν οι παράνομοι, οι διωγμένοι, οι απόκληροι στο διάβα των εποχών. Στο κάτω – κάτω της γραφής κανένας δεν θυμάται τους σταυρωτήδες, τους σταυρωμένους θυμάται.

Με την πεποίθηση ότι οι λέξεις μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο μόνο αν μετατραπούν σε κινητήρα δράσης οι Δάσκαλοι με το «Δ» κεφαλαίο συνεχίζουν να πιστεύουν ότι μπορούν «τον κόσμο εμείς να φέρουμε στα μέτρα τους πριν να τους φέρει εκείνος στα δικά του». Συνεχίζουν να ξοδεύουν όλη την ζωή τους παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη.