του Wejdan Wajdy Abu Shammala*

Πώς αντιμετωπίζουν τα παιδιά της Γάζας τις ελλείψεις και τους αδιάκοπους βομβαρδισμούς; Με μόνιμο φόβο…, λέει στο σάιτ «Ηλεκτρονική Ιντιφάντα» ένας κάτοικος του παλαιστινιακού θύλακα που έχει έναν αδερφό και μια αδερφή 2 και 5 ετών.

Στη Γάζα, η ζωή σας μπορεί να χαθεί σε μια στιγμή… Ο θάνατος είναι παντού.

Το πιο τρομακτικό στοιχείο είναι ότι δεν θα έχετε χρόνο να εκφράσετε τη γνώμη σας γιατί το όνομά σας θα είναι πλέον γραμμένο στα αρχεία όσων σκοτώθηκαν από την ισραηλινή κατοχή.

Περισσότερα από 10.000 παιδιά της Παλαιστίνης έχουν σκοτωθεί σε 100 ημέρες ισραηλινών βομβαρδισμών. Περίπου 100 κάθε μέρα.

Πόσες από τις ιστορίες τους έχουν ειπωθεί στις ΗΠΑ και την Ευρώπη;

Για μένα, η πιο τραυματική πτυχή της γενοκτονικής βίας του Ισραήλ είναι αυτό που έχω βιώσει με μικρά παιδιά κατά τη διάρκεια αυτής της επίθεσης.

Έχω δύο μικρά αδέρφια, το ένα είναι 5 και το άλλο όχι ακόμα 3.

Μια μέρα, όταν ετοιμαζόμασταν να ψάξουμε για φαγητό, η 5χρονη αδερφή μου είπε στη μητέρα μου: «Μαμά, θέλω πατατάκια. Δεν τα έχω δοκιμάσει εδώ και ενάμιση μήνα».

Η μητέρα μου με κοίταξε με ένα βλέμμα ανημποριάς και μετά είπε: «Ο Βεϊντάν θα πάει στην αγορά για να αγοράσει μερικά τρόφιμα. Δεν υπάρχουν σνακ ή πατατάκια στην αγορά, αλλά θα του πω να φέρει πατατάκια για σένα και τον αδερφό σου αν βρει».

Η μικρή μου αδερφή ήταν πανευτυχής, προσκολλημένη σε αυτή την απλή ελπίδα.

Όταν έφυγε από το δωμάτιο, γύρισα στη μητέρα μου και της είπα: «Ξέρεις πολύ καλά ότι έχουν απομείνει μόνο λίγα προϊόντα διατροφής…».

Με κοίταξε ξανά με αυτή την ανήμπορη έκφραση. «Και τι μπορώ να της πω εκτός από αυτό που είπα;» μου απάντησε.

Πήγα στην αγορά, γεμάτος από όλο τον πόνο και τη δυστυχία του πολέμου και της φτώχειας. Βρήκα μερικά από αυτά που έψαχνε η οικογένειά μου αλλά δεν μπορούσα να βρω τα υπόλοιπα.

Φυσικά, δεν μπορούσα να βρω τα πατατάκια που ήθελε η αδερφή μου. Έκλαψε όταν έμαθε ότι είχα αποτύχει.

Εκείνο το βράδυ οι δυνάμεις κατοχής μετέτρεψαν τη νύχτα σε μέρα με βροχή φωτοβολίδων. Η ξαφνική φωτεινότητα ήταν μια έντονη υπενθύμιση της συνεχούς απειλής της βίας.

Λίγες στιγμές αργότερα ακούστηκε ο ήχος των βομβών, το έδαφος σείονταν και τα παράθυρα έτριζαν.

Ο μικρός μου αδερφός ξύπνησε ουρλιάζοντας, με μάτια διάπλατα από φόβο. Έτρεξε στη μητέρα μου, βάζοντας το κεφάλι του στην αγκαλιά της.

Η μικρή μου αδερφή έτρεξε κοντά μου, με τα χέρια στα αυτιά της. Κόλλησε πάνω μου, το σώμα της έτρεμε.

«Φοβάμαι», μου ψιθύρισε. «Ο ήχος των βομβαρδισμών είναι τόσο τρομακτικός».

Αφού σταμάτησαν οι βομβαρδισμοί για λίγα λεπτά, η μικρή μου αδερφή μου έκανε μια αθώα ερώτηση καθώς προσπαθούσα να παίξω μαζί της για να την κάνω να ξεχάσει τι είχε συμβεί.

«Τα αεροπλάνα βομβαρδίζουν τα αστέρια;»

Την κοίταξα, με την καρδιά μου να ραγίζει, και είπα, «Όχι, δεν το κάνουν. Αλλά γιατί το λες;»

«Επειδή αγαπώ τα αστέρια και φοβάμαι γι’ αυτά. Δεν θέλω να σκοτωθούν».

Έβαλα το χέρι μου γύρω της και την κράτησα κοντά της. «Κι εγώ τα αγαπώ. Σου υπόσχομαι ότι θα είναι ασφαλή».

Κοίταξα ψηλά στα αστέρια και ήξερα ότι τουλάχιστον έλεγα την αλήθεια. Τα αστέρια είναι πολύ μακριά…

Είναι μια υπενθύμιση ελπίδας, ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές.

Το επόμενο πρωί, οι βομβαρδισμοί ξανάρχισαν. Έδωσα νερό να πιει ο μικρότερος αδερφός μου όταν άκουσα τον βομβαρδισμό.

Τον σήκωσα αμέσως και τον κράτησα κοντά μου.

«Μη φοβάσαι, αγάπη μου. Είμαστε όλοι εδώ μαζί σου.”

Απάντησε με αθωότητα, «Φοβάμαι τη φωτιά».

Ο αδερφός μου εννοούσε τον βομβαρδισμό γιατί δεν ξέρει τίποτα γι’ αυτό εκτός από το ότι είναι ένα έντονο φως που συνοδεύεται από έναν τρομακτικό ήχο.

Άπλωσε το χέρι του για το τηλέφωνό μου, με τα μάτια του να ζητούν απόσπαση της προσοχής. Του το έδωσα, ελπίζοντας ότι τα παιχνίδια θα τον βοηθούσαν να ξεφύγει από τον τρόμο.

Η μικρή μου αδερφή ζήτησε επίσης να καθίσει μαζί του και να κοιτάξει το τηλέφωνο.

Καθίσαμε μαζί, βλέπαμε με την οθόνη και προσπαθούσαμε να ξεχάσουμε τον φόβο και τη βία (που συνέβαινε) έξω.

…Γνωρίζουμε ότι αυτός ο τρόμος θα έχει βαθιά συνέπεια και αναρωτιέμαι πώς θα επουλωθούν τα τραύματα στις ψυχές των παιδιών;

Δεν ξέρω την απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Δεν ξέρω καν πώς θα γιατρευτώ ή πώς θα γιατρευτούν οι γονείς μου.

Μετά από τόσο φόβο και θάνατο, είναι δυνατή η θεραπεία;

*Ο Wejdan Wajdy Abu Shammala είναι συγγραφέας, καλλιτέχνης και μεταφραστής

πηγή: artinews.gr