Αν και αυτές οι μούμιες βρέθηκαν πριν από περισσότερα από τριάντα χρόνια στο ηφαίστειο Λουλαϊλάκο, στην Αργεντινή, η κατάσταση διατήρησής τους εξακολουθεί να εντυπωσιάζει τους επιστήμονες. Αυτή είναι η ιστορία των παιδιών του ηφαιστείου Λουλαϊλάκο.

Στην κορυφή του ηφαιστείου Λουλαϊλάκο, στην επαρχία Σάλτα της Αργεντινής, στα τέλη της δεκαετίας του ’90, βρέθηκαν τα πτώματα τριών παιδιών με καταγωγή από τους Ίνκας που κατάφεραν να συγκινήσουν την επιστημονική κοινότητα με την τέλεια κατάσταση διατήρησής τους, αφού είχαν παραμείνει περισσότερο από 500 χρόνια στα βουνά.

Το 1999, μια αποστολή με επικεφαλής τον Γιόχαν Ράινχαρντ, εξερευνητή του National Geographic Society, μαζί με τον συνάδελφό του Κονστάντζα Τσερούτι, από το Καθολικό Πανεπιστήμιο της Σάλτα, ανακάλυψαν τα σώματα τριών παιδιών στην κορυφή του ηφαιστείου ηφαίστειο Λουλαϊλάκο.

Αυτά τα τρία παιδιά κατάγονταν από τους Ίνκας και προσφέρθηκαν στο βουνό ως μέρος μιας ιερής τελετουργίας γνωστής ως “capacocha”, πριν από περισσότερα από 500 χρόνια.

Σε εκείνη την τελετή, οι Ίνκας μετέφεραν τα παιδιά σε μια εκτεταμένη πομπή που ξεκινούσε από το Κούσκο στο βουνό, όπου θάβονταν τα σώματά τους, σε ύψος 6.739 μέτρων, με στόχο να τα “παραδώσουν” στους θεούς.

Για τους Ίνκας, κατά την “capacocha” τα παιδιά δεν πέθαιναν, αλλά ήταν μια μετάβαση για να συναντήσουν τους προγόνους τους και να γίνουν θεοί προστάτες των κοινοτήτων που σχετίζονταν με αυτά τα βουνά, τα οποία γι’ αυτούς ήταν ιερά”, εξηγεί η Γκαμπριέλα Ρεκάνιο Μπράουνινγκ, ανθρωπολόγος. και διευθύντρια του Αρχαιολογικού Μουσείου High Mountain (MAAM), όπου σήμερα προστατεύονται τα λείψανα.

“Είναι παιδιά που έχουν μουμιοποιηθεί με φυσικό τρόπο, επειδή το κρύο και η παρουσία ηφαιστειακής τέφρας φρόντισαν για την απόλυτη συντήρηση και διατήρησή τους”, αναφέρει η Ρεκάνιο.

Το μεγαλύτερο από τα παιδιά είναι “η κοπέλα”, περίπου 15 ετών: ανακαλύφθηκε καθισμένη, με τα πόδια σταυρωμένα και τα χέρια ακουμπισμένα στην κοιλιά της, φορώντας ένα καφέ φόρεμα και μια σειρά από κρεμαστά στολίδια από κόκαλο και μέταλλο, χτενισμένη με πλεξούδες και φτερά. Πιστεύεται ότι η νεαρή γυναίκα μπορεί να ήταν μια από τις γυναίκες που επιλέχθηκαν ειδικά ως “παρθένες του ήλιου” για να προσφερθεί στους θεούς των Ίνκας”, διευκρινίζει η ανθρωπολόγος.

Το δεύτερο είναι “το αγόρι”, περίπου επτά ετών. Βρέθηκε να κάθεται στα γόνατά του με έναν γκρι χιτώνα, ντυμένο με κόκκινο ρούχο, μία κορδέλα στο μέτωπο και στολίδι με φτερά, με τα μάτια στραμμένα στην κατεύθυνση του ανατέλλοντος ηλίου.

“Τα υφάσματα των ρούχων του είναι τελετουργικά, υψηλής ποιότητας και τα χρώματα δείχνουν ότι ανήκαν σε μια ελίτ”, προσθέτει η Μπράουνινγκ.

Το τελευταίο από τα νεαρά κορίτσια του Λουλαϊλάκο είναι “το κορίτσι – κεραυνός”, λίγο πάνω από έξι ετών, που ονομάστηκε έτσι επειδή σε κάποια στιγμή, αφού θάφτηκε στον τάφο της στα βουνά, ένας κεραυνός χτύπησε την επιφάνεια και έκαψε μέρος από το πρόσωπο και τον ώμο του. Βρέθηκε να κάθεται με τα πόδια λυγισμένα και τα χέρια μισάνοιχτα, με καφέ φόρεμα και καλυμμένη με μάλλινη κουβέρτα.

Από τα τέλη του περασμένου αιώνα και ακόμη και σήμερα, αυτό που προσελκύει περισσότερο την προσοχή των ειδικών και συνεχίζει να εκπλήσσει είναι η εξαιρετική κατάσταση διατήρησης αυτών των παιδιών.

πηγή: sputniknews.gr