Το νησί τ΄ουρανού

Στη δυτική μεριά της Σκωτίας, o ωκεανός σπρώχνει με τέτοια ορμή τα παγωμένα νερά του, που έχει κάμει τη γη ξεφτίδια, γεμάτη μυτερά και απόκρημνα ακρωτήρια και βαθιές εσοχές κόλπων. Η βίαιη θάλασσα του Λαμπραντόρ, κουβαλά απ’ την άκρη της Γροιλανδίας πολύ κρύο, σκάβει τα σωθικά της, σπρώχνοντας τον πυθμένα όλο και πιο βαθιά ώσπου να φτάσει στο κέντρο της Γης, κατακρημνίζει τις ακτές και κομματιάζει την παραθαλάσσια Σκωτία σε δεκάδες νησιά.

Τα Νησί του Ουρανού είναι περικυκλωμένο από άλλα νησιά, ύφαλους και βράχια, γαυγίζει πάνω σ’ αυτά τα θραύσματα της γης η θάλασσα του Λαμπραντόρ και καταλήγει να γλείφει το νησί, σα δαρμένος σκύλος, με γαλήνια νερά που μοιάζουν με λίμνες.

Ίσως επειδή σ’ αυτά τα ακίνητα νερά μπορεί να καθρεφτίζεται ο ουρανός, να φτιάχνουν τα σύννεφα χωρίστρα και οι κεραυνοί να αυτοθαυμάζονται που ραγίζουν τον ουράνιο θόλο, το νησί βαφτίστηκε Isle of Skye, με τη δίκαιη εμμονή των Σκωτσέζων να μεγαλώνουν λίγο τις μικρές λέξεις των μεγάλων πραγμάτων. Κάπου απ’ αυτούς τους τόπους, ο Lars Von Trier συγκλόνισε, Δαμάζοντας τα Κύματα και η Loreena Mckennitt εμπνεύστηκε το Ταγκό της Εβόρα.

Το Νησί του Ουρανού δεν θα μπορούσε παρά να έχει κι ένα λιμάνι, στα χρώματα του ουράνιου τόξου, ενώ στα πολλά μεσαιωνικά του κάστρα συγκαταλέγεται και η κληρονομιά των Dunvegan, που κρύβει τη Σημαία των Νεράιδων. Κι επειδή, παρά το όνομα και τα νεραϊδένια λάβαρα στα κάστρα, παραμένει ένα καθ’ όλα γήινο νησί, όταν θάφτηκε ο «Γέρος του Storr», o γίγαντας, έγινε βράχια.

Οι πιο αθώες δοξασίες λένε πώς ύψωσε το μεσαίο βράχο του στον ουρανό, όπως υψώνουμε οι κοινοί θνητοί το μεσαίο δάχτυλο στις μεγάλες τσαντίλες και οι πιο πιπεράτες μιλούν για την ακόρεστη γενετήσια ορμή του θαμμένου γίγαντα. Ταξίδι νοερό. Ίσως γιατί, μετά από χρόνια, ξανά συγκίνηση με το Δαμάζοντας τα Κύματα.

Ίσως πάλι γιατί τα πιο όμορφα ταξίδια γίνονται με το νου και χωρίς αποσκευές.

Νίνα Γεωργιάδου