Η εντυπωσιακή εμφάνιση των “κίτρινων γιλέκων” στη Γαλλία γέννησε μια σειρά συλλογισμών και στοχασμών πολλοί από τους οποίους πηγαίνουν πίσω από τα προφανή.

Η υποχώρηση του Μακρόν και της γαλλικής κυβέρνησης κάτω από το βάρος της έντασης των εξεγερμένων Γάλλων είναι ένα γεγονός το οποίο δημιουργεί μια νέα αυτοπεποίθηση σ’ ένα πολιτικό τοπίο όπου “τόσκιαζε η φοβέρα και το πλάκωνε η σκλαβιά”. Ωστόσο υπάρχουν πολλά περισσότερα ευρήματα στον ευρωπαϊκό χάρτη.

Ορισμένοι κήρυξαν, πρόωρα, το τέλος της ιστορίας και της ταξικής πάλης και πρόσφεραν σκηνές νεκροταφείου. Οι χιλιάδες των Γάλλων στους δρόμους τούς διέψευσαν πανηγυρικά. Η ταξική πάλη μ’ αυτήν ή την άλλη έκφρασή της παίρνει την εκδίκησή της ακόμα και αν δεν είναι πλασμένη σύμφωνα με τις προσδοκίες της αριστεράς. Στον γαλλικό Μάη οι φοιτητές έλεγαν με μια δόση λογοτεχνικής υπερβολής πως “κάτω από την άσφαλτο υπάρχει νερό”. Οι πρόσφατες εικόνες από τα φωσφορίζοντα γιλέκα ακριβώς αυτό αποδείχνουν. Πως πίσω από τη φαινομενική ηρεμία κοχλάζουν όλες οι αντιθέσεις του καπιταλισμού που περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία για να ’ρθουν στην επιφάνεια.

Ο Μακρόν έφτασε στο Προεδρικό Μέγαρο υποσχόμενος μια άλλη πολιτική, όπου θα σέβεται τον φτωχό πολίτη, θα περιορίσει την αυθάδεια της κρατικής γραφειοκρατίας, θα είναι “αδιαμεσολάβητος” και κοντά στον κόσμο. Έκανε ακριβώς τα αντίθετα σαν συνεπής αστός και τραπεζίτης. Έσπερνε δηλαδή ανέμους και θέριζε θύελλες και οι εκλογικές διακηρύξεις του έγιναν μπούμερανγκ που γυρίζει ενάντιά του.

Ο Μακρόν έταξε πολλά και σε πολλούς, ιδιαίτερα όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τη Λεπέν και η λεπίδα του διλήμματος έπεσε βαριά στην αριστερά και το γαλλικό λαό. Τώρα αντιμετωπίζει τα επίχειρα της εκστρατείας του.

Οι κοντά στις 100.000 αστυνομικοί, οι χιλιάδες συλλήψεις, ο στρατός και η αστυνομία, με βαρύ οπλισμό και πλαστικές σφαίρες ενάντια στους διαδηλωτές, αφαιρούν τα πέπλα με τα οποία θέλει να παρουσιάζεται η αστική δημοκρατία.

Ο κλασικός γαλλικός διαφωτισμός, η κουβέντα για τα δικαιώματα των πολιτών, ο διάλογος, η συναίνεση και όλα τα τμήματα της αστικής δημοκρατίας έδωσαν τη θέση τους στην καταστολή και την κρατική βαρβαρότητα. Η Μακρονική δημοκρατία έδειξε τα δόντια της στο γαλλικό λαό και σ’ όλη την Ευρώπη.

Ταυτόχρονα οι ορέξεις του γαλλικού κεφαλαίου στο μισθό, τα εργασιακά ζητήματα, έριξαν στα Τάρταρα μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Δίπλα στα περιθωριοποιημένα στρώματα, τους μετανάστες και τα γκέτο στις γαλλικές πόλεις που συμπληρώνουν τις φαντασμαγορικές φιέστες, προστέθηκαν μικροαστοί και μεσοαστοί που φτωχοποιήθηκαν ραγδαία. Στην καθημερινότητα εκατομμυρίων Γάλλων, όπως και άλλων ευρωπαϊκών λαών και προστέθηκαν ακόμα η πτώση του βιοτικού επιπέδου, η “συστημική φτώχεια” και ο κοινωνικός μαρασμός.

Στην πραγματικότητα είναι όλοι αυτοί προδομένοι από τον Μακρόν, πολιτικοί κοψοχέρηδες και νεόφτωχοι που προστέθηκαν στο λαό του κουρελοπρολεταριάτου που δεν έχει ουσιαστικά παρά να χάσει τις αλυσίδες του (για να θυμηθούμε τους Μαρξ – Έγκελς). Βεβαιότατα από το πλήθος των εξεγερμένων λείπει το κεντρικό κοινωνικό υποκείμενο καθώς και η συγκεκριμένη πολιτική στόχευση. Γενικά μιλώντας θέλουν δικαιότερη και όχι μια άλλη κοινωνία. Μέσα όμως στο αυθόρμητο υπάρχει πάντα ο σπόρος του συνειδητού και μέσα στο διάσπαρτο ανάθεμα μπορεί να επωαστεί το σχέδιο για μια άλλη πολιτική. Δεν υποστηρίζουμε ότι πάνω από τη χώρα της Κομμούνας του Παρισιού πλανάται το φάντασμα του κομμουνισμού και ο Μακρόν μοιάζει περισσότερο με τον Ναπολέοντα τον Μικρό.

Ωστόσο ο γαλλικός τυφώνας μπορεί να τροφοδοτήσει με ιδέες και υλικό όλο εκείνο το δυναμικό στην Ευρώπη και όλο τον κόσμο που “ορκίστηκε” να μη συμβιβαστεί με τη νέα τάξη πραγμάτων. Αυτήν που φέρνει στους αδύναμους λαούς ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στην εργατική τάξη φτώχεια και περιθώριο. Από αυτή την άποψη τα κίτρινα γιλέκα είναι μια αστραπή σε καλοκαιρινό τοπίο.

στο “εξώφυλλο”: Daumier: The Uprising,1860