γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου

Ποιος θα πει την αλήθεια για την τραγωδία; Την αναζητώ παντού. Η ιστοσελίδα της ιταλικής εφημερίδας La Repubblica γράφει πως «Επιβεβαιώθηκε ότι οι νεκροί θα είναι σχεδόν 650». 650 ψυχές χάθηκαν άδικα.  

Λένε πως δεν δέχονταν τη βοήθεια. Ψέμα.

«Δεκαεννέα απελπισμένα τηλεφωνήματα σε 13 ώρες έστειλαν σε εθελοντές θαλάσσιων διασώσεων. Το τελευταίο στις 00.46 το βράδυ (ξημέρωμα) της Τετάρτης: «Γεια σου φίλε μου, το πλοίο που έστειλες είναι…». Η κλήση τελειώνει εκεί. Εκείνη τη στιγμή είχαν φτάσει τα πολυαναφερόμενα πλοία, δύο εμπορικά πλοία και μια κορβέτα του Ελληνικού Λιμενικού Σώματος, αλλά – με πολύ επικίνδυνους ελιγμούς που κινδύνευαν να ανατραπούν…», γράφει η La Repubblica και συνεχίζει σε άλλο ρεπορτάζ:  

«…Όλοι όμως στέκονται δίπλα και περιμένουν το ψαροκάικο Adriana να περάσει τα σύνορα της ιταλικής περιοχής SAR το συντομότερο δυνατό και να γίνει ευθύνη κάποιου άλλου. Με τη δικαιολογία ότι για άλλη μια φορά, όπως και στο Cutro «κανείς δεν ζήτησε βοήθεια».

Η ίδια δικαιολογία πάντα, το ίδιο «ψέμα» «ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΕ ΒΟΗΘΕΙΑ»

Κι όμως είχαν προηγηθεί 19 απελπισμένα τηλεφωνήματα. H @alarm_phone είχε στείλει στις αρχές ηλεκτρονικά μηνύματα που αποδεικνύουν ότι οι επιβάτες του #shipwreck νοτιοδυτικά του #Pylos είχαν στείλει ένα SOS πολλές ώρες πριν βυθιστεί το σκάφος – αλλά οι εκκλήσεις τους αγνοήθηκαν.

Και αφού τους έπνιξαν, θα επαινέσουν τους άντρες και τις γυναίκες του λιμενικού που έσωσαν 100 ανθρώπους. Στη συνέχεια θα χύσουν κροκοδείλια δάκρυα και θα κηρύξουν εθνικό πένθος για τους 650 που χάθηκαν στο βυθό της Μεσογείου μαζί με την αλήθεια.

«Η Ευρωπαϊκή Ένωση χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τις μεταναστευτικές τραγωδίες» γράφει η courrierinternational:

«Μετά από κάθε δράμα στη Μεσόγειο, οι Ευρωπαίοι ηγέτες εκφέρουν τις ίδιες πνιγηρές λέξεις, εκφράζουν τη λύπη τους και την αποφασιστικότητά τους να «πολεμήσουν ενάντια στους λαθρέμπορους». Προσποιούμενοι ότι δεν βλέπουν ότι είναι η σκλήρυνση των πολιτικών μας που, περιορίζουν την πρόσβαση στη Γηραιά Ήπειρο, αναγκάζει τους πρόσφυγες να καταφύγουν στους πιο επικίνδυνους τρόπους για να ξεφύγουν από τον πόλεμο και τη δυστυχία», καταγγέλλει η βελγική εφημερίδα Libre.

Και οι ίδιες εκφράσεις λύπης πάντα, όπως «βαθιά θλίψη», «αποτροπή τέτοιων τραγωδιών», «καταπολέμηση της επιχείρησης των λαθρεμπόρων», «αυξημένη συνεργασία με τις χώρες αναχώρησης και διέλευσης». Προσθέστε λίγο πάθος, ένα θλιμμένο βλέμμα και μια σταθερή αλλά συμπονετική φωνή. Και το δάκρυ είναι έτοιμο. Δώστε τα μαντήλια στους πολίτες.

Γιατί μεταναστεύουν;

Η ξηρασία στην ανατολική Αφρική είναι φοβερή. Οι καλλιέργειες έχουν καταστραφεί και τα ζώα πεθαίνουν. Δεκατρία εκατομμύρια άνθρωποι στην Κένυα, τη Σομαλία και την Αιθιοπία κινδυνεύουν άμεσα. Οι άνθρωποι εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και τα χωριά τους. Στο Σουδάν έχει ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος.

Όχι, λοιπόν, δεν μεταναστεύουν για «καλύτερη ζωή» (κι αυτό θεμιτό είναι), όπως θα πουν οι «ξενοφοβικοί», αλλά για να επιβιώσουν, για να ξεφύγουν από το θάνατο.

Στην Αφρική και την Ασία «Η αποικιοκρατία συνεχίζεται με άλλες μορφές» και σήμερα, καθώς μπορεί να μην έχουμε κράτη που έχουν αποικίες, αλλά έχουμε μεγα-εταιρείες που κυριαρχούν σε διάφορες χώρες, όπως συνέβη με την Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών, λέει ο Σκωτσέζος ιστορικός και συγγραφέας Ουίλιαμ Ντάρλιμπλ στη LiFO:

«Είναι αξιοσημείωτο -λέει ο Ουίλιαμ Ντάρλιμπλ- ότι στην Ινδία δεν είχαμε μια αποικιακή δύναμη που κυριάρχησε αλλά μια εταιρεία, κάτι που φαντάζει πολύ σημερινό. Στην Αφρική (σήμερα), για παράδειγμα, δεν υπάρχουν πια αποικίες αλλά πολυεθνικές εταιρείες που κάνουν κουμάντο σε ολόκληρες χώρες.
Τον 19ο αιώνα, πάλι, ένα μεγάλο μέρος του Κογκό ανήκε στην Abir Congo Company που εκμεταλλευόταν τις φυτείες καουτσούκ σε μια τεράστια χώρα την οποία είχαν παραχωρήσει οι Μεγάλες Δυνάμεις στον Βέλγο βασιλιά Λεοπόλδο Β’. Οι ντόπιοι υποχρεώνονταν να εργάζονται ως σκλάβοι και, αν αντιδρούσαν ή δεν ήταν αρκετά παραγωγικοί, τους έκοβαν παραδειγματικά το ένα χέρι – μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.

Και πράγματι, ακόμα και σήμερα ξένες πολυεθνικές, κάποιες από τις οποίες διαθέτουν ένοπλους μισθοφόρους, λυμαίνονται τον πλούτο της Αφρικής. 

Λιβύη

Στη Ρουάντα έχει ιδρυθεί στρατόπεδο όπου απελαύνονται μετανάστες που είχαν μεταβεί στο Ηνωμένο Βασίλειο!

Η Λιβύη χρηματοδοτείται από την ΕΕ για να σταματάει τα κύματα μεταναστών που προέρχονται από την Αφρική αλλά και την Ασία.

Στη Λιβύη, σήμερα, ναι στον 21ο αιώνα, γίνεται δουλεμπόριο, αλλά οι Ευρωπαίοι κάνουν ότι δεν βλέπουν.

«800» λέει ο δημοπράτης. «900, 1000, 1.100» πουλήθηκε.

Αυτός που πουλήθηκε είναι ένας άνθρωπος….

Ένας άνθρωπος ρεεε….

Αυτός ο άνθρωπος θα προσπαθήσει να σπάσει τις αλυσίδες του κι ας χαθεί…

Αυτός που χάθηκε είναι ένας άνθρωπος, 650 άνθρωποι.

23.000 άνθρωποι, μια ολόκληρη πόλη είναι στο βυθό της Μεσογείου…

*Οι άνθρωποι στο λάκκο είναι σκλάβοι στη Λιβύη

πηγή: artinews.gr