Πάψε με ευχές να ελπίζεις
οι θεοί πως θα λυγίσουν

Δε θα αφήσουν μπαρούφα για μπαρούφα που να μην την πουν μέχρι τις εκλογές. Θα μας ξεκάνουν εντελώς. Εκεί που μετράμε ακόμα και τα πενηνταράκια για να βγει ο μήνας, τσουπ και μια δήλωση αρχηγού κόμματος που μας κάνει να χάσουμε το μέτρημα, από τα γέλια. Α! Όλα κι όλα. Οι αρχηγοί πήραν πάνω τους τον προεκλογικό αγώνα. Σιγά μην αφήσουν τον κάθε Ταμήλο να πολυβολεί κοτσάνες και να τρέχουν μετά για «σοβαρές» διαψεύσεις και απόσβεση προεκλογικής ζημιάς. Το τρίο Στούτζες των Μητσοτάκη – Κασσελάκη – Ανδρουλάκη χαρίζει άφθονη ελαφρότητα στη μαυρισμένη μας ζωή.

Πάμε Μητσοτάκη. Τιμόνι δεξιά και δεξιότερα. Ευρωψηφοδέλτιο με Αυτιά και Βίκυ Φλέσσα με το χουντικό, πιο χουντικό δε γίνεται, σύνθημα «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια». Το 2024, βλέπουμε ξανά τη ζωή μας στα 1967. Τι να σου κάνει και ο Μητσοτάκης, που έλεγε και η ψηφοφόρος του στις εκλογές το 2023. Το ’ριξε και αυτός στην «ενσυναίσθηση». Πάει στα σχολειά για να μιλήσει τάχα για τον σχολικό εκφοβισμό; Είμαι και εγώ σαν και σας: «Μου πέταγαν την τσάντα από το παράθυρο». Ω! Το τσαμένο τι πέρασε μικρός, μετά που γύρισε από την πολιτική εξορία στο Παρίσι, έξι μηνών. Βέβαια μεγαλύτερος εκφοβισμός από την αστυνομική βία στις διαδηλώσεις δεν υπάρχει. Αλλά για εκεί υπάρχει άλλος νόμος. Πάει προεκλογική περιοδεία Μοσχάτο; Είμαι και εγώ σαν και σας: «Η πρώτη μου πολιτική εμφάνιση ήταν στο καρναβάλι του Μοσχάτου». Από τότε φαινόταν τι καρνάβαλος θα γινόταν.

Μα πίσω από τον αρχηγό τρέχουνε και οι παρατρεχάμενοι. Ο Σκέρτσος για παράδειγμα. Στη Βουλή, όταν συζητήθηκε το έγκλημα στα Τέμπη με την πρόταση δυσπιστίας, εμφανίστηκε στο βήμα με μια φωτογραφία του σκοτωμένου σε τροχαίο δυστύχημα, αδελφού του, για να δηλώσει ότι έχουν βιώσει και οι δεξιοί πόνο για χαμένα αγαπημένα πρόσωπα και …κατανοούν. «Ενσυναίσθηση» κι απάνω τούρλα. Και αν αφήσουμε ασχολίαστους τους Αδώνιδες, να σου και ο Μεϊμαράκης: «Αν μας ζητηθεί ως χώρα του ΝΑΤΟ θα αφήσουμε τον καναπέ και θα μπούμε πρώτοι στη μάχη». Η χρήση του πρώτου (συμπεριληπτικό, να και νέα λέξη) πληθυντικού προσώπου, είναι εξαιρετικά ανησυχητική. Από τον καιρό του «Μαζί τα φάγαμε» του ΠΑΣΟΚ, στο να «Κάνουμε θυσίες για να σταθεί η χώρα στα πόδια της», των μνημονίων, εμάς έχει πάρει ο διάολος οικονομικά. Και όχι τους Μεϊμαράκηδες. Κι αν σηκωθεί ο Μεϊμαράκης από τον καναπέ, για να βαρέσει τη σάλπιγγα, θα ξανακάτσει. Εμάς θα πάρει ο διάολος δίπλα στον Ζελένσκι και τον Νετανιάου, ή ακόμα και στη …θάλασσα της Νότιας Κίνας αν κρίνει και …νωρίς μπατάρει ο καιρός που έχει χαλάσει…

Πάμε τώρα στους τέως αριστερούληδες, τωρινούς της «ενσυναίσθησης». Από τον κολοτούμπα Τσίπρα του διαβολικά καλού Tραμπ και του τρίτου μνημονίου, περάσαμε στον Κασσελάκη. Στο «φαινόμενο» Κασσελάκη, που εξηγήθηκε από την αρχή: «ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. περνάει στο επόμενο στάδιο της ιστορικής του πορείας». Τιμόνι δεξιά και δεξιότερα. «Η λέξη “κεφάλαιο” δεν είναι λέξη προς δαιμονοποίηση. Και η λέξη “εργασία” πρέπει να είναι προτροπή για “συνεργασία”», μάς το ξεκαθάρισε στον ΣΕΒ. Απανωτά μάς μπουμπούνισε ότι «το ΝΑΤΟ που είναι μια Ιερή αμυντική συμμαχία». Και για να μας αποτελειώσει, αποκάλυψε ότι όταν βαφτίστηκε, σχηματίστηκε σταυρός από λάδι στο νερό της κολυμπήθρας. Είναι απορίας άξιο πώς δεν δάκρυσε, ταυτόχρονα και η εικόνα της Παναγίας που είχε η μαμά του, μαζί με το στεφανοκούτι. «Αυτός είτε παπάς θα γίνει, είτε πολύ σπουδαίος» σχολίασε, λέει, ο παρευρισκόμενος παπάς. Βεβαίως. Εννοούσε σπουδαίος μπούρδας.

Όλοι αυτοί δεν είναι αυτοί που κυβερνάνε πραγματικά. Από πίσω τους κρύβονται οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι και οι Στουρνάρες που σκούζουν για: «τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις»… Πάει τη χάσαμε και αυτή τη λέξη παλληκάρια. Τη Μεταρρύθμιση. Από εξέλιξη προς τα μπρος, σημαίνει πια ό,τι πιο αντιδραστικό, πιο αντιλαϊκό, πιο αντιδημοκρατικό, μπορείς να σκεφτείς.

Για τα υπόλοιπα του Ανδρουλάκη, στο άλλο φύλλο της εφημερίδας, λόγω χώρου.
Για ποιο πράγμα δε μιλάει κανείς τους προεκλογικά; Μα για την εγκληματική πρόσδεση στο άρμα του άγριου πολέμου των δυτικών.

Τάνια Ζωγράφου

πηγή: Λαϊκός Δρόμος