Τι σημαίνει η απόφαση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού να αποσυρθεί από τη Συρία και η εγκατάλειψη του κουρδικού παράγοντα στις επιθετικές ορέξεις του Ερντογάν;
Μια σύντομη ιστορική αναδρομή είναι απαραίτητη για να κατανοήσει κανείς τις εξελίξεις που δρομολογούνται στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής και της Α. Μεσογείου.
Πριν δεκαπέντε χρόνια, το 2003, οι ΗΠΑ επεξεργάστηκαν και έθεσαν σε εφαρμογή το σχέδιο της «Μεγάλης Μέσης Ανατολής». Το σχέδιο αυτό περιλάμβανε δεκάδες χώρες και αποσκοπούσε να θέσει κάτω από τον έλεγχο και την κυριαρχία των ΗΠΑ όλη αυτήν την περιοχή. Απαιτούσε την ευθυγράμμιση όλων των χωρών στις επιδιώξεις και τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, διαφορετικά απειλούσε με την εξαπόλυση πολέμων και κάθε είδους επεμβάσεων ενάντια στις χώρες και τους λαούς που αρνούνταν να υποταχθούν σ’ αυτά τα σχέδια. Από τότε, η Μέση Ανατολή έχει γίνει βασικό θέατρο πολέμων και επεμβάσεων, καταστρέφοντας χώρες και λαούς, οδηγώντας εκατομμύρια ανθρώπους στο θάνατο, τον ξεριζωμό και την προσφυγιά.
Η πρώτη φάση του ιμπεριαλιστικού σχεδίου ξεκίνησε με τη στρατιωτική εισβολή των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στο Ιράκ, το 2003, που εξελίχθηκε σε μακρόχρονο, αιματηρό κατακτητικό πόλεμο, συναντώντας τη γενναία αντίσταση του ιρακινού λαού και προκαλώντας μεγάλα πλήγματα, πολιτικά, στρατιωτικά, οικονομικά στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Δύο χρόνια νωρίτερα είχε ξεκινήσει ο κατακτητικός πόλεμος στο Αφγανιστάν με τα ίδια χαρακτηριστικά και συνέπειες για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.
Η δεύτερη φάση του σχεδίου της «Μεγάλης Μέσης Ανατολής» μπήκε σε εφαρμογή το 2010, με την αξιοποίηση της κατάστασης που δημιούργησε η «Αραβική Άνοιξη». Στη φάση αυτή κλιμακώθηκε η ιμπεριαλιστική επέμβαση και ανάμειξη σε μια σειρά χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, με την επιβολή στρατιωτικοφασιστικού πραξικοπήματος στην Αίγυπτο, ύστερα από το διάλειμμα Μόρσι, την εξαπόλυση αεροπορικών βομβαρδισμών, την ισοπέδωση και κατάληψη της Λιβύης και στη συνέχεια την επέμβαση στη Συρία, που εξελίχθηκε σε έναν ανελέητο πόλεμο για την ανατροπή του Άσαντ και την κατάκτησή της, ο οποίος συνεχίζεται μέχρι σήμερα, δημιουργώντας έτσι ένα τεράστιο θέατρο πολέμου και εσωτερικών αιματηρών συγκρούσεων από το Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Συρία, μέχρι την Υεμένη, το Σινά, την Παλαιστίνη, το Λίβανο και τη Λιβύη, βυθίζοντας στην ερήμωση και την καταστροφή όλη την περιοχή.
Δεκαπέντε χρόνια μετά ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός μπορεί να αιματοκύλισε την περιοχή, όμως ο βασικός σκοπός του να τη θέσει κάτω από την κυριαρχία του όχι μόνο δεν επετεύχθη, αλλά αντίθετα, όπως έδειξε η έκβαση του πολέμου στη Συρία και οι εξελίξεις στην Τουρκία, τα ερείσματα και η επιρροή του στην περιοχή μειώνονται, οι δυνάμεις και οι θέσεις του εξασθενούν, ενώ αντίθετα βγαίνει ιδιαίτερα ενισχυμένος ο ρώσικος ιμπεριαλισμός, που συγκροτώντας ένα μέτωπο με το Ιράν, τη Συρία και εν μέρει την Τουρκία, διαδραματίζει βασικό ρόλο για την πορεία των εξελίξεων στη Μέση Ανατολή. Οι ΗΠΑ μπορεί να απέκτησαν ευκαιριακά, από ό,τι φάνηκε, ένα νέο έρεισμα στην περιοχή, τον κουρδικό παράγοντα, που τον αξιοποίησαν για ένα διάστημα στην πολεμική σκακιέρα της Μέσης Ανατολής για την προώθηση των σχεδίων τους, πλην όμως διακινδύνευσαν να χάσουν έναν πολύ σημαντικότερο παράγοντα, αυτόν της Τουρκίας, που μπροστά στο σχέδιο δημιουργίας ανεξάρτητου κουρδικού κράτους δεν δίστασε να κάνει κινήσεις επαναπροσδιορισμού της σχέσης της με τις ΗΠΑ. Ήδη η προετοιμασία για εξαπόλυση στρατιωτικής επίθεσης της Τουρκίας ενάντια στις περιοχές των Κούρδων της Συρίας, τη στιγμή που οι ΗΠΑ ανακοινώνουν ότι εγκαταλείπουν τη Συρία, δείχνει πως η Ουάσιγκτον ανάβει το πράσινο φως στον Ερντογάν και ξεπουλά τους Κούρδους, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα με όλους όσους αποζητούν την ξένη προστασία και δεν στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις. Αυτό είναι ένα δίδαγμα για τον ελληνικό και κυπριακό λαό που βλέπει τις κυρίαρχες δυνάμεις στις δύο χώρες να πλειοδοτούν σε υποτέλεια και να αναζητούν την προστασία των ΗΠΑ απέναντι στις απειλές Ερντογάν.
Δεν πρόκειται βέβαια οι ΗΠΑ να αποδεχτούν την εξασθένηση των θέσεών τους και να αποσυρθούν από τη Μέση Ανατολή. Συγκεντρώνουν την προσοχή και τις δυνάμεις τους στις δυο πλευρές μιας πελώριας τανάλιας που σφίγγει, από Δύση και Ανατολή, τη Μ. Ανατολή. Στη δυτική πλευρά συγκροτούν μέτωπο δυνάμεων με Ισραήλ-Αίγυπτο-Ελλάδα-Κύπρο, ενώ στην ανατολική πλευρά η απόφαση Τραμπ να καταγγείλει τη συμφωνία με το Ιράν για το πυρηνικό του πρόγραμμα και να θέσει αυτήν τη χώρα στο στόχαστρο πολεμικής επίθεσης, στα πλαίσια της νέας στρατηγικής των ΗΠΑ, δείχνει πως προετοιμάζεται με συμμάχους τις πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου, με πρώτη τη Σαουδική Αραβία, να συνεχίσει το αιματοκύλισμα της περιοχής για να ανακτήσει τον έλεγχο και να προωθήσει τα συμφέροντά του.
Συμπερασματικά, οι πολυδάπανοι και μακρόχρονοι κατακτητικοί πόλεμοι που εξαπέλυσε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στις αρχές της δεκαετίας του 2000, και τα μεγάλα αδιέξοδα στα οποία βρίσκεται σήμερα, ύστερα από 15 χρόνια πολέμων και επεμβάσεων στη Μέση Ανατολή, η βαθιά και παρατεταμένη οικονομική κρίση που ξέσπασε στο εσωτερικό του το 2008, η ταχεία ισχυροποίηση των ανταγωνιστών του στο διάστημα αυτό, υπέσκαψαν και εξασθένησαν την παγκόσμια ηγεμονική του θέση και έκαναν να ξεθωριάσει γρήγορα το αλαζονικό του όνειρο για έναν «αμερικανικό 21ο αιώνα».
Αν οι τάσεις αυτές και οι πολύμορφες διεργασίες που συντελούνται, εδραιωθούν και κυριαρχήσουν στη διεθνή σκηνή, τότε οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να εξοστρακιστούν από την πρώτη θέση και μεγάλες ανατροπές θα σημειωθούν στα πλαίσια του αδιάκοπου ανταγωνισμού των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και στη βάση των νέων παγκόσμιων συσχετισμών δυνάμεων που διαμορφώνονται.
Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του Μ-Λ ΚΚΕ
Πέμπτη, 20 Δεκεμβρίου 2018
Αντιπαράθεση δεν γίνεται με διαστρέβλωση και παραποίηση των θέσεων
Λίγες μέρες μετά την παραπάνω ανακοίνωση του Μ-Λ ΚΚΕ, αναρτήθηκε στις «Αντιγειτονιές» ένα κείμενο που ασκούσε κριτική στις δημοσιογραφικές απόψεις του Πέτρου Παπακωνσταντίνου με αφορμή ένα άρθρο του στην «Καθημερινή» για το συγκεκριμένο θέμα. Και αφού κριτίκαρε τις όντως λαθεμένες απόψεις και εκτιμήσεις του Π.Π. ότι οι εξελίξεις στη Συρία όπως έγραφε: «εδραίωσαν την αίσθηση μιας αμερικανικής ηγεσίας πού δεν γνωρίζει που πατά και προς τα πού βαδίζει, καθώς υπνοβατεί στον δρόμο του απομονωτισμού, παραιτούμενη από τον ηγετικό της ρόλο», στο τέλος το κείμενο στις «Αντιγειτονιές» τσουβαλιάζει αυτές τις απόψεις του Π.Π. με τις Θέσεις του Μ-Λ ΚΚΕ, γράφοντας χαρακτηριστικά: «Πιο “ισορροπημένα”, την ίδια άποψη για την περίπου αναγκαστική φυγή των ΗΠΑ από τη Συρία, εντοπίζουμε και στην ανακοίνωση που εξέδωσε για τις εξελίξεις το Μ-Λ ΚΚΕ: “Αν οι τάσεις αυτές και οι πολύμορφες διεργασίες που συντελούνται, εδραιωθούν και κυριαρχήσουν στη διεθνή σκηνή, τότε οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να εξοστρακιστούν από την πρώτη θέση και μεγάλες ανατροπές θα σημειωθούν στα πλαίσια του αδιάκοπου ανταγωνισμού των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και στη βάση των νέων παγκόσμιων συσχετισμών δυνάμεων που διαμορφώνονται”».
Δε γνωρίζουμε ποια σκοπιμότητα υπηρετούν οι επιθέσεις που ξεκίνησαν το τελευταίο διάστημα οι σύντροφοι του ΚΚΕ (μ-λ) ενάντια στις θέσεις του Μ-Λ ΚΚΕ, αλλά αν θέλουν να συνεχίσουν σ’ αυτόν το δρόμο θα πρέπει τουλάχιστον να σταματήσουν να διαστρεβλώνουν και να παραποιούν τις απόψεις μας μέσα από βολικά τσουβαλιάσματα και να ασκήσουν κριτική στις πραγματικές μας θέσεις.
Η παραπάνω ανακοίνωση του Μ-Λ ΚΚΕ, εκτός από όλα όσα αναφέρει για τη γενικότερη πολιτική των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή, υπογραμμίζει για το συγκεκριμένο ζήτημα: «Δεν πρόκειται βέβαια οι ΗΠΑ να αποδεχτούν την εξασθένηση των θέσεών τους και να αποσυρθούν από τη Μέση Ανατολή. Συγκεντρώνουν την προσοχή και τις δυνάμεις τους στις δυο πλευρές μιας πελώριας τανάλιας που σφίγγει, από Δύση και Ανατολή, τη Μ. Ανατολή. Στη δυτική πλευρά συγκροτούν μέτωπο δυνάμεων με Ισραήλ-Αίγυπτο-Ελλάδα-Κύπρο, ενώ στην ανατολική πλευρά η απόφαση Τραμπ να καταγγείλει τη συμφωνία με το Ιράν για το πυρηνικό του πρόγραμμα και να θέσει αυτήν τη χώρα στο στόχαστρο πολεμικής επίθεσης, στα πλαίσια της νέας στρατηγικής των ΗΠΑ, δείχνει πως προετοιμάζεται με συμμάχους τις πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου, με πρώτη τη Σαουδική Αραβία, να συνεχίσει το αιματοκύλισμα της περιοχής για να ανακτήσει τον έλεγχο και να προωθήσει τα συμφέροντά του».
Αυτή μας η τοποθέτηση είναι «ίδια», όπως ισχυρίζεται ο συντάκτης του κειμένου στις «αντιγειτονιές», ή βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα της άποψης ότι η «αμερικανική ηγεσία δεν γνωρίζει πού πατά και προς τα πού βαδίζει, καθώς υπνοβατεί στον δρόμο του απομονωτισμού, παραιτούμενη από τον ηγετικό της ρόλο»;
Ένας τέτοιος αυθαίρετος ισχυρισμός ότι πρόκειται για την «ίδια άποψη», και ένα τέτοιο απαράδεκτο τσουβάλιασμα, δεν αποτελούν κατάφωρη διαστρέβλωση και παραποίηση των θέσεων του Μ-Λ ΚΚΕ; Αλήθεια μ’ αυτό τον τρόπο θέλουν να αντιπαρατεθούν στις απόψεις μας;
Εκτός κι αν θεωρούν οι σ. του ΚΚΕ (μ-λ) πως δεν υπάρχει καμιά εξασθένηση των θέσεων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού την τελευταία δεκαπενταετία στη Μ. Ανατολή αλλά και παγκόσμια, ή ότι η απόφαση των ΗΠΑ να αποσύρουν τα στρατεύματά τους από τη Συρία -αν υλοποιηθεί-, θα εκφράζει την επίτευξη των στόχων τους και όχι την αποτυχία τους να επιβάλουν στη χώρα τούς κατακτητικούς σκοπούς τους.
Εμείς υποστηρίζουμε ότι οι ΗΠΑ απέτυχαν οκτώ χρόνια μετά την επέμβασή τους στη Συρία το 2011 να επιβάλουν τα κατακτητικά τους σχέδια, να ανατρέψουν δηλαδή τον Άσαντ, να τον κρεμάσουν ή να τον κομματιάσουν όπως έκαναν με τον Σαντάμ και τον Καντάφι, και να εγκαθιδρύσουν μια κυβέρνηση ανδρεικέλων με τους λακέδες του «ελεύθερου συριακού στρατού», που τους οργάνωσαν, τους εξόπλισαν και τους καθοδήγησαν σ’ έναν ανελέητο αγώνα για την κατάκτηση της εξουσίας στη Συρία. Όχι μόνο δεν πέτυχαν οι ΗΠΑ το βασικό τους στόχο, να κατακτήσουν τη Συρία, αλλά η κυβέρνηση Άσαντ με τη στήριξη του ρώσικου ιμπεριαλισμού κέρδισε τον πόλεμο και συνέτριψε τους λακέδες της Δύσης, ανατρέποντας τα επιθετικά σχέδια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη χώρα.
Είναι φανερό ότι υπάρχουν σοβαρές διαφωνίες στην αμερικάνικη ηγεσία για την απόσυρση των αμερικάνικων στρατευμάτων από τη Συρία και ενδεχόμενα για τη γενικότερη πολιτική των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή. Αυτό δείχνει η στάση του υπουργού Άμυνας, Μάτις, να παραιτηθεί εκφράζοντας τη διαφωνία του με την απόφαση Τραμπ και πιέζοντας έτσι να αρθεί η απόφαση για την απόσυρση.
Απεναντίας, ήταν πολύ χαρακτηριστική η τοποθέτηση του Τραμπ στο υπουργικό συμβούλιο στις 2 Γενάρη 2019 για το συγκεκριμένο ζήτημα. «Η Συρία έχει χαθεί εδώ και πολύ καιρό. Και εκτός αυτού, μιλάμε για άμμο και θάνατο. Γι’ αυτό μιλάμε. Δε μιλάμε για κάποιο τεράστιο πλούτο». Στον κυνισμό τους οι δηλώσεις Τραμπ, αν και δεν πρέπει να τις παίρνουμε τοις μετρητοίς, απηχούν τις προτεραιότητες της σημερινής διοίκησης των ΗΠΑ. Και φαίνεται πως αυτές τις προτεραιότητες και ιεραρχήσεις σε ό,τι αφορά τη γενικότερη πολιτική του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού τις εξέφρασε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο ο νέος υπουργός Άμυνας, Σάναχαν, που αντικατέστησε τον Μάτις, στην πρώτη δήλωση που έκανε μόλις ανέλαβε το κρίσιμο πόστο του: «Ενώ εστιάζουμε στις εν εξελίξει επιχειρήσεις μας, να θυμάστε: Κίνα, Κίνα, Κίνα», θέτοντας την Κίνα στην κορυφή του ενδιαφέροντος της σημερινής ηγεσίας των ΗΠΑ.
e-prologos.gr
