Από ορισμένες πλευρές, άλλοτε έντεχνα, άλλοτε ανόητα, προβάλλεται η ιδέα πως οι άνθρωποι χωρίζονται με βάση το φύλο, τη θρησκεία, το χρώμα, τη σεξουαλική προτίμηση.
Από αυτούς κάποιοι πάνε μακρύτερα κραυγάζοντας πως «όλοι είναι άνθρωποι». Αυτή δεν είναι κακή ιδέα, γίνεται όμως κάκιστη όταν μένουμε εκεί, δηλαδή στα επιφαινόμενα. Διότι κανείς, εξ όσων γνωρίζουμε, δεν αμφισβήτησε την ανθρώπινη υπόστασή μας. Αναλογιζόμαστε ότι ο εκπρόσωπος της αμερικάνικης υπερδύναμης, Τζων Κέννεντυ, αναφώνησε στο Δυτικό Βερολίνο (σε άπταιστα γερμανικά) πως «όλοι είμαστε Βερολινέζοι», θέλοντας να δείξει τα δόντια του στην ανερχόμενη ρωσική δύναμη στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Αλλά αυτή η αλήθεια είναι μισή, λειψή και μετέωρη.
Ο άνθρωπος διαχωρίστηκε από τη φύση και τη ζωώδη διάστασή του, με τον λόγο, το νου και την εργασία. Έγινε «ζώον κοινωνικό», δηλαδή έφτιαξε κοινωνίες, και «ζώον πολιτικό», δηλαδή οργανώθηκε με βάση τις προτιμήσεις και τους στόχους του.
Ένα από αυτά είναι η πολιτική. Πάνω στο έδαφός της οι άνθρωποι ενώνονται ή διαιρούνται με βάση τις ανάγκες, τις προτιμήσεις ή τον εκβιασμό των ισχυρών τάξεων. Οι εργάτες είναι εργάτες∙ αυτό είναι αντικειμενικό.
Αλλά αν οι εργάτες, οι αγρότες, ο λαός στηρίζει την πολιτική των μεγαλοαστών, τότε κάνουμε πολιτική, δεν λέμε πρωτογονικά «είμαστε άνθρωποι». Η διαίρεση των ανθρώπων σε τάξεις ή ομάδες είναι αναμφισβήτητο γεγονός. Η ενότητά τους σε ανώτερο επίπεδο, προϋποθέτει πολιτικά εργαλεία, ώστε να γίνει η τάξη, «τάξη για τον εαυτό της».
Ορισμένοι, εσφαλμένα προφανώς, από τον αντιεξουσιαστικό χώρο ή την ντροπαλή νεοαριστερά μάς λένε πως η τάξη μπορεί να βρει την περηφάνια, αυτογνωσία και αυτοπεποίθησή της, από μόνη της ή έστω από τους αγώνες. Πρόκειται για άγνοια! Η αστική τάξη, βγαλμένη από τα σπλάχνα της φεουδαρχίας, φτάνει στο σημείο ανατροπής του Μεσαίωνα μέσα από επαναστάσεις, αλλά αφού ένα ισχυρό ρεύμα διανοητών έσπαγε τις αλυσίδες της παλιάς εποχής. Πρόκειται για τους Διαφωτιστές και το Διαφωτισμό (όπως καθιερώθηκε να λέγεται) που έδινε στους εμπόρους-αστούς τα όπλα της νέας εποχής και η αστική τάξη νικούσε κατά κράτος το σπαθί των αριστοκρατών, όχι μόνο με το χρήμα αλλά και με το λόγο. Στην εποχή μας η εργατική τάξη διασπασμένη, ηττημένη και με την παλιά σκουριά του ρεφορμισμού, αδυνατεί ακόμα να κοιτάξει στα μάτια την πλουτοκρατία και να περάσει βίαια στην απέναντι όχθη. Γιατί; Γιατί λείπει ο ιθύνων νους, το ρεύμα της νέας εποχής, το εργαλείο ανατροπής. Λείπει το κόμμα της. Αυτό το κενό δεν αναπληρώνεται με καλή διάθεση, με μαντζούνια φιλανθρωπίας, με ηρωικούς ακτιβισμούς, με οριζόντιες δικτυώσεις, με «πρωτοβάθμιες» γυροβολιές και λόγια που τα παίρνει ο άνεμος στο πρώτο φύσημα. Ο Π. Νερούντα έγραφε ότι πατρίδα είναι το ιγκουάνα, οι φωνές του λαού, τα σκισμένα δέντρα. Με τοπο-ιστορικές αναλογίες, το επαναστατικό κόμμα είναι η λαϊκή πάλη, η κοινωνική ενότητα, η αλληλεγγύη, ο σεβασμός των φίλων και ο φόβος των εχθρών, ο αγώνας για την ανεξαρτησία και ο σοσιαλισμός.
Και η δημιουργία του, δεν αφορά γενικά τους ανθρώπους. Αφορά τους πρωτοπόρους, τους αριστερούς και τους κομμουνιστές. Ιδού η Ρόδος!!