Η οξυμένη επίθεση της κυβέρνησης στα λαϊκά δικαιώματα έχει γεννήσει αντιδράσεις. Η κρατική τρομοκρατία, το χτύπημα της δημόσιας δωρεάν υγείας, το χτύπημα όλων των εργατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων οδήγησαν το λαό σε μεγάλες κινητοποιήσεις τον προηγούμενο μήνα. Ειδικά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ο νόμος Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη έχει βγάλει στο δρόμο του αγώνα χιλιάδες φοιτητές, από τους πρώτους μήνες του έτους. Μέσα σε αυτό το κλίμα, όπου οι άνθρωποι του λαού, ιδιαίτερα οι νεολαίοι, αφυπνίζονται μαζικά, δίνεται η ευκαιρία σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις να εκθέσουν τη γραμμή τους και να κριθούν πολιτικά. Και όταν οι κυρίαρχες δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά κηρύσσουν την υποταγή και την αναστολή του αγώνα, όπως για παράδειγμα οι δυνάμεις των ΚΝΕ-ΕΑΑΚ στο φοιτητικό κίνημα, τότε φουντώνει ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος, ο οποίος εκμεταλλεύεται την αγωνιστική διάθεση του κόσμου. Οι βασικές θέσεις του α/α χώρου ενάντια στην οργανωμένη πάλη, ενάντια στην Αριστερά, ενάντια στο μαζικό κίνημα, συναντιούνται με την αστική ιδεολογία και καταφέρνουν να κερδίσουν ένα αξιοσημείωτο κομμάτι ιδιαίτερα νεολαίων αγωνιστών. Για αυτό πρέπει να ενταθεί η πολεμική με τις θέσεις και την πρακτική του α/α χώρου. Ο α/α χώρος ήταν και παραμένει εχθρός του λαϊκού κινήματος, του μαζικού κινήματος και με βάση αυτήν την άποψη θα αναλύσουμε τις θέσεις μας.
Αρχικά, ο α/α χώρος αποθεώνει το «άτομο» και την «ελευθερία» του ατόμου, κόντρα στις οργανωμένες συλλογικές διαδικασίες, το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα. Για τον α/α χώρο, η ύπαρξη οργανωμένων δομών, Διοικητικά Συμβούλια ή και οι Γενικές Συνελεύσεις, είναι «ιεραρχικά», «γραφειοκρατικά», «καταπιέζουν την ελευθερία του ατόμου» και ως εκ τούτου στέκονται απέναντι στα συνδικάτα, αλλά και στους Φοιτητικούς Συλλόγους, άσχετα αν στους τελευταίους επιλέγουν, κατ’εξαίρεση, ορισμένες ομάδες του α/α χώρου να συμμετάσχουν. Εδώ είναι το πρώτο σημείο στο οποίο ο α/α χώρος συμπορεύεται με την αστική ιδεολογία. Η αστική ιδεολογία νυχθημερόν προσπαθεί να συκοφαντήσει τα σωματεία και την οργανωμένη πάλη, ακριβώς για να είναι πιο εύκολο για τις αστικές κυβερνήσεις να σπάσουν την αντίσταση των εργαζομένων και του λαού. Ό,τι δεν καταφέρνει πλήρως η αστική ιδεολογία, έρχονται να το κάνουν οι κυβερνήσεις με το να νομοθετούν ενάντια στην συνδικαλιστική δραστηριότητα με κάθε τρόπο, όπως έρχεται και τώρα η ΝΔ με το αντεργατικό νομοσχέδιο. Και αντίστροφα, εκτός από τους νόμους ενάντια στα σωματεία και την καταστολή, υπάρχει και η αστική ιδεολογία να καλεί τους άνεργους, τους χτυπημένους εργαζόμενους κλπ. να παλεύουν «μόνοι τους», ατομικά, μακριά από τα σωματεία και τους αγώνες. Όλα τα σφυριά λοιπόν χτυπάνε το μόνα μέσα που έχουν οι εργαζόμενοι και ο λαός.
Οι εργαζόμενοι, οι φοιτητές, ο λαός θα μπορέσουν να αντισταθούν αποτελεσματικά στην αντιλαϊκή επίθεση μόνο εφόσον οργανωθούν μαζί με τους διπλανούς τους στα σωματεία και τους Φοιτητικούς Συλλόγους και να κάνουν αγώνες με αυτά τα όπλα. Ο κάθε ξεχωριστός εργαζόμενος, άνεργος κλπ., το «κάθε ξεχωριστό άτομο» μπορεί να υπερασπίσει τα συμφέροντα του, τον μισθό, τη θέση εργασίας, τα δικαιώματά του, μόνο εφόσον παλέψει από κοινού με τους υπόλοιπους που έχουν το ίδιο πρόβλημα. Έτσι δένεται το ατομικό συμφέρον με το συλλογικό και μπορεί να βρει την έκφρασή του μόνο μέσα από την οργανωμένη δραστηριότητα. Από αυτήν την άποψη, ο α/α χώρος που συκοφαντεί και αυτός τα μόνα όπλα εργαζομένων-φοιτητών-λαού, προσφέρει τις καλύτερες υπηρεσίες στο αστικό σύστημα.
Με την ίδια λογική, το μένος του α/α χώρου απέναντι στην Αριστερά είναι ακόμα μεγαλύτερο. Για τον α/α χώρο, η Αριστερά είναι επίσης «γραφειοκρατική», με την «ιεραρχία», με το «κράτος» και για αυτό πρέπει να χτυπηθεί. Μάλιστα, αυτοί που υποτίθεται πως λειτουργούν «αμεσοδημοκρατικά» ή «ελευθεριακά» έχουν τέτοιο αντιαριστερό μένος, όπου πριν λίγο καιρό στο ΑΠΘ έγραφαν συνθήματα του τύπου «κνίτες και εαακίτες με ματωμένες μύτες». Στα «αμεσοδημοκρατικά» αυτά πλαίσια, είναι ενάντια και στην ύπαρξη παρατάξεων στο συνδικαλιστικό κίνημα γενικότερα. Εκτιμούν ότι η ύπαρξη οργανωμένων ομάδων στο συνδικαλιστικό κίνημα αποτελούν το πρόβλημα. Με βάση αυτή τη λογική, οι υπερασπιστές της «αμεσοδημοκρατίας», «αμεσοδημοκρατικά» αποφάσισαν το ποιος θα κάνει πολιτικές εκδηλώσεις στον χώρο του ΑΠΘ. Και επειδή δεν θα ερχόταν η ΔΑΠ να κάνει εκδήλωση, ο α/α χώρος στράφηκε ουσιαστικά ενάντια σε δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά. Πρώτα, έσπασαν εκδήλωση του Bloco (ΣΥΡΙΖΑ). Στη συνέχεια, προσπάθησαν να σπάσουν εκδήλωση της ΚΝΕ, γιατί «οι παρατάξεις δεν έχουν θέση στο πανεπιστήμιο». Υπό άλλες συνθήκες, ίσως να μην είχε τόσο σημασία τι κάνει ο α/α χώρος. Ωστόσο, αυτήν την περίοδο, εκτυλίσσεται ένα μεγάλο χτύπημα στον, εν προκειμένω, φοιτητικό συνδικαλισμό, καθώς έχει ψηφιστεί ένας νόμος ποινικοποίησης της πολιτικής και συνδικαλιστικής δραστηριότητας στα πανεπιστήμια. Ταυτόχρονα, έρχεται νόμος που θα κατοχυρώνει το ενιαίο ψηφοδέλτιο στις εκλογές, δηλαδή ακριβώς την κατάργηση των παρατάξεων, όπως ακριβώς επιθυμεί (εκτός απ’ την κυβέρνηση) ο α/α χώρος. Και βεβαίως, όταν η κυβέρνηση μιλάει για κατάργηση παρατάξεων, εννοεί την Αριστερά, η οποία βρίσκεται στο στόχαστρο. Από αυτήν την άποψη, αυτές οι θέσεις και ενέργειες του α/α χώρου λειτουργούν αντικειμενικά υπέρ της κυβέρνησης στην προσπάθεια της να «τελειώνει» με τις παρατάξεις, με την οργανωμένη πολιτική και συνδικαλιστική δραστηριότητα, με την Αριστερά.
Όπως ήδη αναφέρθηκε, το κύριο χαρακτηριστικό του α/α χώρου είναι η αποστροφή στο οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα, στο μαζικό κίνημα. Δεν είναι κρίσιμο για αυτόν, η δημιουργία κινήματος μαζών υπομονετικά, αλλά οι τυφλές «συγκρούσεις», οι τυχοδιωκτικές ενέργειες που πραγματοποιούν ορισμένες ομάδες, έξω από το μαζικό κίνημα. Και βέβαια αποθεώνει την ατομική τρομοκρατία, όπως έγινε και με την περίπτωση του Δ. Κουφοντίνα. Το κομμουνιστικό κίνημα ανέκαθεν ήταν ενάντια στην ατομική τρομοκρατία. Δεν μπορεί να δώσει λύση στα κοινωνικά προβλήματα, ή στο πρόβλημα της εξουσίας, μια μικρή ομάδα αποκομμένη από την κοινωνία, επειδή πήρε όπλα και προέβη σε μερικές δολοφονικές ενέργειες, όπως έκανε η «17 Νοέμβρη». Το κομμουνιστικό κίνημα παλεύει για να συνδεθεί με το λαό, στους καθημερινούς αγώνες για τα άμεσα προβλήματα. Σε αυτούς τους αγώνες, καλλιεργεί την προοπτική του, την ανάγκη για την ανατροπή του συστήματος, η οποία θα γίνει όμως μόνο όταν μαζικά ο λαός θα το κάνει. Αντίθετα, οι ενέργειες της 17 Νοέμβρη και άλλων τέτοιων οργανώσεων, στην καλύτερη είναι ανώδυνες για το αστικό σύστημα, στη χειρότερη αποτελούν κανονική προβοκάτσια απέναντι στους αγώνες του λαού. Προβοκάτσια που χρησιμοποιείται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις για να φέρουν σκληρά αντιδημοκρατικά μέτρα, μέτρα καταστολής απέναντι στο πραγματικά επικίνδυνο κίνημα. Αυτό έγινε με τη 17 Νοέμβρη και αυτή είναι η προσφορά του Δ. Κουφοντίνα. Οι μαζικές δημοκρατικές διαδηλώσεις που έγιναν, για την υποστήριξη του -σε κάθε περίπτωση- δίκαιου αιτήματός του για μεταγωγή στις φυλακές Κορυδαλλού, καθώς και ενάντια γενικά στην κυβερνητική τρομοκρατία και καταστολή, καπελώθηκαν από την παραπάνω ευρύτερη υποστήριξη του α/α χώρου προς το πρόσωπο του Δ. Κουφοντίνα. Και από αυτήν την άποψη, ο α/α χώρος προβόκαρε την πάλη για δημοκρατικά δικαιώματα, ενώ στέρησε δυνάμεις της κοινωνίας, οι οποίες στάθηκαν έως και ενάντια σε αυτές τις κινητοποιήσεις που στήριζαν ευρύτερα την δράση της «17 Νοέμβρη», αντί να τραβηχτούν στην πάλη για τη δημοκρατία.
Αντίστοιχα, θα πρέπει να κρίνουμε τις τυχοδιωκτικές ενέργειες του α/α χώρου στις διαδηλώσεις. Από το πέταγμα μολότωφ σε μια σειρά διαδηλώσεων, μέχρι το χτύπημα του αστυνομικού στη Ν. Σμύρνη, τη μέρα της μεγαλειώδους διαδήλωσης. Δεν έχει σημασία το αν αυτά γίνονται από από δυνάμεις του α/α χώρου, ή από «αγνώστους». Ο α/α χώρος, ακόμα και όταν δεν τα οργανώνει ο ίδιος, δίνει τη δική του πολιτική κάλυψη, τάσσεται πολιτικά υπέρ αυτών των ενεργειών. Καμιά βεβαίως… «σύγκρουση» δεν επέρχεται με μερικές μολότωφ. Αντίθετα, με αυτόν τον τρόπο η κυβέρνηση έχει κάθε φορά το καλύτερο πάτημα για να συκοφαντήσει τις λαϊκές κινητοποιήσεις, οι οποίες ταυτίζονται με αυτές τις ενέργειες. Ταυτόχρονα, αποτελούν την καλύτερη δικαιολογία για την κυβέρνηση, ώστε να καταστείλει τις διαδηλώσεις, κάτι το οποίο συμβαίνει με ιδιαίτερη ένταση τον τελευταίο ενάμιση χρόνο διακυβέρνησης της ΝΔ. Έτσι και στη Ν. Σμύρνη. Τα (κυβερνητικά) ΜΜΕ προσπάθησαν να θάψουν και να συκοφαντήσουν τη διαδήλωση χιλιάδων λαού απέναντι στην κυβερνητική πολιτική της βίας και της τρομοκρατίας, προβάλλοντας με μονομέρεια τον ξυλοδαρμό του αστυνομικού.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που θα πρέπει να κρατήσουμε ως συμπέρασμα είναι ότι οι κάθε είδους απαγορεύσεις και η αστυνομοκρατία έσπασαν μόνο κάτω από τη μαζική κάθοδο των φοιτητών, αρχικά, και του λαού στη συνέχεια, στο δρόμο. Οι αλλεπάλληλες διαδηλώσεις έθεσαν φραγμούς στα κυβερνητικά σχέδια. Καμιά θεαματική, «συγκρουσιακή» ενέργεια των ομάδων του α/α χώρου δεν το κατάφερε αυτό. Αντίθετα, όπως αναλύσαμε και παραπάνω, αυτές οι ενέργειες προβόκαραν ιδεολογικά και πρακτικά τον αγώνα και για αυτό η κυβέρνηση τις εκμεταλλεύτηκε πλήρως για τους δικούς της σκοπούς.
Πριν το κλείσιμο, θα ήταν χρήσιμο να σημειώσουμε ότι μια σειρά ενέργειες του α/α χώρου αποτελούν πρακτικές και λογικές των δυνάμεων των ΕΑΑΚ, με τις οποίες αποτελούν, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, «συγκοινωνούντα δοχεία». Οι δυνάμεις των ΕΑΑΚ επίσης αντιλαμβάνονται σαν… σύγκρουση τις τυχοδιωκτικές ενέργειες, όπως τις ψευτοσυγκρούσεις με τα ΜΑΤ, αντί για την περιφρούρηση των διαδηλώσεων απέναντι στην αστυνομία. Αντίστοιχα, αν οι δυνάμεις του α/α χώρου επιδίδονται τώρα σε τραμπουκισμούς απέναντι σε άλλες δυνάμεις, οι δυνάμεις των ΕΑΑΚ είναι οι πρώτες διδάξασες στην «οργανωτική αντιπαράθεση» σαν μέσο επίλυσης των πολιτικών διαφωνιών. Με απλά λόγια, το ξύλο σαν μέσο αντιπαράθεσης, ακόμα και μεταξύ τους! Το ίδιο και η λογική ότι το κίνημα είναι τσιφλίκι του ενός ή του άλλου. Αυτές τις μέρες, οι δυνάμεις των ΕΑΑΚ έχουν ανοίξει βεντέτα με τις δυνάμεις του α/α χώρου, μέσα στους χώρους του πανεπιστημιακού ασύλου, σαν αυτόκλητοι υπερασπιστές του φοιτητικού κινήματος. Η αντιπαράθεση με την αναρχία δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική, με τους φοιτητές στις Γενικές Συνελεύσεις τους και όχι με τις λογικές του ξύλου και της νύχτας. Ακόμα, κορυφαίο παράδειγμα της επικοινωνίας του α/α χώρου με τα ΕΑΑΚ είναι η στάση δυνάμεων της ΕΑΑΚ απέναντι στον Κουφοντίνα. Τον χαρακτήρισαν όχι μόνο πολιτικό κρατούμενο, αλλά μέχρι και «αγωνιστή», με τον οποίο πρέπει «να συνεχίσουμε μαζί τον αγώνα»! Δυνάμεις που όλο το 2020 ήταν με το «μετά θα λογαριαστούμε» και την αναστολή των αγώνων λόγω… πανδημίας! Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά ακόμα παραδείγματα, ωστόσο είναι αρκετά για να καταδείξουν ότι η αντιπαράθεση των ΕΑΑΚ με την αναρχία, δεν γίνεται από τη σκοπιά της υπεράσπισης των αξιών του φοιτητικού και του λαϊκού κινήματος, καθώς την καταπάτηση αυτών την έχουν καλλιεργήσει και τα ΕΑΑΚ. Το ξύλο μεταξύ τους γίνεται ακριβώς για να συγκαλυφθεί η ουσία που είναι ότι, σε τελική ανάλυση, πολιτικά μοιράζονται πολλές κοινές θέσεις και πρακτικές.
Αυτά δεν είναι παρά μερικά στοιχεία και παραδείγματα από τις θέσεις και την δράση του α/α χώρου. Ο α/α χώρος βασικά είναι ενάντια στο οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα, στις δομές του, ενάντια στο μαζικό κίνημα και φαντάζεται ότι οι «συγκρούσεις» γίνονται με τυχοδιωκτικές ενέργειες μιας «πρωτοπορίας». Την ίδια στιγμή, όταν το, τρισκατάρατο κατά τα άλλα, μαζικό κίνημα δεν ήταν στους δρόμους το 2020 για να καλύψει και τον α/α χώρο, ο τελευταίος απλά υποτάχθηκε στις κυβερνητικές απαγορεύσεις.
Μια πραγματικά αριστερή πολιτική δεν μπορεί παρά να θεωρεί εχθρό τον α/α χώρο για το λαϊκό κίνημα. Δεν μπορεί παρά να ασκεί πολεμική σε όλες τις παραπάνω θέσεις και πρακτικές, οι οποίες τελικά σε πολλά τους σημεία συναντιούνται με τους πόθους της κυρίαρχης τάξης και των κυβερνήσεών της. Μόνο έτσι θα δοθούν απαντήσεις στους αγωνιστές που αναζητούν απαντήσεις στον α/α χώρο. Μόνο έτσι μπορεί να προφυλαχθεί το λαϊκό κίνημα από την «υπερεπαναστατική» συνθηκολόγηση που τελικά του προτείνει ο α/α χώρος.
Η κεντρική φωτογραφία είναι από πίνακα του Κερκυραίου ζωγράφου Γιώργου Τσιριγώτη
e-prologos.gr
