Το αριστούργημα του Αντρέι Ταρκόφσκι

Η «Θυσία» αφηγείται την ιστορία μιας σουηδικής οικογένειας λίγο πριν ξεσπάσει ο Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ενώ γιορτάζουν τα γενέθλια του πάτερ φαμίλια, Αλεξάντερ, τα νέα του ξεσπάσματος του πολέμου επηρεάζουν όλα τα μέλη της οικογένειας και η χαρούμενη διάθεσή τους μετατρέπεται σε μια ατμόσφαιρα τρόμου. Ο Αλεξάντερ, ένας φιλόσοφος που βασανίζεται από την έλλειψη πνευματικότητας του ανθρώπινου είδους, προσπαθεί να σώσει τους αγαπημένους του από το αίσθημα φόβου που τους κατακλύζει, εμπλεκόμενος σε ένα φαουστικό παιχνίδι με τον Θεό, στον οποίον και προσεύχεται για να σώσει τον κόσμο. Ανακαλύπτει όμως ότι η αποκατάσταση της παγκόσμιας ειρήνης εμπεριέχει ένα βαρύ τίμημα.

Πρόκειται για την έβδομη και τελευταία μεγάλου μήκους ταινία του κατά πολλούς κορυφαίου εκπροσώπου του ρωσικού κινηματογράφου. Αργοί ρυθμοί, εικόνες εξαιρετικής αισθητικής και σταθερά απόμακρα και μακράς διάρκειας πλάνα που αποτυπώνουν την προσωπική θεωρία του Ταρκόφσκι γύρω από τον κινηματογράφο, η οποία αποκαλείται συχνά και ως «γλυπτική του χρόνου». Σύμφωνα με αυτή, ο Ταρκόφσκι πίστευε πως ένας από τους κύριους στόχους του κινηματογράφου ήταν η καταγραφή της αληθινής ανθρώπινης εμπειρίας του χρόνου.

Σημείωμα του σκηνοθέτη

«Η ιδέα της ταινίας μου “Η Θυσία” γεννήθηκε την εποχή πριν από τη “Νοσταλγία”. Oι πρώτες σημειώσεις και τα πρώτα σχεδιάσματα έγιναν τότε που ζούσα ακόμα στη Σοβιετική Ένωση. Κεντρική ιδέα ήταν η μοίρα ενός άντρα, άρρωστου από καρκίνο, του Αλεξάντερ. Ο άνθρωπος αυτός λυτρώνεται από τα πάθη του προσφέροντας μια θυσία. (…) Φυσικά έχω συνείδηση του γεγονότος ότι σήμερα η ιδέα της θυσίας δεν έχει και τόσο φανατικούς οπαδούς – κανένας σχεδόν δε σκέφτεται να θυσιάσει για κάτι ή για κάποιον άλλον. Πάντως τα επακόλουθα αυτής της απόφασης εξακολουθούν να αποδεικνύονται κρίσιμα και αποφασιστικά: εννοώ την απώλεια της ατομικότητας προς όφελος ενός ακόμα πιο έντονου εγωκεντρισμού που χαρακτηρίζει αναρίθμητες ανθρώπινες σχέσεις, και επίσης τις σχέσεις μεταξύ γειτόνων χωρών, προπάντων όμως την απώλεια και της τελευταίας δυνατότητας πνευματικής και όχι υλιστικής “προόδου”. Ο άνθρωπος χάνει κάθε ελπίδα για αξιοπρεπή ζωή.»

Η ταινία πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα της τον Μάιο του 1986 στο Επίσημο Διαγωνιστικό Τμήμα του Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ των Καννών, όπου και απέσπασε συνολικά τέσσερα βραβεία: το Μέγα βραβείο Επιτροπής, το Βραβείο της FIPRESCI, το Οικουμενικό Βραβείο και το Βραβείο Καλλιτεχνικής Συνεισφοράς για τον θρυλικό διευθυντή φωτογραφίας Sven Nykvist.

Μυθοπλασία/Fiction, 1986, Σουηδία-Γαλλία/Sweden-France, έγχρ./col., 149΄.
Σενάριο-Σκηνοθεσία: A. Tarkovsky. Πρωταγωνιστούν: E. Josephson, V. Mairesse, A. Edwall, G. Gisladottir, S. Volter.

Δείτε την ταινία:

https://youtu.be/PlV4k2GNGmo

Κωνσταντίνος Στραγαλινός

πηγή: flash.gr