Οι εκλογές που πλησιάζουν αναπόφευκτα θα φέρουν στην επιφάνεια μία σειρά από ζητήματα που τα έβαλε κάτω από το χαλί η πολιτική της δεξιάς ή τουλάχιστον τα άμβλυνε. Τα δύο κυρίαρχα κόμματα (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ) θα βάλουν στις μυλόπετρες των εκβιαστικών διλημμάτων το νου και την καρδιά του λαϊκού κόσμου, θα κάνουν το μαύρο-άσπρο και κυρίως θα προβληθούν ως οι μοναδικές εναλλακτικές λύσεις. Ως μεσσίες και λυτρωτές από την κρίση, την πανδημία, τη φτώχεια, την ακρίβεια, ακριβώς από τα προβλήματα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο προκάλεσαν στη χώρα μας. Είναι δύσκολο να ανατραπεί το εκβιαστικό δίπολο (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ), όταν μάλιστα έχουν συμμάχους τα πανίσχυρα ΜΜΕ, είναι όμως αναγκαίο να αποκαλύψουμε τις ρίζες των διλημμάτων, να θωρακίσουμε τον κόσμο της αριστεράς, να δώσουμε αλεξίσφαιρα στον ιδεολογικό-πολιτικό πόλεμο που θα ζήσουμε.

Η λογική του μικρότερου κακού δεν είναι καινούργια, διαρκεί όσο υπάρχει οργανωμένη κοινωνία και βάλε. Ασφαλώς και υπάρχει στη ζωή μας και στη σχέση μας με τη φύση. Μία αντιδραστική ειρήνη φαντάζει καλύτερη από έναν πόλεμο και το ψιλόβροχο αντιμετωπίζεται καλύτερα από μία καταιγίδα. Αλλά τα πράγματα είναι πιο σύνθετα και πολύπλοκα. Ανάμεσα σε ένα ψέμα και μισή αλήθεια τι θα διαλέξουμε; Ανάμεσα στο θάνατο ενός ή άλλου αγαπημένου προσώπου τι θα επιλέξεις; Στο πεδίο των διλημμάτων υπεισέρχονται μία σειρά παράγοντες στους οποίους θα αναφερθούμε.

Τα κόμματα είναι ομάδες ανθρώπων που -σύμφωνα με τον Λένιν- χαρακτηρίζονται από πέντε σημεία:
-από την ηγεσία τους
-από το πολιτικό πρόγραμμα τους (τι λένε)
-από τα μέλη τους και τη σχέση τους με ομάδες ή τάξεις
-από την ιστορική διαδρομή τους
-και κυρίως από τη σχέση τους με την ταξική πάλη (πράξη).

Τα παραπάνω σημεία έχουν επιβεβαιωθεί από την ιστορία και ελάχιστες διορθώσεις επιδέχονται. Για παράδειγμα, η ΝΔ, απόγονος της ΕΡΕ, του Συναγερμού κλπ, με συγκεκριμένες ηγεσίες και γνωστή ιστορική διαδρομή, μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί ως ξενόδουλο, δυτικότροπο, ΝΑΤΟδουλο κόμμα (ανήκομεν εις την Δύση), εθνικόφρονες συνδεδεμένοι με την εκκλησία κλπ. Σαφώς πρέπει να διαχωρίσουμε την ηγεσία ενός μαζικού κόμματος από την κοινωνική-εκλογική του βάση και να μην ταυτίζουμε τον εργάτη από τη Δραπετσώνα με τον βαθύπλουτο Μητσοτάκη. Εδώ υπεισέρχεται το ζήτημα της «πλαστής συνείδησης» στο οποίο αναφέρθηκαν οι ιδρυτές του μαρξισμού αλλά και άλλοι σοβαροί επιστήμονες.

Στη χώρα μας θα μπορούσαμε να διακρίνουμε δύο μεγάλες κατηγορίες κομμάτων. Αφ’ ενός τα αστικά-αντιδραστικά, όπως είναι η ΝΔ, το κόμμα του Βελόπουλου και τα φασιστικά μορφώματα και αφ’ ετέρου τα αστικά-ρεφορμιστικά, όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και το ΜέΡΑ25 (για το ΚΚΕ θα αναφερθούμε παρακάτω).

Στην ιστορική πορεία, το αστικό σύστημα στήριξε ή μισοστήριξε μικρότερα αστικά κόμματα για να ψαρέψει τη λαϊκή οργή και να στήσει αναχώματα στην αριστερά. Ενδεικτικά αναφέρουμε τη ΔΗΑΝΑ (Στεφανόπουλος), το ΔΗΚΚΙ (Τσοβόλας), την ΠΟΛΑΝ (Σαμαράς), το ΠΟΤΑΜΙ (Θεοδωράκης), τη ΔΗΜΑΡ (Κουβέλης), την Ένωση Κεντρώων (Λεβέντης) και τα φασιστικά, τα οποία αφού χρησιμοποιήθηκαν για λίγο, ύστερα ξέπεσαν στην ιστορική λήθη και την αφάνεια. Παρόλα αυτά έπαιξαν τον αποπροσανατολιστικό ρόλο τους, μπέρδεψαν τον κόσμο, έκλεψαν για λίγο τα φώτα της δημοσιότητας και πέρασαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Υποστηρίζουμε ότι όλα τα παραπάνω κόμματα -σε τελική ανάλυση και αντικειμενικά- διαδραμάτισαν σοβαρό ρόλο στην αποδιοργάνωση του λαού, στην εμπέδωση της θεωρίας του μικρότερου κακού, στην ενσωμάτωση των αγώνων στη σφαίρα της κάλπης. Λέμε «αντικειμενικά», που σημαίνει το ρόλο που παίζουν τα κόμματα ανεξάρτητα με το τι πιστεύει ο τάδε ή ο δείνα οπαδός τους.

Αναφερθήκαμε προηγουμένως στη θεωρία του μικρότερου κακού. Σύμφωνα με αυτήν το επαναστατικό ΚΚΕ, του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, δίπλωσε τις σημαίες του μπροστά στον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό, αργότερα πάλι, με την ίδια πυξίδα με την ΕΔΑ, έγινε ουρά του Γιώργου Παπανδρέου. Με την ίδια αποσκευή σύρθηκε (και το ΚΚΕ) στα απόνερα του ΠΑΣΟΚ και του Α. Παπανδρέου, για να ’ρθουν οι μέρες μας και ο κόσμος της αριστεράς να συρθεί στις κάλπες ψηφίζοντας το ΣΥΡΙΖΑ. Πάντα για το λιγότερο κακό! Πάντα με το φόβο της Δεξιάς! Πάντα αφοπλίζοντας το λαϊκό κίνημα, ξεκοιλιάζοντας τους αγώνες. Οι ρεφορμιστές (αναθεωρητές) έφτασαν να χειροκροτούν τα δημοκρατικά ψευτοανοίγματα της χούντας τη στιγμή που επωάζονταν το Πολυτεχνείο. Τώρα θέλουν όλα αυτά να ξεχαστούν, να γυρίσουμε σελίδα, να ρίξουμε την ιστορική θεωρία στον Καιάδα και να λησμονήσουμε τα παλιά. Θυμίζουμε πως «ο λαός που δεν θυμάται την ιστορία του είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει» (Κ. Μαρξ), πράγμα που πρέπει να το θυμίζουμε διότι έρχονται εκλογικές μέρες και ανάλογες παγίδες.
Ας επιχειρήσουμε λοιπόν μία πολιτική ανασκόπηση στην ιστορία των δύο βασικών κομμάτων του αστικού κόσμου.

Υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ; Ασφαλώς. Αλλά δεν είναι τόσες και τέτοιες ώστε να επιλέγουμε το ΣΥΡΙΖΑ ως αντίπαλο δέος ενάντια στη δεξιά. Γιατί η τετραετής θητεία του εξευτέλισε την ιδέα της αριστεράς και την έκανε συνώνυμη του αστικού συστήματος. Υπέγραψε το τρίτο και φαρμακερό μνημόνιο. Καθήλωσε μισθούς και μεροκάματα, μείωσε τις συντάξεις με το νόμο Κατρούγκαλου. Αποδέχτηκε μέχρι τα μπού­νια τις βάσεις, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Πήρε ένα δημοψήφισμα του ΟΧΙ (το κόμμα μας έκανε ορθά αποχή) και το σταύρωσε στο ΝΑΙ. Άφησε να τρέχουν όλες οι ιδιωτικοποιήσεις και η κακόφημη αξιολόγηση στην εκπαίδευση-υγεία. Αφόπλισε με κάθε τρόπο το λαϊκό κίνημα εξαργυρώνοντας την ταξική οργή σε ψήφους και σε απίστευτο λεγκαλισμό (κοινοβουλευτισμό). Μπλέχτηκε στα δίχτυα της διαφθοράς, της διαπλοκής και των αστικών δολοπλοκιών, ώστε εύλογα ο κόσμος να λέει πως ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ μοιάζουν σε όλα. Άλλωστε η αριστερή του πτέρυγα (ΛΑΕ) τον εγκατέλειψε για να γεμίσει το κενό με ΠΑΣΟΚικά στελέχη.

Το ΚΚΕ παρουσιάζεται να παίρνει αποστάσεις από το παραπάνω δίπολο για να εμφανιστεί άσπιλο, αμόλυντο, άφθορο και άχραντο. Ωστόσο, είναι το κόμμα το οποίο στήριξε το ρεβιζιονιστικό πραξικόπημα του 1956 στην ΕΣΣΔ, ξεσάλωσε με την αντικινέζικη εκστρατεία στις αρχές του ’60, αφόπλισε το λαό ενάντια στη Χούντα, αμαύρωσε το Πολυτεχνείο με τις θεωρίες για τους 350 προβοκάτορες, έγινε ουρά του Α. Παπανδρέου, δόξασε την περεστρόικα του Γκορμπατσόφ, έδωσε δείγματα αστικής νομιμοφροσύνης σε Καραμανλή – Παπανδρέου – Μητσοτάκη. Αφού γέ­ν­­νησε όλους τους αντικομμουνιστές (Δαμανάκη, Ανδρουλάκης κλπ) δεν ήθελε και δεν μπόρεσε να βάλει τη σφραγίδα του σε κανένα μεγάλο εργατολαϊκό αγώνα στη μεταπολίτευση. Ούτε έναν. Τελευταία, και αφού πήρε παραμάσχαλα όλες τις τροτσκιστικές δοξασίες (ιμπεριαλιστική Ελλάδα, κομμουνισμός αύριο κλπ) εμφανίζεται να μονοπωλεί το χώρο της αριστεράς. Η ηγεσία του ΚΚΕ μετεωρίζεται ανάμεσα στον δεξιό αναθεωρητισμό και τον σεχταρισμό (απομονωτισμό), αριστερισμό.

Ωστόσο, παρά τις κυβιστήσεις του, η βασική του ρότα είναι ενσωμάτωση στο σύστημα, η αποδοχή τού «δεν γίνεται τίποτα», ο κοινοβουλευτισμός, ο αφοπλισμός του κινήματος. Οι μεγάλες κουβέντες είναι για να κρύψει τον αναθεωρητισμό του στα πάντα (ιστορία, ΕΣΣΔ, πολιτική). Το ΚΚΕ είναι ένα συστημικό κόμμα που καίει ακόμα τα καντήλια του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, δίνει εξετάσεις στο σύστημα, οικειοποιείται τα σύμβολα των κομμουνιστικών κομμάτων.

Εύλογα θα μπορούσε να υπάρξει η ερώτηση. «Τι γυρεύει το Μ-Λ ΚΚΕ σε αυτόν τον θίασο»;
Τι σχέση έχουμε με τους Πάτσηδες, τους Καϊλήδες, τα σκάνδαλα και τους προαγωγούς του πολιτικού βίου;
Γιατί δεν γυρίζουμε την πλάτη στον πολιτικό βούρκο του αστικού και ρεφορμιστικού κόσμου;
Είναι αλήθεια ότι με τον παντοειδή αποκλεισμό της φωνής μας είναι πολύ δύσκολο ένας ταξικός άνθρωπος να φτάσει στο Μ-Λ ΚΚΕ. Πρέπει να περάσει από «σαράντα κύματα», να φτύσει «μαύρο γάλα» για να ακουμπήσει στέρεα το πολιτικό πρόγραμμα και το ψηφοδέλτιό μας. Εμείς παρεμβαίνουμε (και δεν κατεβαίνουμε) στις εκλογές, γιατί θέλουμε να φτάσει το μήνυμα των αγώνων όσο γίνεται μακρύτερα. Γιατί θέλουμε να ορθώσουμε ένα πολιτικό φράγμα στα κάλπικα διλήμματα και τις ανούσιες διενέξεις. Γιατί θέλουμε να κάνουμε την ψήφο όπλο μάχης και όχι το αντίθετο.

Γιατί το Μ-Λ ΚΚΕ -όσο κι αν φαίνεται παράξενο- αντέχει πάνω από 50 χρόνια στις πιέσεις και δεν το διέλυσε ο χρόνος, η κούραση και η απογοήτευση. (Μαζί με μας, δύο-τρία ακόμα κόμματα στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς).
Εμείς όταν αναφερόμαστε σε κόμματα και όχι προσωποπαγείς ομάδες, υπολογίζουμε το χρόνο δράσης, την έκδοση εντύπων, την παρέμβαση στο κίνημα και την ύπαρξη οργανώσεων. Έτσι πχ δεν θεωρούμε κόμμα την ομάδα της Ζ. Κωνσταντοπούλου, όσο κι αν προβάλλεται από τα ΜΜΕ.

Θεωρούμε λοιπόν τις εκλογές ένα πεδίο δράσης. Ούτε μοναδικό, γιατί δεν είμαστε με τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες, ούτε προνομιακό, γιατί δεν είμαστε τα καλά παιδιά του συστήματος, ούτε ιδιαίτερα αξιόλογο, γιατί προέχει ο μαζικός εξωκοινοβουλευτικός αγώνας. Ωστόσο, μας δίνεται η δυνατότητα να μιλήσουμε για ΟΛΑ στον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία. Να αποκαλύψουμε στο μέτρο του δυνατού την πραγματική φυσιογνωμία των αστικών και ρεφορμιστικών κομμάτων. Να τεστάρουμε τις ιδέες και πρακτικές μας στον κύκλο που αντικειμενικά ανοίγεται.

Είναι γνωστό ότι δεν έχουμε πάρει ούτε ένα ευρώ από το κράτος, όπως κάνουν τα αστορεφορμιστικά κόμματα. (Ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω του Παππά έπαιρνε τσάντες χρημάτων από τον Καλογρίτσα και το ΚΚΕ τρέφεται από κρατικές επιχορηγήσεις). Και μόνο αυτό το στοιχείο δείχνει ένα τεράστιο ηθικό πλεονέκτημα του Μ-Λ ΚΚΕ έναντι των προβεβλημένων κομμάτων. Εμείς στηριζόμαστε αποκλειστικά στις δικές μας δυνάμεις, στα μέλη και τους φίλους του κόμματος, μιας και αυτό μας δίνει το δικαίωμα της ολοκληρωτικής ανεξαρτησίας μας. Δεν είμαστε -ακόμα- στο σημείο που θα θέλαμε και οι δεσμοί μας με τον κόσμο της εργασίας και της νεολαίας είναι ακόμα αδύναμοι. Για λόγους αντικειμενικούς και από δικά μας λάθη. Αλλά το Μ-Λ ΚΚΕ είναι εδώ! Οπλισμένο με το πολιτικό μας πρόγραμμα και τα θεμέλια του μαρξισμού-λενινισμού. Της θεωρίας που συγκλόνισε τον κόσμο, άλλαξε τη ρότα μεγάλων χώρων, αποτέλεσε και αποτελεί το αντίπαλο δέος στον καπιταλισμό/ιμπεριαλισμό. Είμαστε εδώ οργανωμένοι και αποφασισμένοι.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος