Κράνη με ναζιστικά σύμβολα, βεβηλώσεις και «οιονεί πυροβολισμοί», κόκκινα τριαντάφυλλα που δαιμονίζουν ματατζή, ο οποίος γίνεται είδηση στους The New York Times, πογκρόμ συλλήψεων και προσαγωγών, ακόμα και των δικηγόρων της πολιτικής αγωγής της δίκης της Χρυσής Αυγής, τραμπουκισμοί και αστυνομοτρομοκρατία στο μνημείο του Αλέξη Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια και σε όλη την Αθήνα. Αυτή είναι η Ελλάδα της κυβέρνησης Μητσοτάκη-Χρυσοχοΐδη.  

Η εικόνα του μνημείου να «φυλάσσεται» από αυτούς, που ένας δικός τους δολοφόνησε τον 15χρονο Αλέξανδρο, από αυτούς που διαλύουν και πετούν με έκδηλη απέχθεια λίγα λουλούδια που αφέθηκαν εκεί στη μνήμη του δολοφονημένου παιδιού, είναι ό,τι αποτυπώνει το πολιτικό-ιδεολογικό υπόβαθρο της σημερινής κυβέρνησης με το περιτύλιγμα της δήθεν προστασίας της δημόσια υγείας. Ο πραγματικός στόχος είναι η βεβήλωση της μνήμης του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, η φασιστική επιβολή της λήθης γύρω από την εξέγερση του 2008, σε μια ακόμα αυταρχική –πλην σπασμωδική- προσπάθεια της κυβέρνησης να ακυρώσει και να εξαλείψει κάθε τι που κατά τη γνώμη της συνιστά μνημείο και στοιχείο της «ηγεμονίας της αριστεράς».

Το «ποτέ ξανά αριστερά» είναι γνωστό ότι συνιστά προεκλογική δέσμευση και δεδηλωμένη πολιτική επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη και του συστήματος εξουσίας που εκπροσωπεί. Η ηγεμονία της αριστεράς είναι ένας από τους στόχους της εμφυλιακής δεξιάς, που νίκησε στρατιωτικά, αλλά έχασε πολιτικο-ιδεολογικά. Μόνο που προσπαθεί να εξαλείψει τη δύναμη μιας ιδέας με τη δύναμη της υλικής ισχύος, τη δύναμη ενός λουλουδιού με τη δύναμη του κλομπ. Και δεν νογάει ούτε εννοεί να καταλάβει ότι η αριστερά είναι η αντίσταση στην καταπίεση της εξουσίας από τον καιρό της Αντιγόνης, ότι ισχύει από τότε που υπάρχει ανθρώπινη κοινωνία και αντιφατικές κοινωνικές παραστάσεις, από τότε που υπάρχουν οι άνθρωποι της τάξης και οι ετερόδοξοι, από τότε που υπάρχουν αυτοί που σκέφτονται και ενεργούν διαφορετικά και οι οποίοι πολλές φορές πάνε μπροστά την ιστορία της ανθρωπότητας.

Η ετεροδοξία, και υπό μία έννοια η αριστερά, εισηγείται ανέκαθεν μια ηθική διάσταση εντός του κοινωνικο-πολιτικού πεδίου, που αρνείται το διαζύγιο ανάμεσα στο πρέπει και στο είναι. Και γι’ αυτό μία όντως δημοκρατική κοινωνία έχει υποχρέωση να δίνει χώρο στο «λόγο» των αιρετικών της, ο οποίος στη συνέχεια αποδεικνύεται ο πραγματικός σύμμαχος της δημοκρατίας, σε αντίθεση με το λόγο που εκφράζουν οι σημερινοί σιδερόφρακτοι «Κρέοντες» της εξουσίας.

Εκείνοι που πιστεύουν ότι με τα κλομπ μπορούν να τσακίσουν τις ιδέες είναι ή φασίστες ή ηλίθιοι, που ενίοτε είναι το ίδιο.   

Γιώργος X. Παπασωτηρίου

πηγή: artinews