Είπαν πώς οι άνθρωποι που έρχονται πλέον στην Ελλάδα δεν είναι πρόσφυγες αλλά οικονομικοί μετανάστες. Οι Σύριοι πρόσφυγες, λένε, εκεί δηλαδή όπου γίνεται πόλεμος, είναι πλέον λίγοι. Αντίθετα οι περισσότεροι προέρχονται από το Αφγανιστάν, το Ιράκ και την Υποσαχάρια Αφρική.  Κι όμως στο Αφγανιστάν έχουμε εμπόλεμη κατάσταση. Τώρα λένε ότι υπάρχουν περιοχές που είναι σε εμπόλεμη και άλλες όχι. Γελοιότητα! Για το Ιράκ αποκρύπτουν την εκατόμβη των νεκρών και τους χιλιάδες τραυματίες. Για το φοβερό έγκλημα στην Υεμένη δεν λένε τίποτα. Πολύ περισσότερο δεν μιλούν γι’ αυτό που συμβαίνει στην Υποσαχάρια Αφρική και αναγκάζει τους ανθρώπους να ξεριζωθούν. Γι’ αυτή την περιοχή θα σας πούμε σήμερα. Για τις ένοπλες συμμορίες που εξοπλίζονται από τους δυτικούς, για το κολτάνιο(χρησιμοποιείται σε όλες τις ηλεκτρονικές συσκευές), για τα μικρά παιδιά που δουλεύουν στα ορυχεία, για τους εμφυλίους, τη βία, την εξαθλίωση. Γι’ αυτά δεν μιλάει κανείς. Και δίνουν την ψευδή εντύπωση ότι οι άνθρωποι της Υποσαχάριας Αφρικής είναι οικονομικοί μετανάστες. Όχι είναι πρόσφυγες που θέλουν να ξεφύγουν από τη βία των ένοπλων συμμοριών και την εκμετάλλευση των πολυεθνικών.  

Διαβάστε αυτό το πληροφοριακό σημείωμα και στη συνέχεια το κείμενο του Κώστα Κάππα. Θα διαπιστώσετε ότι η ξενοφοβία και ρατσισμός στηρίζονται στο ψέμα. Το μίσος για τον Άλλον για να τροφοδοτηθεί χρειάζεται ψέματα πολλά…

Η ιστορία του κολτανίου και το Κονγκό

Η περιοχή του Κίβου στο Κονγκό-Κινσάσα είναι ζωτικής σημασίας για τις πολυεθνικές επιχειρήσεις καθώς μπορεί να προσφέρει το περίφημο κολτάνιο, ένα σπάνιο μέταλλο απαραίτητο σήμερα στον τομέα των προηγμένων ηλεκτρονικών τεχνολογιών(κινητά τηλέφωνα, υπολογιστές, τάμπλετ κ.ά.) .

Το κολτάνιο είναι απαραίτητο για την κατασκευή των κινητών τηλεφώνων, τάμπλετς, φωτογραφικών μηχανών, φορητών υπολογιστών και για τις κονσόλες παιχνιδιών. Αυτό το μετάλλευμα χρησιμοποιείται κυρίως για την παραγωγή των πυκνωτών. Από ανθρωπιστική άποψη, το κολτάνιο μόνο του αποτελεί μια πραγματική απειλή: οι ανθρακωρύχοι εργάζονται σε άθλιες συνθήκες υπό την επίβλεψη των τοπικών ένοπλων συμμοριών.

Η διαφθορά σε όλα τα επίπεδα είναι επίσης αναπόφευκτη. Οι ευρωπαϊκές πολυεθνικές επιχειρήσεις, οι κινεζικές και οι αμερικανικές δεν ορρωδούν προ ουδενός καθώς τα οφέλη είναι τεράστια. Μια άλλη ανεπανόρθωτη συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι η υποβάθμιση του περιβάλλοντος, με τη σημαντική αποψίλωση των δασών και την εξαφάνιση των ειδών (γορίλες και ελέφαντες ) .

 Ο έλεγχος της εξόρυξης αυτού του ορυκτού διεκδικείται από ένοπλες παραστρατιωτικές ομάδες που ασκούν τρομοκρατία στους τοπικούς πληθυσμούς από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και συναλλάσσονται με τις πολυεθνικές, που το αγοράζουν.

Οι φυσικοί πόροι που αφθονούν στην περιοχή είναι μια σημαντική αιτία του πολέμου που ρήμαξε το Βόρειο Κίβου ( ανατολική Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό ) από το 1998.

Τον Απρίλιο του 2001, μία επιτροπή του ΟΗΕ αποκάλυψε τις σχέσεις μεταξύ του εμπορίου κολτανίου και των εισαγωγών παράνομων όπλων στην περιοχή. Πάνω από 17 χρόνια αργότερα, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Η μαζική παρουσία των ένοπλων ομάδων καθιστά εντελώς ανασφαλή τη ζωή στην περιοχή. Οι τοπικές συμμορίες επιβάλλουν φόρους στους κατοίκους, βάζουν ανήλικα παιδιά να δουλεύουν στα ορυχεία  και βεβαίως τρομοκρατούν .  Ακριβώς λόγω της έκρυθμης κατάστασης οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες,  εγκατέλειψαν το Βόρειο και το Νότιο Κίβου, αφήνοντας τον έλεγχο των φυσικών πόρων στις ένοπλες συμμορίες με τις οποίες συναλλάσσονται, αγοράζοντας κολτάνιο και πουλώντας σε αυτές όπλα.

Το 80% των εξορύξεων του κολτανίου βρίσκονται στην περιοχή του Κίβου. Όταν γνωρίζουμε ότι η τιμή πώλησης του κολτάνιου μπορεί να φτάσει τα εκατό δολάρια το κιλό στην ευρωπαϊκή αγορά, καταλαβαίνουμε ότι είναι ένα μέσο επιβίωσης για τους τοπικούς πληθυσμούς, συμπεριλαμβανομένων των αγροτών που έχουν χάσει τα πάντα μετά από τους αλλεπάλληλους εμφύλιους πολέμους, αλλά και την εισβολή της Ρουάντα. Μόνο που τα χρήματα δεν πηγαίνουν σ’ αυτούς αλλά στις ένοπλες συμμορίες και τους δυτικούς.

Παρά το γεγονός ότι ο εμφύλιος πόλεμος έληξε επίσημα τον Ιούνιο του 2003, το Βόρειο Κίβου εξακολουθεί να μαστίζεται από πολλαπλές μορφές βίας, εν μέρει λόγω της παρουσίας των τοπικών ένοπλων ομάδων, των ομάδων ανταρτών ( Simbas , Μάι-Μάι πολεμιστές ) και κυρίως των παραστρατιωτικών που εκμεταλλεύονται παράνομα το κολτάνιο για να χρηματοδοτήσουν τις δραστηριότητές τους και να αποκτήσουν όπλα. Μικρά παιδιά-ανθρακωρύχοι, ως επί το πλείστον κάτω των 16 ετών, δουλεύουν για την εξόρυξη κολτανίου που πωλείται στους εμπόρους που υποστηρίζονται από αυτές τις βίαιες ομάδες και οι οποίοι στη συνέχεια το πωλούν στις πολυεθνικές. Στο τέλος της αλυσίδας αυτής των μεσαζόντων  είναι οι πελάτες, δηλαδή οι μεγάλες δυτικές εταιρείες: Bayer, Nokia, Samsung, LG και πολλές άλλες.

Εκτιμάται ότι το 80 % των εξαγωγών του κολτάνιου από τη ΛΔΚ γίνεται πέρα ​​από τον έλεγχο του κράτους.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Ρουάντα, κατηγορήθηκε από τον ΟΗΕ ότι υποστηρίζει τις τοπικές ένοπλες συμμορίες στο Κονγκό και έχει κερδίσει πάνω από 250.000.000 δολάρια από το κολτάνιο. Η  Ρουάντα αρνήθηκε όπως ήταν φυσικό ότι είχε οποιαδήποτε ανάμειξη στην εμφύλια σύγκρουση. Γελοία άρνηση, καθώς γνωρίζουμε ότι η Ρουάντα είναι επίσημα ο μεγαλύτερος παραγωγός κολτάνιου στον κόσμο, αλλά δεν έχει κανένα ορυχείο στο έδαφός της!

Παρότι “Κάθε ορυχείο έχει την ηλεκτρονική υπογραφή του”, οι πολυεθνικές ισχυρίζονται ότι δεν μπορούν να εντοπίσουν την πηγή της εκμετάλλευσης των μικρών παιδιών αλλά και χιλιάδων ανθρακωρύχων που εργάζονται κάτω από απάνθρωπες συνθήκες με ελάχιστα χρήματα.  

Αυτή η τραγωδία λαμβάνει χώρα μέσα στη σιωπή. Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης δεν μιλούν. Η σφαγή περίπου 6 εκατομμύρια ανθρώπων από τους εμφυλίους και τη βία των ένοπλων συμμοριών  αγνοείται εντελώς.

Τα παιδιά των ορυχείων

Ο Δανός Frank Piasecki Poulse βιντεοσκόπησε την εργασία των ανηλίκων στην περιοχή του Κίβου. Στη συνέχεια πήγε στα κεντρικά γραφεία της Nokia στο Espoo ( Φινλανδία)  και προσπάθησε να πάρει απαντήσεις για το θέμα. Τελικά του είπαν ότι η Nokia γνωρίζει το πρόβλημα από το 2001. Αλλά ο όμιλος δεν μπορεί να εξασφαλίσει την πλήρη διαφάνεια γιατί αυτό θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την ανταγωνιστικότητά του!

Από αυτή την κόλαση, για την οποία έχουν πρωταρχική ευθύνη οι Δυτικοί και οι εταιρείες τους (ηλεκτρονικών ειδών αλλά και όπλων), κάποιοι ντόπιοι βρίσκουν το σθένος να αποδράσουν. Όσοι επιλέγουν το δρόμο της Λιβύης πέφτουν στα χέρια των εκεί χρηματοδοτούμενων από τη Δύση ένοπλων συμμοριών και καταλήγουν στα σκλαβοπάζαρα, στα σίδερα, μαστιγώνονται, βιάζονται ή εκτελούνται. Κάποιοι διαλέγουν το δρόμο της Τουρκίας και του Αιγαίου. Οι «κατατρεγμένοι» αυτοί δεν εντάσσονται από τον Κυρ. Μητσοτάκη στους πρόσφυγες!

Πηγή: Γιώργος X. Παπασωτηρίου – artinews.gr