Τα κυβερνητικά αδιέξοδα πληθαίνουν καθώς σφίγγει η θηλιά της εξάρτησης από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, σε βάρος πάντα του λαϊκού παράγοντα. Και σφίγγει με τις έντεχνες προτάσεις υπεκφυγής της «αναδιάρθρωσης» του χρέους, κυρίως από την πλευρά της Γερμανίας κι ενώ η κυβέρνηση κινείται στην τροχιά ενός τέταρτου Μνημονίου.

Το θέμα του χρέους θα τεθεί και στο περιθώριο της Συνόδου των υπουργών Οικονομικών του G7 στον Καναδά. Το ΔΝΤ εξακολουθεί να θεωρεί το χρέος «μη βιώσιμο», επιμένοντας σε «ουσιαστικό κούρεμα», πρόταση στην οποία αντιδρά η Γερμανία. Και στην περίπτωση που το Ταμείο δεν θα συμμετάσχει τελικά στο «πρόγραμμα», υποστηρίζοντας τα περί «εξαιρετικά μη βιώσιμου» χρέους, εξανεμίζονται αυτόματα και οι προσδοκίες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για ομαλή «έξοδο στις αγορές». Στο τελευταίο Eurogroup, ο πρόεδρός του, Μ. Σεντένο, δηλώνει πως ελπίζει στη συμμετοχή του ΔΝΤ μετά τη σύνταξη νέας «επικαιροποιημένης ανάλυσης της βιωσιμότητας του χρέους», ως βάσης για τον τελικό προσδιορισμό των ρυθμίσεων, με ορόσημο τη συνεδρίαση του Eurogroup της 21ης Ιούνη.

Στο μεταξύ το χάλι της ελληνικής οικονομίας, πέρα από το στύψιμο των εργατολαϊκών νοικοκυριών, που δημιουργεί το εντυπωσιακό ματωμένο «πρωτογενές πλεόνασμα», είναι απερίγραπτο καθώς οι διαβόητες «επενδύσεις» καθυστερούν, αλλά και τα κέρδη σε ό,τι έχει ξεπουληθεί (αεροδρόμια, σιδηρόδρομοι, λιμάνια, τηλεπικοινωνίες κ.α.) οδεύουν στο εξωτερικό. Σε ό,τι αφορά το χρέος, σε καμία περίπτωση δεν στοιχειοθετείται η αντίληψη για τη «βιωσιμότητά» του, πέρα από αυτήν που παρουσιάζουν οι Γερμανοί, ώστε να αποφύγουν κάθε νέα οικονομική επιβάρυνση προς την Ελλάδα. Αντίθετα, μπαίνει στο τραπέζι η «αιρεσιμότητα», δηλαδή η αυτόματη διακοπή της όποιας «ελάφρυνσης» αν η κυβέρνηση καταφύγει σε προεκλογικές παροχές.

Κάτω απ’ αυτές τις τραγικές συνθήκες για την τύχη του λαού, οι ασυναρτησίες Τσίπρα περί «καθαρής εξόδου» αποτελούν ανέκδοτο, καθώς αρχίζει να ξεπουπουλιάζεται όλο το περιβόητο «μαξιλάρι ασφαλείας», δηλαδή η έξοδος από το Μνημόνιο χωρίς επιπλέον κοινοτική βοήθεια, αλλά μόνο με το φορολογικό στύψιμο του λαού και τις τρομερές περικοπές των κοινωνικών παροχών (άρπαγμα αποθεματικών Νοσοκομείων, Πανεπιστημίων, κ.α.). Και ναι μεν κάτι τέτοια συμφέρουν τους Ευρωπαίους δανειστές, ωστόσο η ίδια η μεγαλοαστική τάξη δεν το δέχεται, αντιδρώντας στο κυβερνητικό σχέδιο της παράδοσης «καμένης γης» στην επόμενη κυβέρνηση. Κάτω απ’ αυτό το σκεφτικό αρχίζει να ωριμάζει η προσφυγή στην ενεργοποίηση του μηχανισμού προληπτικής γραμμής χρηματοδότησης του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ΕSM), προκειμένου να στηριχτεί η «έξοδος στις αγορές». Άλλωστε, ο ίδιος ο πρωθυπουργός, μιλώντας στη γενική συνέλευση του ΣΕΒ, αποδόμησε την ειδυλλιακή εικόνα που ο ίδιος έχτιζε για τη μεταμνημονιακή εποχή: «…θα ήταν λάθος και ανοησία να θεωρήσουμε ότι με το ημερολογιακό τέλος του προγράμματος, θα μας περίμεναν όλοι να μας δανείσουν με επιτόκια αντίστοιχα με της Γερμανίας για παράδειγμα. Σε αντίθεση με την είσοδό μας στα μνημόνια, η έξοδός μας από αυτά δεν θα τα αλλάξει όλα στη ζωή μας απότομα και “θεαματικά”, αλλά οι αλλαγές θα έρχονται βήμα το βήμα και θα είναι προς το καλύτερο και για την οικονομία και για την ελληνική κοινωνία. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να γίνει αλλιώς;…».

Την ίδια στιγμή η πολιτική κρίση στη γειτονική Ιταλία (την τρίτη οικονομική δύναμη της Ε.Ε. με χρέος που ξεπερνά τα 2,5 τρις €!) δημιουργεί σοβαρούς τριγμούς στην Ευρωζώνη, αλλά και αβεβαιότητα για το «τέλος του προγράμματος», καθώς αυξάνουν τα επιτόκια στη δευτερογενή αγορά των ελληνικών κρατικών ομολόγων κάνοντας όλο και πιο προβληματικό το δανεισμό από τις «αγορές».

Γίνεται απολύτως φανερό πως το χρέος του δημοσίου θα αποτελέσει το βασικό μοχλό των όσων αρνητικών εξελίξεων σε βάρος του λαού μας για τις επόμενες δεκαετίες.

★★★

Σ’ αυτό το σκηνικό, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δημοσιοποίησε πριν από λίγους μήνες το νέο «συμπληρωματικό Μνημόνιο κατανόησης» με συνημμένο το Τεχνικό Μνημόνιο, αναφορικά με τα προαπαιτούμενα της τέταρτης «αξιολόγησης». Μία κίνηση που κονιορτοποιεί ουσιαστικά το αφήγημα της «καθαρής εξόδου». Στο νέο αυτό «συμπληρωματικό» Μνημόνιο ξεκαθαρίζεται ότι: «Η Ελλάδα θα συνεχίσει να σχεδιάζει και να εφαρμόζει ένα ευρύ φάσμα διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που όχι μόνο διασφαλίζουν την πλήρη συμμόρφωση με τις απαιτήσεις της ΕΕ, αλλά θα στοχεύουν επίσης στην επίτευξη ευρωπαϊκών βέλτιστων πρακτικών». Ας μην αναρωτηθεί κανείς ποιο θα είναι αυτό το ευρύ φάσμα των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Πρόκειται για την εσαεί φοροληστεία (μείωση αφορολόγητου, διεύρυνση φορολογικής βάσης, αναπροσαρμογή ΕΝΦΙΑ προκειμένου να διασφαλίζεται είσπραξη 2,65 δις € για το Δημόσιο, μείωση της έκπτωσης φόρου εισοδήματος από 1/1/2020, κατάργηση μειωμένων συντελεστών στα νησιά, κλπ.), τη δραστική περικοπή των συντάξεων, ώστε αυτή να αποφέρει στην κυβέρνηση 1,8 δις € το χρόνο (1% του ΑΕΠ), τις αυξήσεις εισφορών αγροτών και επαγγελματιών, ώστε να φθάνουν στο 20% των εισοδημάτων τους, την πλήρη κατάργηση του ΕΚΑΣ από το Δεκέμβρη του 2019, την αδιάλειπτη συνέχιση των πλειστηριασμών και κατασχέσεων για χρέη στο δημόσιο και τις τράπεζες, το ξεθεμελίωμα των προνοιακών επιδομάτων με βάση την ευρηματική «λειτουργική αναπηρία», την παράλληλη «αναπροσαρμογή» των στεγαστικών επιδομάτων για τα εξαθλιωμένα νοικοκυριά, την κατάργηση των μειωμένων εισιτηρίων στα μέσα μεταφοράς, την κατάργηση της κρατικής επιδότησης στην επικουρική ασφάλιση (άρα μείωση της επικουρικής) των εργαζόμενων στα ΜΜΕ, το ξεπούλημα των «κόκκινων» δανείων στα ξένα funds με όλες τις συνέπειες των πλειστηριασμών, την τροποποίηση επί τα χείρω του νόμου «Περί αφερεγγυότητας των νοικοκυριών», την απλοποίηση του εξωδικαστικού συμβιβασμού μεταξύ δανειοληπτών και τραπεζών/δημοσίου ώστε να μπορούν οι τράπεζες και το Δημόσιο να προχωρούν σε άμεσες κατασχέσεις και πλειστηριασμούς, κλπ. Επιπλέον η κυβέρνηση δεσμεύεται να αναπληρώσει με νέα μέτρα όσα τυχόν ακυρωθούν ως αντισυνταγματικά στα δικαστήρια.

★★★

Περιττό να σημειώσουμε ότι το «Αναπτυξιακό (Ολιστικό) Σχέδιο» της κυβέρνησης πρέπει να συμμορφώνεται με το «συμπληρωματικό Μνημόνιο» κάτω από το άγρυπνο μάτι της «ενισχυμένης εποπτείας». Ήδη από την εισαγωγή του επαίρεται για τη μνημονιακή περίοδο 2010-2018, αναφέροντας ότι οι «παρεμβάσεις» φτάνουν στο 36,5% του ΑΕΠ ή σε περίπου 67 δις €. Προφανώς, πρόκειται για τα καταστροφικά μέτρα που επικυρώθηκαν με 30.000 περίπου νόμους και εφαρμοστικές αποφάσεις, απ’ όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις και που κατέστρεψαν και συνεχίζουν να καταστρέφουν τη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων, ξεπουλώντας παράλληλα όλες συλλήβδην τις υποδομές της χώρας μας.

Όμως σε τι συνίσταται αυτό το αντεργατικό-αντιλαϊκό τερατούργημα που προβάλλεται σαν «δίκαιη ανάπτυξη»;

Κατ’ αρχήν να πούμε πως πρόκειται για ένα παραληρηματικό μεσαιωνικό παλίμψηστο που άλλα γράφει και άλλα εννοεί. Για παράδειγμα αναφέρεται: α) στην «αύξηση του κατώτατου μισθού», όταν σαφώς ορίζεται πως ο κατώτατος μισθός θα ορίζεται με βάση τον μνημονιακό νόμο Βρούτση (ν. 4172/2013), με απόφαση του αστικού κράτους και όχι με ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις. Και φυσικά δεν αναφέρεται σε κατάργηση του επαίσχυντου «υποκατώτατου» μισθού για τους νέους εργαζόμενους, β) στην επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων, ενώ ήδη προωθείται η επιβολή νέων μέτρων για τη μονιμοποίηση της αντεργατικής «αντιπροσωπευτικότητας» για την επέκταση μιας κλαδικής σύμβασης και την κήρυξη απεργιών από κλαδικά συνδικάτα, γ) στην «επαναδιαπραγμάτευση» των συντάξεων, ενώ ταυτόχρονα προχωρά στην πλήρη εφαρμογή της «ασφαλιστικής μεταρρύθμισης», που αφαιρεί από τους συνταξιούχους πάνω από δύο συντάξεις το χρόνο, κλπ., κλπ.

Στόχος του «Σχεδίου» είναι:

Α) Η προσέλκυση ξένων επενδυτών πάνω στο έδαφος των λεηλατημένων εργασιακών σχέσεων, της συντριβής του μισθού εργασίας, τις φοροαπαλλαγές, τις εισφοροαπαλλαγές, τις ενισχύσεις, τις επιδοτήσεις και γενικά τις διευκολύνσεις προς τους κάθε λογής επενδυτές-κερδοσκόπους.

Οι κλάδοι που ιεραρχούνται στον «αναπτυξιακό» σχεδιασμό είναι οι μεταφορές και η εφοδιαστική αλυσίδα, η Ενέργεια, τα αγροτοδιατροφικά προϊόντα, η μεταποίηση, η ναυτιλία, η φαρμακευτική βιομηχανία, η Υγεία, η περιβαλλοντική οικονομία, ο Τουρισμός και ο Πολιτισμός.

Β) Το υπόβαθρο για τις «επενδύσεις» δεν είναι άλλο από τα διαθέσιμα ματωμένα «πρωτογενή πλεονάσματα» των επόμενων δεκαετιών, αλλά και από τις διαρκείς «μεταρρυθμίσεις». Ούτε λίγο ούτε πολύ, το «επιχειρηματικό περιβάλλον» εξασφαλίζεται από τη διαρκή φοροληστεία, την εισφοροκλοπή, το δραστικό περιορισμό του κοινωνικού κράτους και τις αντιλαϊκές «μεταρρυθμίσεις» σε βάθος δεκαετιών. Παράλληλα, η διόγκωση των δαπανών του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ), δημιουργεί ένα Πακτωλό δισεκατομμυρίων προς τα ξένα και ντόπια μονοπώλια. Φυσικά, δεν παραλείπει να αναφέρει τα εργαλεία χρηματοδότησης, όπως το λεγόμενο «πακέτο Γιούνκερ», τις χρηματοδοτήσεις από το ΕΣΠΑ, την ΕΤΕΠ, την EBRD κ.ά., αλλά και την ίδρυση «αναπτυξιακής τράπεζας», που θα συνεισφέρει σε «στρατηγικά και καινοτόμα έργα στέγασης και υποδομών», καθώς και σε έργα που συγχρηματοδοτούνται από την ΕΤΕΠ.

Γ) Η «αποτελεσματική αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας», μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, αποτελεί ένα ισχυρό δέλεαρ προς τους κερδοσκόπους, καθώς η «αξιοποίηση» γίνεται κυριολεκτικά με όρους ξεπουλήματος (π.χ. όσο στοίχιζε το αεροδρόμιο της Κέρκυρας, ξεπουλήθηκαν και τα 14 αεροδρόμια στη Fraport, ή ακόμα το ξεπούλημα της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στους Ιταλούς, κ.α.).

Δ) Η «ευρωστία» της ελληνικής οικονομίας, στοιχειοθετείται και από την επικείμενη «ελάφρυνση» του χρέους του Δημοσίου. Η κυβέρνηση Τσίπρα προκαταλαμβάνει τις αποφάσεις Κομισιόν, ΕΚΤ, ESM και ΔΝΤ για να πείσει τους «επενδυτές» ότι θα τροφοδοτούνται με άφθονο χρήμα, ότι δεν θα υπάρξει η παραμικρή αβεβαιότητα και παράλληλα διακηρύσσει τη λαϊκή προσπάθεια στην εξόφληση ενός υπέρογκου χρέους που φορτώθηκε στις πλάτες του λαού από την ξενόδουλη μεγαλοαστική τάξη.

Ε) Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην απαλλαγή των τραπεζών από το βαρίδι των «κόκκινων» δανείων, ούτως ώστε να τονωθούν οι ροές χρηματοδότησης προς το «επενδυτικό κεφάλαιο».

★★★

Θεωρείται πλέον βέβαιο ότι τα λαϊκά εισοδήματα θα στραγγιστούν μέχρις αίματος στην προσπάθεια της ντόπιας ολιγαρχίας να βγει από την κρίση και να δώσει δείγματα υπακοής, εθελοδουλείας και υποτέλειας στα αφεντικά των Βρυξελλών. Το «Αναπτυξιακό Σχέδιο» (που προφανέστατα θα τροποποιηθεί από τους δανειστές ώστε να εκφράζει απολύτως και χωρίς αμφισημίες τα συμφέροντά τους) αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα συμβιβασμού μεταξύ των κομμάτων της ντόπιας ολιγαρχίας (ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, ΝΔ και Κίνημα Αλλαγής), και των θεσμοθετημένων οργάνων του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού (Κομισιόν, ΕΚΤ και ESM) προκειμένου να ελέγξει απόλυτα και κυριαρχικά τη γη, τη θάλασσα και τον αέρα της χώρας μας. Παράλληλα, δίνεται και ζωτικός χώρος στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό (ΔΝΤ) ώστε να διασφαλιστεί η από κοινού και χωρίς εντάσεις απομύζηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών και η εκμετάλλευση της γεωστρατηγικής θέσης που κατέχει η Ελλάδα. Αποτελεί ένα ακόμα δείγμα ολόπλευρης εξάρτησης της χώρας από τα ξένα κέντρα, από τη στιγμή που η ελληνική κυβέρνηση, υπακούοντας δουλικά στις επιταγές του μονοπωλιακού κεφαλαίου, είναι πρόθυμη να προσαρμοστεί στους όρους που αυτό της θέτει, μη αποκλείοντας ακόμα πιο επώδυνες προσαρμογές. Αυτή η άνευ όρων παράδοση της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης προς την κυριαρχία των ξένων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, δίνει αποστομωτική απάντηση στα δεξιά και αριστερίστικα ιδεολογήματα της «ισχυρής Ελλάδας», της «ισότιμης σχέσης με τα ισχυρά κράτη-μέλη της Ευρωζώνης», «της νησίδας ασφαλείας», της «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας», κλπ., κλπ. Ιδιαίτερα το ΚΚΕ αρνείται επίμονα να δει το πλέγμα της ολοκληρωτικής εξάρτησης της χώρας μας από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα περιχαρακωμένο στη λογική του «ελληνικού ιμπεριαλισμού» (…υποδεέστερη θέση στην ιμπεριαλιστική Ε.Ε., λόγω ανισομετρίας…) .

Και δεν χωρεί καμία αμφιβολία πως ο ελληνικός λαός δεν επιθυμεί τη μετατροπή της χώρας του σε εξάρτημα και υποχείριο του ιμπεριαλισμού. Τα συμφέροντά του είναι ριζικά αντίθετα με την πολιτική κατεύθυνση των Μνημονίων και κατά συνέπεια την απορρίπτει. Κι ακόμα παραπέρα, δεν έχει καμία θέση μέσα στο αντιδραστικό οικοδόμημα της Ε.Ε. όπου του αφαιρούνται τα εθνικά κυριαρχικά του δικαιώματα, το δικαίωμα ν’ αποφασίζει για όλα τα πολιτικά ζητήματα, του χαλκεύονται όλο και πιο βαριά δεσμά στην οικονομική ζωή, του αποστερείται κάθε δυνατότητα παρέμβασής του στην ανάπτυξη της χώρας του, του επιβάλλεται νέα εκτεταμένη ξένη αστυνόμευση και καταστολή, του ελέγχεται κάθε δυνατότητα οικοδόμησης σχέσεων με άλλα κράτη και λαούς, του καθορίζεται με αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις η πορεία της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, του επιτάσσεται να σέρνεται στο άρμα των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων.

Και είναι βέβαιο πως ο σπόρος μιας επικείμενης λαϊκής αντίδρασης, καρπίζει.

Πηγή: Εφημερίδα Λαϊκός Δρόμος