Σήμερα συμπληρώνονται εννιά χρόνια (24/1/2012) από τον αναπάντεχο και αδόκητο θάνατο του μεγάλου Έλληνα σκηνοθέτη. Ήταν 7 το απόγευμα, στον περιφερειακό δρόμο της Δραπετσώνας και ενώ διέσχιζε το οδόστρωμα, παρασύρθηκε από μοτοσικλέτα. Ο Θ. Αγγελόπουλος βρισκόταν στο χώρο για το γύρισμα της τελευταίας του ταινίας. Η απώλεια τεράστια, όχι μόνο για τον ελληνικό αλλά και τον παγκόσμιο κινηματογράφο.

Τον Δεκέμβριο του 1990 ο καταξιωμένος ήδη διεθνώς σκηνοθέτης Θόδωρος Αγγελόπουλος επισκέπτεται την πόλη της Φλώρινας, με σκοπό να γυρίσει την ταινία Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού με πρωταγωνιστές τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι και τη Ζαν Μορό.

Η ταινία, πριν ακόμη γυριστεί, είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και του τύπου για μεγάλο χρονικό διάστημα. Έτσι το σενάριο της ταινίας έφτασε και στα χέρια του γνωστού και μη εξαιρετέου για την εποχή μητροπολίτη της πόλης, Αυγουστίνου Καντιώτη, με πρωτοβουλία του οποίου είχε κατεδαφιστεί το 1971 ο μητροπολιτικός ναός της Φλώρινας, Άγιος Παντελεήμονας, και θεμελιώθηκε νέος μητροπολιτικός ναός παρουσία του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Το 1972 επίσης με τη χρήση ερπυστριοφόρων, που είχαν θέσει στη διάθεσή του οι κρατικές αρχές, κατεδαφίστηκαν η εκκλησία του Αμύνταιου και πολλές άλλες εκκλησίες του νομού Φλώρινας. Ο Καντιώτης επικαλέστηκε κίνδυνο κατάρρευσης των κτιρίων, ενώ σύμφωνα με τους κατοίκους οι ναοί καταστράφηκαν επειδή οι τοιχογραφίες τους είχαν σλαβικές επιγραφές. Ο Καντιώτης λοιπόν, μόλις διάβασε το σενάριο της ταινίας, καταθορυβήθηκε. Κατά τη γνώμη του η ταινία πρόσβαλλε το έθνος και το Χριστιανισμό!

Έτσι, απείλησε τον Αγγελόπουλο ότι θα τον αφορίσει και …. τον διέταξε να σταματήσει τα γυρίσματα. Ο Αγγελόπουλος φυσικά δεν υποχώρησε και προκάλεσε επίσης και το μένος των συνεργατών του. Το θέμα πήρε διεθνείς διαστάσεις. Ο διάσημος σκηνοθέτης είχε τη στήριξη των πολιτικών της αριστεράς και την αρωγή του διεθνούς φήμης σκηνοθέτη και φίλου του, Ακίρα Κουροσάβα ο οποίος διεθνοποίησε το θέμα.
Όταν λοιπόν ο σκηνοθέτης επέστρεψε στη Φλώρινα, για να αρχίσει τα γυρίσματα της ταινίας, μια μεγάλη μερίδα των Χριστιανών της Φλώρινας είχε κατακλύσει την πόλη με μαύρες σημαίες και πλακάτ, ενώ υπήρχαν και καρικατούρες που παρίσταναν τον σκηνοθέτη σαν ένα προδότη που κρατούσε ένα σακούλι με 600 εκατομμύρια δραχμές και εμφανίζονταν συνθήματα, όπως «αναρχία, ανθελληνισμός, αθεΐα, ακολασία», με τις καμπάνες να χτυπούν πένθιμα και τα μεγάφωνα να παιανίζουν τη «Μακεδονία ξακουστή». Στις 16 Δεκεμβρίου 1990 ο Καντιώτης ανακοίνωσε τον αφορισμό του Αγγελόπουλου και όλων όσοι θα έπαιζαν κάποιο ρόλο στην ταινία. Την επόμενη μέρα απήγγειλε επίσημα τον αφορισμό σε τελετή στον μητροπολιτικό ναό της Φλώρινας. Oι Χριστιανοί πιστοί και ο Καντιώτης άρχισαν να κραυγάζουν όλοι μαζί το “Αφορισμένοι, αφορισμένοι!”. Ο Καντιώτης έδωσε στους “αφορισμένους” περιθώριο 2 χρόνων για να μετανοήσουν και να συγχωρεθούν, κάτι που δεν έκανε κανένας συντελεστής της ταινίας.
Τελικά, η ταινία ολοκληρώθηκε και έφτασε μέχρι τις Κάννες. Στην επόμενη ταινία του, Το βλέμμα του Οδυσσέα, ο Αγγελόπουλος αφιέρωσε μία σκηνή για αυτό το περιστατικό.

Στην ταινία ένας νέος ρεπόρτερ στη διάρκεια ενός ρεπορτάζ στα σύνορα, ανακαλύπτει μια πόλη, ένα πρόσωπο και μια εικόνα. Η πόλη, μια μικρή συνοριακή πόλη έχει χαρακτήρα «άκρης του κόσμου». Οι ντόπιοι την ονομάζουν «αίθουσα αναμονής», γιατί την κατοικούν πρόσφυγες από άλλες χώρες που κάποτε πέρασαν κρυφά τα σύνορα και ζουν εκεί σε γκέτο, ονειρευόμενοι να φύγουν, να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους «αλλού».
Το πρόσωπο είναι ένας ηλικιωμένος πρόσφυγας που ζει εκεί καλλιεργώντας ένα χωράφι αλλά που ο νεαρός ρεπόρτερ είναι σίγουρος πως είναι το ίδιο πρόσωπο με μια προσωπικότητα της Ελληνικής πολιτικής ζωής που εξαφανίστηκε πριν μερικά χρόνια, αφήνοντας ερωτηματικά γύρω από την εξαφάνισή του.
Η εικόνα τέλος, είναι ο εαυτός του πάνω στην γέφυρα -από κάτω περνάει ένα ποτάμι- που χωρίζει τη χώρα του με τις άλλες, με το ένα πόδι σηκωμένο στον αέρα σαν πελαργός. Αν κάνω ένα βήμα, είμαι αλλού, ή πεθαίνω. Ένα φιλμ με χρώματα σκουριάς, πάνω στη μελαγχολία του τέλους του αιώνα.