Στις 18 Γενάρη 2020 πραγματοποιήθηκε πολιτική εκδήλωση- συζήτηση του Μ-Λ ΚΚΕ στην Αθήνα, στο Σήμα, για τη διεθνή κατάσταση, τα προβλήματα στην περιοχή μας και την κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η κεντρική ομιλία στην εκδήλωση που έγινε από το σ. Αντώνη Παπαδόπουλο, υπάρχει στο κανάλι του Μ-Λ ΚΚΕ στο youtube (η κεντρική ομιλία ΕΔΩ και το κλείσιμο ΕΔΩ). Καθώς τα ζητήματα αυτά, διεθνή, περιφερειακά και ελληνοτουρκικά, επανέρχονται και αποκτούν μια κρίσιμη επικαιρότητα, κρίθηκε σκόπιμο να απομαγνητοφωνηθεί η ομιλία για να μπορεί να διαβαστεί από το γραπτό κείμενο, τόσο η εισήγηση όσο και το κλείσιμο.

Η εισήγηση του σ. Α. Παπαδόπουλου στην εκδήλωση

του Μ-Λ ΚΚΕ, στην Αθήνα, στις 18 Γενάρη 2020

Καλησπέρα σύντροφοι και φίλοι.

 Να πω και εγώ καταρχήν εισαγωγικά ότι η νέα χρονιά μπήκε με πολύ σοβαρές και κρίσιμες εξελίξεις. Στις 3 του Γενάρη είχαμε αυτή τη δολοφονική επίθεση που εξαπέλυσε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ενάντια στο σημαίνον στέλεχος του ιρανικού κράτους και φυσικά αυτό δημιούργησε μία νέα αναστάτωση και τον κίνδυνο μιας πολεμικής αναμέτρησης στην περιοχή.

Αν και φαίνεται ότι έχει κάπως εκτονωθεί και ελεγχθεί η κατάσταση και αντέδρασε όπως αντέδρασε η ιρανική κυβέρνηση και απάντησε όπως απάντησε η αμερικανική κυβέρνηση αυτό δεν πρέπει καθόλου να μας εφησυχάζει και να δημιουργήσει την εντύπωση ότι εδώ η υπόθεση αυτή τελείωσε. Από μήνα σε μήνα παρατηρούμε διάφορα τέτοια, θα έλεγα πολεμικά σχεδόν, επεισόδια. Πριν από δύο μήνες είχαμε μια άλλη ιστορία στη Μέση Ανατολή με την επίθεση απροσδιόριστων ποιών δυνάμεων σε  πετρελαιοφόρα, στη συνέχεια είχαμε το βομβαρδισμό των πετρελαϊκών εγκαταστάσεων της Σαουδικής Αραβίας, υποτίθεται από την Υεμένη αλλά κι αυτό είναι θολό. Γενικώς η κατάσταση καθορίζεται από την αχαλίνωτη επιθετικότητα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που ξεκίνησε πριν από περίπου 2 χρόνια όταν κατήγγειλε ο Τραμπ μονομερώς την συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα  του Ιράν που είχαν πετύχει οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες στα πλαίσια του ΟΗΕ.

Και από τότε κλιμακώνεται διαρκώς μία  κρίση στη Μέση Ανατολή με επίκεντρο πλέον το Ιράν.  Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ετούτη τη στιγμή που συζητάμε υπάρχει αυτό το θανάσιμο εγκληματικό εμπάργκο των Ηνωμένων Πολιτειών σε βάρος του Ιράν που καταστρέφει χώρες και λαούς, που είναι μία θηλιά στο λαό του Ιράν, πολύχρονη και που κλιμακώνεται τώρα. Όσοι είδαν την είδηση, σήμερα ειπώθηκε πως ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός απείλησε με νέους μεγάλους δασμούς  την αυτοκινητοβιομηχανία της Ευρώπης εάν δεν συνταχθεί η Ευρώπη στο νέο εμπάργκο που θέλει να επιβάλει  ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στο Ιράν. Αυτή είναι η πολιτική του. Και δεν είναι μόνο το εμπάργκο στο Ιράν, είναι το εμπάργκο στη Βόρεια Κορέα, στην Κούβα, σε όσες χώρες θέλει να πλήξει, να ανατρέψει τις κυβερνήσεις τους, να επιβάλει τα δικά του συμφέροντα.

Αυτή είναι η κατάσταση στη Μέση Ανατολή αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό είναι ένα τελευταίο επεισόδιο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τώρα και 15 χρόνια ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός κατεδαφίζει, κατερειπώνει, καταστρέφει τις χώρες της Μέσης Ανατολής. Κήρυξε πόλεμο ενάντια στο Αφγανιστάν το 2001, ενάντια στο Ιράκ το 2003, ενάντια στην Λιβύη το 2011, ενάντια στη Συρία το 2011. Όλη αυτή η πολιτική είναι μία πολιτική ιμπεριαλιστικής επέμβασης, τεμαχισμού και καταστροφής των χωρών και δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό. Ποιος είναι αυτός που ευθύνεται πραγματικά. Ποιος είναι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος που οδηγεί τους λαούς σε αυτό το ποτάμι αίματος, σε αυτά τα εκατομμύρια των προσφύγων που γλιτώνουν από τους πολέμους του ιμπεριαλισμού και έρχονται εδώ με την προσφυγιά, όλοι όσοι δολοφονούνται στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, είτε άμαχος πληθυσμός είτε στα πεδία των μαχών. Γιατί ναι,  δεν πρέπει να ξεχνάμε  σύντροφοι και φίλοι ότι ύστερα από 15 χρόνια κατακτητικών πολέμων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού,  αυτός όχι μόνο δεν βγαίνει νικητής, αλλά βουλιάζει μέσα στο τέλμα των πολέμων και αυτό πρωταρχικά οφείλεται στη γενναία αντίσταση,  στους ποταμούς αίματος που έδωσαν και δίνουν αυτοί οι λαοί του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Συρίας, της Παλαιστίνης, της Λιβύης στα πεδία των μαχών. Δεν πρέπει να μείνουμε στο σήμερα μόνο αλλά να δούμε τι έγινε αυτά τα 15 χρόνια στη Φαλούτζα, στη Βαγδάτη, στη Μοσούλη, στη Ναμπλούς, στη Ράλα , παντού όπου μπορούν οι λαοί να αντισταθούν. Και αυτό ακριβώς το πράγμα πρέπει να το προβάλλουμε και να δείχνουμε ότι οι αγώνες των λαών ήταν αυτοί που έχουν οδηγήσει σε μεγάλα αδιέξοδα τον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό,  σε τέτοια αδιέξοδα που δεν του επέτρεψαν να διαμορφώσει αυτός τις εξελίξεις στη Συρία την τελευταία περίοδο και που αναγκάστηκε στην πραγματικότητα να υποχωρήσει με εξασθενημένες τις δυνάμεις του και με αδυναμία να επηρεάσει και να επιβάλει τη δική του γραμμή και τα δικά του συμφέροντα σε αυτή την περιοχή. Και βλέπουμε τώρα σε αυτή τη χώρα, στη Συρία, να διαδραματίζει αποφασιστικό ρόλο ο ρωσικός ιμπεριαλισμός. Το ίδιο βλέπουμε και στην Λιβύη, όπου δηλαδή η συνάντηση που έγινε πριν στη Μόσχα ανάμεσα στη Ρωσία, την Τουρκία και τους δύο αντιπροσώπους της Λιβύης, γίνεται από αυτές τις δυνάμεις και αυτοί είναι που εμφανίζονται σαν οι βασικές δυνάμεις για να επηρεάσουν τις εξελίξεις και να ρυθμίσουν την κατάσταση στην χώρα αυτή, στη Λιβύη. Αύριο γίνεται η Συνδιάσκεψη του Βερολίνου με τη συμμετοχή και των άλλων μεγάλων δυνάμεων, των ΗΠΑ, της Γερμανίας, της Κίνας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Μ. Βρετανίας και των υπόλοιπων χωρών από την οποία Συνδιάσκεψη λείπει η ελληνική κυβέρνηση, λείπει η Ελλάδα και αυτό πραγματικά είναι και ένα δείγμα εξευτελισμού της κυβέρνησης από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Όσο κι αν θέλουν με ψευτοπαληκαρισμούς και λεονταρισμούς τώρα να εμφανιστούν ότι παίζουν  κάποιο ρόλο, τα πραγματικά στοιχεία δείχνουν ότι η χώρα, η κυβέρνηση, η Ελλάδα απουσιάζει από μια τέτοια σοβαρή, ιμπεριαλιστική φυσικά Συνδιάσκεψη, που έρχεται να βάλει στο τραπέζι των ιμπεριαλιστών, το πρόβλημα που λέγεται Λιβύη, να δει πώς θα το αντιμετωπίσει. Αλλά και σε αυτή την περίπτωση ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός φαίνεται εξασθενημένος.

Δεν θέλω να παρανοήσουμε και να πούμε τώρα ότι η Αμερική εν πάση περιπτώσει είναι σε αποδρομή. Όχι, αλλά δεν μπορούμε να μη δούμε τις εξελίξεις που συντελούνται, και το λέω αυτό γιατί θα κατανοηθούν ορισμένα ζητήματα περισσότερο εάν δούμε αυτή την πλευρά.

Πρέπει να δούμε τις εξελίξεις τις τρεις τελευταίες δεκαετίες. Πώς δηλαδή διαμορφώθηκε και διαμορφώνεται το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σκηνικό. Το 1990 ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός εμφανίζεται να κυριαρχεί σε πλανητικό επίπεδο, να είναι η κυρίαρχη ιμπεριαλιστική δύναμη, η μοναδική υπερδύναμη, ιδιαίτερα ύστερα από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Και έτσι ακριβώς κύλησε η δεκαετία του 1990 και η δεκαετία του 2000, όπου δηλαδή ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός φαίνεται ότι είναι παντοδύναμος, ότι είναι αδιατάρακτη η παγκόσμια ηγεμονία και κυριαρχία του, ότι εξαπολύει πολέμους από δω και από κει, κατεδαφίζει τα Βαλκάνια το 99, τη Μέση Ανατολή, το Ιράκ το 1991, το  Αφγανιστάν το 2001, το Ιράκ ξανά το 2003, αυτό που είπαμε μετά Συρία, Λιβύη και λοιπά. Φαινόταν δηλαδή ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός για δύο δεκαετίες ότι ήταν μόνος του, έπαιζε μπάλα μόνος του, ενώ η Ρωσία τη δεκαετία του 90 και του 2000 είναι βυθισμένη μέσα σε μία εσωτερική κρίση και αποτελμάτωση, με διαμελισμό και τεμαχισμό κομματιών της. Η Κίνα είναι ακόμα ανίσχυρη  οικονομικά και πολιτικά, η Ευρωπαϊκή Ένωση ψάχνεται και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός είναι αυτός που είναι. Από τις αρχές της δεκαετίας του 2010 βλέπουμε ότι αρχίζει και στομώνει η ιστορία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Σημείο καμπής είναι ακριβώς το 2015 με τις εξελίξεις στη Συρία, όπου αποφασιστικός λόγος και ρόλος δίνεται στον Ρωσικό ιμπεριαλισμό.  Προηγούμενα η Ρωσία υπενθυμίζει την παρουσία της με την κρίση στην Κριμαία, όπου προσαρτά μέσα σε μία νύχτα την Κριμαία απαντώντας στο πραξικόπημα που οργανώνει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στην Ουκρανία και όλη αυτή η ιστορία που είδαμε στο Μεϊντάν. Και βλέπουμε ότι το παγκόσμιο σκηνικό αλλάζει. Ταυτόχρονα η Κίνα, ιδιαίτερα αυτή τη δεκαετία, ξεχωρίζει, προσπερνά τη δεύτερη οικονομική δύναμη του πλανήτη, την Ιαπωνία, και όλο το διάστημα αυτό της τελευταίας δεκαετίας βλέπουμε ότι με μία μεγάλη ταχύτητα, διάρκεια και κλίμακα ανόδου τέτοιας έκτασης που δεν έχει δει ποτέ ο καπιταλιστικός κόσμος,  η Κίνα υπερσκελίζει τους πάντες και τώρα στην πραγματικότητα είναι στην ίδια οικονομική θέση με τον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Αν μάλιστα υπολογιστεί το ΑΕΠ της Κίνας σε ισοτιμία αγοραστικής δύναμης που λέμε είναι πολύ περισσότερο από το ΑΕΠ του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Σε κάθε περίπτωση η Κίνα είναι η χώρα που μπορεί με την κρατική υπόσταση της να αποτελέσει το βασικό ανταγωνιστή του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στο οικονομικό επίπεδο. Η Ρωσία όπως είπαμε προηγούμενα εμφανίζεται πολύ πιο ισχυρή και με νέους όρους μπαίνει στο τραπέζι και έτσι βλέπουμε ότι ξεκινάει η δεκαετία του 2020 εντελώς διαφορετικά από ότι ήταν ο πλανήτης το 1990. Αυτό νομίζω να το κρατήσουμε. Ποιό είναι το χαρακτηριστικό του; Το χαρακτηριστικό του είναι ότι πηγαίνουμε σε μία πολυπολική κατάσταση, δεν υπάρχει ένας αδιατάρακτος κυρίαρχος, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Υπάρχει και ο ρωσικός ιμπεριαλισμός και ο κινεζικός ιμπεριαλισμός και ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός, αν και εδώ οι εξελίξεις είναι στην αντίθετη κατεύθυνση, κλονίζεται η συνοχή και η ενότητα του, οι Βρετανοί φεύγουν, πάνε να προσκολληθούν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αρχίζουν και διαμορφώνονται πιο συγκεκριμένα τα μεγάλα μέτωπα και βλέπουμε Ρωσία και Κίνα συμβαδίζουν αλλά δεν πρέπει να θεωρήσουμε ότι θα πάνε μαζί πακέτο χωρίς αντιθέσεις μεταξύ τους. Βλέπουμε ότι η Μεγάλη Βρετανία αποχωρεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση, οξύνονται οι αντιθέσεις ανάμεσα στη Γαλλία και στη Γερμανία, ενώ Γαλλία και Γερμανία παίζουν με τη Ρωσία και την Κίνα σε αντιπαράθεση με τους Αμερικανούς και φυσικά οι Αμερικανοί πέρα από όλα τα άλλα έχουν και μία τεράστια εσωτερική διαπάλη και ένα διχασμό που δεν έχει γνωρίσει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στις τελευταίες εκατονταετίες.

Δεν είναι φυσικά προσωπικό ζήτημα ανάμεσα στον  Τραμπ και στην Πελόζι. Υπάρχουν προφανώς πολύ μεγάλες αντιθέσεις ανάμεσα στα μονοπώλια, την μονοπωλιακή αστική τάξη των Ηνωμένων Πολιτειών, η οποία έχει να κάνει και με την στρατηγική που πρέπει να ακολουθήσει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στην παγκόσμια σκηνή και όλο αυτό δημιουργεί μία νέα εικόνα για το 2020. Είναι μία εικόνα εξασθένησης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ενίσχυσης των ανταγωνιστών του, έχουμε δηλαδή μία μεγάλη ανακατάταξη σε παγκόσμιο επίπεδο και δεν ξέρουμε πώς θα βγει αυτή η δεκαετία και πώς θα είναι ο πλανήτης μας το 2030. Σίγουρα όμως η τάση εξασθένησης της δύναμης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού υπάρχει, θα συνεχιστεί, όπως επίσης και η τάση ενδυνάμωσης των άλλων δυνάμεων. Τι μπορεί να δώσει αυτό, δεν μπορούμε να κάνουμε προφητείες. Αυτή είναι η πραγματικότητα όμως και αυτή ακριβώς η εξασθένιση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού δίνει τη δυνατότητα σε χώρες περιφερειακές, όπως είναι η Τουρκία να διαπραγματευτεί με άλλους όρους την υπόστασή της. Της δίνει περιθώρια μιας διπλωματικής ευελιξίας και αξιοποίησης των αντιθέσεων σε επίπεδο ευρύτερο και έτσι έχουμε χώρες, και δεν θα είναι μόνο η Τουρκία, θα προκύψουν κι άλλες, οι οποίες πάνε να καλύψουν το κενό που αφήνει αυτή η υποχώρηση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Και δημιουργείται μία κατάσταση όπου αυτή η χώρα, η οποία ήταν ασφυκτικά πριν από κάποια χρόνια προσδεμένη στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, βλέπουμε να διαπραγματεύεται διπλωματικά και όχι μόνο με διαφορετικούς όρους τη δική της υπόσταση και για αυτό ακριβώς σε ένα ρευστό τοπίο που υπάρχει στη Μέση Ανατολή και στην Ανατολική Μεσόγειο δημιουργείται μία κατάσταση η οποία μπορεί να οδηγήσει τα πράγματα σε επικίνδυνες, κρίσιμες εξελίξεις. Βλέπουμε Δηλαδή μία Τουρκία όχι μόνο να ανοίγεται προς την Ανατολή, στη Ρωσία δηλαδή και στην Κίνα, και προς το Ιράν, προς  αυτή την κατεύθυνση, αλλά ταυτόχρονα αυτό συνοδεύεται με μία επιθετική, επεκτατική πολιτική, το είδαμε πριν από δυο-τρεις μήνες με την Τουρκική εισβολή στη Βόρεια Συρία, όπου στην πραγματικότητα από κοινού με τη Ρωσία διαμόρφωσαν μία ζώνη στη Βόρεια Συρία, ένα προτεκτοράτο αρκετών δεκάδων χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων το οποίο το ελέγχουν, το οποίο είναι κατεχόμενο.  Δεν είναι η πρώτη φορά που εισβάλει Τουρκία στη Συρία, είναι η τρίτη φορά και στο Ιράκ. Γιατί είναι μία δύναμη η οποία βλέπει ότι μπορεί να αξιοποιήσει τη σημερινή πραγματικότητα που διαμορφώνεται στην Ανατολική λεκάνη της Μεσογείου και στη Μέση Ανατολή.

Η Τουρκία είναι μία χώρα μιας άλλης κλίμακας από την Ελλάδα. Είναι τώρα και 15 χρόνια μέλος του G20, δηλαδή της ομάδας η οποία συσπειρώνει τις 20 ας πούμε πιο ισχυρές χώρες του κόσμου. Είναι μία χώρα με το δεύτερο Νατοϊκό στρατό,  έχει πενταπλάσιο ΑΕΠ από ότι η Ελλάδα, εξαπλάσιο πληθυσμό και έκταση από ότι η Ελλάδα. Και πάνω στη βάση αυτή ακριβώς και των διεθνών, εσωτερικών και γειτονικών εξελίξεων, δίπλα στις πάγιες διεκδικήσεις που είχε η άρχουσα τάξη της Τουρκίας, προσθέτει και καινούργια πράγματα. Τώρα και λίγα χρόνια, βάζει ανοιχτά το ζήτημα της αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάνης.

Εξάλλου αυτό έκανε στη Συρία, αυτό θέλει να κάνει και στα δυτικά της σύνορα, όχι μόνο στα ανατολικά. Θέλει να αναθεωρήσει τα σύνορα τα οποία καθορίστηκαν από την Λωζάνη και θα είδατε ότι και τώρα την επέμβαση της στη Λιβύη τη δικαιολογεί με το ότι εδώ έχουμε εμείς ιστορικούς δεσμούς με το λαό της Λιβύης, όταν η οθωμανική αυτοκρατορία  ήλεγχε  τη Βόρεια Αφρική.

Η Τουρκία φυσικά έχει ξένα στρατεύματα και βάσεις έξω από τη χώρα της. Διαθέτει βάσεις στη Συρία, στο Ιράκ, στο Κατάρ,  στο Σουδάν, στη Σομαλία, στην Αλβανία. Είναι μία δύναμη η οποία θέλει να εμφανιστεί σαν ηγεμονική, περιφερειακή δύναμη, και από κει και πέρα βάζει ανοιχτά, με καθαρό τρόπο το ζήτημα της αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάννης εδώ στη Μεσόγειο στα σύνορα με την Ελλάδα. Το τουρκολιβυκό Σύμφωνο το οποίο οριοθέτησε τη θαλάσσια ζώνη Τουρκίας- Λιβύης είναι πραγματικά προκλητικό.  Τόσο με τον ορισμό και τον καθορισμό της υφαλοκρηπίδας, όσο και της ΑΟΖ που λέει, η Τουρκία τεμαχίζει την Ανατολική Μεσόγειο,  αγνοεί παντελώς την ΑΟΖ και τα χωρικά ύδατα θα έλεγα, εκτός από τα έξι μίλια των ελληνικών νησιών, της Κρήτης, της Δωδεκανήσου και προφανώς όχι μόνο αυτών. Αυτή είναι η αντίληψη της Τουρκίας σε ότι αφορά την ΑΟΖ των ελληνικών νησιών,- αυτό ακριβώς είπε και ο Ερντογάν όταν έβγαλε την φωτογραφία εκεί που έδειξε στο Αιγαίο-, όπου στην πραγματικότητα η Τουρκία θεωρεί ότι πρέπει στο μέσον του Αιγαίου να χωριστούν οι δύο ζώνες, αγνοώντας εντελώς την ύπαρξη ελληνικών νησιών. Αλλά δεν είναι μόνο ότι αγνοεί την ΑΟΖ των ελληνικών νησιών. Εδώ βγήκε χθες για να το επιβεβαιώσει ξανά και ξανά ο Τσαβούσογλου και να πει ότι δεν έχει διευκρινιστεί η κυριαρχία των ελληνικών νησιών, πολλών νησιών που βρίσκονται στο Αιγαίο και πρέπει να δούμε τι κάνουμε με αυτά. Δεν μιλάμε τώρα για όλη αυτή την ιστορία των τελευταίων δεκαετιών όπου βάζει το ζήτημα της απειλής πολέμου αν τολμήσει η Ελλάδα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα πέρα από τα έξι μίλια, μαζί με όλες αυτές τις παραβάσεις, παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου από τη μεριά της Τουρκίας, αλλά το βασικό είναι ότι η Τουρκία θέτει ζήτημα εδαφικής κυριαρχίας. Και αυτή είναι η ουσία και αυτό είναι και το βασικό πρόβλημα της εδαφικής επέκτασης προς τη μία ή την άλλη πλευρά. Αυτό είναι και το βασικό πρόβλημα και με αυτό θα είμαστε αντιμέτωποι το επόμενο διάστημα. Γιατί βλέπουμε τώρα ότι αυτές οι απειλές κλιμακώνονται και δεν ξέρουμε σε ποια φάση μπορεί να κορυφωθούν και που να οδηγήσουν. Αυτή είναι η πραγματικότητα σε αυτή τη πραγματικότητα πρέπει να δούμε πως τοποθετούμαστε. Καταρχήν πώς απαντάει η ελληνική αστική τάξη, η ελληνική κυβέρνηση διαχρονικά, όχι μόνο τώρα.

Η πολιτική την οποία ασκεί η ελληνική αστική τάξη είναι ότι μέσα από την πολιτική της υποτέλειας και πρόσδεσης στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, μέσα από την αναζήτηση της προστασίας και της εύνοιας από τους Αμερικανούς θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την τουρκική επιθετικότητα. Και  στη βάση αυτή μετατρέπει την Ελλάδα σε μία αμερικανική στρατιωτική βάση και νατοϊκή, την κάνει πολεμικό ορμητήριο, τα δίνει όλα στους Αμερικανούς για να μπορέσει να κερδίσει αυτή την εύνοια και αυτή την προστασία μπροστά στην επιθετικότητα του τουρκικού επεκτατισμού.  Αυτή είναι η πολιτική που ασκεί πολλά χρόνια τώρα η ελληνική ολιγαρχία και οι κυβερνήσεις της. Δεν ξέφυγε ι βέβαια από αυτή την πολιτική, η πρώτη φορά κυβέρνηση της αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, που εκτός των άλλων αποενοχοποίησε και τον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό από όλη αυτή την πάλη που ανέπτυσσε η αριστερά, και το τι ακριβώς εκφράζει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός για την Ελλάδα.

Ταυτόχρονα όλο το διάστημα αυτό ακολουθεί μία πολιτική κατευνασμού στην προσπάθειά της να μπορέσει να αποφύγει μία αντιπαράθεση με την πλευρά της Τουρκίας και να μην οδηγηθούν τα πράγματα όπως είπε χθες ο Δένδιας σε μία πολεμική αναμέτρηση.  Αυτή η πολιτική του κατευνασμού τη βλέπουμε και σήμερα, είναι αυτή η πολιτική η οποία θέλει να στείλει τις διαφορές στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και αυτό να αποφασίσει για ό,τι μπορεί να θεωρηθούν διαφορές ανάμεσα στις δύο χώρες. Το ταξίδι του Μητσοτάκη στη Νέα Υόρκη ήταν ενδεικτικό ακριβώς της πολιτικής της ελληνικής ολιγαρχίας. Θυμόμαστε, πρόσφατο είναι, τι ακριβώς είπε ο Μητσοτάκης στο Τραμπ.  Αδημονούμε για τη στήριξή σας, και χθες μάλιστα, προχθές, σε μία συνέντευξη του υπογράμμισε ότι ο Πομπέο είπε πως οι Ηνωμένες Πολιτείες εγγυώνται την ασφάλεια της Ελλάδας απέναντι στην Τουρκία. Αυτή είναι η πολιτική ιδεολογία τους. Πρωθυπουργός χώρας που βγαίνει και λέει ότι την ασφάλεια της χώρας του την εγγυώνται οι Ηνωμένες Πολιτείες. Και μόνο αυτό δείχνει την ιδεολογία του ραγιαδισμού, της υποτέλειας και της ξενοδουλείας μιας χώρας, της κυβέρνησής της μάλλον, η οποία εναποθέτει στους ξένους προστάτες την ασφάλεια της χώρας και του λαού της. Αυτή είναι η πολιτική τους και με αυτή την πολιτική που να πάει η χώρα. Για αυτό λέμε ότι αυτή η πολιτική της εξάρτησης και της υποτέλειας είναι μία πολιτική που οδηγεί σε μεγάλα αδιέξοδα και που βέβαια δεν μπορούμε εμείς να θεωρήσουμε ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι ο εγγυητής της ασφάλειας της χώρας. Αυτό θεωρούσαν και στην Κύπρο το 74, αυτό θωρήσανε  και οι Κούρδοι και όσοι άλλοι θεώρησαν ότι θα μπει μπροστά ο ένας ή ο άλλος ιμπεριαλιστής για να εγγυηθεί την ασφάλεια τους. Όπως έλεγε ο Τσόρτσιλ οι μεγάλες χώρες δεν έχουν σταθερούς συμμάχους, αλλά σταθερά συμφέροντα. Αυτά είναι που καθορίζουν την πολιτική τους, και φυσικά μπροστά σε αυτή την κατάσταση που υπάρχει ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία, όπου δηλαδή ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός κάνει ότι μπορεί για να κρατήσει στην τροχιά του την Τουρκία δεν πρόκειται να θυσιάσει το οτιδήποτε για να σώσει την Ελλάδα από μία τέτοια επιθετική πολιτική  της άρχουσας τάξης της Τουρκίας.

Τώρα απέναντι σε αυτή την κατάσταση  ποια είναι η πολιτική  των άλλων κομμάτων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος το προηγούμενο διάστημα εφάρμοσε μία τέτοια πολιτική υποτέλειας και ξενοδουλείας  απέναντι στον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό εμφανίζεται τώρα να λέει ας μην υπογράψουμε την ανανέωση της Συμφωνία για τις βάσεις, πριν εγγυηθούν οι Αμερικανοί την ασφάλεια της Ελλάδας. Στην πραγματικότητα το ίδιο λέει και αυτός και προσπαθεί να δημαγωγήσει ακριβώς για να εμφανιστεί τώρα και με κάποια αντιαμερικανική μάσκα , αλλά στην ουσία και τα δύο βασικά κόμματα, και η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ, και τα υπόλοιπα βέβαια, ακολουθούν την ίδια πολιτική. Απέναντι σε αυτή την κρίσιμη κατάσταση που μπορεί να γεννήσει και κινδύνους θερμών επεισοδίων και πολέμου γιατί τα σενάρια, όχι τα θεωρητικά, τα πραγματικά, τα υπαρκτά μπορούν να οδηγήσουν εκεί. Ο Ερντογάν δήλωσε ότι μέσα στο 2020 θα στείλει γεωτρύπανα, ερευνητικά σκάφη και πολεμικά πλοία που θα τα συνοδεύουν για να τρυπήσει πάνω στην ΑΟΖ που καθόρισε με τη Λιβύη. Αυτή που θεωρεί ότι είναι υφαλοκρηπίδα του, αυτή που θεωρεί ότι δεν μπορεί κανένας άλλος να ασκήσει την οποιαδήποτε κυριαρχία ή κυριαρχικά δικαιώματα σε αυτή την ΑΟΖ που έχει καθοριστεί από τις δύο αυτές χώρες, και λέει λοιπόν ότι εγώ ετοιμάζομαι μέσα στο 2020 να πάω και να τρυπήσω νότια της Κρήτης. Τι θα συμβεί; Μπορεί να σταθεί κυβέρνηση στην Ελλάδα η οποία θα μείνει άπραγη μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο, όπου δηλαδή θα θεωρήσει η Τουρκία πως αυτή όλη η ζώνη των δεκάδων χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων αποτελεί κυριαρχικό της δικαίωμα και ότι η Κρήτη δεν έχει υφαλοκρηπίδα;  Νομίζω ότι θα κορυφώσει έτσι κι αλλιώς την κατάσταση και την κρίση εδώ στην περιοχή μας και νομίζω πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για ό,τι μπορεί να συμβεί σε αυτή την περίπτωση. Δεν χρειάζεται να κινδυνολογούμε, εμείς πολιτικά θα μιλήσουμε, πολιτικά πρέπει να απευθυνθούμε στον κόσμο και να τον καλέσουμε σε μία επαγρύπνηση σε έναν αγώνα, σε μια κατεύθυνση τέτοια που πραγματικά μπορεί να συνδέσει τις θέσεις, τις απόψεις μας, το προσανατολισμό μας με την ελληνική κοινωνία, με τους εργαζόμενους.

Πώς στέκεται σε αυτή την κατάσταση η αριστερά, ή οι δυνάμεις τουλάχιστον που αναφέρονται στην αριστερά, πώς στέκεται το Μ-Λ ΚΚΕ σε μία τέτοια κρίσιμη κατάσταση.

Καταρχήν σύντροφοι να σημειώσουμε ότι υπάρχει μία σοβαρή υποβάθμιση της έννοιας του πατριωτικού αγώνα μέσα στην ελληνική κοινωνία. Με τρόπο μεθοδικό, δεν θέλω να θεωρήσω συνειδητό, αλλά εκ των πραγμάτων από τη στάση και τη θέση που παίρνουν οι άλλες δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά, τόσο για την έννοια της πατρίδας όσο και για την υπόθεση και την έννοια της εθνικής Ανεξαρτησίας και του αγώνα του εθνικοαπελευθερωτικού που αποτέλεσε το άρμα για την αριστερά της Ελλάδας να αναχθεί σε ηγέτιδα δύναμη του έθνους όλο το διάστημα αυτό τώρα και 70 χρόνια,  να βυζαίνει από αυτούς τους αγώνες και να τροφοδοτεί και να εξοπλίζει τις νέες γενιές με τους μεγάλους αγώνες που έκανε η αριστερά στο όνομα του εθνικού και λαϊκού συμφέροντος. Αυτά έχουν υποχωρήσει και έχουν υποχωρήσει με συγκεκριμένες ευθύνες και θέσεις αυτών των οργανώσεων και πρώτα από όλα του ΚΚΕ. Όταν το  ΚΚΕ ισχυρίζεται και λέει ότι η χώρα μας δεν είναι χώρα εξαρτημένη από τον ιμπεριαλισμό, ότι η χώρα μας είναι μία ιμπεριαλιστική χώρα, ότι είναι λάθος και εναντιώνεται και καταγγέλλει εκείνους που παλεύουν για την εθνική ανεξαρτησία και ό,τι έχει εθνικό το αποδιώχνει και το εξοβελίζει, αυτό τί πράγμα καλλιεργεί στον κόσμο της αριστεράς, δεν λέω γενικά στον ελληνικό λαό. Ότι η αριστερά δεν τα πάει καλά με τον αγώνα για τα εθνικά συμφέροντα, δεν θέλει να έχει πάρε-δώσε με αυτά. Η αριστερά ή το κομμουνιστικό κίνημα υποτίθεται είναι το κίνημα του αντικαπιταλισμού, της πάλης για την επανάσταση και τη σοσιαλιστική εξουσία. Και εκχωρεί αυτό το έδαφος στους ακροδεξιούς και στους φασίστες να εμφανίζονται ότι είναι υποτίθεται υπερασπιστές των εθνικών συμφερόντων.

Έτσι οι εθνοπροδότες , οι πατριδοκάπηλοι, οι εθνοκάπηλοι είναι εκείνοι που μιλάνε στο όνομα των εθνικών συμφερόντων, δημαγωγούν ασύστολα, ψεύτικα και η αριστερά κάνει πως δεν γνωρίζει για αυτό το πράγμα. Είναι μάλιστα ορισμένοι που ντρέπονται να πούνε εθνική ανεξαρτησία, λένε σκέτο ανεξαρτησία, γιατί τους πέφτει βαρύ το σύνθημα να πούνε παλεύουμε για εθνική ανεξαρτησία. Όταν λοιπόν υπάρχει αυτή η κατάσταση, αυτό διαβρώνει, υποχωρεί και το πνεύμα το αγωνιστικό της πάλης απέναντι καταρχήν στον ιμπεριαλισμό, απέναντι στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, απέναντι στο Ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό, για να σπάσουν τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, αυτά που θεωρεί το ΚΚΕ ότι δεν υφίστανται, γιατί η Ελλάδα δεν είναι μία χώρα εξαρτημένη, είναι ιμπεριαλιστική , που θα κάνει ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Δηλαδή τώρα η Ελλάδα με την Τουρκία θα κάνουν πόλεμο ιμπεριαλιστικό.  Όταν λες ότι αυτός ο πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός,  όταν λες ότι αυτός είναι άδικος και από τις δύο πλευρές, αντιδραστικός, τι  έννοια έχει να πεις ότι εγώ θα υπερασπίσω τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μου; Δεν έχει καμία έννοια αυτό. Όταν λες ότι ο πόλεμος είναι άδικος, αντιδραστικός,  τότε δεν έχει νόημα η υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας σου, λες κάτω οι δυο αστικές τάξεις,  επανάσταση , θα πάρουμε τη σοσιαλιστική εξουσία. Αυτός είναι ο χαρακτήρας του πολέμου που λέει άδικος και αντιδραστικός ή ιμπεριαλιστικός  ακόμα περισσότερο. Άρα δεν μπορείς να λες και το ένα και το άλλο. Και υπερασπίζομαι την κυριαρχία, αν  υποθέσουμε εξαπολύσει επίθεση η Τουρκία, αλλά και ο πόλεμος αυτός είναι άδικος και αντιδραστικός .

Κοιτάξτε σύντροφοι, τα σενάρια του πολέμου που έχουμε μπροστά μας για να είμαστε συγκεκριμένοι και ρεαλιστές δεν είναι κι ούτε τα βάζει η ελληνική αστική τάξη. Δεν θα έχουμε σενάριο  για να πάρουμε την κόκκινη Μηλιά ούτε για να αναστήσουμε τον μαρμαρωμένο βασιλιά.

Το βασικό σενάριο που μπορεί να υπάρχει και υπάρχει δηλαδή, είναι η αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας από την πλευρά της Τουρκίας. Αυτό είναι φανερό, το βλέπουμε, το διαπιστώνουμε.  Απαλλάσσει αυτό από τις ευθύνες της την ελληνική αστική τάξη;  Όχι βέβαια και πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ποια είναι ακριβώς η δική μας θέση. Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε καθώς είναι προσδεμένη ασφυκτικά η ελληνική αστική τάξη στον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό και ο πόλεμος δεν είναι ακριβώς συγκεκριμένος, ποια χρονική στιγμή, ποιες δυνάμεις, πως και λοιπά. Μπορεί στην Ανατολική Μεσόγειο να γίνουνε ευρύτερες αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις με Ρωσία, Ηνωμένες Πολιτείες δεν ξέρω ποιες άλλες δυνάμεις, και στο βαθμό που είμαστε εμείς εδώ ασφυκτικά δεμένη στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό δεν μπορούμε να αποκλείσουμε να μη γίνουν τυχοδιωκτισμοί πριν από την ελληνική αστική τάξη και επιθετικές ενέργειες. Εξάλλου βλέπουμε ένα άλλο στοιχείο της πολιτικής της είναι υποτίθεται οι περίφημες τριμερείς συμμαχίες. Η συμμαχία Ελλάδας – Ισραήλ -Κύπρου και Αιγύπτου. Εμείς σύντροφοι δεν έχουμε καθορίσει ετούτη τη στιγμή ποιος είναι ο χαρακτήρας ενός ενδεχόμενου πολέμου ανάμεσα στις δυο χώρες. Θα το καθορίσουμε τη στιγμή που πρέπει, όταν πρέπει ή αν θέλετε όταν ξεσπάσει αυτός ο πόλεμος. Όπως καθορίσαμε τη θέση του Μ-Λ ΚΚΕ  απέναντι στον πόλεμο που εξαπέλυσαν οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές από δω ή από κει, όταν έγινε ο πόλεμος και είπαμε στα Βαλκάνια ή στη Μέση Ανατολή ότι είναι άδικος, κατακτητικός ιμπεριαλιστικός από την πλευρά του αμερικανικού, του ευρωπαϊκού, του νατοϊκού ιμπεριαλισμού και δίκαιος από την πλευρά των λαών και των χωρών που παλεύουν απέναντι σε αυτόν  τον επιθετικό πόλεμο.

Αυτό θα κάνουμε και όταν και εδώ ξεσπάσει ο πόλεμος, αλλά έχοντας ξεκαθαρίσει τις αρχές πάνω στη βάση των οποίων στηρίζουμε αυτή ακριβώς την εκτίμηση μας. Έχουμε ξεκαθαρίσει ποια είναι η πραγματικότητα στην περιοχή και ταυτόχρονα η θέση η δική μας λέει ότι αν η χώρα βρεθεί μπροστά στον κίνδυνο πολεμικής εισβολής, καταπάτησης εδαφικής κυριαρχίας και ακεραιότητας, κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας, εμείς θα υπερασπίσουμε την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας.

Αν η χώρα μας προβεί σε τυχοδιωκτικές και επιθετικές κινήσεις εμείς θα καταγγείλουμε αυτές τις επιθετικές κινήσεις και θα καλέσουμε το λαό και στο ένα και στο άλλο να αντισταθεί. Αυτή είναι η δική μας η θέση και όχι ότι αυτή τη στιγμή πρέπει εμείς εδώ να θεωρήσουμε ότι ο πόλεμος που μπορεί να γίνει είναι άδικος, όπως λένε όλες  αυτές οι οργανώσεις, είναι πόλεμος αντιδραστικός. Γιατί σε αυτή την περίπτωση δεν ενδιαφέρεσαι για τα σύνορα. Δεν υπάρχει αγώνας, πάλη να μην αλλάξουν τα σύνορα, να παραμείνουν ως έχουν, να μην υπάρξει επίθεση από τη μία ή την άλλη πλευρά για να αλλοιώσει και να αποσπάσει εδάφη από τη μία ή την άλλη χώρα. Και βλέπουμε ότι αυτός ο οποίος θέτει αυτό το ζήτημα, δηλαδή να αποσπάσει εδάφη και έχει αποσπάσει εδάφη στη Συρία, είναι η Τουρκική ολιγαρχία. Έτσι εμείς τοποθετούμαστε απέναντι σε αυτά τα ζητήματα που θεωρούμε ότι είναι κρίσιμα και στα οποία νομίζουμε ότι πρέπει να βάλουμε στο πραγματικό τους πλαίσιο τις θέσεις και τις απόψεις που υποστηρίζει το Μ-Λ ΚΚΕ.

Δηλαδή να παλέψουν οι λαοί της Ελλάδας και της Τουρκίας για την ελληνοτουρκική φιλία, σε ένα κοινό αγώνα απέναντι στον ιμπεριαλισμό και στην αστική τάξη, αλλά μία ελληνοτουρκική φιλία που θα στηρίζεται και πάνω στην καταδίκη οποιασδήποτε επιθετικής, επεκτατικής πολιτικής, σε οποιοδήποτε αλλαγή συνόρων, σε οποιαδήποτε ιστορία που θέλει να βάλει μία αστική τάξη σε περιπέτειες εδώ τους δύο λαούς, η μία ή η άλλη. Αυτή είναι η πάλη που πρέπει να κάνουμε, ή πάλη δηλαδή για την αποτροπή του πολέμου, για να φύγει η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ, την αμερικανική κηδεμονία, τις αμερικάνικες βάσεις , την Ευρωπαϊκή Ένωση, για να μπορέσει να παλέψει για την αποτροπή του πολέμου στη βάση αυτής ακριβώς της ελληνοτουρκικής φιλίας που θα έχει ξεκαθαρίσει και θα έχει οριοθετήσει ακριβώς τα πράγματα όπως είναι .

Λοιπόν σε αυτή τη βάση εμείς σύντροφοι και φίλοι καλούμε τον κόσμο να παλέψει, να σταθεί και πιστεύουμε ότι το επόμενο διάστημα θα μας δώσει τη δυνατότητα να ξαναδούμε και να ξανασυζητήσουμε πάνω στα προβλήματα αυτά. Υπάρχουν πολλές πλευρές που δεν μπορούσαν να μπουν στο τραπέζι. Μπορούμε μέσα από τη συζήτηση, μέσα από τις τοποθετήσεις να αναδειχθούν ερωτήματα, ή απόψεις , θέσεις οι οποίες μπορούν να βοηθήσουν την κουβέντα μας για αυτά τα ζητήματα. Με αυτό το πράγμα σύντροφοι και φίλοι νομίζω να ξεκινήσει η συζήτηση. Ευχαριστώ.

Το κλείσιμο του σ. Α. Παπαδόπουλου στην εκδήλωση

του Μ-Λ ΚΚΕ, στην Αθήνα, στις 18 Γενάρη 2020

Τώρα σε αυτά τα ερωτήματα που τέθηκαν, πρώτα το ζήτημα της συνεργασίας Αμερικής, Κίνας. Δεν ξέρω η συντρόφισσα τι εννοεί. Δηλαδή αυτή η συμφωνία που έγινε χθες και ανακοινώθηκε σε ότι αφορά τους δασμούς. Η αλήθεια είναι ότι ύστερα από ενάμιση χρόνο ανταγωνισμού, οικονομικού και εμπορικού πολέμου που κήρυξαν οι Αμερικανοί στην Κίνα, τώρα ρυθμίστηκε μία πρώτη φάση, ένας κύκλος προϊόντων και φυσικά εξακολουθούν να υπάρχουν από την πλευρά της Αμερικής σε ισχύ οι υπόλοιπες οικονομικές κυρώσεις, δηλαδή οι δασμοί που έχει βάλει σε προϊόντα αξίας περίπου 500 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Και υποτίθεται ότι συζητάνε τώρα και θέλει να φτιάξει ο Τραμπ μία καλύτερη συμφωνία για τα αμερικανικά συμφέροντα. Μιλάμε φυσικά για ένα τρομερό οικονομικό πόλεμο. Οι Αμερικανοί βλέπουν ότι ο μόνος που μπορεί να αμφισβητήσει τουλάχιστον οικονομικά την πρωτοκαθεδρία τους είναι ο κινεζικός καπιταλισμός. Διότι όπως είπα και εισηγητικά  η ταχύτητα, η κλίμακα ανόδου και η διάρκεια με την οποία αναπτύσσεται η οικονομία της είναι πρωτοφανής για τα χρονικά ανάπτυξης καπιταλιστική χώρας. Η Κίνα το 2000 ήταν περίπου 500 δισεκατομμύρια το ΑΕΠ της και τώρα είναι 15τρισεκατομμύρια, δηλαδή μέσα σε 20 χρόνια αναπτύχθηκε 30 φορές πάνω το ΑΕΠ της, όταν οι άλλοι πήγανε μία ή δύο φορές πάνω, για αυτό το πράγμα λέμε. Η Κίνα, πώς το λέει τώρα και μία διαφήμιση που ακούω για ένα έργο που παίζεται, λέει ο Καζάκος στο «Πόλεμος και Ειρήνη» ότι έχω δύο σπουδαίους πολεμιστές,  την υπομονή και το χρόνο.

Η Κίνα λοιπόν έχει μπροστά της και τα δύο αυτά πράγματα. Ο χρόνος δουλεύει για αυτήν, αυτό έδειξε τουλάχιστον η προηγούμενη τριακονταετία σε ότι αφορά την καπιταλιστική ανάπτυξη και από ότι φαίνεται και φιλοσοφικά έχει ηγεσία της και την υπομονή και δεν θέλει να οξύνει την κατάσταση με τους Αμερικανούς, προσπαθεί να βρει λύσεις και να ρυθμίσουν τα πράγματα, γιατί αυτή η εξέλιξη τουλάχιστον οικονομικά, είναι αναπότρεπτη. Δηλαδή η Κίνα σε ένα διάστημα να υπερσκελίσει οικονομικά και κατά συνέπεια και πολιτικά θα έλεγα και στρατιωτικά τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, αφού έχει πλούτο και μπορεί να διαθέσει. Και για πρώτη φορά η Δύση θα βρεθεί ύστερα από τρεις- τέσσερις αιώνες που κυριαρχούσε στον πλανήτη, στην Ασία, την Αφρική, τη Λατινική Αμερική, που τους είχε όλους αυτούς αποικίες,  είτε με τη μορφή της εγγλέζικης αποικιοκρατίας ακόμα και της ισπανικής και της Γαλλικής και τώρα της αμερικάνικης, πρώτη φορά θα βρεθεί να είναι αυτή κάτω από αυτούς που τους είχε τρεις – τέσσερις αιώνες αποικίες. Και τέτοιες αλλαγές σε παγκόσμια κλίμακα – και τώρα παίρνουμε μία μυρωδιά όλης αυτής της αστάθειας που συντελείται στον κόσμο – δεν γίνονται ομαλά, δηλαδή η ανακατάταξη αυτή και η αλλαγή της ηγεμονίας σε παγκόσμιο επίπεδο ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δεν έγινε, ούτε πρόκειται να γίνει με ομαλό τρόπο. Εμείς τώρα γινόμαστε νομίζω σύντροφοι μάρτυρες των προεόρτιων όλης αυτής της ιστορίας που αναπόφευκτα θα έρθει το επόμενο διάστημα. Βέβαια η πτώση μιας παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής δύναμης δεν γίνεται από χρόνο σε χρόνο, αν θέλετε ούτε από πενταετία σε πενταετία, δεκαετίες και βάλε. Ο εγγλέζικος ιμπεριαλισμός ήθελε δύο- τρεις αιώνες, για νάρθει ο πρώτος, μετά ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και να κατέβει κατηγορία και να φτάσει στο επίπεδο μιας μεσαίας ιμπεριαλιστικής δύναμης. Δεν πρόκειται δηλαδή, θέλω να πω, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός μέσα σε λίγα χρόνια να χάσει την παντοδυναμία του, αλλά φαίνεται ότι είναι σε μία πορεία τέτοιας γενικής εξασθένησης της δύναμης του, αυτό δείχνουν οι τάσεις και οι λογαριασμοί, είτε στη Μέση Ανατολή η γενικότερα. Εδώ Βλέπουμε στη Λατινική Αμερική προσπαθεί δυο χρόνια να κάνει ένα πραξικόπημα στη Βενεζουέλα και δεν μπορεί να το κάνει. Δηλαδή δείχνει την αδυναμία που έχει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός να επιβάλει με την ευκολία που επέβαλε σε προηγούμενες δεκαετίες και πρόσφατες τις θελήσεις του πάνω στους λαούς. Δεν θέλω μόνο να παρερμηνεύσουμε αυτή την έννοια. Εξακολουθεί να είναι η πιο ισχυρή ακόμα  οικονομικά δύναμη που έχει τη μεγάλη τεχνολογία και τη στρατιωτική δύναμη μαζί με τον ρωσικό ιμπεριαλισμό, που έχει την κουλτούρα και την πολιτική δύναμη να επηρεάζει ακόμα τη Δύση και τα κυρίαρχα πρότυπα που εμφανίζει μέσα στον κόσμο και την κυριαρχία του στο διαδίκτυο με ό,τι αυτά σημαίνουν. Αλλά όπως είπα έχει ο καιρός γυρίσματα.

Όσον αφορά την Κίνα η οποία δαπανά όλο και περισσότερο για το στρατό της, η οποία μόνο αυτό που λέμε τώρα «μία ζώνη, ένας δρόμος» που ξεκινά από το Πεκίνο και φτάνει στην Ευρώπη διαμέσου της Ασίας και της Αφρικής, μόνο εκεί επενδύει δύο τρισεκατομμύρια δολάρια. Δεν υπάρχει δύναμη τώρα που να μπορεί να επενδύσει, δεν έχει κρατικά αποθεματικά κανένας άλλος δηλαδή τέτοια που έχει η Κίνα, αυτής της κλίμακας. Καταρχήν έχει αγοράσει το ένα τέταρτο του χρέους της Αμερικής, που είναι τρία τρισεκατομμύρια. Δανείζεται η Αμερική από την Κίνα για να μπορέσει να συνεχίσει την οικονομική της λειτουργία. Επομένως η Κίνα έχει τα φόντα. Βέβαια έχει άλυτα-αλλά ας μην μπούμε σε αυτό το κεφάλαιο- πολιτικά ζητήματα, τί θα γίνει δηλαδή, κατά πόσο μπορεί να συγκεράζεται για καιρό ένα μονοκομματικό, ψευτοσοσιαλιστικό, ρεβιζιονιστικό καθεστώς και ταυτόχρονα ένας καπιταλισμός με κέρατα, από τη μία να αναγκάζεται να λέει δηλαδή ότι είναι σοσιαλισμός και από την άλλη πραγματικά να υπάρχει ένας ανελέητος καπιταλισμός. Αλλά δεν ξέρουμε πώς θα μπορέσει να τα λύσει αυτά στην πορεία η Κίνα, προς το παρόν πάντως φαίνεται ότι όλο και δυναμώνει ο ρόλος της.

Τώρα από εκεί και πέρα στο ερώτημα σε ότι αφορά στη Ρωσία, αν προτιμά την επανεκλογή του Τραμπ ή αν ο Τράμπ ενισχύθηκε όπως λένε οι μισοί Αμερικανοί, οι δημοκρατικοί δηλαδή, στην προηγούμενη εκλογή του από τη Ρωσία και όλη αυτή η ιστορία για το ένα η το άλλο. Κοιτάξτε να δείτε σύντροφοι,  μπορεί να υπάρχουν διάφορα ζητήματα και προτιμήσεις και σχέσεις ανάμεσα σε χώρες ή σε τμήματα των κεφαλαίων  έτσι κι αλλιώς, αλλά νομίζω ότι το βασικό δεν είναι αυτό.  Μην μπούμε σε αυτές τις επιμέρους πλευρές. Εδώ ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός με τον Τραμπ πριν από 1-2 χρόνια διαμόρφωσε τη νέα Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας των ΗΠΑ και καθόρισε ότι δύο είναι οι μεγαλύτεροι αντίπαλοι και εχθροί του, η Κίνα και η Ρωσία. Έτσι έχει καθορίσει με ωμό τρόπο ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός τους αντιπάλους του.

Ο Ομπάμα και οι άλλοι τα λέγανε πιο διακριτικά, εδώ βγήκε ο Τραμπ μέσα από τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας και είπε: Αυτοί είναι οι αντίπαλοί μας και οι εχθροί μας (Κίνα-Ρωσία) και εμείς προετοιμαζόμαστε για παγκόσμιες πολεμικές αναμετρήσεις με αυτές τις δυνάμεις. Όταν αυτά λέγονται πριν από 1-2 χρόνια δεν έχουμε περιθώρια εμείς να εφησυχάζουμε για το ποια είναι η τύχη που επιφυλάσσουν στους λαούς οι μεγάλοι κυρίαρχοι και πρώτα από όλα ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Νομίζω έτσι στην ολότητά του πρέπει να δούμε το ζήτημα των σχέσεων ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις.

Μια πολύ μεστή ερώτηση έβαλε ο σύντροφος εκεί, από αριστερά, σε ότι αφορά το θέμα του ιμπεριαλισμού, αν το βλέπουμε σαν μια απλώς εξωτερική επίδραση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής στην Ελλάδα, μέσα από στρατιωτικά ας πούμε δεδομένα, ΝΑΤΟ, βάσεις και λοιπά, και αν εδώ  υπάρχει αστική τάξη που μπορεί να δει έναν τέτοιον αγώνα. Και κατά συνέπεια αν αυτή πρέπει να είναι στο μέτωπο της εργατικής τάξης, σε αυτό με το οποίο καλεί τις άλλες κοινωνικές δυνάμεις να παλέψουν απέναντι στον ιμπεριαλισμό.

Να διευκρινίσουμε σύντροφοι και να πούμε το εξής. Εμείς ποτέ δεν θεωρήσαμε ότι ο ιμπεριαλισμός είναι κάτι που έχει απλώς εξωτερικά γνωρίσματα και επεμβαίνει έτσι στη χώρα. Ο ιμπεριαλισμός  έχει υπόσταση και οικονομική μέσα στην Ελλάδα και πολιτική, φυσικά και στρατιωτική, και στα τρία αυτά επίπεδα. Μάλιστα οικονομικά όλο και περισσότερο δυναμώνει ο ιμπεριαλιστικός παράγοντας μέσα στη χώρα μας. Δηλαδή το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο αλωνίζει στην Ελλάδα, εξαγοράζει, κυριαρχεί και δυναμώνει από χρόνο σε χρόνο. Ειδικά στα 10 χρόνια των μνημονίων αυτό γιγαντώθηκε.

 Δεν θεωρούμε  ότι είναι μόνο η οικονομική πλευρά, είναι η πολιτική, δεν θεωρούμε ότι ο ιμπεριαλισμός είναι μία τέτοια εξωτερική δύναμη, εμείς θεωρούμε ότι είναι συνυφασμένος, κρέας- νύχι με την ντόπια μεγαλοαστική τάξη και τα συμφέροντά τους ταυτίζονται. Και για αυτό λέμε ότι πήγε ο Μητσοτάκης εκεί και ο πόνος του ήταν αυτός. Μα εμείς λέει σε αυτούς που είμαστε τόσες δεκαετίες μαζί και σας παραχωρούμε και είμαστε το στήριγμα της Αμερικής και εσείς μας στηρίζεται στην εσωτερική αντιλαϊκή μας εξουσία απέναντι στο λαό, γιατί δεν μας προστατεύεται, γιατί δεν παίρνετε μέτρα και να μας βοηθήσετε. Αυτές ήταν οι ικεσίες και ο τρόπος με τον οποίο εκλιπαρούσε ο Μητσοτάκης. Αυτή είναι η σχέση ανάμεσα στη ντόπια μεγαλοαστική τάξη και στον ιμπεριαλισμό. Και όταν εμείς λέμε κάνουμε αγώνα απέναντι στον ιμπεριαλισμό, αυτόματα εννοούμε ότι ο αγώνας μας αυτός είναι ενάντια στη διπλή κυριαρχία του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και η ανατροπή του ιμπεριαλισμού σημαίνει την ανατροπή της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης. Σημαίνει και βαθιές κοινωνικές, επαναστατικές εσωτερικές αλλαγές στη ζωή της χώρας, με επικεφαλής την εργατική τάξη και το επαναστατικό της κόμμα, και θεωρούμε επίσης ότι δεν υπάρχει εδώ καμιά εθνική αστική τάξη με την οποία θα πάμε εμείς να συμμαχήσουμε ή να ανακαλύψουμε κάποιους ότι είναι οι πολιτικοί εκπρόσωποι της εθνικής αστικής τάξης για να πάμε εκεί.

Κοιτάξτε να δείτε τι συμβαίνει με το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ από το δεξιό οπορτουνισμό μετά το 56, -το 20ο συνέδριο που είπε κάποιος σύντροφος και την 6η Ολομέλεια που αλλοίωσε την επαναστατική γραμμή-, είχε μία γραμμή που λέει ότι εδώ στην Ελλάδα έχουμε μία εθνική αστική τάξη που ανακαλύπτει είτε στο πρόσωπο της Ένωσης Κέντρου και γίνεται ουρά η ΕΔΑ στη λεγόμενη εθνική αστική τάξη για να ενωθούν και να παλέψουν υποτίθεται ενάντια στη Δεξιά, την ΕΡΕ τότε, για δημοκρατικές αλλαγές και εκδημοκρατισμούς και στάδια που επινοούσαν για να μπορούμε να φτάσουμε υποτίθεται κάποια στιγμή στη Νέα Δημοκρατία που λέγανε, είτε την  ανακάλυπταν στο πρόσωπο του ΠΑΣΟΚ μετά τη δεκαετία του 80.

 Μάλιστα εκεί δεν ανακάλυπταν  μόνο εθνική αστική τάξη αλλά εκεί ανακάλυπταν και αντιμονοπωλιακή αστική τάξη την οποία εξέφραζε υποτίθεται το ΠΑΣΟΚ, και πήγαιναν να συνεργαστούν μαζί του και γίνανε ουρά της αστικής τήξης, γιατί και η Ένωση Κέντρου και το ΠΑΣΟΚ ήταν κόμματα της μεγαλοαστικής τάξης και δεν υπάρχει στην Ελλάδα εθνική αστική τάξη. Από εκεί λοιπόν τότε που το ΚΚΕ πήγαινε και γινότανε ουρά των κομμάτων της αστικής τάξης και αναζητούσε και επινοούσε εθνική αστική τάξη, ξαφνικά ανακάλυψε ότι η Ελλάδα είναι μία ανεξάρτητη χώρα, ότι η μεγαλοαστική τάξη της Ελλάδας κατέστησε τη χώρα μας κυρίαρχη, ανεξάρτητη, έσπασε δηλαδή τα δεσμά της με τον ιμπεριαλισμό και μετατράπηκε σε ιμπεριαλιστική χώρα, και έτσι από το δεξιό οπορτουνισμό πάμε τώρα σε έναν αριστερό, της συμφοράς τροτσκιστικό οπορτουνισμό, που κάνει ας πούμε σαλάτα τις συνειδήσεις  του κόσμου, δημιουργεί τεράστια σύγχυση. Και ευνοεί να αναπτυχθούν μέσα στον κόσμο της αριστεράς και του Κομμουνιστικού κινήματος πολύ λαθεμένα πράγματα.

Εμείς λοιπόν λέμε ότι η συσπείρωση του λαού πρέπει να γίνει πάνω σε μια βάση αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή. Να συγκρουστούμε δηλαδή όχι μόνο με τον ιμπεριαλισμό γιατί είναι κάτι εξωτερικό, ο ιμπεριαλισμός πατάει εδώ, σε όλα τα επίπεδα και έχει πολιτικό του εκπρόσωπο τα κόμματα της μεγαλοαστικής τάξης, είτε είναι η ΕΡΕ, η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε δεν ξέρω ποια  άλλα μπορούνε να κατασκευαστούνε.

Αυτό λέμε εμείς και για αυτό καλούμε το λαό να συσπειρωθεί για την ανατροπή αυτών των κοινωνικών δυνάμεων, με πρωτοπορία την εργατική τάξη, η οποία θα σηκώσει τη σημαία της εθνικής ανεξαρτησίας, της πάλης ενάντια στην αστική τάξη, τη μονοπωλιακή αστική τάξη, για εσωτερικές κοινωνικές επαναστατικές ανατροπές μαζί με τους συμμάχους της, μαζί με την αγροτιά, τα πλατιά μικροαστικά στρώματα. Αυτή είναι η γραμμή την οποία  διακηρύσσουμε.

 Σαν κομμουνιστές βέβαια εμείς δεν έχουμε κρυφτεί. Αυτό λέμε και στο καταστατικό μας και στις προγραμματικές αν θέλετε κατευθύνσεις μας, ότι ο τελικός στόχος μας είναι ο αγώνας για τον κομμουνισμό, για την επικράτηση του κομμουνισμού στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο, για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Αλλά σαν πρώτο βήμα μιας τέτοιας πορείας που θέλουμε να ζήσει ο λαός μας και να προχωρήσει είναι ακριβώς η ανατροπή της διπλής κυριαρχίας αυτών των δυνάμεων, του ιμπεριαλισμού και της μεγαλοαστικής τάξης,

Όσον αφορά τους πρόσφυγες που είπε κάτι ο σύντροφος, δεν το κατάλαβα καλά το ερώτημα. Θέλω να πω βέβαια ότι φυσικά ο Ερντογάν εργαλειοποιεί που λένε τώρα την ιστορία του προσφυγικού. Και είδαμε ότι εδώ στην Ελλάδα πραγματικά ανοίγοντας τα σύνορα του και βάζοντας 30-50-70.000 κόσμο, παλιότερα βέβαια πολύ περισσότερους με το ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργεί μία εσωτερική αναστάτωση, μια κρίση στη χώρα. Φανταστείτε δηλαδή πραγματικά να πει κάποια στιγμή άνοιξαν τα σύνορα και άντε ας περάσουν 300 – 400 -500.000. Η Γερμανία η οποία φαίνεται πως συνειδητά δεν κάλεσε την Ελλάδα στην αυριανή Συνδιάσκεψη του Βερολίνου, παίρνει πολύ σοβαρά υπόψη της αυτή την ιστορία και αυτό τον εκβιασμό που τις κάνει ο Ερντογάν. Και όλη της η έγνοια για τη Λιβύη είναι μην αποτελέσει δεύτερη πηγή εισροής προσφύγων.

Αλλά προς Θεού μέχρις εδώ. Εμείς δηλαδή ανεξάρτητα από αυτά τα οποία μπορεί ενδεχομένως να έχει στο μυαλό του να κάνει ο Ερντογάν δεν θεωρούμε ότι θίγεται η Ελλάδα ή ο λαός της από το αν θα έρθουν εδώ πέρα μουσουλμάνοι ή ινδουιστές η δεν ξέρω οποιασδήποτε θρησκείας, οποιουδήποτε χρώματος και φυλής. Για μας το κύριο είναι η ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας και  έτσι αντιμετωπίζουμε αυτό τον κόσμο και έτσι αντιμετωπίζουμε τους κατατρεγμένους αυτούς που τους δολοφονούν και τους κυνηγούν.

Βέβαια δεν είμαστε οπαδοί των ανοιχτών συνόρων και όλα αυτά όσα λέγανε δηλαδή διάφορες τροτσκιστικές ομάδες. Η θέση μας όμως απέναντι στον κόσμο, απέναντι στην προσφυγιά που πολλές φορές ο λαός μας την έχει γνωρίσει και είναι και ο ίδιος πρόσφυγας, και που αυτός που σας μιλάει είναι παιδί προσφύγων στο κάτω-κάτω, είναι ακριβώς ο αγώνας μας, αυτοί οι άνθρωποι να μπορέσουν να ζήσουν μέσα σε συνθήκες πραγματικά ανθρώπινες και να μην έχουμε αυτά τα αίσχη, αυτή την φρίκη της Μόριας.

Και κάτι τελευταίο τώρα όσον αφορά τις επιθετικές κινήσεις, αν υπάρχουν της ελληνικές αστικής τάξης. Καταρχήν σύντροφοι το σημείωσε και ο σύντροφος ο Σήφης αλλά θέλω να το υπογραμμίσω και εγώ. Η αστική τάξη, κάθε αστική τάξη, είτε είναι των Ηνωμένων Πολιτειών, ή της Τουρκίας, ή της Ελλάδας, ή της Βόρειας Μακεδονίας, η της Αλβανίας, η ιδεολογία της είναι από τη φύση της επεκτατική και επιθετική. Αυτή είναι η αστική Ιδεολογία, ο αστικός σοβινισμός, ο αστικός εθνικισμός. Το ζήτημα είναι κατά πόσο η κάθε συγκεκριμένη αστική τάξη έχει τη δυνατότητα τις φαντασιώσεις της η εκείνα τα οποία επιθυμεί  να τα κάνει πράξη. Αυτό είναι. Αν μπορούσε η Βόρεια Μακεδονία να κάνει αυτό το οποίο ήθελε ή κάποιοι από αυτούς που ήταν στη Βόρεια Μακεδονία. Αν μπορεί η Αλβανία να κάνει τη μεγάλη Αλβανία. φυσικά είναι ενδεχόμενο μια αδύνατη αστική τάξη που δεν έχει οικονομική επιφάνεια που δεν έχει πολιτική η στρατιωτική μεγάλη επιφάνεια να προχωρήσει σε επιθετικές κινήσεις επεκτατικές αν έχει προστάτες. Αν τη σπρώχνουν οι προστάτες της για τους δικούς τους λόγους να πάει σε μία τυχοδιωκτική κίνηση. Αυτό που είπαμε εδώ ότι έγινε πριν από ένα αιώνα το 1921, όπου είδαν οι Έλληνες αστοί ότι εδώ έχουμε μία οθωμανική αυτοκρατορία που τελειώνει, που εξαφανίζεται και που με τη βοήθεια των αγγλογάλλων θα πήγαινε εκεί να έκανε τη βρώμικη δουλειά για τους άλλους και ταυτόχρονα και αυτή να επωφελούνταν από αυτά τα εδάφη τα οποία ήταν προς διαμελισμό από την οθωμανική αυτοκρατορία. Άρα μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο και για αυτό λέμε στο βαθμό που και η Ελλάδα είναι προσδεδεμένη στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και μπορεί εδώ να γίνουνε ευρύτερες αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις στην περιοχή με τα μεγάλα αφεντικά. Δηλαδή δεν πρέπει να θεωρήσουμε ότι δεν μπορεί να γίνει αυτό και εδώ από τη δική μας αστική τάξη.

 Από εκεί και πέρα όμως τώρα σαν αυτόνομες επιθετικές κινήσεις ποιές είναι, δεν τις βλέπω.

Εδώ η αστική τάξη της Ελλάδας δεν κάνει καθαρισμό και δεν ανακηρύσσει τις ΑΟΖ, όχι απέναντι στην Τουρκία, ή αυτό που λέμε τα χωρικά ύδατα από 6  να  τα κάνει 12 μίλια, αλλά και με άλλες χώρες που δεν έχει τέτοια προβλήματα. Δεν έκανε αυτή την ανακήρυξη με την Ιταλία η την Αλβανία η που και στην Αλβανία πήγε να το κάνει και μπαίνει η Τουρκία και πιάνει την Αλβανία από το αυτί και της λέει ακύρωσε αυτή τη συμφωνία που έχεις κάνει το 2009 με την Ελλάδα για την ΑΟΖ και αυτοί είπανε, ωραία την ακυρώνουμε και δεν έγινε. Φυσικά υπάρχουν εδώ κάποια κομμάτια ακροδεξιών, φασιστών,  χρυσαυγιτών, Ελληνικής Λύσης, οι οποίοι ονειρεύονται και θέλουν Κόκκινες Μηλιές και μαρμαρωμένους βασιλιάδες. Αλλά δεν είναι αυτή η κυρίαρχη πολιτική της αστικής τάξης  στην Ελλάδα. Κυρίαρχη πολιτική στο κεφάλαιο αυτό – δεν ξέρω αν το ανέπτυξα προηγούμενα επαρκώς- είναι αυτή η οποία τώρα εκλιπαρεί και λέει προσδοκούμε και αδημονούμε για τη στήριξή σας, και μας εγγυώνται την ασφάλεια οι Ηνωμένες Πολιτείες, και εμείς τρέχοντας θα πάμε στη Χάγη για να δώσουμε λύση στο Ελληνοτουρκικό πρόβλημα. Και τους λένε βέβαια οι Τούρκοι τι λέτε τώρα, είσαστε σοβαροί; Εμείς δεν θέλουμε να πάμε να λύσουμε εκεί το θέμα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, το λύσαμε, οριοθετήσαμε. Ξεκινάμε από την Τουρκία και φτάσαμε στη Λιβύη και εσείς τελειώσατε. Τα ελληνικά νησιά πάπαλα, δεν έχετε κυριαρχικά δικαιώματα εκεί, δικά μας είναι αυτά τα κυριαρχικά δικαιώματα. Αν θα πάμε στη Χάγη θα πάμε για να δούμε ποιανού είναι τα νησιά.

Αυτό είναι, και για αυτό δεν πρόκειται να πάει και για άλλο έναν επιπλέον λόγο η Τουρκία. Γιατί ξέρει ότι εκεί μπορεί κάτι να ρισκάρει, ενώ με τη δύναμη της, με την πίεση που ασκεί διαρκώς τώρα δεκαετίες και που τώρα την κορυφώνει και την γιγαντώνει μπορεί να πάει η υπόθεση σε μία φινλανδοποίηση, δηλαδή να μην μπορεί να ασκεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα η Ελλάδα σε διάφορα σημεία. Αν τώρα δηλαδή της πει ότι αυτά είναι τα κυριαρχικά μου δικαιώματα που έχουν καθοριστεί από το τουρκολιβυκο σύμφωνο, τι θα κάνει η Ελλάδα; Θα το αποδεχτεί ; Προς το παρόν λέει ότι θα ασκήσει υποτίθεται βέτο στην απόφαση του Συμβουλίου κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης εάν δεν μπει όρος που θα θεωρεί άκυρο το μνημόνιο. Και είδατε που διέρρευσε το σχέδιο το οποίο πάει να αποφασιστεί αύριο στη Διεθνή Διάσκεψη. Ούτε καν θα ασχοληθούν με το ζήτημα του τουρκολιβυκού συμφώνου, θα συζητήσουν μόνο το εσωτερικό πρόβλημα της Λιβύης.

Και πιστεύει κανένας πως και αν ακόμα αλλάξει η κυβέρνηση της Λιβύης – και αν πάνε σε μία κυβέρνηση εθνικής ενότητας, γιατί αυτό είναι το σχέδιο που λένε, να τα βρούνε μαζί τους αυτές οι δυνάμεις και υποτίθεται να πάνε σε εκλογές μετά από ένα διάστημα,- αυτό το τουρκολιβυκό σύμφωνο θα ακυρωθεί; Με στρατό που είναι έτοιμη η Τουρκία να στείλει ή ήδη έχει στείλει εκεί πέρα; Όχι σύντροφοι.

Αυτή είναι η κατάσταση. Η γραμμή της αστικής τάξης, η Μπακογιάννη  που βγήκε αντ αυτού την επομένη του συμφώνου του τουρκολιβυκού, ο Σαμαράς, ο Μητσοτάκης στη συνέχεια, ο Τσίπρας, ο Σημίτης, όλα τα βασικά πολιτικά στελέχη, πρώην πρωθυπουργοί και υπουργοί Εξωτερικών, με μία φωνή είπαν η σωτηρία μας είναι η Χάγη, πάμε στη Χάγη. Και δεν ξέρω αν τελικά κάτω από την πίεση των Αμερικανών, κάτω από την πίεση και άλλων παραγόντων αν θα πάει η υπόθεση εκεί. Αλλά δεν νομίζω ότι θα πάει σε εκτόνωση αυτή όλη η ιστορία. Όλοι οι παράγοντες, διεθνείς και περιφερειακοί συνηγορούν ότι δυναμώνει η απειλή των αντιπαραθέσεων, να μην πω των πολεμικών αναμετρήσεων.

 Το ζήτημα δεν είναι να πούμε αν θα γίνει η δεν θα γίνει πόλεμος. Το ζήτημα είναι ότι υπάρχει αυτή η απειλή και εμείς θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε με αυτό τον τρόπο που μιλήσαμε προηγουμένως σύντροφοι το θέμα της αντιιμπεριαλιστικής- αντιπολεμικής πάλης. Της υπεράσπισης αν τεθεί ζήτημα της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας ή της καταγγελίας απέναντι σε αυτή την υπόθεση των τυχοδιωχτικών κινήσεων της ελληνικής αστικής τάξης.

Λοιπόν σύντροφοι αυτά θέλαμε να πούμε. Όπως θα ξέρετε Το Μ-Λ  ΚΚΕ κάνει αυτό το διάστημα μία πολιτική καμπάνια πανελλαδικά με πολιτικές εκδηλώσεις στην Αττική, στην Αθήνα, στον Πειραιά και στην υπόλοιπη Ελλάδα, σε αρκετές πόλεις που έχει τη δυνατότητα, ακριβώς γιατί θέλει να αναδείξει από αυτή τη σκοπιά την υπόθεση της αντιπολεμικής – αντιιμπεριαλιστικής πάλης του λαού μας και να προπαγανδίσουμε αυτά τα πράγματα.

Ταυτόχρονα βέβαια πέρα από τους κινδύνους που υπάρχουν από τη στάση της Κυβέρνησης στα εθνικά ζητήματα υπάρχουν και τα μεγάλα εσωτερικά προβλήματα, που παραμένουν και οξύνονται παρόλες τις προπαγανδιστικές εκστρατείες των κυρίαρχων ΜΜΕ και των επιτελείων της κυβέρνησης ότι εδώ έχουν λυθεί τα ζητήματα ή έχουμε βρει υποτίθεται το δρόμο για να ξεπεραστούν όλα αυτά που 10 χρόνια βασανίζουν το λαό μας. Παραμένουν ακέραια τα ζητήματα της φτώχειας, της ανεργίας, της εξάρτησης, τα φοροληστρικά, όλα αυτά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει καθημερινά ο λαός μας και που θα πρέπει να παλέψει και στα ζητήματα του βούρδουλα, της τρομοκρατίας και στα οικονομικά, αλλά και στα εθνικά ζητήματα.

Δεν εκχωρούμε εμείς την υπόθεση της εθνικής Ανεξαρτησίας σε κανένα φασίστα, ακροδεξιό, σε καμία δύναμη, όπως αυτές του αντικαπιταλιστικού χώρου που οδηγούν σε αδιέξοδα τον κόσμο.

 Και τελειώνω, λέγοντας αυτή μόνο τη φράση για αυτό το χώρο. Αυτές ήταν δυνάμεις που σε ότι αφορά τον πόλεμο στα Βαλκάνια και στο Ιράκ, θα θυμάστε το ΝΑΡ, ήταν δυνάμεις που αναμασάνε και αναπαράγουν τη διαχρονική θέση του τροτσκισμού σε ότι αφορά το ζήτημα του πολέμου, του εθνικού ζητήματος και του ιμπεριαλισμού. Αυτοί θεωρούν ότι δεν υπάρχει στην πραγματικότητα τέτοιο ζήτημα αντιιμπεριαλιστικής πάλης ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς, κατακτητικούς πολέμους και για αυτό στον πόλεμο που έγινε και ισοπέδωσε τη Γιουγκοσλαβία και τα Βαλκάνια, οι δυνάμεις αυτές όλες στάθηκαν στη γραμμή κάτω ο αντιδραστικός πόλεμος, στην πραγματικότητα κράτησαν  ίσες αποστάσεις ανάμεσα στους επεμβασίες και κατακτητές Αμερικανούς και ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και στις κυβερνήσεις των χωρών αυτών, πρώτα και κύρια της Σερβίας που ήταν το θύμα αυτής της επέμβασης και που πάλευε η χώρα αυτή και ο λαός αυτός απέναντι σε αυτήν την εγκληματική και δολοφονική επέμβαση  του ιμπεριαλισμού. Το ίδιο και στο Ιράκ, το ίδιο και στην Λιβύη. Στην πραγματικότητα και το ΚΚΕ -κάποιος είπε για τη θέση του αδελφού του κόμματος εκεί κατέληξε, να είναι στους δωσίλογους και στην κατοχική κυβέρνηση, αυτή που έστησαν οι Αμερικανοί. Ακριβώς από μία τέτοια  αντίληψη ότι εδώ αυτό που προέχει είναι η πάλη απέναντι στην εσωτερική αστική τάξη, τον εσωτερικό καπιταλισμό, τον Μιλόσεβιτς η τον Σαντάμ και όχι σε αυτόν που μπαίνει να κατασπαράξει, να κατακτήσει και να υποδουλώσει τη χώρα. Αυτή ήταν η θέση του τροτσκισμού πάντα, και στο δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο όταν πήγανε στην πραγματικότητα με τους κατακτητές, όταν δηλαδή είπαν κάτω ο αντιδραστικός πόλεμος, δεν παλεύουμε εμείς για πατρίδες, αυτό που λένε οι αναρχικοί, ποιες πατρίδες και όλα αυτά νομίζω σύντροφοι από αυτή τη σκοπιά. Εμείς παλεύουμε και θέλουμε να δούμε την υπόθεση αυτή και με τον τρόπο αυτό να αναπτύξουμε τη πάλη μας το επόμενο διάστημα. Έτσι κι αλλιώς γνωρίζετε ότι στα πλαίσια αυτής όλης της προσπάθειας που κάνουμε σαν κόμμα, πηγαίνουμε το Μάιο σε μία πανελλαδική πολιτικό – οργανωτική πανελλαδική Σύσκεψη όπου θέλουμε -πέρα από αυτό το δίμηνο που έχουμε τώρα συζήτηση για τον πόλεμο- να συζητήσουμε εφ όλης της ύλης, για όλα τα πολιτικά ζητήματα με τους φίλους μας, με τον περίγυρό μας, με την Ελληνική αν θέλετε κοινωνία, με τους εργαζόμενους δηλαδή, για να αναπτύξουμε τις θέσεις και τις απόψεις μας και να δυναμώσουμε την υπόσταση του οργανωμένου πολιτικού αγώνα του αριστερού και Κομμουνιστικού κινήματος. Απέναντι στις μεγάλες προκλήσεις που ξεκίνησαν το 2020.

Σας ευχαριστώ πολύ.