από το facebook του Νίκου Μπογιόπουλου

Στην φωτογραφία έχουμε τα δεύτερα της χορωδίας του ΝΑΤΟ.

Πριν από 23 χρόνια όταν το ΝΑΤΟ ισοπέδωνε την Γιουγκοσλαβία το ίδιο “τρομπόνι” έγραφε:

“Στον πόλεμο (…) είσαι υποχρεωμένος να είσαι με τον νικητή ή τουλάχιστον να μην είσαι με το χαμένο… Ο χαμένος θα είναι ασφαλώς η Γιουγκοσλαβία…” (Βήμα, 25/4/1999).

Τέτοια λεβέντικα κριτήρια. Αυτός, δηλαδή, θα μπορούσε να πάρει πολύ κόσμο στο λαιμό του το ’40. Γιατί τότε ξέρετε ποιος φάνταζε ότι θα ήταν ο νικητής…

Αλλά τα ΝΑΤΟτρομπόνια έχουν κι άλλα κριτήρια για το πώς τοποθετείται κανείς στον πόλεμο:

“Ποιος είναι πατριώτης ηγέτης; Αυτός που οδηγεί παλικαρίσια τη χώρα του στον πόλεμο και την καταστροφή εν ονόματι των όποιων υψηλών ιδανικών” ή “ο κ.Σημίτης (που) διαπραγματεύεται στο Βερολίνο 21 δισ. ευρω…”.

Αυτά γράφονταν 25/3/1999 (Βήμα) όταν βομβαρδιζόταν η Γιουγκοσλαβία και στο Βερολίνο οι της ΕΕ υπέγραφαν τον σφαγιασμό της.

Μάθημα δεύτερο, λοιπόν: Στον πόλεμο είμαστε με αυτόν που δίνει τα φράγκα… Διότι, αγαπητοί, – έρχεται τρίτο μάθημα πατριωτισμού, προσοχή – “ποιο είναι σημαντικότερο για το λαό μας; Οτι περνούν ΝΑΤΟικά οχήματα ή ότι ο πληθωρισμός έπεσε κάτω από 3%” (Βήμα, 9/5/1999).

Καταλάβατε γιατί η Ελλάδα έγινε τότε προγεφύρωμα του ΝΑΤΟ; Για να πέφτει ο πληθωρισμός…

Σήμερα που το ΝΑΤΟ συμμετέχει ξανά σε έναν από τους πολέμους του, ο διεκδικητής του ΝΑΤΟπούλιτζερ, από κότα ΝΑΤΟλυράτη που δεν ήθελε, τάχα, να μπλέκουμε στον πόλεμο (τότε αυτό ήταν το αφήγημα της εμπλοκής), τώρα μας βγήκε τόσο παθιασμένος “πεζοναύτης” της ενημέρωσης που ούτε τα Μπολσόι δεν του ξεφεύγουν. Πάλι καλά που δεν είπε όχι απλώς να τα απαγορεύσουμε, αλλά και να τα βομβαρδίσουμε. Η’ μήπως το είπε;

«Ρωσικός λαός είναι και οι εισβολείς στη Χερσώνα και οι διαδηλωτές κατά του πολέμου στη Μόσχα και οι μπαλαρίνες του Μπολσόι. Τις θεωρίες λοιπόν ότι ο λαός είναι γενικά αθώος και φταίνε γενικά οι ηγεσίες, αλλού».

Οπα! Ισως έχουμε μπροστά μας τον πρώτο ΝΑΤΟμπαλαρίνο που έχει πάει την… “δημοκρατία” της “συλλογικής ευθύνης” σε επίπεδα αμερικανοτσοπανόσκυλου ονόματι Αζόρ (όχι Αζοφ, αυτό είναι άλλο πράγμα).

Πάντως πρέπει να του αναγνωριστεί ότι και τότε και τώρα ο ΝΑΤΟλιβανωτός του με το ίδιο ήθος εκφέρεται: “Μπαγλαμάδες” σήμερα όσοι λένε τα Μπολσόι και η Τέχνη να είναι αντιπολεμική ζώνη, “Δέκα καραγκιόζηδες και πενήντα σαλεμένοι” τότε (Βήμα, 11/11/1999) όσοι διαδήλωναν στην Αθήνα, κατά του Κλίντον και της πολεμικής πολιτικής των ΗΠΑ.

Φυσικά ο άνθρωπός μας έχει επίπεδο. Επιχειρήστε, για παράδειγμα, να του στερήσετε τον “Ράμπο” κι εκεί θα δείτε πως θα βάλει τα στήθη του υπέρ της υπεράσπισης της “τέχνης”.

imerodromos.gr