Αργήσαμε, σύντροφε. Αργήσαμε πολύ.
Πρέπει να πούμε το δικό μας τραγούδι.

Το νιούτσικο 2021 στάθηκε πίσω από την πορφυρή αυλαία της σκηνής. Καλοντυμένο και καλοχτενισμένο, περίμενε με μια μικρή δόση αγωνίας να σηκωθεί η βαριά κουρτίνα και να γίνει η παρουσίασή του στον κόσμο όλο. Τόσα πολλά του είχαν πει για το πώς το περίμεναν οι άνθρωποι με λαχτάρα. Να φύγει επιτέλους το 2020, ήταν η μυριόστομη ευχή. Κάτω στην πλατεία ακουγόταν οχλοβοή πολλών ανθρώπων που μιλούσαν ταυτόχρονα, σκεπάζοντας τις νότες από τα όργανα της ορχήστρας που τα κούρδιζαν οι μουσικοί. Υπακούοντας στην παιδική περιέργειά του, τράβηξε ανεπαίσθητα την κουρτίνα για να δει το …κοινό του.

Απόρησε βλέποντας τους ηγέτες του κόσμου, όρθιους, να προβάρουν τις δηλώσεις τους, για τον ερχομό του. «Το δώρο της Επιστήμης στην ανθρωπότητα, το 2021, είναι το εμβόλιο για τον κορονοϊό». Όλοι διάβαζαν την ίδια φράση!!! Ο καθένας δοκίμαζε την περισσότερο πομπώδη έκφραση που θα μπορούσε να πάρει και όλοι προσπαθούσαν η φωνή τους να είναι βαθιά και ήρεμη. Μόνο ο Τραμπ και ο Άδωνις έβγαζαν μια στριγκιά φωνή. «Πόσο γελοίοι φαίνονται, όλοι» μουρμούρισε, «σα φουσκωμένοι διάνοι είναι».

Ο μαέστρος χτύπησε τη μπαγκέτα του στο αναλόγιό του και όλοι κάθισαν στη θέση τους, κάνοντας ησυχία. Η ορχήστρα άρχισε να παίζει τις πρώτες νότες από το «Πάει ο παλιός ο χρόνος» και η βαριά αυλαία άρχισε να σηκώνεται.

Δεν είχε προλάβει να σηκωθεί καλά-καλά η αυλαία και μια δυνατή κλοτσιά στον πισινούλη του εκσφενδόνισε το 2021 πάνω από την πλατεία και το έστειλε στον αέρα, έξω από το θέατρο. Απορημένο και πονεμένο το 2021, γύρισε να δει ποιος το κλότσησε. Αναγνώρισε τον Ευτυχισμένο Πρίγκηπα, το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα, το Μολυβένιο Στρατιωτάκι, τον Αίσωπο και τον Νασρεντίν Χότζα.

Το έτος με αριθμό 2021 άρχισε μια «χαμηλή» πτήση πάνω από τη ΓΗ. Τι περίεργη που ήταν! Δεν είχε Βοριά, Νότο, Ανατολή και Δύση. Μη νομίζετε πως επειδή ήταν παιδί δεν ήξερε πως ήταν η ΓΗ. Κάθε νιούτσικο έτος ήξερε καλά τι είχε γίνει όλα τα χρόνια, κάθε χρόνο, πάνω στη γη. Όμως τώρα η ΓΗ ήταν χωρισμένη σε μεγάλα οικόπεδα με συρματοπλέγματα. Στο πρώτο οικόπεδο συνάντησε τα παιδιά του κόσμου. Είδε τα παιδιά στα λασπόνερα του Καρά Τεπέ. Πιο κάτω είδε τα παιδιά στη Λιβύη που τα πουλούσαν για σκλάβους, για 90 δολάρια. Τα παιδιά στην Ινδία και το Μπαγκλαντές, να δουλεύουν στα χαλιά και στα φασονάδικα. Λίγο πιο κάτω είδε τα περισσότερα παιδιά στη Δύση που έπαιζαν αμέριμνα με τα χριστουγεννιάτικα παιχνίδια τους. Δίπλα τους είδε τα πνιγμένα παιδιά, των απελπισμένων μεταναστών. Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του που, πέφτοντας πάνω στις ταραγμένες θάλασσες, τις έκανε πιο αγριεμένες.

Στο δεύτερο οικόπεδο είδε τους ανθρώπους τρελαμένους να ψάχνουν οποιαδήποτε δουλειά. Στα σπιρτόκουτα της Ιαπωνίας. Για 30 δολάρια το μήνα στην Κίνα. Στα αδαμαντωρυχεία της Αφρικής. Στα εργοστάσια, φορώντας πάνες για να μην χάνουν ώρες για …τουαλέτα. Στα φραουλοχώραφα του κόσμου. Στις δυο δουλειές, Δευτέρα – Τρίτη στη μια και Σαββατοκύριακο στην άλλη, χωρίς ένσημα. Είχαν τους ώμους τους κυρτούς και τα κεφάλια τους σκυμμένα, χαμηλά. Είδε και τους πλούσιους με στραβωμένη τη μούρη να φωνάζουν δυνατά: «τεμπέληδες είναι, δεν τους φταίει κανείς». Στο τρίτο οικόπεδο συνάντησε το Θάνατο. Στους ειδικούς χώρους στα νεκροταφεία για τον κορονοϊό, πάνω από τους άταφους νεκρούς των τοπικών πολέμων, στους πεινασμένους και στους άρρωστους που δεν βρήκαν μια θέση στα λιγοστά νοσοκομεία. Στο τέταρτο… στο πέμπτο…

Μια αδύναμη ευχή έβγαινε από το στόμα δισεκατομμυρίων απελπισμένων ανθρώπων: «Και πάνω απ’ όλα υγεία».
«Τώρα, αλήθεια, υγεία χωρίς νοσοκομεία; δηλαδή περιμένουν μέσα σε 365 μέρες να τα διορθώσω όλα μόνο μου;», αναρωτήθηκε. Τότε με μια βαθιά κίνηση σοφίας, που μόνο τα παιδιά έχουν, άρπαξε το τύμπανο του Μικρού Τυμπανιστή και άρχισε να παίζει ένα εμβατήριο, που σε καλούσε να το ακολουθήσεις. «Ξεσηκωθείτε», φώναζε με όλη τη δύναμη της παιδικής του φωνής. Κάτω στη ΓΗ, λίγοι πετάχτηκαν όρθιοι για να το ακολουθήσουν. Στη Δύση οι περισσότεροι, συνηθισμένοι να κάθονται στον καναπέ τους, αναρωτήθηκαν αν άξιζε τον κόπο να σηκωθούν.

Στην Αφρική, η κόπωση από τον ύπνο πάνω στο χώμα και την πείνα κράτησε τους περισσότερους ανήμπορους και ξαπλωμένους. Στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική, οι άνθρωποι είχαν αποκάμει από τους διαρκείς πολέμους.
Οι ρυθμικοί ήχοι του τυμπάνου, έκαναν τη ΓΗ να αχνοτρέμει, σαν σε σεισμό που αρχίζει…

Τάνια Ζωγράφου

πηγή: Λαϊκός Δρόμος