Ήρθε! Μετά από 32 μέρες ταξίδι στην καρδιά του χειμώνα, με τα πανιά να τουρτουρίζουν στις απροσδόκητες κάλμες του Ατλαντικού και να χτυπιούνται στους ανεμοδούμπαρους της Μεσογείου.
Δυο ήπειροι, εφτά χώρες. Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Γιβραλτάρ, Τυνησία, Μάλτα, Ελλαδα.
Ήρθε, ηλιοκαμμένος, γεμάτος και κουρασμένος, μ’ ένα σακίδιο συγκινήσεις
Τον έσφιξα στην αγκαλιά μου και μύριζε θάλασσα και αέρα.
Ένα αρχέγονο ταξίδι με το σπρώξιμο του ανέμου. Όλα τ’ άλλα, ραντάρ, βυθόμετρα, ρυμούλκηση, σύγχρονα.
Κι όμως είναι αρχέγονη η κίνηση μόνο με τους αέρηδες.
Όπως 4000 χρόνια π.Χ. στα ιστιοφόρα της Μεσοποταμίας και αργότερα στις Κινέζικες τζόγκες. Και όπως τότε που ο Όμηρος έγραφε για την απόγεια αύρα που ερχόταν μετά την πελαγία και σήμαινε τον απόπλου.
Ήρθε από τη La Rochelle, στο μάτι του Ατλαντικού, με τους μεσαιωνικούς πύργους και τις παλίρροιες που ανεβοκατεβάζουν τα νερά, σε ύψος έξι μέτρων. Αυτές οι παλίρροιες ξέπλυναν το μαγάρισμα των Ναζί, που έκαναν το ωκεάνειο λιμάνι, οχυρό θανατερών υποβρυχίων.
Ήρθε από το διάπλου του χειμωνιάτικου Βισκαϊκού, με τους πολλούς ύφαλους, που στροβιλίζουν τα νερά και καταπίνουν καράβια.
– Κάπου εκεί ακούσαμε το πρώτο may day. “SOS, man overboard” Ο καπετάνιος μας είπε απ’ την αρχή, πάντα δεμένοι και με σωσίβιο. Αν σας πάρει το κύμα, δεν έχετε καμιά πιθανότητα.
Πρωτοχρονια, μ’ ένα κοπάδι μερακλωμένα δελφίνια
Στη Λα Κορούνια της Ισπανικής Γαλικίας, ο αέρας έσπασε εντελώς και τα πανιά μαράθηκαν. Εκεί που ο ρωμαϊκός Φάρος του Ηρακλή φωτίζει, με ριπές, τον ωκεανό, από την εποχή του Τραϊανού.
Όλο το κατέβασμα της Πορτογαλίας με ευνοϊκό άνεμο, στεριανό ξεμούδιασμα στο όμορφο Peniche και μετά από μια μέρα, τα νερά φωτίζονται από το μεγαλοπρεπή φάρο του Cabo de São Vicente.
Ο μεγαλειώδης φάρος,που χτίστηκε κάπου στις αρχες του 1500 μΧ, καταστράφηκε, στο τέλος εκείνου του αιώνα από τον Francis Drake, τον Ελισαβετιανό εξερευνητή και δουλέμπορο, που η Ελισάβετ τον έστεψε ιππότη.
-Όταν κοντεύαμε στο Γριβραλτάρ, δεν είχα βάρδια και κοιμόμουν, το λίγο ταραγμένο καραβίσιο ύπνο. Με ξύπνησαν για να δω το έμπα στο Βράχο. Νϋχτα και τα εκατοντάδες φορτηγά καράβια, φωτισμένα! Σάστισα από την ομορφιά!
Ο Βράχος της Οργής στην ακρη της Ανδαλουσίας, η Τζιμεράλτα των Ελλήνων ναυτικων, ο Τζαμπάλ Ταρίκ των Αραβων, που κρατά τα κλειδιά της Μεσογείου και για χάρη του σφαχτηκαν Αραβες, Μαροκινοί, Βρεττανοί και Σπανιόλοι φαντάροι. Τωρα, ακομα αποικία των Αγγλων και στο αρχαιοελληνικό μεγάλο παραμυθι, οι Στήλες που έχτισε ο Ηρακλης, γυρνώντας απ τον Κηπο των Εσπεριδων.
– Τον περπάτησα από τη ρίζα μέχρι την κορφή, εκει που παιζουν πιθηκοι στα καστρα και φωλιαζουν εκατομμυρια γλαροι και σε όλα τα ανηφορικα στενορυμια και μπηκα στα εγκαταλειμμένα σπίτια που οι πόρτες τους μενουν ορθάνοιχτες. Και διέσχισα πολλές φορές κι εκείνο το πιο παράξενο αεροδρόμιο του κόσμου, στον ισθμό του Βράχου, που οι πεζοί κάνουν μόνοι τους στην άκρη για να προσγειωθεί το αεροπλάνο.
Στην Τυνησία, δεκάδες φτωχοί ψαρεύουν στις προβλήτες κι είναι συγκινηση να πατας την Αφρικάνικη όχθη της Μεσογείου.
Στ ανοιχτά της Τυνησίας, μια φάλαινα με φυσητήρα.
Η πανεμορφη Μαλτέζικη Βαλετα, η πολη της ώχρας, μοιάζει να έχει μείνει στο Μεσαίωνα.
Το ταξίδι κοντεύει στο τέλος του. Τρεις μέρες εν πλω μέχρι το ταραγμένο Ιόνιο.
Πέρασα τη νυχτα με τις διηγήσεις των δυο ταξιδιάρικων γιών μου.
Τον ένα τον γέννησα τη μέρα που γεννήθηκα και τον άλλο, τη μέρα της γυναίκας. Κι έχουν κι οι δυο τόσο μεγάλα ταξιδιάρικα φτερά, που καμιά φορά σκέφτομαι πως γέννησα δυο γλάρους.

Νίνα Γεωργιάδου