Έχοντας πια διανύσει έναν χρόνο από το ξέσπασμα της πανδημίας στη χώρα μας, την επιβολή καραντίνας και πολλών περιορισμών, μπορεί κανείς να εξετάσει αν αληθεύει τελικά το κυβερνητικό αφήγημα ότι ο κορονοϊός δεν κάνει διακρίσεις, ότι πλούσιοι και φτωχοί εδώ έχουν να αντιμετωπίσουν τα ίδια και ότι χρειάζεται ομοψυχία και συγκατάθεση σε όλα τα επακόλουθα μέτρα.
Ένας ιός, όντως, δεν κάνει διακρίσεις. Είναι όμως διαφορετικό να έχεις να τον αντιμετωπίσεις μέσα σε 150 τμ. σπίτι κι αλλιώς μέσα σε 30 τμ. «Μέσα από πρόσφατες έρευνες προκύπτει ότι περισσότερο εκτεθειμένοι σε αυτόν είναι οι οικονομικά αδύναμοι και ευάλωτοι πληθυσμοί» και ότι «οι χώρες με υψηλότερο ποσοστό νοικοκυριών με φτωχή στέγαση εμφανίζουν υψηλότερη συχνότητα θνησιμότητας που σχετίζεται με τον COVID-19»* Επίσης, αλλιώς θωρακίζεται ένας οργανισμός όταν τρέφεται με μπον φιλέ, αβοκάντο, τζίντζερ και βιταμίνες, ενώ σαφώς κινδυνεύει όταν τρώει φτηνές τροφές, χαμηλής ποιότητας ή από τα σκουπίδια. Το «πατείς με, πατώ σε» στα λεωφορεία, δε συγκρίνεται με τις θωρακισμένες Mercedes των μεγαλοαστών ή τις βουλευτικές κούρσες. Το «Μένουμε σπίτι» είναι, λοιπόν, διαφορετικό για τους μεγαλοεπιχειρηματίες ή τον εκπρόσωπο τους, τον Μητσοτάκη και τα παιδιά του, ενώ δεν ισχύει για τον άστεγο και τον πρόσφυγα. Άλλη νοσηλεία θα λάβουν οι έχοντες και οι κατέχοντες και διαφορετική οι απλοί πολίτες. Μάσκα αγοράζει όποιος μπορεί, ενώ έπρεπε να είναι αποκλειστικά κρατική η ευθύνη για την πρόσβαση όλου του πληθυσμού στην απαραίτητη πρόληψη. Και πάνω απʼ όλα, ο συνωστισμός και η έλλειψη μέτρων προστασίας στα εργοστάσια και τους χώρους δουλειάς έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διασπορά του ιού στα σπλάχνα της εργατικής τάξης. Επιπλέον, καθώς φαίνεται από τα πρόσφατα λεγόμενα των ίδιων των ιθυνόντων, όχι μόνο τώρα, αλλά ανέκαθεν, υπήρχε και υπάρχει ένα ποσοστό ασθενών 20% που πεθαίνουν πριν προλάβουν να μπουν σε ΜΕΘ. Αυτή, μάλιστα, η κυνική ομολογία βγήκε από τα χείλη της κ. Παπαευαγγέλου, η οποία είναι και μέλος της επιτροπής εμπειρογνωμόνων του υπουργείου και η οποία προσπάθησε να παρουσιάσει ως φυσιολογικό και μικρό το ποσοστό ο ένας στους πέντε να πεθαίνει χωρίς εντατική.
Πού μπορεί αλήθεια να θεωρείται κάτι τέτοιο φυσιολογικό; Μέσα σε ένα σύστημα ταξικών διακρίσεων, όπου η ανθρώπινη ζωή μπαίνει στη ζυγαριά του κέρδους, εκεί ναι, μπορεί. Στον σημερινό άγριο καπιταλισμό που προστάζει ανθρώπινο αίμα για τη μηχανή του κι αυτοί του το δίνουν, ναι μπορεί. Αλλά είναι άλλο ζήτημα το αν η κυβέρνηση προσπαθεί να περάσει το μήνυμα της αυριανής μέρας, που είναι η εγκατάλειψη στην ατομική ευθύνη και διαφορετικό το αν κοινωνία αποδέχεται ως «φυσιολογικό» κάτι τέτοιο. Δηλαδή, με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζει κάνεις μια καταιγίδα ή το χιόνι, σα φυσικό φαινόμενο, έτσι καλείται από την κυβέρνηση να «δει» ο λαός και τον πρόωρο και άδικο θάνατό του εκτός ΜΕΘ.
Αλλά η κυβέρνηση έχει ήδη ξεπεράσει τα όρια με την αλλοπρόσαλλη πολιτική της στο θέμα της πανδημίας. Ο κόσμος έχει καταλάβει ότι δεν έχουν ιδέα τι κάνουν, ενώ τώρα βγαίνουν κι οι δικοί τους λοιμωξιολόγοι να ομολογήσουν ότι ο εγκλεισμός ήταν λάθος και βοήθησε τη διασπορά του ιού (Λινού). Η παραδοχή τους, όμως, ότι στο εγκαταλειμμένο από τους ίδιους 40 χρόνια τώρα σύστημα υγείας, το 20% των ασθενών δεν έχει ελπίδα νοσηλείας, είναι ουσιαστική, γιατί είναι οι ίδιοι που παραδέχονται, με λίγα λόγια, ότι η πολιτική τους είναι απάνθρωπη, ότι με αυτούς στην εξουσία δεν υπάρχει ελπίδα για προσλήψεις μόνιμου προσωπικού υγείας και άνοιγμα νέων ΜΕΘ, αφού κατά την λογική Γεραπετρίτη «αν είχαμε περισσότερες ΜΕΘ, θα είχαμε περισσότερους θανάτους» και κατά τα λεγόμενα του Πορτοσάλτε «δε θα έχουμε κάθε μέρα πανδημία».
Προσλήψεις λοιπόν δε θα δούμε, ούτε σε γιατρούς, ούτε σε οδηγούς λεωφορείων και μετρό, αφού την επόμενη μέρα σχεδιάζουν ιδιωτικοποιήσεις και της υγείας και των μεταφορών, κι αυτό αφορά στο σύνολο των αστικών κομμάτων, σίγουρα όμως θα δούμε κι άλλα πρόστιμα, που η κυβέρνηση τα χρησιμοποιεί ως αντιικό φάρμακο, όπως και απαγορεύσεις κυκλοφορίας, ξύλο και καταστολή στις διαδηλώσεις.
Η επιλογή των ενεργειών της κυβέρνησης είναι δηλωτική της πολιτικής που υπηρετεί. Κι όσο κι αν προσπαθούν να την αμπαλάρουν, ο κόσμος καταλαβαίνει ότι τίποτα από όσα κάνουν έναν χρόνο τώρα δεν είναι για την προάσπιση της υγείας του, αλλά για την κερδοφορία ημετέρων και του μεγαλο-ιδιωτικού τομέα.
Τέλος, αυτοί που τρέχουν να εμβολιαστούν οι ίδιοι και οι φίλοι τους πριν εξασφαλίσουν όλο το λαό με εμβόλια, δεν μπορούν να πείσουν πια ότι είμαστε ίσα κι όμοια απέναντι στην πανδημία, όπως δεν είμαστε και σε καμία κοινωνική δραστηριότητα. Αυτά τα παραμύθια θα μπορούσαν να ξεγελάσουν κάποιον παλιότερα, όμως μπροστά στη ζωή και τον θάνατο φαντάζει λίγη και μικρή η κυβερνητική προπαγάνδα.
*Στοιχεία από το άρθρο: «Το ταξικό πρόσημο του στεγαστικού εγκλεισμού», Ν. Κουραχάνη, Επίκουρου Καθηγητή Κοινωνικής Πολιτικής και Στέγασης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
e-prologos.gr
