Πλήθος κόσμου από όλη την Ικαρία συγκεντρώθηκε το απόγευμα της Τετάρτης στην πλατεία του Καραβόσταμου, για να αποχαιρετήσει το σύντροφο Γιώργο. Σύντροφοι και συναγωνιστές, συγγενείς και φίλοι, συνάδελφοί του από την οικοδομή, χωριανοί, ικαριώτες από κάθε γωνιά του νησιού πήραν μέρος στην πολιτική του κηδεία.

Στην τελετή αρχικά πήρε το λόγο η συντρόφισσα και ανιψιά του Νίκη Πετράκη, μιλώντας και από την πλευρά της οικογένειας, για το σύντροφο, τον συγγενή, το φίλο, το σπάνιο άνθρωπο που αποχαιρετήσαμε.

Στην συνέχεια από την πλευρά της κομματικής Οργάνωσης Ικαρίας το λόγο πήρε ο σύντροφος Μιχάλης Μαυρογιώργης,  ο οποίος στάθηκε στη συμμετοχή και τη στάση του Γιώργου στην οργάνωση και τους αγώνες, στην μεγάλη απώλεια που σηματοδοτεί η απουσία του, αλλά και στην μεγάλη παρακαταθήκη που μας αφήνει ο Γιώργος.

Η πολιτική κηδεία έκλεισε με τον επικήδειο αποχαιρετισμό που εκ μέρους της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ εκφώνησε ο σύντροφος και ανιψιός του Βασίλης Πετράκης και ακολούθησε η ταφή στο νεκροταφείο του χωριού.

Η πολιτική κηδεία του σύντροφου Γιώργου, ήταν σύντομη, σεμνή, ουσιαστική και γεμάτη συγκίνηση.

*****

Αποχαιρετισμός της ΚΟ Ικαρίας του Μ-Λ ΚΚΕ

Η ΚΟ Ικαρίας του Μ-Λ ΚΚΕ, με βαθιά οδύνη αποχαιρετά τον σ. Γιώργο Φουντούλη. Ο Γιώργος έφυγε από τη ζωή το απόγευμα της Κυριακής μετά από μια μεγάλη και δύσκολη μάχη με τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε.

Ο σύντροφός μας με το παράδειγμά του αποτέλεσε υπόδειγμα λαϊκού αγωνιστή. Υπήρξε ένας ανιδιοτελής, «αθόρυβος», σεμνός λαϊκός άνθρωπος της προσφοράς και της θυσίας και έτσι πορεύτηκε σε όλη του τη ζωή. Είχε την δυνατότητα να συμπυκνώνει σε λίγες μόνο λέξεις το περιεχόμενο του οξυμένου πολιτικού του κριτηρίου. Ο Γιώργος Φουντούλης ήταν ένας σημαντικός κομμουνιστής κι ένας γλυκύτατος άνθρωπος. Είχε βαθιά πίστη στα δίκια της εργατικής τάξης και του λαού μας. Αγωνίστηκε ανυστερόβουλα για ψωμί, ειρήνη, δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία και σοσιαλισμό.

Η κομματική οργάνωση Ικαρίας χάνει έναν πολύτιμο σύντροφο σε μια κρίσιμη στιγμή. Ο πλανήτης συγκλονίζεται από πολέμους και οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί φουντώνουν. Ο δυτικός ιμπεριαλισμός με το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ διαπράττει μία γενοκτονία σε βάρος του αδούλωτου λαού της Παλαιστίνης. Η πολιτική της εξάρτησης εμπλέκει τη χώρα μας στους εγκληματικούς νατοϊκούς σχεδιασμούς. Η φτώχεια απλώνεται ενώ τα εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα καρατομούνται. Η δημόσια υγεία, παιδεία και πρόνοια δέχονται συντριπτικά πλήγματα. Ο ίδιος ο σύντροφός μας άλλωστε βρέθηκε αντιμέτωπος με τις εγκληματικές ελλείψεις του ΕΣΥ. Τώρα, γίνεται ακόμη πιο επιτακτική η ανάγκη να δυναμώσει ο λαϊκός αγώνας, να βγει ο λαός στο προσκήνιο, να ενισχυθεί η πάλη για την ανασυγκρότηση του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος. Σε αυτή τη δύσκολη πορεία και διαδρομή ο σύντροφος Γιώργος Φουντούλης θα είναι παρών. Μέσα από το παράδειγμά του θα συνεχίσει να εμπνέει τις νέες γενιές αγωνιστών.

Στη γυναίκα του Δέσποινα, στους γιους του Νικόλα, Άγγελο και Σταμάτη, στις αδερφές του Μοσχούλα και Κατερίνα, σε όλους τους συγγενείς, τους συντρόφους, τους φίλους και τους χωριανούς του, η ΚΟ Ικαρίας του Μ-Λ ΚΚΕ εκφράζει τα ειλικρινή της συλλυπητήρια.

Καλό ταξίδι αγαπημένε μας σύντροφε.

*****

Αποχαιρετισμός της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ

Η ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ, η ΚΟ Ικαρίας, όλα τα μέλη και οι φίλοι του κόμματος του Γιώργου Φουντούλη αναμετριόμαστε σήμερα με μια μεγάλη απώλεια. Αποχαιρετάμε έναν πολύ σπάνιο σύντροφο, με τον οποίο περπατήσαμε στον ίδιο δρόμο 55 και πλέον χρόνια.

Ένα σύντροφο που πίσω από τη μοναδική σεμνότητα και ευγένειά του, μπορούσε ο καθένας που τον γνώριζε καλύτερα να δει το βάθος της σκέψης, τη συγκρότηση, την πίστη  στην υπόθεση του κινήματος και όλα εκείνα τα χαρίσματα που χαρακτηρίζουν ένα μαχητή της ζωής, ένα λαϊκό αγωνιστή.

Γιος του Νικόλα και της Αληθινής και μικρότερος αδερφός της Μοσχούλας, ο Γιώργος θα γεννηθεί μαζί με τη δίδυμη αδερφή του Κατερίνα στο Καραβόασταμο στις 2 Μαρτίου του 1950.

Με τον πατέρα κατά κύριο λόγο στα κάρβουνα, η οικογένεια θα ζήσει τη μεταπολεμική φτώχεια του νησιού, ενώ τα παιδιά θα μεγαλώσουν στις σκληρές πολιτικά συνθήκες του μετεμφυλιακού μοναρχοφασισμού.

Ο Γιώργος, όπως και οι αδερφές του, θα αναλάβει πολύ νωρίς ευθύνες στο αγροτικό νοικοκυριό, ενώ ήδη από τα 16 του (το 1966), έχει αφήσει το σχολείο και κάνει και μεροκάματα. Σε αυτά τα πρώτα χρόνια της ζωής του έχει προλάβει να αναμετρηθεί 2 φορές με τον θάνατο και κόντρα στις προγνώσεις να βγει νικητής.

Τα παιδιά του Νικόλα και της Αληθινής είχαν την τύχη να ακούνε από μικρά τον πατέρα τους να τους διηγείται με μοναδικό τρόπο ιστορίες για τον αγώνα ανάμεσα στο δίκιο και το άδικο. Ιστορίες που ξεκινάγαν από το μέτωπο και τον αντιφασιστικό αγώνα του ’40 και έφταναν μέχρι το κίνημα  της Μέσης Ανατολής και τη ζωή στα σύρματα. Έτσι από πολύ μικρός ο Γιώργος θα μπολιαστεί με τις προοδευτικές και αριστερές ιδέες της οικογένειας, και θα διαμορφώσει ένα σύστημα αξιών και αρχών που θα χαρακτηρίζουν μέχρι το τέλος τη σπάνια πάστα του.

Το χουντικό πραξικόπημα βρίσκει τον Γιώργο στην ηλικία των 17 χρονών, να συμμετέχει και να πρωτοστατεί σε συζητήσεις αλλά και στα πρώτα αντιστασιακά σκιρτήματα και αντιφασιστικές δράσεις στο νησί.

Το 1968 θα μετοικήσει και θα εγκατασταθεί στην Αθήνα. Τον πρώτο καιρό  θα μείνει σε συγγενικά σπίτια και μετά στο ενοίκιο μαζί με την αδερφή του Κατερίνα. Θα δουλέψει αρχικά ως υδραυλικός και πολύ σύντομα θα ξεκινήσει μεροκάματα στην οικοδομή που θα γίνει και το κύριο επάγγελμα του. Θα παρουσιαστεί φαντάρος το 1971 και θα απολυθεί το 1973. Θα επιστρέψει στην Αθήνα και θα συνεχίσει να εργάζεται ως οικοδόμος ενώ κατά διαστήματα θα ακολουθεί τον πατέρα του στα κάρβουνα.

Ήδη από το 1969 ο Γιώργος θα συνδεθεί με τις παράνομες οργανώσεις της ΟΜΛΕ, αντιλαμβανόμενος σωστά το περιεχόμενο των κοσμογονικών ανατροπών και του ιστορικού πισωγυρίσματος του 1956, και της διαπάλης που έχει ξεσπάσει στο κομμουνιστικό κίνημα λόγω αυτών. Θα παλέψει όλη του τη ζωή με σταθερό τρόπο, για την υπεράσπιση της πραγματικής αριστεράς και την ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κινήματος μέσα από τις τάξεις του μαρξιστικού-λενινιστικου ρεύματος και του Μ-Λ ΚΚΕ από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα.

Στη διάρκεια της δικτατορίας -και παρά τους κινδύνους-  δεν θα διστάσει ούτε στιγμή να αναλάβει κάθε καθήκον που του ανέθετε η αντιδικτατορική  δράση που ανέπτυσσαν οι οργανώσεις της ΟΜΛΕ, ενώ θα πάρει ενεργά μέρος στα γεγονότα του τριήμερου ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου.

Στα χρόνια της μεταπολίτευσης θα βρεθεί στην πρώτη γραμμή των λαϊκών αγώνων που ξεσπούν στην Αθήνα, ενώ μέσα από την τότε ΠΕΣΠ, θα πάρει μέρος στην πάλη και τους αγώνες του συνδικαλιστικού κινήματος των οικοδόμων.

Τα περισσότερα από αυτά τα χρόνια συγκατοικεί με τον Κώστα και την Κατερίνα, μοιράζεται κοινούς αγώνες και αγωνίες και αναπτύσσει μια πλούσια οργανωμένη δράση και ζωή. Ο χαρακτήρας του, η καθαρότητα, η σεμνή και στιβαρή παρουσία του στις συζητήσεις και τους αγώνες, έχουν κερδίσει όσους είχαν την τύχη να βρεθούν στις ίδιες οργανώσεις με το Γιώργο και όσοι τον γνώρισαν μνημονεύουν αυτά τα χαρίσματά του ακόμη και σήμερα. Κι ας έχουν περάσει 4 δεκαετίες από τότε που έφυγε από την Αθήνα.

Η αγάπη του για το χωριό και τον τόπο θα τον οδηγήσει να πάρει το δρόμο της επιστροφής στην Ικαρία το 1982. Θα επιστρέψει στο πατρικό του και θα αγοράσει ξυλεία για να ξεκινήσει δικές του δουλειές. Ταυτόχρονα δουλεύει το λιοτρίβι μαζί με τον πατέρα του.

Το 1983 παντρεύεται τη σύντροφο της ζωής του Δέσποινα. Κόντρα στις προκαταλήψεις και τις πιέσεις της εποχής, ο Γιώργος και η Δέσποινα πραγματοποιούν τον πρώτο πολιτικό γάμο του χωριού, αποκτούν τρεις γιους και φτιάχνουν ένα από τα πιο όμορφα, ζεστά και φιλόξενα σπίτια. Η αυλή τους ήταν και είναι πάντα ανοιχτή με ένα μπρίκι καφέ έτοιμο για όλους τους συγχωριανούς και τους περαστικούς.

Όλα αυτά τα χρόνια από το 1982 ως μέλος της Κομματικής Οργάνωσης Ικαρίας και μέχρι η κατάσταση της υγείας του να θέσει αξεπέραστα  εμπόδια παίρνει μέρος σε όλες τις συζητήσεις, τις εκδηλώσεις και τις δράσεις της και δίνει το «παρών» σε όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες της περιόδου.

Ακόμη όμως και όταν βρέθηκε στο κρεβάτι του νοσοκομείου, με την επικοινωνία να γίνεται δύσκολη, η σκέψη του μπορούσε και τότε να σηκωθεί πάνω από τον εαυτό του, να ενδιαφερθεί και να συζητήσει  για την πολιτική κατάσταση και με ιδιαίτερη αγωνία να ρωτήσει για τις διεθνείς εξέλιξης, τη Μέση Ανατολή και κυρίως την υπόθεση του αγώνα του αδούλωτου παλαιστινιακού λαού.

Ο Γιώργος γεννημένος σε τόπο φτιαγμένο από πέτρα και ανήφορο, είχε τη θέληση και τη δύναμη των ορεινών. Αυτών των ανθρώπων που πρέπει πρώτα να σμιλέψουν τη γη για να την πατήσουν. Και με αυτή την αστείρευτη δύναμη και υπομονή μπορούσε να μερέψει τις απότομες πλαγιές του Φουντουλάτου, να φτιάξει στα γκρέμια μονοπάτια και πεζούλες, για να μπορέσει να φυτέψει τα δέντρα και τους κήπους του. Δεμένος πάντα με τον τόπο που έμαθε να πλάθει με τα χέρια του, είχε αγωνία, ειδικά τον καιρό της πολυήμερης νοσηλείας του να ρωτήσει και να επιστρέψει να δει τις καλλιέργειές του.

Με ένα βλέμμα καθαρό, καθρέφτη της ψυχής και της σκέψης του, με τις αναγκαίες πάντα λέξεις και το μοναδικά εύστοχο χιούμορ του, αντιμετώπιζε κάθε ζήτημα, πρόβλημα και δυσκολία στη ζωή. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, με λόγο πάντα λακωνικό και ταυτόχρονα βαθύ και ουσιαστικό θα τοποθετούνταν σε κάθε θέμα στις συζητήσεις στην οργάνωση και σε κάθε άλλη συλλογικότητα που θα βρεθεί.

Και πάντα με το ξεχωριστό χαμόγελο και τη γλύκα. Με αυτά υποδεχόταν τους ανθρώπους και τις καταστάσεις. Χαμόγελο και γλυκά που την ώρα της γιορτής μπορούσαν να πλημμυρίσουν το χώρο και να γεμίσουν χαρά τους γύρω του. 

Ο Γιώργος υπήρξε μια ήρεμη δύναμη, που με λόγο μετρημένο, μακριά από υπερβολές, στιγμιαίους ενθουσιασμούς και απογοητεύσεις θα δημιουργήσει και θα  περπατήσει τη ζωή αφήνοντας ένα βαθύ αποτύπωμα.

Και αν οι χαρακτήρες των ανθρώπων δοκιμάζονται και μετρώνται στις κρίσεις, τότε ο τρόπος που στάθηκε ο Γιώργος απέναντι στην τελευταία και μεγαλύτερη δυσκολία της ζωής έδειξε για μια ακόμη φορά το τεράστιο μπόι του. Και σε αυτή τη δύσκολη και πολύμηνη κρίσιμη αναμέτρηση ο Γιώργος θα σταθεί όπως ακριβώς ξόδεψε όλη του τη ζωή. Βάζοντας το “εμείς” πάνω από το “εγώ”. Και θα μας μάθει πως είναι αυτή ακριβώς η αγάπη των ανθρώπων που βάζουν πάνω από όλα το “εμείς”. 

Με γιγαντιαία θέληση και  δύναμη, κόντρα σε κάθε πρόγνωση θα παλέψει και ταυτόχρονα θα κάνει τα πάντα για να προστατέψει τους δικούς του ανθρώπους από κάθε αγωνία, σκέψη και φόβο, που μπορεί να τον βασάνιζε. Θα σφίξει τα δόντια και θα προσπαθήσει να πνίξει ακόμα και τον πόνο για να μην στεναχωρέσει κανέναν,  θα απαντήσει στωικά και ευγενικά στους ανθρώπους του νοσοκομείου και ακόμα και τις πιο δύσκολες ώρες θα είναι έτοιμος να απαντήσει ότι είναι “καλά” σε όποιον τον ρωτά.

Και αυτήν ακριβώς την αγάπη, με το περιεχόμενο που την ήθελε, την πήρε απλόχερα από την γυναίκα και τους γιους του, από τις αδερφές του και όλους τους δικούς του που βρέθηκαν σταθερά δίπλα του όλες αυτές τις δύσκολες ώρες.

Έτσι ο Γιώργος ήθελε την ζωή του, έτσι την πέρασε και την κέρδισε μέχρι τέλους.

Βάζοντας πάντα μπροστά το “εμείς”.

Ήρεμα και σεμνά αφήνει έτσι μια μεγάλη παρακαταθήκη, μια ανεξίτηλη σφραγίδα σε όλους μας, στην οικογένεια, στο κόμμα, στο χωριό του, σε κάθε άνθρωπο που περπάτησε πλάι του.

Είμαστε βέβαιοι ότι ο Γιώργος έκανε και με το παραπάνω ό,τι περνούσε από το χέρι του για να γίνει αυτός ο κόσμος καλύτερος. Για να πολεμηθεί το άδικο και η βαρβαρότητα αυτού του συστήματος, για να ξημερώσουν καλύτερες  μέρες.

Εμείς από την μεριά μας, αποχαιρετώντας τον σύντροφό μας, εμπνεόμαστε από τη στάση ζωής του, κρατάμε τη σημαντική παρακαταθήκη που μας αφήνει, με την υπόσχεση ότι θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε τους δρόμους που περπατήσαμε μαζί με το Γιώργο για να ξημερώσει αυτός ο πιο δίκαιος κόσμος, ο κόσμος της ειρήνης, της δημοκρατίας, της εθνικής ανεξαρτησίας και του σοσιαλισμού. 

Στη γυναίκα του Δέσποινα, στους γιους του Νικόλα, Άγγελο και Σταμάτη, στις αδερφές του Μοσχούλα και Κατερίνα, σε όλους τους συγγενείς, τους συντρόφους,  τους φίλους και τους χωριανούς του η ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ εκφράζει τα ειλικρινή της συλλυπητήρια.

Καλό ταξίδι σύντροφε.