γράφει ο Ramzy Baroud*

Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, μαζί με άλλους φωτισμένους Εβραίους, μεταξύ αυτών την Χάνα Άρεντ, δημοσίευσαν μια επιστολή στους Νιού Γιορκ Τάιμς, στις 4 Δεκεμβρίου του 1948. Λίγους μόνο μήνες μετά την ανακήρυξη ανεξαρτησίας του Ισραήλ και καθώς εκατοντάδες Παλαιστινιακά χωριά κατεδαφίζονταν μετά την εκδίωξη των κατοίκων τους.

Η επιστολή καταδίκαζε το νεοσύστατο κόμμα Χερούτ του Ισραήλ και το νεαρό ηγέτη του, Μεναχέμ Μπεγκίν. Το Χερούτ προέκυψε από την τρομοκρατική συμμορία Ιργκούν, διάσημη για τις πολλές σφαγές Παλαιστινιακών Αραβικών κοινοτήτων με αποκορύφωμα τη Νάκμπα, την καταστροφική εθνοκάθαρση του Παλαιστινιακού λαού από την ιστορική του πατρίδα μεταξύ 1947-48.

Στην επιστολή, ο Αϊνστάιν και άλλοι περιέγραφαν το κόμμα Χερούτ (Ελευθερία) ως “πολιτικό κόμμα πολύ κοντά στην οργάνωσή του, στις μεθόδους του, στην πολιτική του φιλοσοφία και την κοινωνική του απεύθυνση, στους Ναζί και στα Φασιστικά κόμματα”.

Το να εμφανιστεί μια τέτοια επιστολή λίγα μόλις χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την καταστροφή του Ολοκαυτώματος συνιστά ολοφάνερη ένδειξη του καθαρού χάσματος που υπήρχε μεταξύ της εβραϊκής διανόησης της περιόδου: οι Σιωνιστές που υποστήριζαν το Ισραήλ και τη βίαιη γέννησή του και εκείνοι που είχαν το υψηλό ηθικό σθένος να του εναντιωθούν. Δυστυχώς, η δεύτερη ομάδα -αν και εξακολουθεί να υπάρχει- είχε χάσει τη μάχη.

Το Χερούτ αργότερα συγχωνεύτηκε με άλλες ομάδες για να σχηματιστεί το Κόμμα Λικούντ. Ο Μπεγκίν έλαβε το Νόμπελ Ειρήνης και το Λικούντ ηγείται τώρα της πιο δεξιάς κυβέρνησης συνεργασίας. Η “Ναζιστικού και Φασιστικού” τύπου φιλοσοφία του Χερούτ κυριάρχησε και τώρα έχει καταπιεί και ορίζει την κυρίαρχη κοινωνία στο Ισραήλ.

Αυτή η δεξιόστροφη τάση είναι ακόμη πιο έντονη ανάμεσα στους νεαρούς Ισραηλινούς, απ’ ότι στις προηγούμενες γενιές. Ο πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου είναι ο ηγέτης του κόμματος του Μπεγκίν, του Λικούντ. Η τωρινή του συμμαχία περιλαμβάνει το γεννημένο στη Ρωσία υπουργό Άμυνας, Άβιγκντορ Λίμπερμαν, ιδρυτή του υπερεθνικιστικού κόμματος Μπεϊτεΐνου.

Σε απάντηση των συνεχιζόμενων λαϊκών διαμαρτυριών των πολιορκημένων Παλαιστινίων στη Γάζα και για να δικαιολογήσει τον υψηλό αριθμό θανάτων και τραυματισμών των άοπλων διαδηλωτών από τον ισραηλινό στρατό, ο Λίμπερμαν δήλωσε ότι “δεν υπάρχουν αθώοι άνθρωποι στη Γάζα”. Όταν ο υπουργός Άμυνας μιας χώρας ασπάζεται τέτοια πιστεύω, δεν μπορεί κανείς να σοκαριστεί που οι Ισραηλινοί σκοπευτές που πυροβολούν νεαρούς Παλαιστινίους πανηγυρίζουν στην κάμερα καθώς πετυχαίνουν το στόχο τους.

Αυτός ο -κατεξοχήν φασιστικός- λόγος, δεν είναι σε καμιά περίπτωση μια περιθωριακή αφήγηση στην ισραηλινή κοινωνία.

Η συμμαχία του Νετανιάχου βρίθει ηθικά μη αποδεκτών χαρακτήρων. Η ισραηλινή πολιτικός Αγιελέτ Σακέντ έχει συχνά ζητήσει τη γενοκτονία των Παλαιστινίων. Οι Παλαιστίνιοι “είναι όλοι εχθρικοί μαχητές και το αίμα τους βάφει τα χέρια τους”, έγραψε στο Facebook το 2015. “Τώρα αυτό ισχύει επίσης για τις μητέρες των μαρτύρων (…) Θα πρέπει να καταστραφούν, όπως και τα φυσικά σπίτια μέσα στα οποία έθρεψαν τα φίδια. Διαφορετικά, περισσότερα μικρά φίδια θα ανατραφούν εκεί μέσα”.

Λίγους μήνες μετά τη δημοσιοποίηση της δήλωσης, ο Νετανιάχου, το Δεκέμβρη του 2015, τη διόρισε υπουργό Δικαιοσύνης. Η Σακέντ ανήκει στο Κόμμα Εβραϊκή Πατρίδα του Ναφτάλι Μπένετ. Ο τελευταίος είναι υπουργός Παιδείας και γνωστός για ανάλογες βίαιες δηλώσεις. Ήταν ένας από τους πρώτους πολιτικούς που βγήκαν να υπερασπιστούν τους ισραηλινούς στρατιώτες που κατηγορούνταν για παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη μεθόριο της Γάζας. Ακολούθησαν και άλλοι κορυφαίοι ισραηλινοί πολιτικοί.

Στις 19 Απριλίου το Ισραήλ γιόρτασε την ανεξαρτησία του. “Η Ναζιστική και Φασιστική” λογική που καθόρισε το Χερούτ το 1948, τώρα καθορίζει την πιο ισχυρή άρχουσα τάξη στο Ισραήλ. Οι ηγέτες του Ισραήλ μιλούν ανοικτά για γενοκτονία και δολοφονία, ωστόσο γιορτάζουν και προβάλλουν το Ισραήλ ως είδωλο πολιτισμού, δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ακόμα και οι πολιτισμικοί Σιωνιστές θα είχαν τρομοκρατηθεί από το πλάσμα στο οποίο έχει μετατραπεί το πολυαγαπημένο τους Ισραήλ εφτά δεκαετίες μετά τη γέννησή του.

Φυσικά, ο Παλαιστινιακός λαός εξακολουθεί να μάχεται για τη γη, την ταυτότητα, την αξιοπρέπεια και την ελευθερία του. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ο μεγαλύτερος εχθρός του Ισραήλ είναι το ίδιο το Ισραήλ. Η χώρα δεν κατάφερε να διαχωριστεί από τη βίαιη πολιτική και ιδεολογία του παρελθόντος της. Αντίθετα, ο ιδεολογικός διάλογος στο Ισραήλ έχει εδραιωθεί υπέρ της συνεχιζόμενης βίας, του ρατσισμού και του απαρτχάιντ. Στην υποτιθέμενη “μοναδική δημοκρατία στη Μέση Ανατολή”, το περιθώριο κριτικής είναι πολύ περιορισμένο.

Είναι οι φιγούρες των Νετανιάχου, Λίμπερμαν, Μπένετ και Σακέντ που εκπροσωπούν σήμερα το σύγχρονο Ισραήλ και πίσω απ’ αυτούς μια μαζική εκλογική περιφέρεια δεξιών θρήσκων και υπερ-εθνικιστών, που έχουν μικρή εκτίμηση για τους Παλαιστινίους, τα ανθρώπινα δικαιώματα, το διεθνές δίκαιο και τέτοιες φαινομενικά επιπόλαιες αξίες όπως η ειρήνη και η δικαιοσύνη.

Το 1938 ο Αϊνστάιν είχε αντιταχθεί στην ίδια την ιδέα πίσω από τη δημιουργία του Ισραήλ. Έρχεται σε αντίθεση “με τη θεμελιώδη φύση του Ιουδαϊσμού” είχε δηλώσει. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1946, υποστήριξε μπροστά στην ΑγγλοΑμερικανική Επιτροπή Έρευνας για το Παλαιστινιακό Ζήτημα: “δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο (εννοώντας το Ισραήλ) χρειάζεται … πιστεύω ότι είναι κακό”.

Περιττό να ειπωθεί ότι αν ο Αϊνστάιν ζούσε σήμερα θα είχε ενταχθεί στο Κίνημα BDS (Μποϊκοτάζ, Αποεπένδυση και Κυρώσεις), που έχει στόχο να καταστήσει το Ισραήλ υπόλογο για τις βίαιες και παράνομες ενέργειές του εναντίον των Παλαιστινίων. Το ίδιο αλήθεια είναι ότι σίγουρα θα είχε στιγματιστεί ως αντιΣημίτης ή ως “Εβραίος που μισεί τον εαυτό του” από τους ισραηλινούς ηγέτες και τους οπαδούς τους. Οι σημερινοί Σιωνιστές είναι πράγματι ήσυχοι.

Αλλά αυτό το οδυνηρό παράδειγμα πρέπει να ανατραπεί. Τα παιδιά των Παλαιστινίων δεν είναι τρομοκράτες και δεν γίνεται να τους συμπεριφέρονται έτσι. Ούτε είναι “μικρά φίδια”. Οι Παλαιστίνιες μητέρες δεν πρέπει να δολοφονηθούν. Ο παλαιστινιακός λαός δεν είναι “εχθρικός μαχητής” που πρέπει να εξολοθρευτεί. Η γενοκτονία δεν πρέπει να κανονικοποιηθεί.

70 χρόνια μετά την ανεξαρτησία του Ισραήλ και την επιστολή του Αϊνστάιν, η κληρονομιά της χώρας εξακολουθεί να είναι βαμμένη με αίμα και βία. Παρά το συνεχιζόμενο πάρτυ στο Τελ Αβίβ, δεν υπάρχει κανένας λόγος για εορτασμούς, αλλά για θρήνους.

Ωστόσο, η ελπίδα κρατιέται ζωντανή, επειδή ο παλαιστινιακός λαός εξακολουθεί να αντιστέκεται και χρειάζεται ο κόσμος να είναι αλληλέγγυός του. Είναι ο μοναδικός τρόπος το φάντασμα του Χερούτ να σταματήσει να στοιχειώνει τους Παλαιστινίους και να ηττηθούν για πάντα οι “Ναζιστικές και Φασιστικές” φιλοσοφίες.

* Ο Ramzy Baroud είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας και συντάκτης στο Χρονικό της Παλαιστίνης. Το τελευταίο του βίβλιο είναι το “Η Τελευταία Γη: Μια Παλαιστινιακή Ιστορία” (Pluto Press, London, 2018). Ο Baroud έχει διδακτορικό στις Παλαιστινιακές Σπουδές από το Πανεπιστήμιο του Έξετερ και είναι υπότροφος στο Κέντρο Orfalea για τις Παγκόσμιες και Διεθνείς Σπουδές, στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια Σάντα Μπάρμπαρα. Η ιστοσελίδα του είναι www.ramzybaroud.net.

πηγή: Αντιτετράδια, τ. 121