Το τελευταίο διάστημα εμφανίζονται όλο και πιο συχνά φαινόμενα οπαδικής βίας που οδηγούν μέχρι και σε δολοφονίες φανατικών οπαδών ή και ανθρώπων που μπορεί να βρεθούν για τυχαίο λόγο στο χώρο των επεισοδίων. Το τελευταίο τραγικό γεγονός συνοδεύτηκε απ’ τη δολοφονία ενός νέου 29 χρονών που έπεσε θύμα της δολοφονικής μανίας των μαινόμενων τραμπούκων που με ρόπαλα, μαχαίρια και άλλα δολοφονικά όργανα χτυπούσαν αλύπητα όποιον έβρισκαν μπροστά τους. Από ό,τι έγινε γνωστό στην ομάδα που εξαπέλυσε το πρωτοφανές αυτό πογκρόμ, κυριαρχούσαν ακροδεξιοί και ομάδες ναζί από τη Κροατία, την Αλβανία και την Ελλάδα που οργάνωσαν αυτή την επίθεση. Αξίζει ακόμα να αναφερθεί η τεράστια ευθύνη των ελληνικών αστυνομικών αρχών που, αν και είχαν ειδοποιηθεί έγκαιρα, επέτρεψαν στην φασιστική αυτή συμμορία να αιματοκυλήσει για μια ακόμα φορά το χώρο του ποδοσφαίρου.

Θα επιχειρήσουμε όμως να προσεγγίσουμε τις αιτίες που γεννούν το χουλιγκανισμό και την ανεξέλεγκτη φασιστική βία που στη συνέχεια αναπτύσσεται. Τα φαινόμενα αυτά εμφανίζονται κατά κύριο λόγο στο χώρο του ποδοσφαίρου που είναι το πιο λαϊκό και το πιο μαζικό άθλημα. Απ’ τη ίδια του τη φύση το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα δυναμικό και γι’ αυτό πάντα αποτελούσε και σημείο επίδειξης αλλά και επιβολής μέσα στη νέα γενιά. Έτσι εύκολα μπορούσαν να δημιουργηθούν αντιθέσεις, ακόμα και συγκρούσεις ανάμεσα στους οπαδούς των διαφόρων ομάδων που μπορούσαν να έχουν και οδυνηρές συνέπειες.

Η κατάσταση όμως άλλαξε δραματικά από τη στιγμή που το ποδόσφαιρο, όπως σχεδόν και όλα τα αθλήματα, έγιναν επαγγελματικά και έπεσαν στα χέρια των διαφόρων οικονομικών παραγόντων που έβλεπαν ότι μέσα απ’ το ποδόσφαιρο μπορούν να αποκτήσουν μεγάλα κέρδη αλλά και μεγάλη ισχύ μέσα στο πολιτικό σύστημα του καπιταλιστικού κόσμου. Είναι γνωστό άλλωστε ότι μεγάλοι οικονομικοί παράγοντες κατάφεραν να γίνουν ακόμα και πρωθυπουργοί (ο Μπερλουσκόνι στην Ιταλία), δημοτικοί άρχοντες και φυσικά μεγαλοπαράγοντες στην οικονομικοί ζωή της χώρας με έλεγχο στις ποδοσφαιρικές εταιρείες (ΠΑΕ), αλλά και στα μίντια και τις κατασκευαστικές εταιρείες και όχι μόνο.

Οι εταιρείες αυτές ήθελαν όμως και το «στρατό» τους και έτσι, μέσα απ’ τους οπαδικούς συνδέσμους που χρηματοδοτούσαν, δημιούργησαν εκείνες τις στρατιές των νέων που με την οικονομική στήριξη, την τόνωση του προσωπικού τους δυναμισμού και με την κάλυψή τους σε διάφορες παραβατικές συμπεριφορές, πέτυχαν να δημιουργήσουν τις συνθήκες της δημιουργίας των συνδέσμων–οπαδών, που μέσα σ’ αυτούς δρούσαν ανεξέλεγκτοι και οι χούλιγκανς, τα πιο καθυστερημένα και αντικοινωνικά στοιχεία.

Για την οργάνωση όμως των συνδέσμων αυτών χρειάζονταν και οι κατάλληλοι καθοδηγητές που είχαν στην κουλτούρα τους τη στρατιωτικοπολιτική οργάνωση και την ανάλογη ιδεολογία, με λίγα λόγια ήταν απαραίτητοι οι άνθρωποι της ακροδεξιάς και της φασιστικής ιδεολογίας που έπρεπε να πάρουν στα χέρια τους την οργάνωση των συνδέσμων αυτών. Με τον τρόπο αυτό, με την ανοχή ή και με την προτροπή των μεγαλοπαραγόντων των ΠΑΕ, πυρήνες της Χρυσής Αυγής μπήκαν μέσα στους συνδέσμους τους οργάνωσαν και φυσικά διαμόρφωσαν και την ανάλογη ιδεολογία στα νεαρά και πολιτικά καθυστερημένα μέλη τους.

Τελικά με ευθύνη πρώτα και κύρια των μεγαλοπαραγόντων του ποδοσφαίρου ο χουλιγκανισμός συνδέθηκε σε μεγάλο βαθμό με την ακροδεξιά και τις νεοναζιστικές οργανώσεις τόσο στη χώρα μας όσο και σε όλη σχεδόν την Ευρώπη. Φυσικά πρέπει να αναφέρουμε ότι έχουμε και αντίθετες κινήσεις μέσα στους συνδέσμους φιλάθλων, όπου κάποιες ομάδες νέων επιχειρούν να αντισταθούν στη διείσδυση των φασιστών, χωρίς όμως επιτυχία, αφού οι ιδιοκτήτες των ΠΑΕ προτιμούν τον οργανωμένο στρατό τους που φυσικά τους προσφέρουν οι ακροδεξιοί και όχι βέβαια κάποιες αυθόρμητες αντιφασιστικές κινήσεις.

Κλείνοντας το σημείωμα αυτό οφείλουμε να τονίσουμε τα εξής. Πρώτον, η οπαδική βία έχει ιδεολογικό πρόσημο και αυτό είναι ακροδεξιό-φασιστικό. Δεύτερον, την ευθύνη για την κατάσταση αυτή έχουν πρώτα απ’ όλα οι παράγοντες του ποδοσφαίρου και η ακραία επαγγελματοποίησή του. Τρίτον, τεράστιες επίσης είναι και οι κυβερνητικές ευθύνες που με τους νόμους που ψηφίζουν δημιουργούν ένα άβατο στο χώρο της λειτουργίας του ποδοσφαίρου, υποθάλποντας έτσι τα σχέδια των ΠΑΕ. Άλλωστε να υπενθυμίσουμε ότι και το περίφημο αυτοδιοίκητο του ποδοσφαίρου που έχουν επιβάλει οι διεθνείς οργανισμοί ΦΙΦΑ- ΟΥΕΦΑ στην πραγματικότητα έχει δημιουργήσει τους όρους της απόλυτης ατιμωρησίας τόσο στους ιδιοκτήτες των ομάδων, όσο και στους φανατικούς οπαδούς. Τα κροκοδείλια λοιπόν δάκρυα, που δήθεν χύνουν οι μεγαλοπαράγοντες και τα κυβερνητικά στελέχη κάθε φορά που δημιουργούνται ακραία γεγονότα όπως το τελευταίο, δεν είναι τίποτε άλλο από παρά η συγκάλυψη των πραγματικών λόγων που παράγουν τα γεγονότα αυτά.

Γιώργος Σόφης